มรดกอีสาน... ผญ๋า+นิทานก้อม

[JUNGLE]

ผู้ใด๋น้อ... สิมาเว่านิทานก้อม... เรื่องหลวงพ่อกันเณรน่อยให่ฟัง... ถ่งฟังอยู่เด้อครับ...

[andaman]

โอ๊ย จำบ่ได้แล้วหละ หลวงพ่อกับเณรน้อย...

[วุฒิ คนเล+รักในหลวง]

ขออนุญาตเว้าไห่ฟังก่อนเด้อครับ.....

[วุฒิ คนเล+รักในหลวง]

นิทานก้อมหลวงพ่อกันเณรน้อย.......ตอน......หลวงพ่อแบกกะทอเกลือ
 
 
ช่วงออกพรรษาเนาะ ช่วงนั้น กะมีงานเทศน์ออกพรรษา กะคือ พระแต่ละวัด กะสิเวียนไปเทศน์ อยู่วัดบ้านอื่นนำนั่นหนา หลวงพ่อกะรับนิมนต์ ไปเทศน์บ้านอื่น วัดอื่น คือกัน

หลวงพ่อเลาฉันจังหันแล้ว กะขี่ม้า ออกเดินทางไปวัดบ้านอื่น กับเณรน้อยนั่นล่ะว๋า แต่ว่าเณรน้อย บ่ได้ขี่ม้าเด้ ย่างเอาว่าซั่นเถาะ

พอไปฮอดแล้ว หลวงพ่อกะขึ้นเทศน์ เลากะเสียงดีตั้วล่ะ เทศน์ม่วน พ่อออกแม่ออก กะถวายกัณฑ์เทศน์ บักอย่างหลายเลย ว่าซั่นเถาะ เทิงข้าวต้ม เทิงข้าวหนม มีฮอดกะทอเกลือ พุ่นน่ะ

พอบ่ายๆ เทศน์จบแล้ว หลวงพ่อ กะพาเณรน้อยกลับวัด เอาข้าวต้มข้าวหนม มัดใส่หลังม้า ขี่ม้ากลับคือเก่า นั่นล่ะว๋า ส่วนเณรน้อย กะแบกกะทอเกลือ ย่างนำก้นม้าต้อยๆ (กะเป็นตาหลูโตนเณรน้อย ยุเด้เนาะ บะดาย)

ย่างไปเรื่อยๆ จักหน่อย หลวงพ่อกะถามว่า

“ เป็นจั่งได๋น้อย เมื่อยบ่ ”

“ เมื่อยยุ หลวงพ่อ ”

“ เอ้อ อดทนเอาเด้อน้อยเด้อ อีกจักหน่อย กะฮอดวัดแล้วล่ะ”

หลวงพ่อ กะถามเณรน้อย อยู่จั่งซี้เรื่อยๆ แต่ว่าบ่พาเซาพัก จักเทื่อแหม๋
ย่างมาไกลเติบ เณรน้อยกะเมื่อยล่ะเว่ย สิเซาพักผู้เดียวกะบ่ได้ เดี๋ยวสิย่างบ่ทันหลวงพ่อ กะเลยเอาหัว ซบใส่กะทอ หลับตาหมุ่ยๆ เสียงกรนตอดๆ พร้อมเด้ เฮ็ดคือจั่งคนนอนหลับ นั่นหนา ย่างไปนำ หลับไปนำ กรนไปนำ เป็นตาสำบายค๊ากคัก

หลวงพ่อ กะฮ้องถามว่า

“ เป็นจั่งได๋น้อย เมื่อยบ่ ”

บ่ได้ยินเสียงตอบ เณรน้อยเลาทำท่าหลับนั่นหนา หลวงพ่อกะถามอีก

“ น้อยเอ้ย น้อย เป็นจั่งได๋ ว่าเด้ ”

“ อย่ากวนน๊า คนกำลังหลับสำบาย ” แล้วกะหลับตาหมุ่ยๆ กรนตอดๆ คือเก่า

สมควร หลวงพ่อกะถามอีก แบบเก่า เณรน้อยกะตอบคือเก่านั่นล่ะ แล้วหลวงพ่อกะถามอีก

“ เป็นจั่งได๋น้อย ”

“ สำบายดีคักครับหลวงพ่อ หมุน (หนุน) กะทอ หลับสำบายดีคัก”

หลวงพ่อ เลาง่วงนอน ตั้งแต่หลังฉันเพลแล้วเนาะ เลากะอยากนอน อยากหลับคือกัน สิหลับเทิงหลังม้า กะย่านตกม้า กะเลยถามเณรน้อยต่อว่า

“ มันหลับสำบายอีหลีติน้อย ”

“ สำบายอีหลีครับ หลวงพ่อ ”

