มรดกอีสาน... ผญ๋า+นิทานก้อม

... ว่ากันว่า ... มีโฮงเฮียนหนึ่ง ... อยู่ในเมียงอุบลฯ ... ผอ.เด๊ดสะมอเร่ ... ทางโฮงเฮียนเพิ่นกะเลยประกาศฮับสมัคร ผอ. ... โดยมีกติกาว่า ... ผู้ได๋มีนกเขายาวกว่าหมู่ ... ผู้นั้นสิได่เป็น ผอ. ... Cheesy

... ทิดเสก ... ราวได่ยินข่าว ... กะกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจขึ้นมาทันที ... คิก คิก

... บ๋า ๆ ๆ ... ซุมื้อนี้เจ้าของหย่างยาก ... กะย้อนว่า ... นกเขามันจุหัวเข่าพู้นเด้อ ... เสร็จกู ... ได่เป็น ผอ. แท้ ๆ ... จูบบบบ

... คึดได่จั๋งซั่นแล้ว ... มื้อลุนมา ... อ้ายทิดเสกราวกะเลยสิไปสมัครแข่งขันนำคะเจ้า ... แต่บาดพอไปฮอดหน้าโฮงเฮียน ...
... ป้าดโธ้ ... โฮงเฮียนอีหยังมันคือใหญ่โตมโหฬารแท้น้อ ... สิไปจั๋งได๋สิไปทางได๋ถืก ... บ่ได่การแล้วซักซ้าสิบ่เข้าที ... อยากเป็น ผอ. แฮงแล้ว ... ต้องไปถาม ตำรวจโฮงเฮียนเบิ่ง (รปภ.) ... Cheesy

... อ้าย ๆ ... ผมทิดเสกสิมาสมัครเป็น ผอ.โฮงเฮียน ... Cheesy

... รปภ.ตุ๊ ... ราวแหนมหน้าอ้ายทิดเสก ... หน๊อยหนึ่ง ... Cool

... โตมีปัญญาหลายป่านได๋ละหือทิดเสก ... Huh

... อ้ายทิดเสกราวกะเลยหื้อขาซ่งไห่ รปภ.ตุ๊ เบิ่งด้วยควมภาคภูมิใจ ... เยี่ยม

... เพียงหัวเข่า .. ถ่อนั้นหล่ะอ้าย ... เยี่ยม

... พอแต่ รปภ.ตุ๊ ราวเห็น ... ราวกะหัวขวัญอย่างแฮง ... พร้อมเทิ่งหื้อขาซ่งไห่เบิ่ง ... ตกใจ

... โตเบิ่งเฮาเด้อ ... ของเฮาเคิ่งบีแข้งพู้นหน่ะ ... ยังได่เป็นแค่ รปภ. ... ขำก๊าก

... พอดี พ่อใหย่แป๋งนักการ หย่างผ่านมาพอดี ... ราวกะหัวขวัญคือกัน ... แล้วกะเลยหื้อซ่งขายาวขึ้นนิดหนึ่ง ... Grin

... เบิ่ง ๆ ทิดเสก ... ของข้อยหัวมันสุบลงไปในเกิบพู้นหน่ะ ... ยังได่เป็นแค่นักการ ... ขำก๊าก

... อ้ายทิดเสก ... หน้าเหลือสองนิ้ว ... คึดในใจ ป้าด ๆ ๆ ๆ ... แต่พ่อใหย่แป๋งนักการ .. ราวกะยังเว้าต่อไปอีกอยู่ ... ยิ้มีเลศนัย

... โตฮู้บ่ทิดเสก ... ขนาดอาจารย์ไพบูลย์ราวจบฮอดดอกเตอร์ ... ของราวยังได่แค่มัดอ้อมแอวแทนเข็มขัดแค่ สองฮอบ ... ยิ้มีเลศนัย

... ทิดเสกถอนหายใจเฮือก ๆ อย่างแฮง ... อ๋อย

... โอ้ย ... วาสนาน้อ ... กะเลยถามแก้เขินไปว่า ... เยาะเย้ย

... ใหย่แป๋ง ... ผอ. ผู้เก่าเป็นหยังจั๋งเด๊ดสะมอเร่ ... ครับ ... เยาะเย้ย

... ใหญ่แป๋ง ... ยิ้มีเลศนัย

... ผอ.อันฯ นั้นติ ... นกเขาราวยาวหลายโพด ... อ้อมแอวไว้กะบ่เหมิด ... ราวกะเลยเอาขึ้นไปอ้อมคอพันลงมาเป็นเน๊กไทด์อีกฮอบหนึ่ง ... บาดทีนี้มีอยู่มื้อหนึ่ง ... ราวไปพ้อสาวแบร์ลี่ ... ผู้อย่างงาม สูง ขาว ยาว อาดหลาด ... ใส่กระโปรงกิ้น ๆ เหี่ยน ๆ ... ก้มเก็บของอยู่ ... ซ่งในแดงแลบแปล๊บออกมา ... ตกใจ

... นกเขา ท่าน ผอ.อันฯ ... มันกะเลยตื่นโตเต็มที่ ... ฮัดคอเจ้าของจนหันใจบ่ออก ... เด๊ดสะมอเร่ไปสื่อ ๆ นี่หล่ะ ... เศร้า

... จบจ้อย ... ไปก่อนเด้อ ... ขำก๊าก

	ผู้เขียน	หัวข้อ: มรดกอีสาน... ผญ๋า+นิทานก้อม (อ่าน 710017 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 3 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้