ขอคุยเรื่อง จิต วิญญาณ เวียนว่ายตายเกิด ภพภูมิ กฎแห่งกรรม

[o/uboy]

ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกท่านครับที่กรุณาแสดงความเสียใจในการจากไปของคุณแม่ผม

มาต่อครับ

จากการที่ผมสูญเสียคุณแม่ไปทำให้ผมเกิดฉุกคิดหันมามองเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด เรื่องกฎแห่งกรรม เรื่องวิญญาณ

ผมพยายามจะหาคำตอบในข้อสงสัยหลายๆข้อ เช่น

1. ตายแล้วไปไหน

2. ตายแล้วสูญไหม

3. ถ้าไม่สูญ เราจะติดต่อคนที่ตายแล้วได้อย่างไร

4. ถ้าเกิดชาติหน้าจะจำกันได้ไหมหรือทำอย่างไรจะได้จำกันได้

5. ทำไมคนเราถึงไม่มีอายุขัยที่ตายตัว เช่น ทุกคนอายุขัยที่ 100 ปี เท่ากันหมด

6. การที่เราทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้คนทีล่วงลับไปแล้ว เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาได้รับแล้ว

7. อีกหลายปีถัดมา เมื่อผมตายไป ผมจะได้พบคนที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้วหรือไม่

ที่กล่าวมาทั้ง 7 ข้อ เป็นเพียงตัวอย่างคำถามที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดตั้งแต่คุณแม่ผมเสียไป

ว่าทำอย่างไรถึงจะพิสูจน์ได้ด้วยตัวเอง

ลืมอีกข้อครับ ถ้าเราคิดว่าการตายเป็นสุขจริงๆ หมายถึงหมดทุกข์ หมดโศก หมดกรรม  ทำไมเราไม่จัดงานฉลองครับ

ทำไมจัดงานไว้อาลัยให้เศร้าศร้อย

ขอพักสัก 2 วัน เดี๋ยวต่อครับ

ผมว่าจะเข้ามาตอบหลายวันแล้วนะครับ แต่มัวหาข้อมูลในหนังสืออยู่ก็เลยช้าไปหน่อย ลองไปหาหนังสือพุทธธรรม ของท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ อ่านดูนะครับ เริ่มอ่านตั้งแต่หน้า187 หัวข้อ ปัญหาเกี่ยวกับการให้ผลของกรรมดี-กรรมชั่ว
ถ้าหาหนังสือไม่ได้ก็เข้าไปอ่านที่นี่ได้ครับ http://www.geocities.com/wisootwiseschinda/

*ผมขอยกตัวอย่างข้อความบางตอนที่ท่านเจ้าคุณอาจารย์เขียนไว้มาให้อ่านนะครับ

-อย่างไรก็ดี ท่านยอมรับว่า กระบวนการให้ผลของกรรมนี้ เป็นเรื่องละเอียดซับซ้องยิ่ง พ้นวิสัยแห่งความคิด ไม่อาจคิดให้แจ่มแจ้ง บาลีจัดเป็นอจินไตย คือ สิ่งที่ไม่พึงคิดอย่างนึง ท่านว่าถ้าขืนครุ่นคิดก็มีส่วนที่จะอัดอั้นเป็นบ้า ที่ท่านว่าอย่างนี้ มิใช่หมายความว่าพระพุทธเจ้าทรงห้ามไม่ให้เราคิด เพียงแต่ทรงแสดงความจริงไปตามธรรมดาว่า เรื่องนี้คิดเอาไม่ได้หรือไม่อาจเข้าใจได้สำเร็จด้วยการคิดหาเหตุผล แต่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ด้วยการรู้

