กลัวเรือบิน

[KTTA-50-L]

ถ่ายรูปแอร์มาฝากด้วยนะครับ

[คมขวาน รักในหลวง]

        สมัยอยู่อิสาน  น้องนักบิน ฮ (ตชด.)
เคยพาซิ่ง  บินฉวัดเฉวียน  วนไปวนมา
เกือบอวกใส่ ฮ.(ผมเมาค้างอยู่แล้ว)  เหมือนนั่งชิงช้าแล้วจับแกว่งแบบไม่มีทิศทาง
        นั่งโลว์คอสท์ก็พอมีให้หวาดเสียวบ้าง  ส่วนมากขาลง  เวลาเจอฝน
ไม่กี่วันมานี้ก็มีดีเลย์จากสุวรรณภูมิ-หาดใหญ่

[submachine -รักในหลวง-]

ดีใจด้วยครับ

ผมกว่าจะเจอฝนตกก็หลายไฟลท์แล้ว  พี่โชคดี  ไฟลท์แรกก็เจอเลย

ไฟแสงสว่างในห้องโดยสารเป็นไงบ้างครับ  วูบวาบหรือเปล่า

[flyingkob-รักในหลวง]

ดีใจด้วยครับ

ผมกว่าจะเจอฝนตกก็หลายไฟลท์แล้ว  พี่โชคดี  ไฟลท์แรกก็เจอเลย

ไฟแสงสว่างในห้องโดยสารเป็นไงบ้างครับ  วูบวาบหรือเปล่า

อากาศดีแล้วครับ...ทางเหนือกับอีสาน...
ใต้เริ่มต้นหน้าฝนครับ..ตกเป็นเวลา

[HogHeaven]

ไม่กลัวครับ แต่ไม่ชอบขึ้น เบื่อถึงเบื่อมากครับ พรุ่งนี้ก็ต้องขึ้นอีกแล้ว รวมเวลาที่ต้องอยู่บนเครื่องเกือบ 24 ชม. เปลี่ยนเครื่อง 2 ครั้ง ( ฟลอริดา-ดัลลัส เกือบ 3 ชม. , ดัลลัส-ญี่ปุ่น เกือบ 14 ชม. , ญี่ปุ่น-ไทย อีกเกือบ 6 ชม.)....เบื่อๆๆๆ

[C-bird รักในหลวง]

