ทุ่งมหาเมฆ

เหตุการณ์นี้เกิดในปี พ.ศ. 2459 ตอนนั้นสวนพลู ยังเป็นซอยลูกรังเล็ก ๆ ทอดยาวมาชนคลองสาธร

คลองพระราม 4 คู่ขนานกับถนนพระราม 4 จากทุ่งวัวลำพอง(หัวลำโพง)ตรงไปคลองเตย โดยตัดกับคลองสาธร ซึ่งเลยจุดตัดนี้ไปเรียกว่า ศาลาแดง ซึ่งตอนนั้นเพิ่งจะมีการทดลองส่งวิทยุกระจายเสียงของทหารเป็นแห่งแรกในสยาม และเพิ่งมีชุมชนเป็นเรือนแถวไม้ชั้นเดียวไม่ถึง 20 คูหา

แสงมาจากทุ่งสองห้องไปเยี่ยม ชุบซึ่งเป็นเพื่อนตอนเกณฑ์ทหาร โดยนั่งเรือจ้างจากปากคลองสาธรไปขึ้นที่ซอยสวนพลูตอน4โมงเย็นเศษ ตอนนั้นปลายเดือน พฤษภาคม ซึ่งเพิ่งผ่านฤดูร้อนอันสุดจะวิปโยค เนื่องจากปีนั้นอหิวาตกโรคระบาดในพระนครธนบุรี ผู้คนตายเกือบแปดพันคน เฉพาะย่านสวนพลู-ศาลาแดงก็นับได้เกือบพันศพ กว่าโรคระบาดจะสงบลงและจัดการศพที่ค้างคาไว้ก็เข้าต้นเดือนพฤษภาคม เพราะเหตุที่ย่านนี้ใกล้กับโรงพยาบาลเปิดใหม่ในขณะนั้นคือ รพ.จุฬา ศพที่ออกจากรพ. จึงถูกนำไปฝังในทุ่งว่างที่สุดซอยสวนพลูจำนวนหลายร้อยศพเพราะวัดเผาไม่ทัน

แสงเดิน ไปพักหนึ่งก็ถึงบ้านของชุบ ละแวกนั้นมีบ้านหลายหลังแต่ไม่มีคนอยู่เลย แสงยืนหน้าบ้านชุบอยู่กว่าชั่วโมงก็ยังไม่เห็นใคร ซึ่งแสงต้องการมาเยี่ยมและนอนค้างที่บ้านของชุบซัก 1 คืนก่อนจะเดินทางกลับใวันรุ่งขึ้น แสงเดินต่อไปอีกก็พบกระท่อมอยู่กลางทุ่งโดยมีคุณลุงคนหนึ่งกำลังทานอาหารเย็น เมื่อทักทายแนะนำตัวกันแล้วคุณลุงก็ชวนแสงทานอาหารเย็น จากนั้นจะพาไปตามหาชุบซึ่งคาดว่าไปช่วยงานฝังศพที่สุดซอยสวนพลู

หลังอาหารเย็นประมาณ 1 ทุ่มกว่า คุณลุงจุดตะเกียงพาแสงเดินลึกเข้าไปในซอยจนถึงทุ่งกว้าง และเดินไปอีกพักใหญ่ ก็ถึงแนวต้นกล้วยพอพ้นแนวต้นกล้วยก็พบชาย 3 คนนั่งพักอยู่ในลานกว้างซึ่งมองไปเห็นเป็นเนินดินเล็ก ๆ นับร้อยซึ่งมันก็คือหลุมศพนั่นเอง แล้ว 1 ใน 3 ก็คือ ชุบ แสงดีใจทักทายคุยกันด้วยความคิดถึง เมื่อแสงถามว่ามืดแล้วทำไมไม่กลับบ้าน ชุบตอบว่า ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านนั้นแล้ว แต่มานอนที่นี่แทน แสงจึงถามต่อว่าแล้วบ้านใหม่อยู่ไหน ซึ่งชุบได้ชี้ไปที่เนินดินเนินหนึ่ง เท่านั้นเองแสงก็รู้ตัวทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะเดียวกันหน้าตาชายทั้ง 3 ก็เปลี่ยนไปเป็นหน้าตาของคนที่ตายมาแล้ว 2 เดือน ลุงพาแสงวิ่งหนีไปตามทุ่งทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ในขณะที่ท้องฟ้ามีแต่เมฆหนาม้วนเป็นลอนทั่วทั้งทุ่ง เสียงฟ้าคะนองดังติดต่อกันไม่ขาดระยะ วิ่งกันมานานนับชั่วโมง แสงเริ่มรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้ออกจากทุ่งที่มีเนินดินนั่นคือยังคงเห็นหลุมศพอยู่ และที่สำคัญ ชุบและชายอีก 2 คนกำลังกวักมือเรียก ทั้ง 2 แม้จะเหนื่อยก็ออกวิ่งต่อ แสงเอามือจับตะกรุดที่เอวแล้วภาวนาขอให้วิ่งไปไห้ถูกทาง ซึ่งคราวนี้คุณลุงกลับเป็นฝ่ายวิ่งตามแสง ไปอีกนานนับชั่วโมง จนหมดแรง ทั้งคู่ก็นั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน

