ไ
ถ้าไปอีกฝากซื้อแนเด้อ
ได้คับอ้าย แตวาซิบ่มานังกิ๋นเหล่ากับผมจักมื้อบ่คับ เมียผมใจ๋ดี๋ตัว
สำหรับ ครูเบิ้ล
ร.ร.ตะโหมด ยังไม่มีครูคอมฯตัวจริงเสียงจริงมีแต่เอกอื่นมาสอน
(ทั้ง ๆ ที่เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่รองจากสตรีพัทลุง และอันดับ ๑ ในเขต ๒ )
นี้ครูย้ายเข้าเยอะมาก ไม่รู้ใครเป็นใคร
มีวันหนึ่งครูใหม่อยู่งานสารบรรณเอาหนังสือมาให้
ผมนึกว่าพวกมาติดต่อขายประกันอะไรเทือกนั้น(จริง ๆ จะวิ่งหลบนึกว่าเจ้าหนี้)
ส่วนใหญ่วิ่งทั้งนั้น ผมเองโชคดีหน่อย มีผู้ใหญ่ดำเนินการให้โดยไม่ได้ร้องขอและไม่ได้ออกแรง
เพื่อนครูดนตรีที่สตรีพัทลุงก็เช่นกัน เอกอื่นวิ่งไม่เป็นไรแต่เอกดนตรีวิ่งมันเสียฟอร์ม
เดี๋ยวจะลองคุย ๆ กับวิชาการและฝ่ายบริหารดู(จริง ๆ เป็นโรคไม่ชอบสุงสิงกับฝ่ายบริหารทุกระดับ
ไม่เคยได้สองขั้น วงลูกทุ่งคว้ารางวัลติดมือมาหลายรางวัลทุกปี วงโยฯรับงานช่วยเหลือสังคมยาวเหยียด
สองขั้นเพื่อนในหมวด เวียนกันคนละสองรอบแล้ว ไม่เป็นไร ก็ยังทุ่มเทกับงานดนตรีเป็นปกติทุกวัน)เพื่อจะเคยทำบุญร่วมชาติ
อ้อ...ว่าจะหาเรื่องรบกับนายอำเภออีกสักเรื่อง(นายอำเภอคนเก่าเป็นคนย้ายผมมาเอง แต่ตอนนั้น
ดันไม่ขอ ลองผวนดู)
จะขอป.๑๒ ภายในจังหวัด(ซ่ามาก ป.๔ ขนาด.๔๕ ก็ยังไม่จบ) เหตุผลที่จะหยิบยก
๑.พ้ม...ไปซ้อมที่ กองพันทหารช่างที่ ๔๐๒ ประจำ ต้องเดินทางผ่านพื้นที่ ๔ อำเภอ(แต่ใกล้นิดเดียว)ยิงเสร็จก็แวะล้าง(คอ)ปืนบ้านครูเบิ้ล
๒.พ้ม...ต้องนอนเวรรักษาความปลอดภัย(แต่หนีไปนั่งร้านข้าวต้ม...ฮา)
๓.พ้ม...เป็นเจ้าหน้าที่ส่งเสริมความประพฤติ(แต่ตัวเองเมียบอกว่าความประพฤติไม่ค่อยเรียบร้อย...ฮา)หรือสารวัตรนักเรียน ทั่นผู่ว่าเป็นผู้เซ็นต์ในบัตรประจำตัวพ้มเอง
๔.พ้ม...ต้องพาวงลูกทุ่งพร้อมแด๊นเซอร์สวย ๆ ไปออกงานดึก ๆ ดื่น ๆ (เพราะเสร็จแล้วนั่งร้านข้าวต้ม)เสร็จแล้วต้องส่งนักเรียนถึงบ้านซึ่งมีทั้ง ป่าบอน บางแก้ว เขาชัยสน
ในยามวิกาลซึ่งอาจมีอันตราย(จริง ๆ ที่บ้านอันตรายกว่า...ฮา)
เป็นไง...ฟังดูดีใหม