งานเข้าอีกแล้วครับ อาทิตย์ที่แล้ว เจ้านายสั่งไปประชุมที่ลังกาวี 3 วัน  ผมต่อรองขอขึ้น VIP 999 กรุงเทพ-สตูล แล้วไปต่อเรือเฟอร์รี่ที่ท่าเรือตามะรัง สตูล แต่เจ้านายบอกจองตั๋วเรือบินให้แล้ว..... เป็นแอร์หางแดง เครื่องใหม่ป้ายแดง (แต่ตัวที่ไปเป็น 737-300 ครับ ป้ายไม่แดงครับ ตัวเก๋า เก่า ) เกาะไปกัวลาลัมเปอร์ (KL) แล้วไปต่อเครื่องย้อนกลับมาที่ลังกาวีอีกที .....
.... เที่ยวนี้ลดปริมาณกินไปแค่ 2 กระป๋องเขียวครับ แต่ที่ซวย คือ เครื่องบินล่าช้าครับ ตามตารางการบินเครื่องต้องออกตอน 1715 น. ถึง KL 2020 น. (เวลามาเลย์) เครื่องหางแดงที่ KL ออกตอน 2115 น. ถึงลังกาวี 2215 น. ครับ ... ครับ...ล่าช้าไป 20 นาที จากต้นทางมาเลย์ แถมตอนขึ้นเจ๊แองเจลลา (ชื่อผู้โดยสารเป็นผู้หญิงมั้งครับ) ฝากกระเป๋าใต้ท้องเครื่องแล้วไม่มาขึ้นเครื่อง ผลคือ หลงจ้งล่าช้าไป ครึ่งชั่วโมง 
บนเครื่อง..... น้องแอร์โฮสเตสน่ารักมากครับ  สามคนสวย...ทุกคนเลย เห็นใจการบินไทยเลยที่น้องแอร์โฮสเตสสวยน้อยกว่า (นิดหน่อย ) คุยดีครับ ช่วยลดอาการหวาดกลัวการนั่งเครื่องบินของกระผมไปได้เยอะเลย  2 ชั่วโมงบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว..อย่างแรง 
มันซวยตอนถึงสนามบิน KL ครับ.... เครื่องลงตอน 2050 น. ซึ่งเคาเตอร์เช็คอินตั๋วไปลังกาวีมันปิดไปแล้ว ผมปรึกษาน้องแอร์โฮสเตสผู้น่ารักถึงโอกาสจะตกเครื่องบิน แต่คุณน้องบอกว่ายังทันค่า.. ยังทัน... พี่รีบติดต่อกราวด์สตาฟฟ์เลยนะค่ะ  พอลงไปข้างล่างไม่มีกราวด์สตาฟฟ์ซักตัว เอ้ย!! ..ซักคน มีแต่ช่างเรือบินแล้วตรูจะไปถามใครฟ่ะ (น้องแอร์ฯชักไม่น่ารักแล้ว) เนื่องจากแอร์หางแดง ป้ายแดง ไม่มีการเช็คกระเป๋าผ่านไปที่เครื่องที่จะไปลังกาวีเลย จึงปรากฏว่าผมต้องไปผ่าน ตม. และไปรอลากกระเป๋าที่สายพาน แล้วจึงไปเช็คอินอีกที
    เอาแล้วไงครับพี่น้อง ลางตกเรือบินที่สนามบิน KL ลอยมาวนอยู่บนหัวผมแล้ว  พรุ่งนี้เขียนให้อ่านต่อครับ ต้องไปทำงานต่อก่อน ....

[CT_Pro4]

...สิ่งที่ผมกลัวที่สุดในการนั่งเครื่องบินก็คือการที่ผู้โดยสารที่นั่งติดกัน "เรื่องมาก" จนถึง "หาเรื่อง" ครับ ปกติผมจะนั่ง Aisle เป็นหลัก เพราะนั่งนานๆ จำเป็นต้องลุกเดินบ้าง ถ้าไม่มีการผิดพลาดในการจอง เลขาผมเขาจะจอง Aisle ให้ผมอยู่แล้ว...

...ที่ผมกลัวคน "เรื่องมาก" นั้นผมเข้าใจว่าทุกท่านที่เดินทางโดยเครื่องบินบ่อยๆ คงจะทราบดีว่าคนประเภทนี้เป็นอย่างไร ถ้าตัวเองไม่หลับ ก็จะเอาโน่นเอานี่ตลอดทาง จะขยับตัวไปมาจนน่ารำคาญ เดี๋ยวห่มผ้า เดี๋ยวปัดผ้าห่มออก เดี๋ยวก็กดปุ่มเรียก flight attendance อยู่นั่น เดี๋ยวขอน้ำ ขอกาแฟ ขอเหล้า ขอหนังสือ เดี๋ยวข้ามตัวเราเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ฯลฯ คงเป็นเพราะความที่ผมนั่ง Aisle ผมก็จะเจอปัญหานี้เสมอๆ...

