อย่า........น๊า...........!

[BADBOY]

อย่า........น๊า...........!
   

                   เนื่องจากวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมได้ไปทำภารกิจที่ในเมือง ก็เลยมีเรื่องเล่า มาเล่าให้ฟัง เป็นอีกประสบการณ์หนึ่ง  ของชีวิตครับ

               เช้าวันนี้ เป็นวันหยุด โดยผมมีโปรแกรมมาส่ง แม่ของลูกเรียน (เรียนต่อระดับ ป.โทฯ  น่ะครับ เดี๋ยวไม่บอก ก็อาจจะเข้าใจผิดพลาด ว่าผมมีแม่บ้านเป็นเด็กนักเรียน นักศึกษาอยู่ ) ที่สถาบัน ฯ (ขออนุญาตไม่บอกชื่อนะครับ)  หลังจากขับรถมาถึง หล่อนก็เดินหอบกระเป๋า พะรุงพะรัง ขึ้นไปเรียนบนตึก  หลังจากนั้น
ผมก็ขับรถ ตระเวน หาที่ร่ม ๆ ไม่ร้อน เหมาะ ๆ ในการพักผ่อน นี่ก็เตรียมหนังสือ  “สามก๊ก” ฉบับ พระยาพระคลัง หน”  มาอ่านด้วย  เอ...ตรงไหนดีน๊า  ผมนึกในใจพลางก็  กวาดสายตาไปรอบ ๆ   มือก็หมุนพวงมาลัยรถไป...

              ผมขับวนมา เรื่อยๆ .....แล้วก็มาจอดที่สวนสาธารณะในมหาลัยนี้ เป็นที่พักผ่อน ผมเลือกจอดใต้ร่มไม้ใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้าน สาขากว้างขวาง และลำต้นสูงใหญ่ มองดูทะมึน  ฝั่งตรงข้ามเป็นสวนดอกไม้ มีสุมทุมพุ่มไม้ ที่ถูกปลูกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ก็แลดูหนาแน่น บดบังสายตาจากภายนอกเช่นตรงที่ผมจอดรถ อยู่นี้ ได้ดี ทีเดียว               

ซึ่งด้านในนั้น มีศาลาที่พัก ตั้งเป็นจุด ๆ  สลับกับแนวดอกเฟื่องฟ้า ที่ถูกออกแบบให้ปลูก เป็นแนว คล้ายกำแพง  สลับซับซ้อน วกไปวนมา พาเวียนหัว    ซ่อนวิวทิวทัศน์ อันสวยงาม อันมีหนองน้ำ ใหญ่อยู่ภายหลัง ม่านกำแพงเฟื่องฟ้านี้   ยิ่งยามเย็นด้วยแล้ว  ที่แห่งนี้ จะคลาคล่ำไปด้วย นักศึกษา พากันมาพักผ่อน ตรงนี้  บ้างก็มาเป็นคู่ บ้างก็มาเป็นกลุ่ม นั่งคุยกัน บ้างก็ออกกำลังกาย  ..มันเป็นภาพที่น่าดูไม่น้อยเลยทีเดียว .
 ก่อนที่มโนภาพ ครั้งคราวหลังที่ผมเป็นนักศึกษาจะแว๊บ...แล่นเข้ามาในหัว .....ผมก็ตัดสินใจจอดรถ  .........."ตรงนี้แหละ จอดมันตรงนี้แหละ ร่มดี ไม่ร้อน    บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ แลได้ยินแต่เสียง นกที่เกาะวิ่งเต้นไปมา  ตามสุมทุมพุ่มไม้ ร้องมาเป็นระยะ เท่านั้น   อืม...บรรยากาศที่นี่ดีจริง ๆ "

[BADBOY]

  

                         วันนี้ แดดร่ม ลมตก อากาศเย็นสบาย  ๆ เนื่องจากฝนปรอย มาทุก ๆ วัน แต่วันนี้ ไม่มีฝน ... ผมจัดการลดกระจกทั้งสี่บานลง ปรับเบาะเอนนอน หยิบหนังสือ อันเป็นตำนานมาอ่าน   ซึ่งเปิดไปตรงหน้า ที่ใช้กระดาษคั่นหนังสือ คั่นไว้ ผมเริ่มอ่านไปประมาณซัก ชั่วโมง ก็เริ่มล้าสายตา และออกอาการ เคลิ้ม ไม่ใช่เคลิ้มไปกับบทหรือเรื่องราวในหนังสือนะครับ มันเคลิ้ม เพราะง่วงนอน น่ะสิ.  นิสัยเสียทุกครั้งเลย เวลาอ่านหนังสือชอบง่วง แก้ไม่หายจริง ๆ

