ขอบคุณครับ# # สหายอ๋อง # #
เรื่องของผม คล้ายกันเลยครับ
แต่เป็น
การต่อสู้ของหญิงหม้ายเพื่อลูกสี่คนพอตายผม(ลูกคนเล็ก) อายุ ๕ ขวบ
ไม่มีสมบัติพัสถานใด ๆ ทั้งสิ้น
เสร็จงานศพเหลือตังค์ไม่ถึงพันเช่นกัน
รับจ้างทุกอย่างที่ขวางหน้าครับ แม่เก็บหอมรอมริบ
เราต่อสู้อย่าง โดดเดี่ยว ไม่มีญาติคนใหนหยิบยื่นความช่วยเหลือ
(ทุกวันนี้ดีมากทุก ๆ คนนับหน้าถือตา กลับบ้านทีไปตลาด พวกเรียกทักตั้งแต่ยังไม่จอดรถ
ยี่สิบกว่าปีที่แล้วญาติ ๆ ในตลาดไม่มีใครรู้จักเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังรับจ้างแบกปูนซิเมนต์ลงจากรถ)
แม่พร่ำสอนทุกวัน เรื่องเรียน ๆ เพื่อให้ได้ทำงานราชการ
ไม่เคยน้อยใจที่พวกเราไม่ทัดเทียมเพื่อน ทุกคนสู้กัดฟันทน
ขออนุญาตเช็ดน้ำตาก่อนครับ มันซึมออกมาเอง
สุดท้าย พวกเรา ทุกคนพี่น้อง รับราชการ กันหมด
และทำประโยชน์ให้สังคมตามกำลังที่พวกเรามี
พวกเราทุกคนมีชีวิตสุขสบายและมันคงตามอัตภาพ
ปีหน้า หลานคนแรกของแม่ จบแพทย์ แล้วจากที่แม่เฝ้ารอมา ๖ ปี
และหลานคน ถัด ๆ ไป ก็จะเริ่มทยอยจบการศึกษา
แม่ไม่เคยได้โล่รางวัลแม่ดีเด่นจากหน่วยงานใดทั้งสิ้น
แม่
วาสนา แซ่อึง คือ แม่ดีเด่นในใจลูก ๆ ทุกคนเสมอ
ขอให้แม่มีสุขภาพแข็งแรงอยู่เป็นร่มโพธิ์ ร่มไทรให้ลูกหลานตราบนานเท่านาน
ขออนุญาต เช็ดน้ำตาแห่งความตื่นตันใจอีกรอบ
และขออภัย ที่นำเรื่องส่วนตัวมาโพสท์
เรา ความรู้สึกเดียวกันครับ # # สหายอ๋อง # #