“ มาให้หลวงพ่อลองเบิ่งกะหนา ”

ว่าแล้ว กะลงจากหลังม้า เอากะทอเกลือ มาจากเณรน้อย แบกไว้บ่า ลองเอาหัวซบหมุนเบิ่ง

ฝ่ายเณรน้อย กะเปลี่ยนไปขี่ม้า ฟ้าวไล่ม้าให้แล่นไปอย่างหัน ปากกะทำท่าฮ้องว่า

“ ยอ ยอ หยุด หยุด ท่าหลวงพ่อก่อน ท่าหลวงพ่อก่อน”

ทางมือล่ะตีม้าให้แล่นไป ...คราวเดียวกะฮอดวัด นอนหลับสำบาย ท่าหลวงพ่ออยู่วัด พุ่นน่ะ.....

ฝ่ายหลวงพ่อ ได้กะทอมาแบกใส่บ่า บ่ทันพอคราว หนักล่ะเว่ย กะผู้เฒ่าเนาะ สิแบกได้โดนจั่งได๋....

เสียฮู้เณรน้อยอีกแล้ว ...


ที่มาhttp://sitantara.50webs.com/shorts/monk05.html

 

[andaman]

มันมีทั้งเบิ้ดจั๊กตอนล่ะ

[lek]

อะไรก็ไม่รู้พะนะ

[วุฒิ คนเล+รักในหลวง]

มันมีทั้งเบิ้ดจั๊กตอนล่ะ

หลายจนนับบ่ถืกครับ...

[JUNGLE]

ที่มา... http://sitantara.50webs.com/shorts/monk05.html

ขอก๊อปมาเด้อครับ... อั่นที่มีในหัว... พิมพ์เองมันคึดคำเว่าบ่ออก...


บักรอบคอบ
 

มีบักอั่นหนึ่ง เป็น คนรอบคอบคัก (สงสัยบ่อยากเป็นคือพ่อใหญ่ป่วงกะบ่จั๊ก) เอิ่นมันว่าบักรอบคอบซะเนาะ กะย่อนพ่อเลาสอนอยู่ซุมื้อนั่นล่ะหวา ว่า

“ เฮาต้องเป็นคนรอบคอบ หมั่นสังเกต อย่าเชื่อไผง่ายๆ ทุกอย่างถ้าสงสัยต้องพิสูจน์ ต้องทดลอง ต้องลอง จนให้ฮู้จริง ฮู้ให้มันอีหลีไปเลย”

ลูกซายคือบักรอบคอบ กะเลยเป็นคนรอบคอบ ฮ้ายก่อนักวิทยาศาสตร์พุ่นล่ะแหม

มื้อหนึ่ง บักรอบคอบย่างไปนา พอดีสังเกตเห็น น้ำข้นๆ สีออกน้ำตาลๆ อยู่กองหนึ่ง ถ้าเป็นคนปกติ เห็นแล้วมันสิเป็นอีหยังกะซางมัน กะสิบ่สนใจ กะสิย่างหลีก หรือย่างข้ามไปเลย

แต่ว่า สำหรับบักรอบคอบ มันต้องฮู้ให้ได้ ว่าอั่นนี้แมนหยัง มันกะเลยนั่งลงข้างๆ กองสีน้ำตาลนั้น เหลียวเบิ่งแล้ว เบิ่งอีก ปากกะพึมพำว่า

“ มันแมนขี้บ่นอ มันแมนขี้บ่นอ เอ..ถ้าแมนขี้ มันต้องเหม็น”

กะเลยก้มลงดมใกล้ ๆ

“ เอ้อ.. กลิ่นกะเหม็นคือขี้ยุ แต่ว่าอั่นอื่นเหม็นๆ บ่แมนขี้กะมีคือกัน... เอ..มันแมนขี้บ่นอ มันแมนขี้บ่อนอ ต้องบายเบิ่ง”

มันกะเลยเอามือไปหยิบขึ้นมา ลองถูๆ สังเกตเบิ่งความละเอียด ว่าแมนดินหรือแมนอีหยังกันแท้

“ อือ.. บายเบิ่งแล้ว กะคล้ายๆ ขี้ยุ แต่ว่า มันคือเป็นกองแบบนี้ ...เอ...มันสิแมนขี้บ่นอ ต้องลองซิมเบิ่ง”

มันกะเลยเอานิ้วซี้ ไปต้อยมาซิมเบิ่ง แล้วกะฮ้องอย่างดีใจว่า

“ โฮ ...ขี้อีหลี ขี้อีหลี สัมมะมั้ว สัมมะมัว ดีนะที่กูเป็นคนรอบคอบ บ่จั่งซั้น กูเหยียบขี้ไปแล้ว”

โอ้ยคือสิดีใจคักเนาะบักรอบคอบเอ้ย จะของกินขี้ยังบ่ฮู้อีก เหยียบกะยังดีก่อกินล่ะหว้า แม่นบ่หมู่เจ้าว่า
 

[worth]

ผู้ใด๋น้อ... สิมาเว่านิทานก้อม... เรื่องหลวงพ่อกันเณรน่อยให่ฟัง... ถ่งฟังอยู่เด้อครับ...