...ส่วนเรื่องการถูก "หาเรื่อง" ผมเคยอยู่ครั้งนึงระหว่างเดินทางกลับจาก Charles De Gaulle มากรุงเทพ ผมนั่ง Aisle เหมือนปกติ ฝรั่งที่นั่ง Window seat ข้างๆ เข้าใจว่าเป็นคนฝรั่งเศส อายุราว 70 กว่าๆ คงได้ เวลาผ่านไปซัก 3 ชม. หลังจากเครื่องขึ้นและทานอาหารมื้อแรกเสร็จแล้ว ผมลุกไปเข้าห้องน้ำ กลับมาที่ที่นั่งของตัวเอง แต่ก็แปลกใจที่เห็น flight attendance 2 คนกับ In-flight  manager (ถ้าเรียกไม่ผิด) ยืนอยู่ตรงที่นั่งผมแล้วพยายามคุยกับตาลุงคนที่นั่งข้างๆ ผม ผมเลยถามว่ามีอะไรรึปล่าว ทาง In-flight manager บอกผมว่า "คุณลุงเค้าบอกว่าผมขโมยเครดิตคาร์ดเค้าไป ผมเลยตอบกลับไปว่า "ผมไม่ได้เอาไป และไม่มีเหตุผลใดๆ ที่ผมจะเอาไป" เชื่อมั้ยครับว่า ตาลุงคนนั้นไม่ยอมท่าเดียว ยืนยันว่าผมเอาเครดิตคาร์ดเค้าไป ผมเลยเปิดกระเป๋าสตางค์ให้ดูและบอกให้น้องที่เป็นแอร์ลองค้นที่นั่งผมดู ในใจรู้สึกแค้นจริงๆ เพราะเหนื่อยจากประชุมมาตั้งหลายวัน ขึ้นเครื่องก็อยากพักผ่อน แต่มาโดนหาเรื่องซะอย่างนั้น ลุงแกค้นจนแทบจะรื้อที่นั่งออกมาจริงๆ ยกเบาะ แถมยังบ่นโน่นบ่นนี่ จนผมทนไม่ไหวอยากแจกแกซักหนึ่ง.....  (อย่างมากก็โดนปรับฐานทำร้ายร่างกายตามกฎหมายไทย เสีย 500 บาทเอง) หาอยู่เกือบครึ่งชม. แกก็ยังโทษว่าผมเอาไประหว่างช่วงที่แกหลับ สำหรับ Flight attendance 2 คนกับ In-flight  manager ไม่เชื่ออยู่แล้วว่าผมจะเอาไป แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะตาลุงแกบ่นไม่หยุด แถมบ่นเป็นภาษาฝรั่งเศสอีกต่างหาก โชคดีอยู่นิดนึงที่ว่าระหว่างโต้เถียงกันอยู่นั้น มีผู้โดยสารผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆ ก็พยายามเข้ามาพูดกับลุงคนนั้นว่า เธอเชื่อว่าผมไม่ได้เอาเครดิตคาร์ดของตาลุงไปแน่ๆ เธอพยายามพูดกับตาลุงด้วยภาษาฝรั่งเศสอยู่พักใหญ่ แกเลยสงบ (ในที่สุดก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของนักการทูตฝรั่งเศสที่ประจำอยู่พม่า) ทาง In-flight  manager ขอโทษผม แต่ผมบอกว่าไม่ใช่ความผิดของสายการบิน เค้าก็บอกผมว่า เค้าพยายามเปลี่ยนที่นั่งให้ผมใหม่ เพราะกลัวตาลุงแกจะมีปัญหากับผมอีกแต่หา seat ให้ผมไม่ได้จริงๆ ผมเลยจำต้องทนนั่งข้างตาลุงคนนี้ต่อไปอีกหลายชม. โดยที่ผมไม่สามารถหลับได้ เดี๋ยวแกจะมาโวยวายอีก...

...พอเครื่องลงที่สุวรรณภูมิ ผมรีบเดินออกเพราะหงุดหงิด อยากกลับบ้านไปพักผ่อนให้เร็วที่สุด ระหว่างคอยที่บ้านมารับนั้น น้องที่เป็นแอร์ที่มาช่วยตอนนั้นเดินสวนกับผมที่หน้าทางออก ผมเลยขอบคุณน้องเค้าอีกทีแล้วถามว่าเป็นอย่างไร น้องเค้าบอกว่า ตาลุงคนนั้นเจอเครดิตคาร์ดแล้วในเสื้อสูทของแกเองที่ฝากเอาไว้ตอนขึ้นเครื่อง รู้อย่างนี้ผมน่าแจก....ตาลุงคนนี้จริงๆ ดูซิครับผมโดน "หาเรื่อง" จนไม่ได้นอนตลอดทางจากฝรั่งเศสถึงกรุงเทพเลย...   

