" ไม้เขี่ยหมาเน่า "
ฉันได้ฟังปริศนาธรรมเรื่องนี้จากคุณ แม่... ซึ่งพระอาจารย์ประสงค์ ปริปุ ณฺโณ
จากวัดป่าชิคาโกท่านกรุณาเทศน์ เล่าให้ฟัง พระอาจารย์เริ่มเรื่องด้วยคำถามว่า
ถ้ามีหมาเน่าลอยน้ำมาติดที่หน้าบ้านของเรา เราจะทำยังไง
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน ว่าให้เอาไม้เขี่ยมันออกไป
พระอาจารย์ก็ถามต่อว่า เขี่ยเสร็จแล้ว หมาเน่าลอยไปแล้ว ไม้นั้นเราทำยังไง
ทุกคน ก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกว่า ก็ต้องโยนทิ้งไป
คราวนี้พระอาจารย์ก็บอกว่า นั่นแหละ... มีคน บางพวก ไม่ยอมทิ้งไม้เขี่ยหมาเน่านั้นไปเฉยๆ
ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าเหม็นแต่ก็หยิบกลับขึ้นมาดมอยู่เรื่อย ไม้เขี่ยหมาเน่าๆเหม็นๆน่ะ
พระอาจารย์เล่าเรื่องจบเพียงแค่ นี้
ทิ้งไว้เป็นปริศนาธรรมให้เอามา คิดต่อ... เห็นด้วยกับฉัน มั้ย... คนที่ รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็นแต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้เนี่ย... ไม่โง่ก็โรคจิตนะ
เคยเป็นบ้างมั้ย
เวลามีใครมาทำให้เรา โกรธ จนเรื่องต่างๆ
เหตุต่างๆ ที่ทำให้เราโกรธมันดับไปหมดแล้ว แต่เราก็ยังเก็บมาคิดมาแค้นอยู่ นั่นแหละ
ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าทำให้เป็นทุกข์ แต่ก็เก็บความคิดแค้นมาเผาใจอยู่ เรื่อยๆ
หรือไม่ต้องเรื่องโกรธก็ได้... เรื่องอะไรๆที่มันผ่านไป แล้วแต่หลายครั้งเราก็ยังเก็บโน่นเก็บนี่มาคิด
มากังวล มาเสียใจอะไรก็แล้วแต่ ฉันคนหนึ่งล่ะที่เคยเป็น
แล้วฉันก็คิดว่าทุกคนก็คงเคยเป็น คราวหลังถ้าเป็นอีกลองบอกตัวเองสิ ว่า...
แน่ะ... หยิบไม้เขี่ยหมาเน่ามาดมอีกแล้วนะ เรา
คนที่รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็นแต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้ เนี่ย... ไม่โง่ ก็โรคจิตนะ
ดูซิว่ายังจะอยากเก็บไม้เหม็นๆไว้ดมอีก มั้ย