         มันคือกันกับ ขี่ไก่กือก้อม บ่คับ.....

[ต้นหนาว]

“ โฮ ...ขี้อีหลี ขี้อีหลี สัมมะมั้ว สัมมะมัว ดีนะที่กูเป็นคนรอบคอบ บ่จั่งซั้น กูเหยียบขี้ไปแล้ว” 

[andaman]

“ โฮ ...ขี้อีหลี ขี้อีหลี สัมมะมั้ว สัมมะมัว ดีนะที่กูเป็นคนรอบคอบ บ่จั่งซั้น กูเหยียบขี้ไปแล้ว” 

  ไคตั้วเน๊าะเพิ่นซีมเบิ่งซือๆ บ่ได้กินเบิ่ง::007::

[วุฒิ คนเล+รักในหลวง]

เมียงู...หยุดแสดงก่อน!!

ปกติแล้ว งานวัดจะมีมหรสพมาแสดงมากมาย และใกล้ ๆ สนามมวยก็มี "เมียงู" มาเปิดแสดงอยู่ ...เวลาผ่านไป 2 ทุ่ม ก็แล้ว 3 ทุ่มก็แล้ว...นักมวยก็ยังไม่ได้ขึ้นชกซักที...ผู้เข้าชมมวยก็ชักเริ่มเอะอะโวยวาย...สักครู่โฆษก ประกาศเสียงดังว่า...
"ประกาศ ๆ เมียงูหยุดแสดงก่อนได้ไหม นักมวยใส่กระจับไม่ได้"

[วุฒิ คนเล+รักในหลวง]

ที่นี่สถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย...

พ่อเฒ่าแสงเข้ามาในเมือง เพิ่นหิวข้าวหลายหาร้านขายข้าวแกงไม่เจอสักที ย่างมาได้โดนเติบ เห็นร้านก็ร้านขายข้าวแกงนั่นแหละมีหม้อข้าวหม้อแกงจานชามตั้งหน้าร้านเต็มอยู่ พอย่างฮอดร้านเพิ่นได้ยินเสียงวิทยุดังออกมาจากร้านว่า ที่นี่สถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทยเพิ่นฟ่าวกลังหลังหันเลย ฮ้องว่า ป้าดติโท้ กูว่าแม่นร้านขายข้าว

[หินเหล็กไฟ]

หม่องนี้สถานีวิททะยุแห่งซาติลาว อีกจักหน่อยสิได้เวลามอดสถานีแล้ว อ้ายแป๋งไปตักน้ำมา

[paiboon]