*ข้อความอีกตอนนึงท่านเจ้าคุณเขียนไว้ว่า

-ถ้าจะพิสูจน์ หลักมีอยู่ว่า สิ่งที่เห็น ต้องดูด้วยตา สิ่งที่ได้ยิน ต้องฟัวด้วยหู สิ่งที่ลิ้ม ต้องชิมด้วยลิ้น
-ในแง่ที่หนึ่ง การตายการเกิดเป็นประสบการณ์ของชีวิตโดยตรง หรือแคบลงมาเป็นปรากฏการณ์ของจิต ซึ่งต้องพิสูจน์ด้วยชีวิตหรือจิตเอง การพิสูจน์จึงควรเป็นไปดังนี้
ก.พิสูจน์ด้วยจิต ท่านให้ต้องใช้จิตที่เป็นสามธิ แน่วแน่ถึงที่ แต่ถ้าไม่ยอมทำตามวิธีนี้ หรือ กลัวว่าที่เห็นในสามธิ อาจเป็นการเอานิมิตหลอกตัวเอง ก็เลื่อนไปสู่วิธีต่อไป(ผมไม่ขอพิมพ์ต่อนะครับมันยาวไปหาอ่านในหนังสือเอาเองก็แล้วกันครับ)

-บาลีชั้นเดิม คือพระสูตรทั้งหลาย กล่าวบรรยายเรื่องชาติหน้า นรก สวรรค์ ไว้น้อยนัก โดยมากท่านเพียงเอ่ยถึงหรือกล่าวถึงเท่านั้น แสดงถึงอัตราส่วนของการให้ความสนใจแก่เรื่องนี้ว่ามีเพียงเล็กน้อย ในเมื่อเทียบกับคำสอนเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตในโลก หรือข้อปฎิบัตจำพวก ศีล สามธิ ปัญญา

*หนังสือพุทธธรรมเป็นหนังสือที่ดีมากสำหรับผู้ที่ต้องการศึกษาค้นคว้าทางพุทธธรรมครับ ชาวพุทธเดี่ยวนี้หลงงมงายกันมาก เชื่อและบูชาสิ่งที่ไม่ควรทำ ท่านเจ้าคุณท่านเคยพูดไว้ว่า พระพุทธเจ้าท่านทรงประกาศทางหลุดพ้น ไม่ให้เราไห้วผี เทพเจ้า บูชายันต์ มาเป็นเวลาเกือบจะครบ3000ปีมาแล้ว แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีให้เห็นกันอยู่ดี.

[Army - รักในหลวงครับ]

ขอแสดงความเสียใจกับคุณ Nattapol ด้วยครับ

[NaiMai>รักในหลวง]

  ขอแสดงความเสียใจกับคุณณัฐอีกครั้งครับ

1. ตายแล้วไปไหน
2. ตายแล้วสูญไหม
3. ถ้าไม่สูญ เราจะติดต่อคนที่ตายแล้วได้อย่างไร
4. ถ้าเกิดชาติหน้าจะจำกันได้ไหมหรือทำอย่างไรจะได้จำกันได้
5. ทำไมคนเราถึงไม่มีอายุขัยที่ตายตัว เช่น ทุกคนอายุขัยที่ 100 ปี เท่ากันหมด
6. การที่เราทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้คนทีล่วงลับไปแล้ว เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาได้รับแล้ว
7. อีกหลายปีถัดมา เมื่อผมตายไป ผมจะได้พบคนที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้วหรือไม่
8. ถ้าเราคิดว่าการตายเป็นสุขจริงๆ หมายถึงหมดทุกข์ หมดโศก หมดกรรม  ทำไมเราไม่จัดงานฉลองครับ ทำไมจัดงานไว้อาลัยให้เศร้าศร้อย