[กระบี่เดียวดาย+รักในหลวง]

ผมเป็นคนกลัวความสูง...คงไม่มีโอกาสได้นั่งเรือบิน

[nickky]

ผมเป็นคนกลัวความสูง...คงไม่มีโอกาสได้นั่งเรือบิน

ถ้าไม่ได้นั่งริมหน้าต่างไม่น่าจะเป็นปัญหามั๊งครับ เสียวแป๊บเดียวครับช่วงกำลังวิ่งขึ้นกับตอนร่อนลง หลังจากเครื่องขึ้นแล้วก็คิดซะว่านั่งอยู่บนรถบัสคันใหญ่ เดี๋ยวก็ชินครับ

[C-bird รักในหลวง]

ต่อครับ ... 
.....ขณะที่รอรับกระเป๋าเผอิญมีน้องตุ้ยนุ้ยกราวด์โฮสเตสของแอร์ป้ายแดง (ไม่ทุกลำ) ชาวมาเลย์ฯ ผ่านมาผมเลยถามเธออีกว่าสงสัยเคาท์เตอร์เช็คอินปิดแล้ว  ควรทำฉันใดดี เธอดูนาฬิกา และเช็คตารางการบินจากมือถือ แล้วบอกกับผมว่าเที่ยวบินของผมนอกจากเคาท์เตอร์จะปิดแล้ว เครื่องบินยังได้บินออกไปแล้วด้วย โปรดไปติดต่อเคาท์เตอร์เพื่อซื้อตั๋วใหม่ซะ  เวรแล้วไงครับ ผมมีแต่เงินไทยครับ ไม่มีเงินริงกิตเลย เพราะเคาท์เตอร์ธนาคารทุกแห่งที่สนามบินแห่งความภาคภูมิใจของเราไม่มีเงินริงกิตให้แลกเลย เจ้าหน้าที่ธนาคารบอกกับผมว่าหมดไปสองวันแล้วขอรับ (ในใจผมคิดว่า...ไม่รู้มันจะแลกไปทำแบงค์กงเต๊กกันหรืออย่างไร ) โชคดียังมีบัตรเครดิตอยู่ใบ แต่ก็กลัวครับเพราะมาเลย์นี่ขึ้นชื่อเรื่องปลอมบัตรเครดิตอย่างมาก ทำไงได้ครับเข้าตาจนไม่มีเงินซื้อตั๋วใหม่ครับ 
ตอนนั้นเกือบสี่ทุ่มแล้วครับ ขณะรอซื้อตั๋วเผอิญไปเจอเจ้าหน้าที่ของกัมพูชาที่ไปประชุมด้วยกัน ดูหน้าตาแกจ๋อง ๆ จนไม่น่าเชื่อว่านายกฯของแกจะมาท้าตีท้าต่อยกับประเทศไทยได้ แกเดินทางกลับจากดูงานที่ญี่ปุ่นเลยมาประชุมคราวนี้ด้วย แกจะมาเคลมตั๋วใหม่ซึ่งผมบอกว่าป่วยการเพราะเอกสารของแอร์ป้ายแดงเขียนไว้ชัดเจน (แต่ตัวเท่ามดว่าสายการบินไม่รับผิดชอบในกรณีดังกล่าวครับ) ผมเลยต้องซื้อตั๋วให้แกอีกใบเพราะแกไม่มีทั้งเงินริงกิต และบัตรเครดิต.... (ผมกะจะบอกแกไปเหมือนกันว่าผมออกเงินซื้อตั๋วให้แต่ต้องให้เขาพระวิหารคืนนะ กลัวแกร้องไห้โฮ ) ซื้อตั๋วได้แล้วก็เวรกรรมใหม่มาอีกครับ จะหานอนที่ไหนดี ลำพังถ้าเป็นสนามบินสุวรรณภูมิ หรือ สนามบิน KLIA: Kuala Lumpur International Airport  ซี่งเป็นเทอร์มินัลที่การบินไทย หรือ MAS สะอาด แอร์เย็นฉ่ำ มีของกินขายห้องน้ำก็ดี สามารถหาที่นอนตามเก้าอี้นั่งรอขึ้นเครื่องได้สะดวก แต่นี่เป็นเทอร์มินัล LCCT ย่อมาจากอะไรไม่รู้ครับ ผมว่าสายใต้ใหม่ตรงถนนวงแหวนของบ้านเรายังสะอาดกว่า ดีกว่าครับ ลักษณะอาคารคล้ายเป็นโรงเก็บเครื่องบินเอามาติดแอร์ทำเป็นอาคารผู้โดยสาร แถมมีปูลิสแขกสะพาย MP5 พร้อมซองกระสุนสำรอง 3 อัน ปืนพกใช้แบบกี่งออโต แต่ดูยี่ห้อไม่ออก  ไม่เท่านั้นผมยังต้องกระเตงเจ้าหน้าที่กัมพูชาด้วยอีกคน..... ตัดสินใจว่าคงต้องหาโรงแรมนอนครับ ขอต่อวันหลังครับ..ไม่ค่อยมีอารมณ์โพสต์เพราะคนที่เคยเป็นนายกฯ ตอนนี้เหิมเกริมเหลือเกิน ขอดูอาการบ้านเมืองสักสองสามวันก่อนครับ 