เสี่ยวในเส้นทางสายปลาแดก
       โดนมาแล้วไทยกับจีนมีสัมพันธไมตรี  เจ้าเมืองไคฟงสมัยนั้นคือเปาบุ้นจิ้น ตามเส้นทางสายปลาแดก ได้มาผูกเสี่ยวกับกับเซียงเมี่ยง ซึ่งกะได้เป็นเจ้าเมืองคือกัน (ได้เป็นเจ้าเมืองหย้อนพนันกับเจ้าเมือง หว่าคันมึงตั๋วกูลงจากช้างได้กูสิให้มึงเป็นเจ้าเมือง เชียงเมี่ยงกะเลยหว่าตั๋วลงจากช้างบ่ได้ดอก  คันตั๋วขึ้นช้างได้อยุ  เจ้ามืองกะเลยลงจากช้างมาให้เชียงเมี่ยงตั๋วขึ้นช้าง  เลากะเลยได้เป็นเจ้าเมือง  จั่งได้เป็นเสี่ยวกับเจ้าเมืองไคฟง) เวลาผ่านไปโดนเติบ เซียงเมี่ยงคึดฮอดเสี่ยวอยู่เมืองไคฟง  กะเลยเตรียมตัว ขนของฝากหลายแนว มีลูกน้องส่อยแบกหามไปนำผู่หนึ่ง  เดินทางอยู่หลายมื้อกะฮอดซานเมืองไคฟง กะมืดพอดี เชียงเมี่ยงกับลูกน้องกะพากันเข้าพักโรงเตี้ยม เชียงเมี่ยงเหมื่อยจากการเดินทางกินข้าวแลงแล้วกะนอน  ส่วนลูกน้องกะเป็กต่อสั่งแต่เหล้าดีๆ  มากินแต่หว่าเหล้าดีเขาสิเอาไว้ให้แต่จอมยุทธถ่อนั้น  กะเลยมีเรื่องกับเสี่ยวเอ้อ จนเสี่ยวเอ้อโรงเตี้ยมตาย  คนตายในเมืองจีนเป็นเรื่องใหญ่ในสมัยนั้น ต้องสอบสวนเอาคนผิดมาลงโทษให้ตายไปตามกันโดยใช้เครื่องประหารหัวหมา  หวัง เฉา  หม่า ฮั่น กะมาจับเอาลูกน้องของเชียงเมี่ยง  ไปขึ้นศาลไคฟง โดยที่บ่ฮู้หว่าเป็นลูกน้องของเสี่ยวเปาบุ้นจิ้น  พอตอนเช้าเชียงเมี่ยงจั่งฮูหว่าลูกน้องถืกจับขึ้นศาลไคฟง  กะตกใจจ่มหว่ามึงบ่รอดแท้ๆ  เสี่ยวผู่นี่สื่อสัตย์ยุติธรรมแฮง  กะหาทางส่อยลูกน้องทุกวิถีทาง  สวยมาจักหน่อยกะเลยเดินทางไปหาเปาบุนจิ้นอยู่จวน เว้ากันตามปะสาเสี่ยว เอาของฝากให้กันแล้ว 
       -เปาบุ้นจิ้น บอกเชียงเมี่ยงหว่าสิขอโตไปเปิดศาลพิจารณาคดี  มื้อคืนมีคนร้ายฆ่าเสี่ยวเอ้อ 
       -เชียงเมี่ยง  กะเลยหว่าให้กูขอไปฟังการพิจารณาคดีนำแหน่ 
       -เป้าบุ้นจินกะหว่าบ่ได้ดอกผู่บ่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้าไปบ่ได้ 
เชียงเมี่ยงกะพยายามหาเหตุผลต่างๆ  มาเว้า แต่หว่าเปาบุ้นจิ้นกะบ่ยอม 
       -เชียงเมี่ยง กะเลยบอกควมจริงหว่าคนที่มึงสิคัดสินมื้อนี้เป็นลูกน้องกูเอง  ส่อยมันแหน่ได้บ่ 
       -เปาบุ้นจิ้นบ่ได้เด็ดขาด ผิดหว่าไปตามผิด  ท่านอ๋อง  ขันที่ในวังเฮ็ดผิดกะถืดตัดสินจั่งซี้คอกัน คุยเรื่องนี้จนเปาบุ้นจิ้นมีโมโห 
       -เชียงเมี่ยงกะเลยหว่าบ่เป็นหยังเสี่ยว  บ่ส่อยกะบ่เป็นหยังเฮาเข้าใจดีหว่าโตเป็นคนยุติธรรม  แต่หว่าขออย่างเดียวให้เข้าไปเบิ่งลูกน้องแหน่  เดินทางมานำกันกะมาตายต่างบ้านต่างมือง ขอเข้าไปเบิ่งหน้ามันเป็นเที่ยสุดท้าย 
       -เปาบุ้นจิ้น กะยืนยันกะต่ายขาเดียวหว่าบ่ได้ดอก 
       -เชียงเมี่ยงกะเลยหว่ากูเข้าไปเบิ่งนำโดยบ่ให้ไผเห็นโตกูเลย 
       -เปาบุ้นจิ้นกะเลยหว่ามึงสิเฮ็ดจั่งได๋สิบ่ให้คนเห็น 
       -เชียงเมี่ยงกะเลยหว่ามันเป็นเรื่องของกูรับรองหว่าบ่มีไผเห็นแหน่นอน แม้แต่มึงเองกะเหลียวบ่เห็นกู
       -เปาบุ้นจิ้นกะเลยตอบตกลงให้เชียงเมี่ยงเข้าไปในศาลได้โดยมีข้อแม้หว่าบ่ให้คนเห็น
พอเปาบุ้นจิ้นเปิดศาล  เบิกโตผู้ต้องหา สอบสวนไปตามพยานหลักฐาน  สรุปได้หว่าได้ฆ่าเสี่ยวเอ้อจริง มีความผิดจริง ให้ผู่ต้องหาลงชื่อ
       -เปาบุ้นจิ้น กะสังให้เอาเครื่องประหารหัวหมา สั่งต่อไปอีกหว่า  เปิ..ด....มี..ด... หวัง  เฉา  เอาคอลูกน้องเชียงเมี่ยงไปพาดในเครื่องประหาร  เปาบุ้นจิ้นจับติ้วสีแดงยกขึ้น  พร้อมกับฮ้องหว่า  ปะ................(โปรดติตามตอนต่อไป ต้องเข้าข่าวในพระราชสำนัก)