        เอา ๆ ๆ ..พอก่อน ผมวางหนังสือเล่มหนาลงบนหน้าอก พร้อมหลับตากะงีบซักหน่อย ให้พอสดชื่นแล้วค่อยตื่นขึ้นมาอ่านต่อ   อืม.....สบายดีแท้ แล้วผมก็ผล็อยหลับไป อย่างไม่รู้สึกตัว

   .....อย่า  ๆ  ๆ ....อย่า...เข้ามานะ.....................อย่า.......... ผมเงี่ยหูได้ยินเสียงแหลมเล็กของผู้หญิง  ที่ร้องมาจากจุดใดจุดหนึ่ง ...จากข้างในสวน ฯ.....มันเป็นน้ำเสียงที่แสดงถึงความหวาดกลัว  ตกใจสุดขีด .......เอ...ผมคงฝันไป .....ผมนึกอย่างนั้น ................แต่ก่อนที่ผมจะเคลิ้มกับความฝันนั้น พลันก็ต้องสะดุ้งสุดตัวด้วยเสียงที่กรีดร้องอย่างหวีดแหลมพ่วงท้าย.....................ไม่ .... ๆ  ..............ไม่นะ............ออกไป........ไอ้พวก...บ้า.............ออกไป......... ๆ  ๆ 

[BADBOY]

              ..ผมรีบผุดลุกขึ้นนั่ง ...แล้วประสาทสัมผัสทุกส่วน  กำลังขมึงเกลียว     และผมก็พยายามรวบรวมสติ สัมปะชัญญะทั้งหมด  ไปที่ต้นกำเนิดเสียง   อา.....เราไม่ได้ฝันไปจริง ๆ เสียงผู้หญิงร้อง มาจากแนวพุ่มเฟื่องฟ้า ข้างหน้า ใกล้ ๆ กะระยะคร่าว ๆ แล้วไม่น่า เกิน ๒๐ เมตร   เอาวะ ...อะไรต้องรีบไปดู....... ก่อนออกจากรถ ผมก็ไม่ลืมที่จะฉวย เจ้าเออร์  (ปืนพกขนาดคอมแพค แบบเซมิออโตเมติค ขนาด ๙ มม.)  ติดมือออกมาด้วย   และแน่นอน ไม่ลืมที่จะ หยิบแม็กฯ สำรอง ออกมายัดที่กระเป๋ากางเกงยีนส์ ด้านหลัง ด้วยเช่นกัน   ผมรีบเปิดประตูรถ แล้ววิ่งออกไป  ตามทิศทางต้นกำเนิดเสียง    โดยไม่สนใจ หันกลับมาปิดประตูรถแม้แต่น้อย...

                    ผมวิ่งกระโดดข้ามราวกันคนเดินลัดสนามหญ้า ที่ทำไว้เตี้ย ๆ แล้วจ้ำ ข้ามแปลงดอกเข็มเตี้ย มา ได้ไม่กี่เมตร
หยุดนะ ...ไอ้บ้า.....อย่านะ.......เสียงผู้หญิง เริ่มได้ยินถนัดขึ้น แต่ดูเหมือน เปลี่ยนตำแหน่ง คล้ายกับว่า เจ้าของเสียง ออกวิ่งหนีอะไรสักอย่าง 
โอย....ทางไหนวะ  ทางนี้ มันมีแต่แนวต้นเฟื่องฟ้า ที่ลำต้นยัดสานอัดตัวกันแน่น  ไม่ทันแล้ว เราต้องฝ่าแนวเฟื่องฟ้านี้ไป    เสียงผู้หญิง กรีดร้องอยู่อย่างไม่ขาดระยะ เสียงนั้น เริ่มแสดงถึงความหวาดกลัว และเป็นเสียงสะอื้นร้องไห้  และที่แน่ ๆ ตอนนี้ ผมได้ยินเหมือนเสียง ผู้ชาย ประมาณ อย่างน้อย ๓ ถึง ๔ คน กำลัง ขู่ ตะคอก ให้เสียงหวีดแหลมนั้น เงียบเสียงลง     ....เงียบนะมึง....กูบอกให้เงียบ  ถ้าไม่อยากเจ็บตัว...มึงหุบปากซะ ...เฮ๊ย.....ช่วยกัน ...จับมันไว้....เร็ว ๆ  ๆ

[BADBOY]

เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน  ตรงนั้นพอมีช่องว่างพอฝ่าข้ามไปได้...ป่าหญ้าคาที่ถักด้วย หญ้าหนาม ก็เคยฝ่าข้ามมาแล้วตอนเรียน รด. วิชาหลบหลีกปลีกหนี ...ซึ่งครั้งนั้น สอนบทเรียนให้กับผมได้มากทีเดียว
 ..ผมตัดสินใจ เก็บเจ้าเออร์ ยัดร่องตูด กับขอบกางเกงยีนส์    ถอยหลังตั้งหลักแล้วออกวิ่ง  พร้อม   ก้มหน้า เก็บคองอเข่า แขนทั้งสองยกขึ้นมาตั้งการ์ดคล้ายนักมวย พุ่งตัวเองไปข้างหน้า  กระโดดเข้า ตะลุย แหวกแนวกอเฟื่องฟ้า เข้าไป อย่างรวดเร็ว

    ..เพียงเสี้ยววินาที ....  ซ๊วบ...บ   .. ....ตุ๊บ...   ท่าสวย  ไม่ล้ม หรือปะทะเข้ากับของแข็งอะไรใด ๆ เลย
 ..ร่างของผมก็ผ่านทะลุแนวเฟื่องฟ้าไปได้อย่างง่ายดาย ด้วยน้ำหนักตัว ที่มากโขอยู่  ตอนนี้ ผมเห็นกลุ่มวัยรุ่นชาย ๔ คน รุมล้อม หญิงสาววัยรุ่น คนหนึ่ง ที่ตอนนี้ เสื้อนักศึกษาหลุดจากชายกระโปรง ผมเผ้า รุงรัง กำลังอยู่ในอาการ ตกใจ หวาดกลัว สุดขีด 
                 
                  ตึกตัก  ๆ ๆ   ...จังหวะการเต้นของหัวใจของผมเริ่ม แรงขึ้นเรื่อย  รู้สึกว่า ปากแห้ง คอแห้ง  มันจุกอยู่ที่คอ น้ำลาย กลืนประมาณว่า มีหินก้อนขนาดเขื่องมาติดอยู่ที่คอ   เหงื่อกาฬไหลย้อย ..รู้สึกได้ เวลาเหงื่อมันไหลลงร่องหลังแล้วเลยลงไปจุดต่ำของร่างกาย  ทำให้ผมมัน จั๊กกะเดียม....

                เฮ้ย...หยุด นะ  ....พวกมึง  ...  ผมตะโกนก่อนออกไปสุดเสียง โดยมือขวาเลิกชายเสื้อด้านหลังขึ้น พร้อมตะปบ เข้ากับด้ามจับ เจ้าเออร์   เตรียมตัวใช้งานอยู่ในที

[BADBOY]

                 ได้ผลเสียงตะคอก....เมื่อกี้นี้ ทำให้ .. ทุกชีวิตที่อยู่ด้านหน้าผมซึ่ง  มีหญิงสาวคนหนึ่ง ยืนอยู่กลางวงล้อม วัยรุ่นชาย อีก สี่ห้าคน  และ นอกวงนั้น ก็มี กลุ่มเด็กวัยรุ่น นั่งเข้าแถว กันอยู่คงประมาณ ร่วม ๆ  เกือบ ๑๐ คน แต่ละคน ...หันหน้ามองมาทางผมหมด  สายตาทุกคู่ ต่างแสดงถึง ความสงสัย งง  ว่า ...เอ๊...ไอ้หมอนี่มันมาได้ไง.... โดยเฉพาะ เด็กสาวคนนั้น สีหน้าเธอออกจะแสดงอาการ... งง ..  อยู่มาก ๆ ทีเดียว ...  ไอ้พวกผู้ชาย ก็มองหน้ากันเลิกลักไปมา  โดยมีวัยรุ่นผู้ชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งจะกระเดียด ออกไปทาง กึ่งชายกึ่งหญิง   ยืนถือกล้องถ่ายวีดีโอแบบทันสมัย ยืนถ่ายอยู่นั้น ตะหวาดแว๊น...ออกมา....
   