[Wachira1973]

    เห็นด้วยกับท่าน seabird ครับว่าเทอร์มินัลของ LCCT ที่ KL ยังกับโกดังเก็บของ..แต่ก็มีส่วนดีตรงที่แยกจากเทอร์มินัลใหญ่เป็นสัดเป็นส่วน..
    ...LCCT น่าจะย่อมาจาก Low Cost Carriage Terminal ครับ..

[C-bird รักในหลวง]

ต่อครับ....
ได้ตั๋วครับ สองคน สองร้อย-แปดสิบ-หนี่งริงกิต ครับ  บินตอนแปดโมงสิบห้าวันรุ่งขึ้น แปลว่านอนค้างแน่แต่จะที่ไหน โชคเริ่มเข้าข้างครับ เพราะเจ้าหน้าที่เคาท์เตอร์แอร์ป้ายแดงบอกว่ามีร้านแลกเงินยังเปิดอยู่ โอกาสจะได้นอนโรงแรมเริ่มมาแล้วครับ เขาชี้โบ้ชี้เบ้บอกทาง ผมเดินออกไปอย่างไกลครับ ผลคือ เดินเลี้ยวผิดทางครับ (เขาบอกทางถูกแล้ว แต่ผมกับคุณกัมพูชามึนเอง) เดินมานานเริ่มไม่ได้การ อาศัยว่าหนทางอยู่กับปากครับ...ถามชาวบ้านอีกแล้ว ผมเล็งถามเจ้าหน้าที่สาวสวยน่ารัก (อีกแล้ว) ของสายการบินแอร์ป้ายแดง 2 คนที่เดินสวนทางมา เอ่ยคำนำซอรี่ แต่น้องหมวยทั้งสองเดินเลยเหมือนผมสองคนเป็นเสาไฟฟ้าแถวนั้นไปซะ (เจอคนสวยที่พูดกันไม่รู้เรื่องอีกแล้วครับ)  หันรีหันขวางอยู่สองรอบ มีเหยื่อใหม่เดินมา เป็นสุภาพบุรุษ แต่เครื่องแบบเจ้าหน้าที่กราวด์ เสื้อขาวกางเกงน้ำเงิน เลยลองซอรี่ดูใหม่ ปรากฏว่าใช้ได้ครับ น้องชายมาเลย์ (เป็นเชื้อจีนนะครับ) แกหยุดตอบผมแบบงงๆว่าพวกผมเดินมาผิดทางแล้ว ว่าแล้วแกก็พาไปร้านแลกเงินครับ แกถามผมว่าเป็นคนชาติอะไร จะไปไหน ผมก็ตอบแกไปตรงๆ ว่าคนไทยกะคนกัมพูชา จะไปลังกาวี แกมองแบบงงๆ เพราะคงเห็นสองประเทศจะกำลังฮึ่มๆ กันอยู่ แกถามผมว่านอนที่ไหน ผมก็บอกกับแกว่าไม่รู้จักที่พักเลย ไปไม่ถูก และไม่รู้จักโรงแรมด้วย แกเลยแนะนำให้ไปนอนพักที่โรงแรม Empress ประมาณ 3 ดาว เป็นโรงแรมที่เจ้าหน้าที่แอร์ป้ายแดงพักกัน และติดต่อเคาท็เตอร์แท็กซี่ให้ไปส่ง  โดนราคาแทกซี่สนามบินไป 32.5 ริงกิต ที่สุดในวันนั้นก็สามารถหาที่ซุกหัวได้ครับ ถึงโรงแรมราวๆ 5 ทุ่มครับ แล้วนัดหมายให้แทกซี่มารับตอน 6 โมงตรง ไม่รู้ว่ากรณีนี่เข้าข่ายเป็นการตกเรือบินแบบไม่ถึงชีวิตได้หรือเปล่า 