  ส่วนตัวผมเอง ไม่ค่อยเชื่อเรื่องวิญญาณหรือผี แม้จะเจอมาหลายครั้ง คือผมเชื่อว่ามันเป็นเรื่องของจิตของเราเองมากกว่าที่บางครั้งอ่อนไหวจึงทำให้เกิดจินตนาการเกิดเห็นผีหรือวิญญาณขึ้น แต่ผมเชื่อเรื่องกรรม และเชื่อว่ากรรมต่าง ๆ ที่เราทำไว้ มันก็จะส่งผลต่อเราตอนที่เรายังมีชีวิตอยู่นี่แหละ คำถามที่คุณณัฐถามมา หลายข้อผมตอบไม่ได้ เพราะคำถามแบบนี้ ส่วนใหญ่มักจะมีคำตอบที่พิสูจน์ไม่ได้ แต่ผมมีเรื่องเล่าเรรื่องหนึ่งเกี่ยวกับเพื่อนสนิทที่สุดของผม (สนิทกันมากจนหลายคนบอกเหมือนพี่น้องกัน) ซึ่งตายไปแล้ว เรื่องที่จะเล่านี้ผมเองก็พิสูจน์ไม่ได้และก็ไม่เข้าใจว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร มันไม่น่าเชื่อ แต่ก็จำเป็นต้องเชื่อ ::014:
:
  ต้องขออภัยล่วงหน้าที่ต้องใช้คำบางคำที่ไม่เหมาะสมครับ

  เริ่มจากเรื่องลางบอกเหตุก่อนตาย วันนั้นไอ้ระ (ชื่อเพื่อนผมที่ผมเรียกประจำ) มาหาที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่เป็นเวลาที่มันต้องเข้าเวร แต่มันซื้อเวรออกมาหา มาขอไปขับรถส่งของด้วยกับผม "ไม่รู้เป็นไงกูอยากอยู่กับมึงว่ะ" ระหว่างไปส่งของกันสองคน ก็แวะโน่นแวะนี่ไปเรื่อย เท่าที่ไอ้ระอยากแวะ ดูไอ้ระมันมีความสุขมาก และเล่นกันเหมือนตอนที่เรายังเป็นเด็ก ๆ ผมเองก็สนุกไปกับมัน ซึ่งหลังจากเรียนจบทำงานกันแล้วก็ไม่เคยเล่นสนุกแบบนี้กันมาก่อนเลย วันนั้น จากปกติส่งของครั้งนั้นจะใช้เวลาเพียงสองชั่วโมง แต่ผมสองคนเล่นสนุกกันจนหมดวันเลย (กลับถึงบ้านโดนแม่ด่ากระจาย ) ก่อนมันกลับไอ้ระมันก็บอกว่าจะไปราชการที่โคราช พอตอนกลับมากจากไปราชการที่โคราชแล้วไอ้ระก็แวะมาหาผมเป็นคนแรก มันจอดรถหน้าบ้านผม ผมเดินเข้าไปหา สังเกตุเห็นหน้าของไอ้ระ หน้ามันดำหมองมาก แรกผมเข้าใจว่าเป็นเพราะขับรถมาไกล เหนื่อย และเพลีย พอเดินถึงรถไอ้ระมันก็บอกว่า "เฮ้ยไอ้วิท (มันเรียกชื่อจริงผมแบบย่อ) กูอยากพาแม่กูไม่เที่ยวว่ะ แม่กูอยากเที่ยว แต่กูไม่เคยพาแม่กูไปเลย กูสงสารแม่ว่ะ กูไม่เคยดูแลแม่เลย" ผมก็บอกมันว่าทำไมไม่พาไปล่ะ แต่แทนที่มันจะตอบ มันกลับบอกว่า "ไอ้วิท กูฝากดูแม่กูด้วยนะ แม่กูอยู่คนเดียว (พ่อมันเสียไปนานแล้ว) กูเหนื่อย กูอยากให้แม่กูมีความสุข กูไม่เคยดูแลแม่เลย" ผมก็รับปากส่ง ๆ ไปอย่างนั้น เพราะไม่ได้คิดอะไร แล้วมันก็ขอกลับไปพักผ่อน ผมก็ไม่ได้คิดอะไร มันคงแค่เหนื่อยจากการเดินทาง หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีก แต่แค่เพียงอาทิตย์เดียว ตอนเช้าแม่ผมมาปลุก และบอกว่าแฟนของไอ้ระมาบอกว่าไอ้ระตายแล้ว รถชนตายเมื่อคืน ผมไม่เชื่อ ผมเลยโทรไปที่บ้านไอ้ระ และได้คำตอบจากแม่ไอ้ระว่าไอ้ระตายแล้วจริง ๆ ผมช๊อคมาก นั่งร้องไห้อยู่เป็นชั่วโมงกว่าจะสงบใจได้ ซึ่งระหว่างนั้นผมได้แต่นึกถึงคำพูดของมันตั้งแต่จู่ ๆ มาขอไปส่งของด้วยจนวันที่มันมาฝากดูแลแม่มัน

