อู้ถึงเรื่องแมงลูกน้องหนุมานนี่นาครับ บ่าเมินมานี่ละ ผมไปแอ่วผกผ่อแมงปากเลี้ยม มาเขี่ยกิ๋นขุยไม้ซาง โหล่งนั้นไม้ซางต๋ายขุยนักขนาด
ระหว่างกำลังแป๋งโม้งนั่งอยู่หั้น ได้ยินเสียงแมงอี่วอก (ขนาดว่า
ตั๋วปู้เขายังฮ้องว่า
อี่วอก) มันมาตางห้วยแหมหล่ายหนึ่ง
เปิงเปิ้นฮ้องมันว่าวอก
มันสะหลิดนักขนาด ตึงฮ้อง ตึงหุย มันมาสักก๋องร้อยคงได้ มาตางภาคพื้นดินก่อมี มาตางภาคอากาศก่อมี ผ่อมันหักกิ่งไม้
รูดใบไม้ บางตั๋ว ก้อขย่ม ห่มกิ่งไม้
เจ้าหมู่ผมคนหนึ่งเล่าว่ามันเกยหัน แมงนี้ มันหักกิ่งไม้ แล้วรูดใบออก เอามาแป๋งเป๋นดาบ ฟันสู้กั๋น อย่างลิเก อี้หวะ
มันจะแต้ก่อหา
แต่ผมเจื่อมันเน้อครับ เพราะหันพฤติกรรม มันแล้ว ตี้เปิ้นฮ้องสะหลิดอย่าง วอก นั้น สมควรครับสมควร
เกยได้ยินคนเล่าหื้อฟังว่า ถ้าแมงหมู่นี้มาตังบน แมงขนแดงมักจะตวยมา ใกล้ ๆ ตังลุ่ม อาจจะเป๋นเพราะอาศัยระวังภัยหื้อ หรือบะอั้นก่อ คงตวยเก็บกิ๋นหน่วยไม้
ตี้แมงสี่มือ หน้าหัก มันสว่าย มันเด็ดขว้างไว้ เหมือนกับแมงเขี้ยวยี่กิ๋นขุยไม้ซางตังบนก๋อ แมงปากเลี้ยมคุ้ยเขี่ยกิ๋นตังลุ่ม ลองแมงเขี้ยวยี่ ขี้สงสัย มันฮ้องตั๊กสักอย่าง
กำนั้นก่อเผ่นกั๋นหมด
ด้วยความหวังว่าเป๋นอย่างอั้น ผมจึง ยึดคอยื้อส่อง ไปตังลุ่มห้วย แมงหน้าหัก ก้นด้าน ตั๋วหนึ่งมันหันมาปะผม มันผงะ แล้วฮ้อง จ๊ากกก
กำนั้น ป่าเหมือนจะปลิ้น หายหมดภายใน 3 นาที
วันนั้นบ่าปะหยังสักอย่าง ซวยอย่างวอก
