น้าแมว.......
ไอ้ที่เล่ามา วีรกรรม หรือ วีรเวร
ไปออกรบสมรภูมิไหนมาเนี่ย........
นี่โชคดีน๊ะที่รอดมาได้
ยังมีอีกเพียบ ตอนเด็กๆ แบบว่าโดนแล้วไม่กล้าบอกแม่ กลัวโดนด่า
กระูดูกหน้าแข้งร้าว เวลาพ่อแม่อยู่ก็ฝืนเดินช้าๆแบบปกติ จนเกือบเดือนถึงโดนจับได้แล้วพาไปหาหมอ
ทำมีดบาดนิ้วโป้งไขมันปลิ้นเลย ไม่ยอมบอกใครทนเป็นเดือนแผลถึงจะปิด
ซ้อมกระโดดสูงที่ซค. ตกลงมาในจุดที่ไม่มีเบาะลองรับ ด้านหลังฝั่งขวากระแทกพื้นปูน
หายใจเต็มปอดไม่ได้ ยกแขนไม่ขึ้น วิ่งไม่ได้สะเทือนไม่ได้ ทนไปสามเดือนแล้วหายเอง
โตมาถึงรู้ตอนไปx-rayแล้วหมอทักว่าเด็กๆหลังเคยไปกระแทกอะไรมารึเปล่า เพราะกระดูกสันหลังช่วงบนมีอยู่ข้อนึงที่ยุบผิดรูป
ฯลฯ ยังมีอีกเพียบบบบเลย หุหุ
ไม่ค่อยจะซนเลยเนอะ แมวเนอะ..
เรื่องซนเนี่ยไม่แพ้ใครเลยล่ะ
มิน่าล่ะ...ตอนโตเลยเพี้ยน ๆ ...สมองกระทบกระเทือนบ้างรึป่าวคะ...