  เรื่องต่อมาเป็นเรื่องฝัน หลังจากที่ไอ้ระตายได้ประมาณปีนึง ผมไปงานแต่งญาติ ออกเดินทางตั้งแต่ตอนดึก ถึงบ้านงานเช้าพอดี ผมง่วงนอน เจ้าบ้านเลยให้ไปนอนพักที่ห้องนอนเดิมของเจ้าบ่าว (จัดห้องหอไว้อีกห้องหนึ่ง) ผมฝัน แต่ตอนนั้นผมจำไม่ได้ว่าฝันว่าอย่างไร รู้แต่ว่าฝันถึงไอ้ระ ตื่นมาก็ร่วมงานจนกลับบ้าน สองอาทิตย์ต่อมา ญาติโทรมาตอนดึก บอกว่าเจ้าบ่าววันนั้นถูกยิงเสียชีวิตแล้ว เท่านั้นเอง ภาพความฝันวันนั้นก็ปรากฏมา ซึ่งวันนั้นผมฝันว่า ไอ้ระมาหา และมาเตือนให้บอกเจ้าของที่นอน (ซึ่งก็คือเจ้าบ่าววันนั้น) "เฮ้ยไอ้วิท มึงบอกเจ้าของที่นอนด้วย ให้ระวังตัวไว้ กำลังจะมีคนมาเอาชีวิตไป" ผมช๊อคอีกครั้ง
  เรื่องฝันที่สอง หลังจากไอ้ระตายไปร่วมสามปี คืนนั้นผมฝัน ว่าไอ้ระมาหา ในฝัน ไอ้ระแต่งเครื่องแบบทหารเต็มยศ ยืนอยู่ปลายเตียงนอนผม ไอ้ระดูสง่ามากยศแค่จ่า แต่ดูเหมือนนายพลเลย หน้าตาผ่องใส มีความสุข หน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ไอ้ระบอกว่า "ไอ้วิท กูขอบใจมึงว่ะ กูรักมึงนะเพื่อน กูฝากดูแม่ด้วยนะ กูจะไม่อยู่แล้ว ....(ผมจำได้ไม่หมด แต่ประมาณว่าจะไปอยู่ใกล้ ๆ แม่ โปรดติดตามเพราะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่จะเล่าต่อไป)" แล้วผมก็ตื่นมาด้วยเสียงโทรศัพท์บนหัวเตียง พอรับสาย ปรากฏว่าเป็นแฟนไอ้ระโทรมา เสียงละล่ำระลัก "พี่วิท ๆ หนูฝันถึงพี่ระ พี่ระมาหาหนู" ผมก็บอกใจเย็น ๆ ฝันยังไง "หนูฝันว่าพี่ระมาหาหนู ใส่เครื่องแบบเต็มยศเลย มาบอกฝากให้ดูแลแม่" เท่านั้นเอง ผมขนลุกทั้งตัว ผมก็บอกไปว่าผมก็ฝันถึงไอ้ระ และฝันเหมือนกันด้วย คือไปยืนอยู่ปลายเตียง แต่งเต็มยศ หน้าตาผ่องใส และฝากให้ดูแลแม่

