ไปเห็นคะเจ้าเว้ามาน้องนุ่งกะเอามาต้อน ซั่นดอกหวา....
ตอนหลวงพ่อแยคันทัน (ลาบเทา) มื้อหนึ่ง มีโยมคนหนึ่ง เอาลาบเทา มาถวายเพลหลวงพ่อ หลวงพ่อกะฉันเพลกับลาบเทา ซดลาบเทาโก๊กๆ ฮู้สึกแซบ ถืกใจผู้เฒ่าคัก
พอฉันเพลแล้ว เลากะเลยถามเณรน้อยว่า
น้อย หว่างเพลฮั่น แนวกินอันเขียวๆ น่ะ แมนอีหยังเกาะฮึ แซบดีคัก
ลาบขี้อ่อนงัว ครับหลวงพ่อ
โอ... ติ ลาบขี้อ่อนงัววะติ แซบน้อ ขี้อ่อนงัวหนิ หลวงพ่อเลาว่า
มื้อลุนมา หลวงพ่อคึดอยาก ลาบขี้อ่อนงัว ซั่นเด้บาดตาหนิ คองท่าให้โยมเอามาถวายอีก กะบ่มีไผเอามาถวาย คองแล้วกะคองอีก จนเลาทนบ่ไหว กะเลยถามเณรน้อยว่า
เอ..น้อย.. ขี้อ่อนงัวหนิ เขาไปเอามาแต่ไส เขาไปเอาบ่อนจั่งได๋มันฮึ
ขี้งัวนี่เนาะหลวงพ่อ ถ้าอยู่ในลำไส้เลิ่กๆ คักๆ กะคือ ขี้เพี้ย
ถ้าอยู่ในท้อง ยังบ่ทันขี้ออกมา กะคือ ขี้อ่อน
ถ้าออกมาจากท้องงัวแล้ว กะคือ ขี้แก่ .....
ขี้เพี้ย กะเอาไปใสลาบใส่ก้อย....
ขี้อ่อน กะเอามาลาบกิน....
ขี้แก่ บ่มีไผกิน ตั้วครับหลวงพ่อ
แล้วกะขี้อ่อนงัวหนิ เขากะไปจกเอา จากดากมัน นั่นแหล่วหลวงพ่อ เณรน้อยตอบ
พอสวยๆ จักหน่อย หลวงพ่อ กะเลยชวนเณรน้อย ไปท่งนา สิไปหาจกเอาขี้อ่อนงัว ว่าซั่นเถาะ พอเห็นงัวอยู่นำท่งนา หลวงพ่อกะบอกเณรน้อยว่า
น้อยๆ ไป เจ้า เข้าไปจกเอา มาให้หลวงพ่อแหน่ไป
ผมจกบ่เถิงดอกครับหลวงพ่อ งัวโตสูงปานหนิ หลวงพ่อ จัดการโลดครับ ผมสิถือกะต่าให้
หลวงพ่อกะเลยค่อยๆ ย่องเข้าไปทางหลังงัว เอามือนุ่ยใต้หางมัน
นุ่ย ๆ ๆ ๆ ๆ วะซั่นว่า
งัวมันกะยกหางขึ้น ยืนหลับตามีแฮงแหล่วเนาะ ไปนุ่ยดากมันแมะ หลวงพ่อได้ท ีกะเลยเอามือจกดากงัว มันกะจกบ่เข้าเหล่ว ดากมันยุ่มอยู่แมะ งัวเทิงเจ็บเทิงตกใจ กะเลยดีดโด่ง วะหนึ่ง ขาถีบถืกหลวงพ่อ ล้มป่างง่าง
เออะ ๆ ๆ ๆ... อู๊ย... เจ็บ ๆ งัวฮ่าเอ้ย ปะสาขี้ สำมาหวงคักหวงแหน่ แท้ว้า
กะมันยังบ่ทันได้เบ่งออกมา มันกะหวงนั่นตั้วครับ หลวงพ่อ กะเลือกเอาโต ที่มันกำลังเบ่งออกมา แหน่แหม เณรน้อยแนะนำ
บ้อน้อย... เอ้อ... กะบอกกันจั่งซี้ แหน่แหม
หลวงพ่อ กะย่างหางัว โตที่กำลังเบ่ง(ขี้) .....ไปพ้อพอดี เณรน้อยกะเอามือชี้ ท่วงว่า
นั่น ๆ หลวงพ่อ กำลังตูนพู่ยู่ พู่ยู่ ออกมาอยู่นั่น ฟ้าวจก ฟ้าวจก
หลวงพ่อย่านบ่ทัน ฟ้าวแล่นเข้าไป เอามือจกดากงัว มือเลา กะหลูลัวะเข้าไป อุ่นย่วยวะหนึ่ง เลากะฟ้าวจกต่อเข้าไป จนมิดแขนศอก เอามือกำขี้งัวไว้
ฝ่ายงัว ตั้งใจสิขี้แซบๆ บัดมีแนวมากวน งัวมันตกใจ เทิงเจ็บนำล่ะตี้ กะเลยคาดลาดยุ่มดาก แล้วกะกระโดดโด่ง แล่นหนีเตลิดเปิดเปิง แขนหลวงพ่อ ถืกดากงัวยุ่มฮัดไว้ หลวงพ่อเลากะเลยถืกงัว ลากตะดาด ตะดาด ไปตามไฮ่นา แต่ว่า เลากะยังบ่ปล่อย กำขี้งัวในมือเด้ ...กะเลาอยากได้เนาะ
น้อย ๆ ซ่อยแหน่... ซ่อยแหน่
แยคันทัน หลวงพ่อ แยคันทัน แยคันทัน
เณรน้อยเลาตกใจนำ ฮ้องบอกหลวงพ่อ ...พอดี งัวมันลากหลวงพ่อ ไปเถิงคันแทนา หลวงพ่อกะเลย ยันคันแทไว้ มือเลา เลยหลุดออกจากดากงัว
น้อยๆ ได้แล้ว ได้แล้ว ได้กำนึงแล้ว เอากะต่ามาใส่ เร็วๆ
เณรน้อยถือกะต่ามา หลวงพ่อแบมือออก สิเอาขี้อ่อนงัวใส่กะต่า
ขี้งัว คือเหม็นแท้หว่า ..ฮ่วย มันขี้แก่งัวตั้วหนิ หลวงพ่อเลาว่า
สงสัย ขี้อ่อนงัว มันอยู่เลิ่กๆ ก่อนี้มั้งครับหลวงพ่อ เณรน้อยเลายังตั๋วต่ออีก เด้เดียวหนิ
"โฮ้ หลวงพ่อเก่งคักเนาะ สุดยอดเลย สู้งัวได้ เณรน้อยเลาย่องต่อ
แล้วที่เจ้าว่า แยคันทัน แยคันทัน น่ะ มันแม่นหยังล่ะ น้อย
แยคันทัน กะ ยันคันแท นั่นเด้ หลวงพ่อ
ฮู้ย...เจ็บแอว เจ็บคิงเหมิดเอาโลด คันขี้อ่อนงัว มันเอายากปานนี้ ข้อยบ่เอานำเด้อ.. ยอมแพ้แล้วล่ะ พะนะ หลวงพ่อว่า
สรุปแล้ว หลวงพ่อ กะบ่ได้ขี้อ่อนงัว บ่ได้กินลาบเทา แถมยังถืกเณรน้อยต้ม หลอกให้ไปกำขี้งัว จนเกือบเอาซีวิตบ่รอด อีกซ้ำแม๋....