             โอ๊ย.....อะไรกัน.........ค๊า............คุณพี่.....ตกใจหมดเลย.... ..เออ..แน่ะ ...ใครตกใจกันแน่ฟะ... .ผมนึกในใจ ซึ่ง อีกใจหนึ่งก็ยังตะลึง อยู่เหตุการณ์ที่ผ่านมาหมาด ๆ นี้
...ผมก็ถามว่า พวกแกทำอะไรกัน น่ะ ...รุมโทรมหญิง แล้วถ่ายวีดีโอเก็บไว้เหรอ  ...มือก็ยังไม่ละจากเจ้าเออร์     ที่เสียบร่องตูดอยู่ .....หา.....บอกมา.....ผมสำทับเสียงห้วนสั้น...หนักแน่น ..ดุดันไปอีกที...พลางก็หอบแฮก ๆ ...หัวใจสั่นระรัว

[BADBOY]

นี่...คุณพี่ขา ...(อ้าว...กะเทยแท้ ๆ เลยนี่หว่า)   รุมทรง รุมโทรม อะไรกัน ...  ...พวกหนูเนี่ย  (หนูตัวเบ้อเริ่มเลย แต่อย่าลืมว่า กำลังมี ไอ้ถึกตัวเบ้อเริ่ม อีกตัวที่กำลังยืน งง...ทำอะไรไม่ถูกอยู่)    กำลังซ้อมบทละคร เพื่อถ่ายทำจริง ในวันพรุ่งนี้ เป็นหนังสั้น...ที่เป็นโปรเจคฯ งานกลุ่มของเรา ....น่ะค่า..........คุณพี่........พร้อมกับทำไม้ทำมือ ชี้โบ้ชี้เบ๊  จริตจก้าน ..ตามประสา เพศของเขานั้น ...

อ้าว...เวร....................ตรูหนอตรู  ...ไม่น่าเลย.....ผมสบถกับตัวเอง อย่างหัวเสีย และน่าขันกับการกระทำของตัวเองที่เพิ่งทำลงไป 

“ใช่ค่ะพี่....พวกหนูกำลังซ้อมบทละครกันอยู่ค่ะ..”   แม่ตัวดี  ( รูปร่างหน้าตา ก็ประมาณว่า เป็นนางเอกละคร ได้สบาย ๆ  เลยทีเดียว)   ที่ทำให้ผม ตกใจจน กระโดดฝ่าดงเฟื่องฟ้า เข้ามานั้น  กล่าวเสริมขึ้นมาทันที พร้อมกับทำสีหน้า กึ่งตกใจ ปนขำนิด ๆ ที่เห็นไอ้บ้าคนหนึ่ง กระโจน ข้ามดงเฟื่องฟ้า เข้ามาพรวดพราด ...โดยไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกันอยู่

[BADBOY]

           ตอนนี้ สังเกตได้ว่า เริ่มมีเสียงซุบซิบ และหันมาทางผม ..บ้างก็ก้มหน้าก้มตา ทำท่าขำ ๆ  อะไรกันอยู่ ในกลุ่มนักศึกษากลุ่มที่เป็นผู้ชมนั้น
ความรู้สึก เสียวปลาบ ปนโล่งอก  วิ่งคู่มาด้วยกัน ....อันหนึ่งทำให้ผมรู้สึกสบายใจ อย่างบอกไม่ถูก แต่อีกอันหนึ่ง มันทำให้ผมอาย....อย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน   เพราะนี่เป็นครั้งแรก ที่ผมตกอยู่ ในสายตาของคนที่กำลังจ้องแบบพินิจพิจารณา ผม ..มากกว่า คราใด ๆ ที่ผ่านมา.......
.
                     อ้าว..เหรอ....น้อง...ครับ...ผมก็นึกว่า...เป็นเรื่องจริงนะนี่ ...ผมทำเป็นพอว่าเข้าใจแล้วกล่าวตอบกลับไป           พอรู้ว่าอะไรมันเป็นอะไรในขณะนี้
    พร้อมกับยกแขน ทั้งสองขึ้นมาดูรอยแผลที่เกิดจากกำแพงดอกเฟื่องฟ้า ซึ่ง ตอนนี้ มันเริ่มแสบ ๆ ...คัน  ๆ บางแห่ง มีรอยเลือดซิบ ๆ ออกมาแขนเสื้อคอโปโลมีรอยหนามเกี่ยวอยู่บ้างประปราย 

[BADBOY]

                  ค่ะพี่....ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...พวกหนูต้องขอโทษด้วย   .... นะคะ ...พร้อมยิ้มเจื่อ ๆ .... (ปล.ยิ้มเธอสวยมาก ๆ )
อืม ...ดีแล้วล่ะ ...ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็แล้วไป .....ผมก็ขอโทษน้องๆ ด้วยนะครับ ...ผมกล่าวออกมาอย่างโล่งใจ  เชิงร่ำลา..ออกไป ..โดยมุดลอด โพรง ที่เพิ่งผมได้สร้างมันขึ้นมา โดยไม่ได้ตั้งใจ ในราวพริบตาเมื่อตะกี้นี่เอง

