ถ้าอยู่ในข่ายที่พอจะร่วมกันทำได้ก็ดีครับ
แต่อย่างไรก็ดี ผมมองเห็นอุปสรรคอยู่อย่างหนึ่ง (ไม่ได้คิดจะท้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มนะครับ)
เพราะการถกเถียงกันถึงคุณและโทษของการมีอาวุธปืนในครอบครอง จำเป็นต้องมีการอ้างอิง
และศึกษาสถิติหลายด้านอย่างละเอียด ใช้เวลาและยืดเยื้อ ส่วนมากจะมีการนำเอามุมมอง
และความเห็นมาร่วมหักล้างกัน ทำให้มีความเป็นไปได้สูงที่จะนำไปสู่การตัดสินใจแบบง่ายๆ
เร็วๆ เช่น จำกัดจำนวนปืนที่ถูกกฎหมาย (ไม่อยากพูดถึงคำว่า ...บปืนคืน) โดยที่การตัดสินใจ
แบบนี้มักจะเป็นที่นิยมของคนโดยมาก เพราะน้อยคนที่อยากจะเปิดใจรับรู้ว่าอาวุธปืนที่ใช้ในการก่อ
อาชญากรรมโดยมากเป็นอาวุธปืนที่ไม่ถูกต้องตามกฏหมาย หรือชอบที่จะคิดแบบเร็วๆไม่ต้องเหนื่อยว่า
ถ้าไม่มีกันซะทุกคน เรื่องราวร้ายๆที่เป็นเหตุมาจากอาวุธปืนก็ไม่น่าจะเกิด และเมื่อเกิดกระแสสังคม
สนับสนุนเยอะๆแบบนี้ ก็เป็นการง่ายสำหรับรัฐฯที่จะปิดฉากเรื่องนี้ โดยไม่พูดถึงมาตรการพิเศษ
ในการขจัดอาวุธเถื่อนให้หมดไปซะด้วยซ้ำ....
(ต้องใช้คำว่าพิเศษ เพราะปัญหาเรื่องปืนเถื่อนมีมานานมากแล้ว และมีแนวโน้มว่าจะมีต่อไป)