  เรื่องสุดท้าย เรื่องกลับชาติมาเกิด เมื่อปีกว่า ๆ ที่แล้ว ผมไปเยี่ยมหาแม่ไอ้ระ แม่เล่าให้ฟังว่า ไอ้ระกลับชาติมาเกิด แม่เองไม่รู้เรื่องจนได้เจอเด็กครั้งแรก คือมีเด็กคนหนึ่ง บ้านอยู่เลยบ้านไอ้ระไป แม่ของเด็กรู้จักกับเพื่อนของแม่ไอ้ระ ได้คุยให้เพื่อนแม่ฟังว่า ลูกชายของเขาตั้งแต่เริ่มพูดได้ เวลาผ่านบ้านหลังนี้ (บ้านไอ้ระ) ซึ่งต้องผ่านทุกวัน จะชอบชี้ และบอกว่า "บ้านหนู ๆ" "เนี่ย บ้านหนู่" "บ้านหนูอยู่นี่" เป็นอยู่อย่างนั้นเป็นปี แม่ของเด็กก็สงสัย จนได้มีโอกาสเล่าให้เพื่อนของแม่ไอ้ระฟัง เพื่อนของแม่จึงมาเล่าให้แม่ฟังอีกทีหนึ่ง แม่ก็ไม่ได้สนใจ จนวันหนึ่งแม่ของเด็กไปธุระหาเพื่อนของแม่ไอ้ระที่ที่ทำงาน และพาเด็กคนนั้นไปด้วย ก็เลยได้คุยกัน และพาเด็กคนนั้นมาเจอ พอแม่ไอ้ระได้เห็นเด็ก แม่ตกใจ เพราะรูปร่างหน้าตาเหมือนไอ้ระตอนเด็ก ๆ มากไม่มีผิด (ผมดูรูปเปรียบเทียบกันแล้ว เหมือนมากจริง ๆ) และแม่เด็กพาเดินมาใกล้ ๆ พอเห็นหน้าแม่ไอ้ระ จู่ ๆ ก็วิ่งมาหา ยิ้มแล้วก็เรียก "แม่ขาว ๆ" (ไอ้ระชอบเรียกแม่แบบนั้น) แม่เข่าอ่อนเลย ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน และจะมีแค่เพียงญาติสนิทไม่กี่คนที่จะรู้ชื่อนี้ แม่ร้องไห้ แล้วกอดเด็กคนนั้น แม่จับมือซ้ายของเด็กเพื่อจะดูไฝบริเวณง่ามนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ ซึ่งไอ้ระจะมีไฝอยู่ตรงนั้น ก็ปรากฏว่าเด็กคนนั้นก็มีไฝตรงจุดนั้นเหมือนกัน แม่องไห้กอดเด็กแทบไม่ปล่อย และวันนั้นทั้งวันก็ไม่มีกะจิตกะใจสอนหนังสือเลย
  วันหยุดต่อมา แม่นัดกับแม่ของเด็กให้ไปที่บ้าน ซึ่งเด็กเองก็ร่ำร้องอยากมาหาแม่ไอ้ระด้วย เมื่อมาถึงบ้าน เด็กคนนั้นก็วิ่งเข้ามากอดและเรียกชื่อแม่ขาวเหมือนเดิม แล้วเด็กก็ขอขึ้นไปบนบ้าน แม่พาเดินขึ้นไป แล้วเด็กก็เดินไปห้องนอนของไอ้ระเองทันที แล้วพูดว่า "ห้องของหนู" (ไอ้ระเองก็เรียกตัวเองกับแม่ว่าหนูเหมือนกัน) ซึ่งห้องนอนของไอ้ระ แม่จะจัดห้องไว้เหมือนเดิมโดยไม่เปลี่ยนตั้งแต่ไอ้ระตาย พอเปิดประตูห้องเข้าไป ก็เดินไปหยิบของรักที่สุดของไอ้ระ แล้วก็บอก "ของหนู" แม่ร้องไห้อีกครั้ง แม่จึงเชื่อว่าเป็นไอ้ระกลับชาติมาเกิดจริง ๆ ซึ่งจากวันนั้นเด็กคนนั้นอายุประมาณ 5 ขวบ จนทุกวันนี้อายุประมาณ 10-11 ขวบ ก็จะขอมานอนกับแม่ขาวของไอ้ระบ่อย ๆ หรือแทบจะทุกวันหยุด ผมเสียดายที่ไม่ได้เจอกับเด็กคนนั้น อยากจะดูว่าถ้าเป็นอย่างที่แม่เชื่อว่าเป็นไอ้ระกลับชาติมาเกิดจริง ๆ มันจะจำผมได้หรือเปล่า และจะว่าบังเอิญหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ เมื่อผมนึกถึงวันที่ผมและแฟนไอ้ระฝันว่าไอ้ระมาหานั้น ระยะเวลาก็ประมาณเดียวกับอายุของเด็กคนนั้นพอดีเหมือนกัน

