คนหลอกผี ผีหลอกคน

[birdwhistle...รักในหลวง]

คุณลุง เป็นหัวหน้าของพ่อและนับถือกันมาตั้งแต่ผมจำความได้  คุณลุงเล่าว่าสมัยหนุ่ม ๆ มีกลุ่มเพื่อนคบกัน5-6 คนทั้งชายและหญิง คนหนึ่งชื่อประวิทย์ ฐานะทางบ้านดีมาก เมื่อประวิทย์จบจากอัสสัมชัญบางรักแล้วก็ไปเรียนที่อังกฤษ ตอนนั้นก่อนสงครามโลก ราวปี 2479 ประวิทย์เป็นคนกลัวผีที่สุด จนเย็นวันหนึ่ง ต้นปี 2484   บุญสุขซึ่ง เพื่อนอีกคนหนึ่งก็ได้รับ จม.ส่งต่อจากบ้านประวิทย์ ว่าเรียนจบแล้ว จะกลับเมืองไทยโดยทางเรือ ประมาณ สิ้นเดือน มี.ค.ก็จะถึงกรุงเทพฯ   ใน จม. ประวิทย์นัดพบปะสังสรรค์กับเพื่อน ๆ  ที่บางแสน ณ บังกะโลที่เคยนัดไปสังสรรค์กันก่อนไปเรียนนอก ในวันที่ 7 เม.ย.  โดยนัดพบกับเพื่อน ๆ กันตอนเย็นที่บังกาโลที่บางแสนเลย

บ่ายแก่ ๆ วันที่ 7 เม.ย. 2484  บุญสุข  คุณลุง  สมคักดิ์ วาสนา และ มาลี ทั้ง 5 คนรอประวิทย์อยู่ที่บังกาโล บุญสุขบอกว่า ไอ้วิทย์มันกลัวผีแบบสุด ๆ  คืนนี้พวกเรามาทำผีหลอกมันกันดีกว่า แล้วทั้ง 5 คนก็ดำเนินการทำอุปกรณ์หลอกประวิทย์กันตลอดบ่าย   พอตกค่ำ ประวิทย์เดินมาแต่ไกลตามริมหาดแล้วเลี้ยวเข้ามาที่บังกาโล พอถึงประตูก็เปิดออก แล้วเดินเข้าไป พอประวิทย์พ้นประตู สมศักดิ์ก็แอบดึงเชือกที่ซ่อนไว้ปิดประตูเสียงดัง ประวิทย์ตกใจหน้าถอดสี

ประวิทย์ค่อย ๆ  จุดตะเกียงในห้อง เพราะสมัยนั้นที่บางแสนยังไม่มีไฟฟ้า  แล้วนั่งที่โซฟากลางห้องหน้ากระจกเงา  สายตาบ่งบอกว่ากำลังขวัญเสีย วาสนาซึ่งลงทุนแต่งตัวแบบแม่นาค มีเลือดที่ใบหน้าและตามเสื้อผ้าก็โผล่มาข้างหลังให้ประวิทย์มองเห็นในกระจกเงา

ประวิทย์ตกใจสุดขีด แหกปากร้องลั่นแล้ววิ่งไปที่ประตู ซึ่งนอกห้องนั้นมืดแล้ว  บุญสุขกับมาลีซึ่งแปลงร่างเป็นผีก็ยืนแอบที่ด้านนอกประตู พอประวิทย์เปิดประตูออกไปพบ ที่นี้ความกลัวก็มากขึ้นเกินขีดจำกัด ถึงกับตาเหลือก ล้มลงช้อคและสิ้นใจตายทันที  ทีนี้ทั้ง 5 คนอยู่ในอาการตกใจ รีบนำร่างประวิทย์ไปนอนที่โซฟาและรีบช่วยเหลือ แต่ก็สายเกินไปแล้ว ทั้ง 5 คนตกใจมากและตกลงกันว่าต้องนำศพประวิทย์กลับบางกอกในวันรุ่งขึ้น  ขณะที่กำลังปรึกษากัน กำนันก็เดินผ่านมาซึ่งแกจะดูแลความสงบตามหน้าที่เป็นปกติ   

คุณลุงรีบจับร่างของประวิทย์ให้อยู่ในท่านอนหลับ แล้วสมศักดิ์ก็เปิดประตูรับกำนันเข้ามา   กำนันสอบถามว่ามากันกี่คน คุณสมศักดิ์ตอบว่า มีกัน 6 คนที่แหละครับ แล้วกำนันก็ลากลับ ตอนจะลงจากบังกาโลกำนันพึมพำว่าแล้วมันไปไหนคนนึง นับได้ 5 คนเอง แต่ก็เดินตรวจตราต่อไป ส่วนทั้ง 5 คนนำร่างประวิทย์ไปเก็บในห้องนอนหนึ่งแล้วทั้ง 5 คน ก็มารวมกันนอนอีกห้องหนึ่ง ทุกคนต่างเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องตายลง

