ชวนกันดูหนัง "Tokyo Tower" หนังรักที่ดีที่สุดของคนรักแม่

[วัฒน์]

  "Tokyo Tower : Mom and Me, & Sometimes Dad" ... หนังรักที่ดีที่สุดของคนรัก'แม่'



5 รางวัลตุ๊กตาทองญี่ปุ่น ประจำปี 2008
- ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม
- บทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม
- ผู้กำกับยอดเยี่ยม
- นักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม
- นักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม

- ขึ้นชื่อว่า คนเป็นแม่ ผู้ให้กำเนิด ที่เคยอุ้มรักมา 9 เดือน และใช้ชีวิตกับลูกอีกนับสิบๆปีแล้ว ...ต่อให้เธอจะต้องมาตายจากในวันเร็ววันพรุ่ง ก็คงไม่วายจะยังคิดถึง ลูก จนถึงเสี้ยววินาทีสุดท้ายของชีวิต



- Tokyo Tower ...ตัดสลับเรื่องราวระหว่างช่วงเวลาปัจจุบันที่ แม่ของโบกุ เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ใกล้วันจากโลกเข้าไปเรื่อยๆ และห้วงเวลาเมื่อ โบกุ ยังเด็ก จนเติบโตเข้าสู่มัธยม ขึ้นมหาลัย และเดินหน้าสู้งาน ทั้งในตอนที่เขาเหลวแหลก หรือเปลี่ยนแปลงให้ตัวเองมุ่งมั่น จนก็เวียนกลับมาสู่ปัจจุบันในที่สุด ...ความเป็นจริงแล้ว เนื้อเรื่องของหนังเรื่องนี้ ก็ไม่ได้ไปแหวกแนวหนังดราม่า ทั่วๆไป ที่เรามักจะสามารถเดาเหตุการณ์ได้ไปเป็นตอนๆ ...และนั่นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่เราน่าจะรู้ถึงจุดสุดท้ายของชีวิตตัวละครคนสำคัญจะเป็นอย่างไร

- แต่กระนั้น Tokyo Tower ก็ถือเป็นหนังญี่ปุ่นอุ่นละไมอีกเรื่อง ที่ไม่จำเป็นต้องไปสนถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนจบ ...เพราะสิ่งที่น่าสนใจกว่านั้น ก็คือ การสร้างอารมณ์ร่วม ในแบบฉบับหนังดีศรีเวทีรางวัล ที่สามารถเอาคนดูได้อยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นในแต่ละนาทีได้ทั้งหมดทั้งมวล

- เรื่องราวความสัมพันธ์ของแม่-ลูก สามารถกินกัดเซาะใจได้ถึงที่สุด โดยไม่ต้องมาพยายามยัดไส้ในให้มันมากมาย สิ่งที่เกิดทั้งหมดจึงไม่ใช่ความฟูมฟาย แต่ก็ขายความประทับใจได้เต็มที่ ...อีกเมื่องานกำกับถูกถ่ายทอดให้อารมณ์ที่เป็นธรรมชาติ ทั้งสามารถกับการเอาใจใส่ทุกสิ่งทุกอย่างมารวมความเป็นหนึ่งเดียวกันไว้ จึงเกิดการผูกสัมพันธ์กับคนดู โดยไม่รู้สึกถึงความต้องฝืนแม้แต่น้อย

