นิทาน นิทาน ผู่เถ่าหำหยาน...นิทานจบจ้อย....
นั่นมันเรื่องผู้เฒ่า บ่าวซ่ำน้อยคือข้อยบ่เกี่ยว..อิอิ
เว้านิทานก้อมเบิ่งจักเลื่องเกิ่นนา
ซื่อเลื่อง ฟ้าวๆๆ
ครูไพบูลย์ไปนากับเมีย เลากะไปป้านคันแท เมีย กะถางหญ้าอยูคันแทนา
ป้านไปป้านมา เลยเงยหน้าเบิ่งเมีย
เมียเลากะจ้อนซิ่นเห็นกกขาขาว เลาเลยคึดอยาก
เลาเลยบอกเมียหว่า ...
เฒ่าๆ เซาสาก่อน ขึ้นไปเถียงนาจักหว่าง
เบิ่งขี้เหยื่อเข้าตาให้แหน่...
..เผิ่นหาทางสิฟาดเมีย..
เมียเลาอยู่ห่างผัวเติบ ได้ยินบ่คักปานได๋
แล้วเมียเลาเป็นคนดู๋ เลา บ่อยากเสียเวลา เลาเลยหว่า
มาพี้ มาพี้ เฮ็ดอยู่หนี่กะคือกันตั้ว...
ตู้ไพบูลย์เลาล่ะ ทังสูนให้เมีย ทั่งอยาก ฟ้ากะสีมืดๆจักหน่อยแล้ว
เลากะหย่างหน้าบูด ไปยู้เมียล้มป่างหง่าง ลงคาคันแทนา
เลาเลยหว่า...หว่ากูสิบ่ก้าบ้อ..
เมียเลาตกใจเหมิด ย่านคนเห็น เลาเลยห้ามผัว
ฟ้าวเฒ่า ไปเถียงนาก่อนกะได้
จารย์เลาง้างนกแล้ว กะเอาบ่อยู่ ดึงหูกะบ่ฟังแล้ว สิยิงลูกเดียว
เลาเลยบอกเมียหว่า
เอ้อๆๆ สิฟ้าวดอก
หว่าซั่นเด้..อิอิ
เลื่องนี้ ครูแหงบ่เกี่ยวเด้อ
ย่านหญ้าแหย่ดาก อิอิ