รุ่งเช้า ทั้ง 5 คนซึ่งแทบไม่ได้นอนมาทั้งคืน ได้ยินเสียงคนเคาะประตู จึงเปิดออกไปพบว่าผู้ที่มาหาคือ คุณแม่ของประวิทย์  คุณแม่ของประวิทย์ร้องไห้แล้วบอกว่า เธออ่าน จม. นัดของประวิทย์จึงรู้ว่าพวกเพื่อน ๆ มารอที่นี่ แต่ประวิทย์คงมาไม่ได้แล้ว เพราะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตตั้งแต่ต้นเดือน มี.ค. นี่ทางอังกฤษก็ส่งกระดูกกลับมาให้แล้วเพิ่งถึงเมืองไทยเมื่อวานซืนเอง   สมศักดิ์เดินหลบเข้าไปในห้องที่เก็บร่างประวิทย์เมื่อคืนนี้ ก็ไม่พบอะไรทั้งสิ้น

[submachine -รักในหลวง-]

อูย...อีกแล้วครับ เรื่องแบบนี้  ขออีกๆๆๆ

[non_noii]

หลอกกันไปหลอกกันมา..เหอ ๆ ๆ ๆ

[Choro - รักในหลวง]

ไม่รู้ใครหลอกใคร แต่น่ากลัวครับ

[NatthaphoN_]

น่ากล๊ว น่ากลัว

[Major]

 

ด้วยความเคารพ

[โจ ™]

จะดีใจหรือเสียใจดีครับนี่

[คมขวาน รักในหลวง]

        เรื่องชวนฉงนเช่นเดียวกัน
        เหตุเกิดที่ "เรือนเวียงวิมาน" ของผมเอง  หลังจากงานศพพี่สะใภ้ภรรยา(ผูกคอตายที่สวนหลังบ้านของเขา)ได้ ๓ วัน
พบรอยเท้าเปื้อนโคลนรอยแรก  จากห้องครัว  เป็นรอยเดินไปเรื่อย ๆ
(ที่ขอบหน้าต่างครัวและฝาผนังซึ่งสูงจากพื้นประมาณ ๒.๗๐ เมตร ไม่มีร่องรอยปีนใด ๆ ทั้งสิ้นหน้าต่างอยู่ในสภาพปิดใส่กลอนเรียบร้อย)
เดินทะลุเข้าไปห้องนั่งเล่นไปหยุดอยู่หน้าบันใด ขึ้นห้องนอนผมและห้องนอนลูกสาวเขา (อายุ ๑๗ ปี อยู่กับผม)
ผมเป็นคนเปิดบ้านจึงรีบเรียกแม่ยายมาดู  ส่วนผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน  สำรวจทรัพย์สิน-ปืน  ยังอยู่ครบ
ครั้งแรกไม่ทันได้สังเกตุ  นึกว่าโขมยขึ้นบ้าน
        แต่พอมานั่งวิเคราะห์  จากร่องรอย  ขนลุกครับ  ยืนยันว่าผมเป็นคนที่ไม่กลัวผีและไม่ได้คิดว่าเป็นรอยผีหลอก
เพียงแต่ผมหาคำตอบไม่ได้  ว่าตอนเข้ามาทางหน้าต่างเข้ามายังไง  รอยเท้าไปหยุดตรงหน้าบันใดขึ้นห้องนอนแล้วเขาลงไปจากบ้าน
ผมได้ยังไง  จากร่องรอยเหมือนกับลอยตัวมาลงในครัวแล้วเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงบันใดทางขึ้นห้องนอนผม  แล้วก็ลอยตัวออกไป
        วันนั้นแม่ยายตกใจ  คนอื่นในบ้านก็ตกใจ  แต่ไม่มีใครพูดอะไรเลย  ผมเองก็เอาผ้ามาเช็ดทำความสะอาด
เหตุการณ์เกิดขึ้นยังไม่ถึงปี  ผมยังหาคำตอบไม่ไดและงงจนถึงทุกวันนี้
        ยืนยันว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริง  และผมคงไม่ใช่คนที่จะสมมุติเหตุการณ์นี้มาล้อสมาชิกเล่น

[สามก๊ง รักในหลวง]

  หลอนทั้งสองเรื่องครับ

[SEEZ ..รักในหลวง..]

  ม้ายอาวคราบ.....      คืนนี้ผนต้องเข้าเวรคนเดียวคร๊าบ....

[submachine -รักในหลวง-]

ไม่เชื่ออย่าลบหลู่

นี่คือความเชื่อบางข้อของบรรดาเจ้าของธุรกิจโรงแรม
โรงแรมทุกๆแห่งนั้นย่อมจะมีอย่างน้อยหนึ่งห้องที่ซึ่งถูกปล่อยให้ว่างไว้ตลอดเวลา
ไม่ว่าโรงแรมห้องเต็มขนาดไหน พวกเขาจะไม่ขายห้องนั้นให้กับแขกคนใดทั้งสิ้น
ว่ากันว่าห้องพิเศษห้องนั้นได้ สงวนไว้" สำหรับ "แขกพิเศษเหล่านั้น"

ฉะนั้น เมื่อคุณมีแผนที่จะเข้าพักในโรงแรมแห่งใดแห่งหนึ่งควรจองล่วงหน้าไว้ก่อนเสมอ
พยายามหลีกเลี่ยงการเข้าพักแบบวอล์คอิน (Walk in) ถ้าพนักงานต้อนรับได้บอกคุณไปแล้วว่า
ไม่เหลือห้องว่างอีกต่อไปแล้ว จงอย่าได้ดื้อดึงอยู่ต่อหรือพยายามติดสินบนพวกเขาเพื่อที่จะให้
พวกเขาให้ห้องพักแก่คุณ ถ้าหากคุณทำอย่างนั้น เกือบทุกครั้งที่ห้องที่คุณได้ไปจะเป็น"ห้องพิเศษ"


ที่ว่านั่นและอีกเช่นกันที่บางครั้ง"แขกพิเศษ"เหล่านั้น อาจจะโผล่ไปที่ห้องอื่นๆ ด้วย
ดังนั้นนี่คือเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยว่าคุณจะป้องกันตัวคุณเองได้อย่างไร


- ก่อนที่จะเข้ายังห้องพักของคุณ จงเคาะประตูก่อนทุกครั้งแม้คุณจะรู้ว่านี่เป็นห้องว่างก็ตาม

- หลังจากที่เข้าไปอยู่ในห้องแล้ว หากคุณรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาในทันทีทันใดและมีอาการ"ขนลุก"
จงออกจากห้องไปเงียบๆและโดยทันทีแล้วไปหาพนักงานต้อนรับเพื่อขอเปลี่ยนห้องใหม่โดย
ส่วนใหญ่แล้ว พนักงานต้อนรับจะเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

-หลังจากอยู่ภายในห้องแล้วจงเปิดไฟให้ครบทุกดวงในทันทีพร้อมกับเปิดผ้าม่านเพื่อปล่อยให้
แสงแดดส่องเข้ามา

-ก่อนเข้านอน จัดวางรองเท้าของคุณให้อยู่ในลักษณะกลับหัวกลับหางกันบางคนบอกเอาไว้ว่า
นี่เป็นการแสดงถึงหลัก หยิน-หยาง"เพื่อคุ้มครองคุณขณะที่คุณหลับ

-จงเปิดโคมไฟทิ้งไว้อย่างน้อยดวงหนึ่งขณะที่คุณหลับยิ่งเป็นไฟในห้องน้ำยิ่งดี

-หากคุณพักคนเดียว และห้องคุณเป็นเตียงคู่อย่าเข้านอนโดยปล่อยให้อีกเตียงหนึ่งว่างเปล่าพยายามนำ
สิ่งของไปวางไว้เช่น กระเป๋าเดินทางที่เตียงว่างอีกเตียงหนึ่งก่อนที่คุณจะหลับ
อันนี้รับรองปลอดภัยจากการโดนผีหลอก แน่นอน

[wasanami]

[JJ-รักในหลวง]

แฮะๆ อ่านแล้วน่ากลัวดีครับ

[PPM]

บรื๋อ........เอาแล้วไง หลอนเลยครับ  เสาร์-อาทิตย์นี้  ไปธุระ ตจว.ซะด้วย นอนคนเดียวอีก ต่างหาก  สงสัยต้องหาน้องๆ ไปนอนเป็นเพื่อนซะแล้ว  กลัวผีหลอกน่ะครับ

[PU45™]

        ว้า ....... ไม่น่าเข้ามาอ่านตอนนี้เลย ....... บรื๋อออออออออ