- และอีกอย่างที่เป็นกลเม็ดเด็ดดวงของ Tokyo Tower ก็คือ การนำเสนอเรื่องราวทุกอย่างบนพื้นฐานความเป็นจริงเข้าว่า... รายละเอียดของสิ่งที่เป็นไป ล้วนแต่เป็นภาพที่เราพบเจอในสังคม มุมมองที่ถูกยกมากล่าวไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเฉพาะที่ ญี่ปุ่น หากในบ้านเราเอง ก็คุ้นเคยกับมันได้ครือๆ ...ไม่ว่าจะเป็นฉากชนบทที่แฝงความงดงามของมิตรไมตรี , การจากบ้านพลัดถิ่นของผู้คนที่เข้ามาเรียน หรือทำงานในเมือง , การรวมตัวสังสรรค์ที่เน้นเฮฮา ผ่อนคลาย ฯลฯ จนกระทั่ง ลักษณะของตัวละครก็ไม่มีใครคนไหน ที่ถูกบทบังคับให้ต้องแสดงเว่อร์สุดตัว มันจึงทำให้เราเกิดรู้สึกใกล้ชิดกับพวกเขาได้โดยไม่ยากเย็น ...ในขณะที่ Always ก็อาจเคยทำให้เราตกหลุมรักเหล่าๆตัวละครในเรื่องนั้นได้อยู่เช่นกัน

- เสน่ห์ของ Tokyo Tower ส่วนหนึ่ง ก็คงต้องยกยอดให้ บรรดานักแสดง ได้ร่วมมีเครดิตเช่นกัน... เพราะความรู้สึกที่มันจริง ให้เราซึมซาบ ก็ล้วนเพราะได้คนที่เข้าใจในตัวละครนั้นๆ มาเล่นได้อย่างเข้าถึง ...หากแต่ถ้าต้องยกย่องว่ายอดเยี่ยมจริงๆ ก็จะมีบทบาทของผู้เป็น "แม่" ที่จับจิตคาแรกเตอร์ ถ่ายทอดได้ถึงหัวใจคนดูสูงสุด ...ซึ่งไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า นักแสดงที่เล่นบทนี้มีถึง 2 คน ทั้งๆที่ความรู้สึกในความต่อเนื่องเหมือนจะหลอกตาเสมอ ว่าเป็นคนเดียวกัน (อันนี้ ต้องยกนิ้วให้คนแคสติ้ง ที่เลือกเอาแม่วัยสาว และวัยชรา ได้ออกมามีหน้าตาที่คล้ายเคียงกันมาก อย่างเนียนๆ)



- ยิ่งในช่วงเวลาที่ นักแสดงผู้เป็นแม่ และลูก เข้าคู่กัน ...ตัวเคมีที่เข้ากันถูก เหมือนเป็นแม่-ลูกจริงๆนั้น ได้ก่อให้เกิดฉากที่น่าประทับใจชวนติดตาขึ้นมาอยู่หลายช่วง ไม่ว่าจะเป็น ฉากกินข้าวก่อนจากลา , ฉากที่ลูกไปรับแม่กลับบ้าน , ฉากจับมือจูงข้ามถนน , ฉากแม่ทำครีโม ..เรื่อยไปถึงฉากที่แม่และลูกได้อยู่ด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย ล้วนแล้วก็ไม่อาจจะพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลได้เลย ...หากแม้อารมณ์ซึ้งโดยรวมส่วนใหญ่ อาจจะถูกส่งออกมาจากการแสดงของคนเป็นแม่ มากกว่าก็จริงอยู่ แต่คนเป็นลูกซึ่งทำหน้าที่ได้เหมาะสม ก็รับรู้และเปล่งการแสดงความรักออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไร้ซึ่งที่ติ



  "Tokyo Tower : Mom and Me, & Sometimes Dad" ...นี่คือ หนังอุ่นไอรักสุดงดงามแห่งปี สำหรับลูกที่รักแม่ และเทิดทูนแม่ ...หรือต่อให้คุณอาจจะเป็นคนที่ชอบทำร้ายจิตใจแม่ ก็ต้องรู้สึกรู้สำนึกถึงบุญคุณความห่วงใยที่ผู้เป็นแม่เคยมีแก่คุณเสมอมา ...และ นี่คือ หนัง "ต้องดู" สำหรับทุกๆคน ครับผม

  ขอขอบคุณทุกๆ ท่านที่แวะเข้ามาชมกันครับ

[ชัยบึงกาฬ รักในหลวง]

ขอบคุณครับพี่

[น้าพงษ์...รักในหลวง]

..ขอบคุณครับ.คุณวัฒน์.....