  ที่เล่ามา เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับตัวผมเอง จะว่าบังเอิญหรือเปล่า หรือเป็นเรื่องที่เชื่อกันว่าเป็นการเวียนว่ายตายเกิด กลับชาติมา ก็แล้วแต่พิจารณาครับ ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไร แต่มันก็บังเอิญเป็นเรื่องราวพ้องกันจนน่าจะเชื่อได้ก็ตาม

[jakrit97 - รักในหลวง -]

แม่Iระเป็นครู ... ผมคิดเอาเองนะว่า ... ช่วงก่อนตาย เพื่อนนายใหม่คิดถึงแต่แม่ อยากให้แม่มีความสุข เมื่อตายไป ด้วยความที่จิตเป็นกุศล และยังมีบุญเหลืออยู่ และไม่ได้มีกรรมหนักมากนัก จึงยังวนเวียนอยู่แถวนี้ ได้จังหวะก็กลับมาเกิดใกล้ ๆ แม่เดิมอีกครั้ง ....

ผมเห็นว่า เมื่อมั่นใจว่าเคยเป็นแม่ลูกกันมาก่อน จะไปมาหาสู่ ช่วยกันเลี้ยงดูอีกแรง ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา แต่อย่ายึด อย่าหลงว่า คนนี้เคยเป็นของชั้น ...

[Nat_usp]

กายทิพย์ , วิญญาณ , ผี  สามอย่างนี้ต่างกันไหมครับ

ถ้าต่าง ต่างกันอย่างไร

ถ้าเหมือน เหมือนกันอย่างไร

[ฅนต้นน้ำ]

ขอแสดงความเสียใจกับคุณ ณัฐ ด้วยครับ 

[..GlockGlack..]

กายทิพย์ , วิญญาณ , ผี  สามอย่างนี้ต่างกันไหมครับ

ถ้าต่าง ต่างกันอย่างไร

ถ้าเหมือน เหมือนกันอย่างไร

คิดไปปวดหัวเปล่าครับ คุณณัฐฯ คิดมากๆ ก็จะฟุ้งซ่าน กลายเป็นความหมกมุ่น แล้วพาลจะลุ่มหลงงมงายได้ง่ายๆ

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

[-จ่าตะพาบน้ำ- * รักในหลวง*]

ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกท่านครับที่กรุณาแสดงความเสียใจในการจากไปของคุณแม่ผม

มาต่อครับ

จากการที่ผมสูญเสียคุณแม่ไปทำให้ผมเกิดฉุกคิดหันมามองเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด เรื่องกฎแห่งกรรม เรื่องวิญญาณ

ผมพยายามจะหาคำตอบในข้อสงสัยหลายๆข้อ เช่น

1. ตายแล้วไปไหน

2. ตายแล้วสูญไหม

3. ถ้าไม่สูญ เราจะติดต่อคนที่ตายแล้วได้อย่างไร

4. ถ้าเกิดชาติหน้าจะจำกันได้ไหมหรือทำอย่างไรจะได้จำกันได้

5. ทำไมคนเราถึงไม่มีอายุขัยที่ตายตัว เช่น ทุกคนอายุขัยที่ 100 ปี เท่ากันหมด

6. การที่เราทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้คนทีล่วงลับไปแล้ว เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาได้รับแล้ว

7. อีกหลายปีถัดมา เมื่อผมตายไป ผมจะได้พบคนที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้วหรือไม่

