พี่น้องเอย...
ไผบ่มองเห็นพื้น กองฟืนในตาหล่าง
งูจงอางลักลี้ ในหั้นส่องบ่เห็น
ไผสิหลิงเห็นได้ ทางในปล้องไม้ไผ่
ลางเทื่อด้วงลักซี..แมงมาลีลักดั้น ไผสิฮู้ห่อมนำ
ไผสิหวนเห็นฮู้ กรรมหลังแต่ปางเก่า
ไผสิคอนเอ้าเป้า มาให้เจ่าหมู่เผิ่นเห็น
อันว่าเวรบาปนี้ หนีหลีกบ่มีหวิด
นำชิวิตส่งใช้...สนองให้ส่งคืน
ใจของคนเลิ๊กตื้น ไผสิส่องแนมเห็น
เป็นแต่คอยซอมดู หล่ำแลทางนอก
บ่มีไผบอกได้ นิสัยคนแตกต่าง
บ่คือจ่างป่างฟ้า...ฝนนั้นหากบ่มี........โอ้นอใจคนเอย