เมื่อหลาย เดือนก่อน วันนั้น เวลา 3-4 ทุ่ม ผมนั่งดื่มเบียร์อยู่หน้าบ้าน มีเจ้าตูบตัวนึง อ่อนระโหยโรยแรง นั่งดูผมกระดก
โยนลิ้นย่างให้ ...มันกิน เออ มันคงหิว ผมไปหาเศษอาหารในครัว ได้ไก่ทอดจานนึง...ให้มันกิน....
เช้า... ผมมานั่งดื่มกาแฟที่หน้าบ้าน...มันยังนั่งเสนอหน้าอยู่ที่เดิม...ผมตัดสินใจ ขี่รถเครื่องออกไปซื้อโครงไก่ทอด มาให้มัน....จากวันนั้นมา เจ้าตูบตัวนั้นก็ยึดหน้าบ้านผมเป็นที่พำนัก นอนมองผู้คนที่ผ่านไปมา ...ไม่เห่า ... แต่จะคำราม เมื่อมีใครมาแตะต้องประตูบ้าน ..ลูกผมยังโดนมันขวางไม่ให้เข้าบ้าน ...เมื่อครั้งเจอกันครั้งแรก
ผมตั้งชื่อให้ว่า นังหลง ...
ผมเองก็ไม่คิดจะเลี้ยงมันไว้ เพราะบ้านผมเป็นห้องแถวเล็กๆ ข้างเคียง ก็มีเด็กเล็กเยอะ กลัวว่าจะไปกัดลูกชาวบ้านเขา หรือเห่าหอนสร้างความรำคาญ...ทั้งตัวเองก็มีกินมั่ง ไม่มีกินมั่ง...แต่เห็นความกตัญญู - พฤติกรรมของมันแล้ว ต้องเปลี่ยนใจ
นังหลงเริ่มปรับตัวเข้ากับครอบครัวของผม จากเดิม ที่กินโครงไก่ทอดวันละ 2 ตัว ...มากินข้าวคลุกน้ำแกง ( ไม่ปรับ ก็ไม่มีกิน )
หลายวันก่อน มีหมอมาฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า ขอให้หมอฉีดยาคุมให้ด้วย ...หมอบอกว่า สายไป...นังหลงท้องแล้ว...เวรละสิ ผมเองยังอดบ้างอิ่มบ้าง ...แล้วนี่จะต้องมาเลี้ยงลูกนังหลงอีก...โธ่....
วันนี้
