เคยแต่ล้อชื่อพ่อชื่อแม่ ...หรือ...วิธีล้ออื่น ๆ จนได้เรื่องก็เคย..มาแล้ว...
ผมมันพวกชอบแหย่ ยุ ให้คนเค้าต่อยกัน ...ง่าย ๆ ก็คือ
สมมุติ มีเพื่อนเรา อยู่ ๒ คน ไอ้สองคนนี้ จะไม่เคยทะเลาะ กันมาก่อนหรือไม่ไม่ใช่ ประเด็น เพราะถ้าผมเข้าไปอยู่ตรงกลางแล้ว เดี๋ยว .."ได้เรื่อง" ..
วันหนึ่ง ผมเดินไปที่กลุ่มเพื่อน ซึ่งมีไอ้แก้ว กับไอ้ป๋อง คู่ซี้กัน....ยืนคุยกัน...เงียบ ๆ อยู่....ตอนนั้นน่าจะอยู่ประมาณซักชั้น ป.๕ ไอ้แก้ว กับไอ้ป๋อง สองคนนี้ คล้ายเป็นบั๊ดดี้กัน ไปไหนไปด้วยกัน กินด้วยกัน เล่นด้วยกัน แต่วันนี้คงเป็นวันซวย ของไอ้แก้ว กับไอ้ป๋อง มัน เพราะมันหารู้ไม่ว่า ไอ้บ้าคนช่างยุ ได้เข้ามายุ่มย่ามชีวิตมันแล้ว
ผม - เฮ้ย...แก้ว ...ป๋อง หวัดดีว่ะ...วันนี้ ห่อข้าวกับอะไร
...ของกูทอดปลาทู ....ของกู ...ไข่ต้ม .....ไอ้ป๋อง...ตอบก่อนตามด้วยไอ้แก้ว
ผม - เออ....พวกมึงนี่รักกันจริงนะ...เคยทะเลาะกันบ้างป่าววะ.....
"....ไม่เคยเลย.." ไอ้เพื่อนซี้สองคนนั่นตอบแทบเป็นเสียงเดียวกัน
ผม.- "ออ...งั้นเหรอ...." ผมนิ่งคิดซักพัก....นึกได้ก็นั่งยอง ๆ ลง แล้วหากิ่งไม้แห้ง ที่หล่นบริเวณนั้นมาอันหนึ่ง เขียนรูปคน ง่าย ๆ ลงไป รูปหนึง ท่ามกลางความสนใจของบุคคลทั้ง ๒ แล้ว ...เขียนรูปคนอีกคน ทำท่า เอา เท้าเหยียบหัว อีกคน แล้วก็บอกไอ้สองคน เพื่อนซี้ นั้นว่า
"เฮ้ย.....ป๋อง...แก้ว...สมมุติว่ารูปนี้ ...เป็นรูป พ่อมึงสองคนต่อยกัน ...แล้ว พวกมึงคิดว่า พ่อมึงคนใด น่าจะเป็นคนใดคนหนึ่งในรูปวะ..."
ป๋อง.- "พ่อกูอยู่แล้ว ...ต้องเป็นฝ่ายที่เอาตีนเหยียบหัวพ่อไอ้แก้ว....."
แก้ว- "ไม่ใช่..ต้องพ่อกูสิ....เพราะพ่อกูเป็นนักมวยเก่า...ต่อยมาขนาดไหนแล้ว ยังไม่เคยแพ้ใคร "
ผม - "อิ อิ ...เข้าแผนแล้ว".....ผมนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ...งานนี้มี.....เฮ...........
ทั้งสองคน - "...ต้องพ่อกูสิ ...พ่อกู...........ก็บอกว่า ...พ่อกู ...เก่งกว่าพ่อมึง ....ต้องพ่อกูสิ...ก็บอกแล้ว..พ่อกู...นักมวยเก่า..."....
ต่างฝ่ายต่างเถียงกันยกใหญ่ อย่างไม่ยอมลดรา วาศอก ให้กัน .....โดยมีผมยืนดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ ๆ โดยไม่ปริปากใด ๆ ....เลย ....และแล้ว ....การโต้เถียงด้วยลมปาก...ไม่แรงพอ ..ก็เลยต้องใช้กำลังกาย ...มาโต้กัน....ฝ่ายไอ้ป๋อง ...ผลักอกไอ้แก้ว..จนก้นไปนั่งจ้ำเบ้าก่อน... "เฮ้ย..มึงผลักกูเหรอ ไอ้ป๋อง....มึง"....
จากนั้น ก็เกิดการ...กอดรัดฟัดเหวี่ยง...แลกหมัด แลกบาทากันพัลวัน .......เอาละสิ...ไอ้เหน่ง...มึงยุให้เค้าต่อยกันจนได้.....เฮ้ย...ไอ้ป๋อง ไอ้แก้ว...กูแค่สมมุตินะเว้ย.....พอ ๆ ๆได้ แล้ว... ผมพยายามแยกมวยบั๊ดดี้......ซึ่งตัวเป็นต้นเหตุ....แต่ทันใดนั้น.......... "หยุด...นะ...นาย ๒ คนนั่นน่ะ"....เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน...ครูเก๋...จอมเฮี้ยบ...ตะโกนมาซะไกล...แม้จะยังไม่เห็นตัว..ผมทั้ง ๓ ตัว...ก็ผละจากกัน...วิ่งให้แน๊บ...........ใครจะไปกล้าเสียงล่ะ...ครูเก๋...ขึ้นชื่อว่า เฆี่ยนเจ็บ...ที่สุด.....
อิ อิ ..วีรกรรม..ครั้งหนึ่ง.....เท่านั้น....
มานึกได้ทีหลัง...เออ...เรานี่ก็....เลว...มันกันแฮะ....หลังจากนั้นมาก็เลิกแกล้งเพื่อนลง...แต่ก็ยังคงแกล้ง...อยู่เรื่อย ๆ ...คนหลังสุดแกล้ง จนได้เป็นแฟน...จากแฟน ก็กลายเป็นแม่ของลูกนี่แหละ....
