ผมขอพูดถึงภัยคุกคามที่หมายจะเอาชีวิตละกันครับ ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวผมครับ แต่เกิดกับคนใกล้ชิดกันคือญาติผมที่ทำงานด้วยกันน่ะครับ และตัวผมก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย
เจ้าตัวแทบไม่รู้มาก่อนและไม่คิดที่จะระวังภัยอะไรก่อนหน้านี้ และดำเนินชีวิตปกติ เรื่องคือว่าวันนึงขณะอยู่ในที่ทำงาน ก็มีมือปืนรับจ้างเข้ามายิงเค้าครับ จ่อๆเลย คืองี้ครับตอนมือปืนเข้ามาคงจะไม่เห็นผมที่นั่งอยู่อีกด้านนึงทางด้านหลัง อีกตอนนั้นก็มีลูกสาวคนโดนยิงอยู่ด้วยครับ
เปิดประตูเ้ข้ามาทำเนียน แต่งตัวดี ก็เจอเจ้าตัวเป้าหมายน่ะแหละครับ ผมก็เห็นอยู่แต่ก็ไม่ได้นึกเอะใจไรนึกว่ามาติดต่องาน ถามชื่อก่อนเลย เจ้าตัวก็ใช่ๆๆๆ
แล้วผมมาตาโตตอนที่มันล้วงปืนที่เหน็บเอวออกมา จ่อไปแล้วกดใส่ทันที ระยะประมาณมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ๆคั่นอยู่ก็ซักเมตรนึงได้ครับ เจ้าตัววินาทีตอนนั้นผมคิดว่าตกใจสุดขีดเหมือนกัน คงจะหันหลบ นัดนึงก็ทะลุต้นแขนไป ช่วงนั้นมือปืนก็กดไป 2 เม็ดครับ ลูกสาวเค้า 7 ขวบกรีดร้องสุดเสียงวิ่งออกไปทางประตูด้านหลัง ต่อจากนั้นไปเจ้าตัวผมไม่แน่ใจว่าที่ทรุดไปใต้โต๊ะเพราะโดนยิงแล้ว รึว่าตั้งใจจะหลบนัดอื่นอีก มือปืนก็เดินอ้อมโต๊ะไปยิงซ้ำครับอีก 1 ครับ คงไม่ต้องถามว่ายิงซ้ำตรงไหน ยิงเสร็จแล้วก็เดินลอยชายกลับออกไปทางเดิม
ผมตกใจสุดขีดในชีวิตเลยครับ ช่วยเหลืออะไรญาติผมไม่ได้เลย ตอนนั้นปืนก็ไม่มีใกล้ตัว ระงับความสติแตกครับ ยืนดูนิ่งๆ ที่โต๊ะตัวเองไม่กล้าขยับตัวหรือแม้กระทั่งหลบใต้โต๊ะ คิดในใจว่า"เวรแล้วอากรู โดนจ่อๆเลย" กับ "มรึงจะเอากรูด้วยมั๊ย เป็นคิวที่ 2 ยืนดูอยู่ด้านหลังมรึงไม่เกิน 4 เมตรนี่เอง พยานไง"
แต่มือปืนก็ไม่สนใจครับ บางคนว่ามันไม่เห็นผมจริงๆ ก็ยังสงสัยจนวันนี้ครับ
หลังจากนั้น ผมก็เข้าไปดูคนเจ็บก็นอนพะงาบจมกองเลือด เดชะบุญยังมีลมหายใจอยู่ ก็รีบพาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดยื้อชีวิตไว้ก่อน
เห็นรูกระสุนขนาดกลางๆบนหน้าผาก 1 รูทะลุใต้คางอีก 1 รู ท้องแขนอีก 1 สรุปแล้วก็คือรอดตายปาฏิหาร์ยมากๆๆๆ ครับ
เจอจ่อๆขนาดนั้น รอดมาได้ไงเนี่ย อย่างนัดที่เข้าหัวถ้าเป็นลูก 11 วันนั้นก็คงคาที่ไปแล้ว
เหตุการณ์ผ่านมาปีนึงแล้วครับ ได้ข้อคิดมาว่าควรทำบุญกุศลสร้างความดีไว้เยอะๆ ผมคิดแบบนี้ไปแล้วครับ
ปืนก็หัดใช้และฝึกฝนเป็นประจำครับ แต่ถ้ามาเล่นกันทีเผลอก็แล้วคงแล้วแต่เวรแต่กรรม เรื่องไรกันนักหนาถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกัน
