เอ้าหมู่เฮามาฟังบอน ตุ๊เจ้าวัดห่าง
เอวังโหนตุเอวังโหนตัง หื้อมูลละสัทธา ได้กินทังกบตีนและเขียดตีนตังตกโตตีนตัง ซะเล้อตีนตัง หื้อได้กินทัง แกงผักปังและแกงเปลือกกุกเปลือกกอก
หื้อได้กินทังแกงผักหนอกและรากคา หื้อมีสัพพะนานาอย่าหย่อน หื้อมีทังพร้าหักและพร้าหล่อน พร้าเหลี้ยมเสียมหัก
หื้อบุญรักสมรักษาเต็มสองสามผืนคะลา และสองสามผืนสาด หื้อได้นอนซาดราดอยู่ถ้าดากิน ส่วนว่าหนี้สิ้นอย่าหื้อมาถูก หื้อมีลูกเต้ามากหลวงหลาย
หื้อไว้ไข่งัวไข่ควายเต็มสองสามซ้า หื้อมีไข่ช้าง ไข่ม้าเต็มสองสามกวย หื้อมีน้ำบวยเต็มสองสามล่าง ปลายแถมสองสามถุน
คันว่าเป็นขุนหื้อได้นั่งกว้าน คันอยู่บ้านหื้อคนมาสู่มาหา คันว่าเถิงยามยะ ไร่นา หื้อได้สองมือทือแพ่งเหล้า หื้อคนหลั่งเท้ามาชม หื้อได้อมเหมี้ยงส้มและเหมี่ยงฝาด
คันว่าไปกาด หื้อได้ขายของแพง คันว่าเถิงตาวันแลงหื้อพ่อค้าแม่ค้ามาสู่ หื้อได้เงินธ็อกหมู่เงินถา หื้อได้หาบหามมาวันละสองสามแซ็ก ของกับของแลกหื้อได้ไหลมาหา
หื้อมีทังไก่พู้ ดำกาตีนฝ่า หื้อได้ทังผ้าเช็ดหน้าผืนดี หื้อได้ทังหมาพู้หมีแค่งโก้งโซ้งโพ้งอยู่เฝ้าหัวขั้นได้ คันหันคนไปคนมาก็อย่าได้เห่า
หื้อได้กินเต่า เมื่องาย หื้อได้กินไข่งัวไข่ควายเมื่อเช้า หื้อได้ชิ้นกวางพู้เถ้า มาลาบกินแลง หื้อได้ได้นอนสะแคงคาบทื้น จนท้องขึ้นเพื่อได้กินอาหาร
หื้อได้นอนอยู่ซานแยงแว่น อย่าได้ลุกแล่นไปไหน หื้อสนุกสุขใจอยู่ในเรือนรั่ว หมดเช่นหมดชั่วอนันตา หื้อได้กินชิ้นปูชิ้นปลาซากบ้วน
หื้อได้กินปลาก่อปลาก้วนตายพราย หื้อได้กินชิ้นงัวชิ้นควายซากแร้ง หื้อได้กินทังน้ำพริกข่าแห้งใส่แมงดา หื้อได้กินทังมะสารกงัวรกควายตายหลอด
หื้อได้กินทังตับทังปอดเยียงผา ส่วนว่าเพียธิโรคาอย่ามาใกล้ คันว่าเจ็บไข้ ก็หื้อพ่อเลี้ยงใส่ยาแซ คันว่าหนักหนานาแค ก็หื้อพ่อแม่ได้ยืนผ่อ
ส่วนว่าลวงเผิ้งลวงต่อ ก็อย่าได้ผ่อได้หัน อย่าหื้อพรากกันเหมือนไม้คานกับบ่า หื้อเจ้ามียสมีธ่า เหมือนหนึ่งม้าเทียวทาง อย่าหื้อมีใจจืดใจจางเน้อเจ้า
คันว่าบ้านเมืองกั้นเข้า ก็หื้อเจ้าได้กินย้างกินก้อย คันว่าเจ้าไปป่าไปดอย ก็หื้อเจ้าเว้นจากมะแฮ่เขี้ยวม้า คันว่าเจ้าไปเธี่ยวไปค้า ก็หื้อคนใบ้คนบ้ามาซื้อมาขาย
หื้อได้กินขี้อกหลาย ๆ หื้อได้กินทางปลายเล็ก ๆ น้อย ๆ หื้อเหมือนดั่งปราสาทส้อยเสาเดียวนั้นจุ่งจักมีเที่ยงแท้ดีหลี
(ลอกเปิ้นมาเน้อ บะมีลิขสิทธิ์)