ที่กล่าวมาทั้ง 7 ข้อ เป็นเพียงตัวอย่างคำถามที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดตั้งแต่คุณแม่ผมเสียไป

ว่าทำอย่างไรถึงจะพิสูจน์ได้ด้วยตัวเอง

ลืมอีกข้อครับ ถ้าเราคิดว่าการตายเป็นสุขจริงๆ หมายถึงหมดทุกข์ หมดโศก หมดกรรม  ทำไมเราไม่จัดงานฉลองครับ

ทำไมจัดงานไว้อาลัยให้เศร้าศร้อย

ขอพักสัก 2 วัน เดี๋ยวต่อครับ

ผมว่าจะเข้ามาตอบหลายวันแล้วนะครับ แต่มัวหาข้อมูลในหนังสืออยู่ก็เลยช้าไปหน่อย ลองไปหาหนังสือพุทธธรรม ของท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ อ่านดูนะครับ เริ่มอ่านตั้งแต่หน้า187 หัวข้อ ปัญหาเกี่ยวกับการให้ผลของกรรมดี-กรรมชั่ว
ถ้าหาหนังสือไม่ได้ก็เข้าไปอ่านที่นี่ได้ครับ http://www.geocities.com/wisootwiseschinda/

*ผมขอยกตัวอย่างข้อความบางตอนที่ท่านเจ้าคุณอาจารย์เขียนไว้มาให้อ่านนะครับ

-อย่างไรก็ดี ท่านยอมรับว่า กระบวนการให้ผลของกรรมนี้ เป็นเรื่องละเอียดซับซ้องยิ่ง พ้นวิสัยแห่งความคิด ไม่อาจคิดให้แจ่มแจ้ง บาลีจัดเป็นอจินไตย คือ สิ่งที่ไม่พึงคิดอย่างนึง ท่านว่าถ้าขืนครุ่นคิดก็มีส่วนที่จะอัดอั้นเป็นบ้า ที่ท่านว่าอย่างนี้ มิใช่หมายความว่าพระพุทธเจ้าทรงห้ามไม่ให้เราคิด เพียงแต่ทรงแสดงความจริงไปตามธรรมดาว่า เรื่องนี้คิดเอาไม่ได้หรือไม่อาจเข้าใจได้สำเร็จด้วยการคิดหาเหตุผล แต่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ด้วยการรู้

*ข้อความอีกตอนนึงท่านเจ้าคุณเขียนไว้ว่า

-ถ้าจะพิสูจน์ หลักมีอยู่ว่า สิ่งที่เห็น ต้องดูด้วยตา สิ่งที่ได้ยิน ต้องฟัวด้วยหู สิ่งที่ลิ้ม ต้องชิมด้วยลิ้น
-ในแง่ที่หนึ่ง การตายการเกิดเป็นประสบการณ์ของชีวิตโดยตรง หรือแคบลงมาเป็นปรากฏการณ์ของจิต ซึ่งต้องพิสูจน์ด้วยชีวิตหรือจิตเอง การพิสูจน์จึงควรเป็นไปดังนี้
ก.พิสูจน์ด้วยจิต ท่านให้ต้องใช้จิตที่เป็นสามธิ แน่วแน่ถึงที่ แต่ถ้าไม่ยอมทำตามวิธีนี้ หรือ กลัวว่าที่เห็นในสามธิ อาจเป็นการเอานิมิตหลอกตัวเอง ก็เลื่อนไปสู่วิธีต่อไป(ผมไม่ขอพิมพ์ต่อนะครับมันยาวไปหาอ่านในหนังสือเอาเองก็แล้วกันครับ)

-บาลีชั้นเดิม คือพระสูตรทั้งหลาย กล่าวบรรยายเรื่องชาติหน้า นรก สวรรค์ ไว้น้อยนัก โดยมากท่านเพียงเอ่ยถึงหรือกล่าวถึงเท่านั้น แสดงถึงอัตราส่วนของการให้ความสนใจแก่เรื่องนี้ว่ามีเพียงเล็กน้อย ในเมื่อเทียบกับคำสอนเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตในโลก หรือข้อปฎิบัตจำพวก ศีล สามธิ ปัญญา