แสงถามคุณลุงว่า แถวนี้ตายกันเยอะหรือ คุณลุงตอบว่าคนท้ายซอยสวนพลูนี่ก็ตายทั้งหมดนั่นแหละ โรคห่าปีนี้มันร้ายแรงมาก แสงถามว่าแล้วแถวนี้เขาเรียกว่าอะไร ทำไมเมฆมันจึงหนาและเต็มท้องฟ้าแบบนี้ คุณลุงตอบว่า “ทุ่งมหาเมฆ” ถ้าคนแถวนี้ตายกันหมดแล้วลุงรอดมาได้ยังไง ลุงจึงตอบว่า “แล้วใครว่าลุงรอดหล่ะ ไอ้ชุบมันเป็นคนฝังศพลุงเองแล้วมันก็ตายเพราะโรคห่าเหมือนกัน” พูดจบหน้าตาลุงก็เปลี่ยนไปแบบน่ากลัวกว่าชุบอีก แสงรวบรวมกำลังที่เหลือทั้งหมดวิ่งไม่คิดชีวิต ไกลเท่าไหร่ นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่วิ่งจน ล้มลงหมดสติ

เมื่อแสงได้สติ มองขึ้นฟ้า เมฆที่เคยหนาก็จางลง แต่อากาศแถวนั้นมันเย็นจนต้องเดินเอามือกอดอก แสงเดินอย่างไม่มีจุดหมาย จนเห็นแสงจากตะเกียง 2-3 ดวงไกล ๆ แสงเดินไปตามนั้นก็พบเรือนแถวไม้ชั้นเดียว 10 กว่าคูหา มีอาแป๊ะชาวจีน คนหนึ่งเตรียมของขายโจ๊ก อีกคนหนึ่งเตรียมขายกาแฟ พอเดินเข้าไปถามก็ได้รับคำตอบว่า ที่นี่คือศาลาแดง และตอนนี้เวลาประมาณตี 5 แล้วอาแป๊ะคนขายโจ๊กก็บอกว่า “ลื้ออย่าเข้าไปซอยสวนพลูถึงทุ่งมหาเมฆเชียวนา ไปกลางคืนรับรองลื้อไม่ได้กลับมาแน่”

แสงถามอาแป๊ะขายโจ๊กว่าแล้วจากตรงนี้ไปตามทางเดินลึกเข้าไปประมาณ 20 เส้นเห็นจะได้ เขาเรียกอะไร ทำไมอากาศมันเย็นทั้ง ๆ ที่ช่วงนี้เพิ่งจะ เดือน 6 อาแป๊ะบอกว่าตรงนั้นมันสุดเขตเย็นอากาศแล้วกำลังจะเข้าศาลาแดง จากตรงนั้นถ้าลื้อเดินไปอีก 40 เส้นก็ถึงทุ่งมหาเมฆ แต่ลื้ออย่าบอกนะว่าเมื่อคืนลื้อผ่านทุ่งมหาเมฆมา

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ทุ่งมหาเมฆ (อ่าน 6531 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 3 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้