อย่า........น๊า...........!
เนื่องจากวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมได้ไปทำภารกิจที่ในเมือง ก็เลยมีเรื่องเล่า มาเล่าให้ฟัง เป็นอีกประสบการณ์หนึ่ง ของชีวิตครับ
เช้าวันนี้ เป็นวันหยุด โดยผมมีโปรแกรมมาส่ง แม่ของลูกเรียน (เรียนต่อระดับ ป.โทฯ น่ะครับ เดี๋ยวไม่บอก ก็อาจจะเข้าใจผิดพลาด ว่าผมมีแม่บ้านเป็นเด็กนักเรียน นักศึกษาอยู่ ) ที่สถาบัน ฯ (ขออนุญาตไม่บอกชื่อนะครับ) หลังจากขับรถมาถึง หล่อนก็เดินหอบกระเป๋า พะรุงพะรัง ขึ้นไปเรียนบนตึก หลังจากนั้น
ผมก็ขับรถ ตระเวน หาที่ร่ม ๆ ไม่ร้อน เหมาะ ๆ ในการพักผ่อน นี่ก็เตรียมหนังสือ สามก๊ก ฉบับ พระยาพระคลัง หน มาอ่านด้วย เอ...ตรงไหนดีน๊า ผมนึกในใจพลางก็ กวาดสายตาไปรอบ ๆ มือก็หมุนพวงมาลัยรถไป...
ผมขับวนมา เรื่อยๆ .....แล้วก็มาจอดที่สวนสาธารณะในมหาลัยนี้ เป็นที่พักผ่อน ผมเลือกจอดใต้ร่มไม้ใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้าน สาขากว้างขวาง และลำต้นสูงใหญ่ มองดูทะมึน ฝั่งตรงข้ามเป็นสวนดอกไม้ มีสุมทุมพุ่มไม้ ที่ถูกปลูกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ก็แลดูหนาแน่น บดบังสายตาจากภายนอกเช่นตรงที่ผมจอดรถ อยู่นี้ ได้ดี ทีเดียว
ซึ่งด้านในนั้น มีศาลาที่พัก ตั้งเป็นจุด ๆ สลับกับแนวดอกเฟื่องฟ้า ที่ถูกออกแบบให้ปลูก เป็นแนว คล้ายกำแพง สลับซับซ้อน วกไปวนมา พาเวียนหัว ซ่อนวิวทิวทัศน์ อันสวยงาม อันมีหนองน้ำ ใหญ่อยู่ภายหลัง ม่านกำแพงเฟื่องฟ้านี้ ยิ่งยามเย็นด้วยแล้ว ที่แห่งนี้ จะคลาคล่ำไปด้วย นักศึกษา พากันมาพักผ่อน ตรงนี้ บ้างก็มาเป็นคู่ บ้างก็มาเป็นกลุ่ม นั่งคุยกัน บ้างก็ออกกำลังกาย ..มันเป็นภาพที่น่าดูไม่น้อยเลยทีเดียว .
ก่อนที่มโนภาพ ครั้งคราวหลังที่ผมเป็นนักศึกษาจะแว๊บ...แล่นเข้ามาในหัว .....ผมก็ตัดสินใจจอดรถ .........."ตรงนี้แหละ จอดมันตรงนี้แหละ ร่มดี ไม่ร้อน บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ แลได้ยินแต่เสียง นกที่เกาะวิ่งเต้นไปมา ตามสุมทุมพุ่มไม้ ร้องมาเป็นระยะ เท่านั้น อืม...บรรยากาศที่นี่ดีจริง ๆ "