*หนังสือพุทธธรรมเป็นหนังสือที่ดีมากสำหรับผู้ที่ต้องการศึกษาค้นคว้าทางพุทธธรรมครับ ชาวพุทธเดี่ยวนี้หลงงมงายกันมาก เชื่อและบูชาสิ่งที่ไม่ควรทำ ท่านเจ้าคุณท่านเคยพูดไว้ว่า พระพุทธเจ้าท่านทรงประกาศทางหลุดพ้น ไม่ให้เราไห้วผี เทพเจ้า บูชายันต์ มาเป็นเวลาเกือบจะครบ3000ปีมาแล้ว แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีให้เห็นกันอยู่ดี.

ต้องหามาอ่านให้ได้ครับ
ขอบคุณท่านพี่นาย C ที่แนะนำทางสว่างให้ครับผม
อ่อ  บวกให้ท่าน 1 คะแนนด้วยครับ

[ทิดเป้า]

 

[โป้ง*กันบอย - รักในหลวง]

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

ด้วยความเคารพครับ

[MP7]

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
ลองเวบนี้ดูครับ
http://www.dungtrin.com/

[Nat_usp]

คิดไปปวดหัวเปล่าครับ คุณณัฐฯ คิดมากๆ ก็จะฟุ้งซ่าน กลายเป็นความหมกมุ่น แล้วพาลจะลุ่มหลงงมงายได้ง่ายๆ

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

ขอบคุณครับพี่ ใหม่ๆผมก็ฟุ้งซ้านจริงๆครับ

แต่ตอนนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้ พิสูจน์ ( เห็น ) ให้ได้ ( ด้วยการศึกษา , ด้วยการปฏิบัติ )

ผมตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่อาจจะไม่สำเร็จก็ได้ครับ

[Nat_usp]

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
ลองเวบนี้ดูครับ
http://www.dungtrin.com/

เข้าไปดูแล้วครับผม ขอบคุณครับ

[jakrit97 - รักในหลวง -]

คิดไปปวดหัวเปล่าครับ คุณณัฐฯ คิดมากๆ ก็จะฟุ้งซ่าน กลายเป็นความหมกมุ่น แล้วพาลจะลุ่มหลงงมงายได้ง่ายๆ

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

ขอบคุณครับพี่ ใหม่ๆผมก็ฟุ้งซ้านจริงๆครับ

แต่ตอนนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้ พิสูจน์ ( เห็น ) ให้ได้ ( ด้วยการศึกษา , ด้วยการปฏิบัติ )

ผมตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่อาจจะไม่สำเร็จก็ได้ครับ

คุณณัฐจับลมหายใจเข้า-ออกได้หรือยังครับ ....

ผมไม่ได้เป็นผู้มีความรู้พิเศษ ทราบมาแต่ว่า เบื้องต้นก็ฝึกจับลมหายใจก่อน ...ลมเข้าก็รู้ ลมออกก็รู้ สั้นก็รู้ ยาวก็รู้ ... ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม เมื่อรู้สึกตัวก็ให้นำจิตมาจับลมหายใจทันที .... คำภาวนายังไม่ต้องก็ได้ ...

แค่นี้ก่อนครับ

[..GlockGlack..]

คิดไปปวดหัวเปล่าครับ คุณณัฐฯ คิดมากๆ ก็จะฟุ้งซ่าน กลายเป็นความหมกมุ่น แล้วพาลจะลุ่มหลงงมงายได้ง่ายๆ

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

ขอบคุณครับพี่ ใหม่ๆผมก็ฟุ้งซ้านจริงๆครับ

แต่ตอนนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้ พิสูจน์ ( เห็น ) ให้ได้ ( ด้วยการศึกษา , ด้วยการปฏิบัติ )

ผมตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่อาจจะไม่สำเร็จก็ได้ครับ

ถ้ามีคำว่า "ให้ได้" ก็ไม่ได้หรอกครับ