                ก่อนที่ผมจะหันหลังเดินกลับออกมา ก็มีเสียงเดิม นั้น กล่าวส่งตามหลังมา “พี่คะ...หนูขอโทษนะคะ .. “    ครับ ....พี่ ...พวกเราต้องขอโทษด้วยนะคร้าบ......... พวกเด็กผู้ชาย พวกนั้น ร้องกล่าวขอโทษ ..พร้อมกับมีเสียงหัวเราะ คิกคัก ๆ ๆ  ....ตามมา เช่นกัน

            .......เออ....เอากะมันดิ .....แต่ก็ช่างเถอะ ...คราวต่อไป ก็ดูหน่อยก็แล้วกันนะไอ้เหน่งนะ.....ผมเตือนตัวเองอีกครั้ง .... ..ดีนะที่ไม่ได้ชักปืนออกมา ไม่งั้น เด็ก คงตกใจกันไปใหญ่  หรือถ้าเกิดยิงอะไรมั่วซั่วออกไป ก่อนที่จะวิ่งไปถึง และก่อนเห็นอะไร ๆ  ที่มันเป็นอะไร ๆ ๆ ....เรื่องก็คงไม่จบแค่นี้ ....

                 งานนี้ได้บทเรียนอีกหลาย ๆ อย่าง และเป็นการทดสอบ ความพร้อม และความมีสติของตัวเอง อย่างดียิ่งทีเดียว ใครจะไปนึกไปฝัน ว่าจะไปเจอเขาซ้อมบทละครกันอย่างนี้ล่ะครับ   ...อีกใจหนึ่ง ......ผมลืมนึกไป ว่าผมอยู่ในมหาวิทยาลัย .ว่าในนี้ มีนักศึกษาที่ศึกษา ต่างวิชาสาขาอาชีพกัน ........อืม.แต่เหตุการณ์แบบนี้ ก็เกิดขึ้นได้ทุก ๆ ที่นี่นา ......คราวต่อไป ก็ต้องระวังให้มากกว่านี้.......นะเหน่งนะ ....

ถึงตอนนี้ ผมก็ยังนึกขันตัวเอง...ไม่หาย......เลย....กรึ๋ย...ส์...
 
             

[Udomkd]

มาอีกแระ พ่อนักประพันธ์ เอ้า ตีตั๋ว แถวหน้าเลย พร้อมกาแฟ เช้าๆ

[Major]

เร็ว ๆ เลยครับ ท่าน สิงห์บ้า ณ ป่าเหนือ  

กำลังลุ้น + ติดตาม  อย่าให้ง้างนาน เดี๋ยวเมื่อย ครับ

ด้วยความเคารพ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
  อ้าว     ไหงงั้น

[บางแก้ว]

  ...อารมณ์ดีแต่เช้าเลยวุ๊ย...เรา...ขอบคุณวีรกรรมสุภาพบุรุษ น้าเหน่ง ครับ...

[Hybrid Guns]

สนุกมากครับ แต่เป็นข้อคิดอย่างดีว่า หากเป็นเรื่องจริง ที่เตรียมมาจะพอมั้ย?

[Southlander]

บรรยายวิวว่าคล้ายๆ ม. แห่งหนึ่งแถวๆ ใกล้หาดบางแสน
แต่ก็ดีนะครับพี่ที่ไม่ใช่รังแกผู้หญิงจริงๆถ้าจริงล่ะก็ ผมยกให้พี่เป็นพระเอกเลย

เมื่อก่อนคิดว่าหากเจอคนถูกรังแกโดยไม่มีทางสู้ก็ไม่อยากยุ่งด้วยแต่เดี๋ยวนี้ภัยเหล่านี้มันอาจเกิดกับใครก็ได้
เดี๋ยวนี้คิดว่าอย่าปล่อยให้คนชั่วลอยนวล..ดีกว่า.....ตำรวจคงงานล้นมือแล้วถือซะว่าช่วยเพื่อนร่วมโลกผู้ทุกข์ยากแล้วรีบจากๆ กันไปให้ไว

[บาร์ท รักในหลวง]

โฮ่ยยย ลุ้นตั้งนาน เล่าได้อารมณ์มากๆครับ

แต่ผมว่าพี่ทำได้ดีแล้วครับ ถ้าเป็นเรื่องจริงแล้วไม่เข้าไปช่วยคงรู้สึกแย่ไปนาน

[Audy452 ♥ รักในหลวง]

อิ อิ เกือบไป