ต่ออีกนิดครับ... เข้ามืดตีห้า ตื่นนอน อาบน้ำ กินอาหารเช้าที่โรงแรมแถมให้  เนื่องจากเช้าจัดเลยมีแต่ข้าวต้มและก๋วยเตี๋ยว (แบบปรุงเอง) หกโมงตรงแท็กซี่มาครับ นับว่าเป็นแท็กชี่ที่ตรงเวลามากอาจเป็นเพราะโดนค่ารถไปอีก 32.5 ริงกิตหรือเปล่าไม่ทราบครับ แต่ก็โอเค เพราะตกลงกันไปแล้ว ขอแค่ได้นั่งเรือบินไปประชุมได้ก็พอ ระยะทาง 20 นาที ฝ่าไป 1 ไฟแดง (มาเลย์ก็มีเหมือนกันนะ) 
ถึงสนามบินใกล้หกโมงครึ่งครับ เทอร์มินัลเงียบจริงๆ อย่ากระนั้นเลยผมชวนเพื่อนกัมพูชารีบไปเช็คอินดีกว่า เดินเข้าเทอร์มินัลก็มีปูลิสมาเลย์สะพาย MP5 มากขวางไม่ให้เข้าครับ  เอาอีกแล้วงานเข้าอีกแล้ว เจรจาพร้อมโชว์พาสปอร์ต และตั๋วเรือบินแกก็ไม่ยอม และชี้โบ้ชี้เบ้ไปอีกทางผมถึงรู้ว่าเวรกรรมตรูมาเข้าเทอร์มินอลขาเข้า ต้องเดินไปขาออกครับ มันมึนอีกแล้วครับ    หมดเวลาครับอีก .... สี่วันมาใหม่ครับ ไปดูทะเลที่ปราณบุรีก่อน             

[จอยฮันเตอร์]

สิ่งที่กลัวที่สุดเวลาขึ้นเครื่องบิน คือนั่งใกล้ฝรั่งขี้สงสัย กว่าเครื่องจะลงเมื่อยมือครับ

[โป้ง*กันบอย - รักในหลวง]

สิ่งที่กลัวที่สุดเวลาขึ้นเครื่องบิน คือนั่งใกล้ฝรั่งขี้สงสัย กว่าเครื่องจะลงเมื่อยมือครับ

ผมจะแกล้งหูหนวกและเป็นง่อย.......แล้วหลับไปเลยครับ.....อิอิ

[ทิดเป้า]

สิ่งที่กลัวที่สุดเวลาขึ้นเครื่องบิน คือนั่งใกล้ฝรั่งขี้สงสัย กว่าเครื่องจะลงเมื่อยมือครับ

ผมจะแกล้งหูหนวกและเป็นง่อย.......แล้วหลับไปเลยครับ.....อิอิ

 เมื่อวานมีช่างฝรั่งมาติดตั้งเครื่องจักร ...คุยตั้งนานเน  อธิบายยังไงเขาก็ไม่เข้าใจ ทำหน้างง ..ผมยังสงสัยเลยว่า ฝรั่งอะไรฟะ  ฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง