ชอบครับ..สำหรับโคลงบทนี้..
ภาษาที่ใช้..แปลกดีครับ..ไม่ค่อยพบ..เห็นบ่อย..
ไม่ทราบว่า..เป็นของปราชญ์..ท่านใดประพันธ์ไว้ครับ..?
แต่ถ้าถามความรู้สึกที่ได้อ่านโคลงบทนี้..
(ผมไม่มีความรู้ด้านภาษาลักษณะนี้นะครับ)
มันสะท้อนความรู้สึกถึงอาการ..ปั้นปึง..ของคนที่รักกันมากครับ..
ตัวอักษรตัวแรก..ของแต่ละบท..
นำมารวมกันแล้ว..จะเป็นประโยคที่ว่า..
เจ้า...........
ดู..............
จะ.............
เจ็บ...........
ชี้แจงถึงลักษณะการกระทำที่ฝ่ายหญิง
กระทำกริยา..ปั้นปึง...ใส่ผู้ชายที่เป็นคนรัก..
ในขณะเดียวกัน..
ก็ไม่สามารถที่จะทิ้งหรือหนีจากฝ่ายชายไปได้..
เนื่องจาก..
ตนเองก็รักชายคนนี้..มากด้วยเช่นกัน..
โคลงก็เลยออกมาในลักษณะ..สำนวนตัดพ้อ..ของฝ่ายชาย..
โดยทางฝ่ายชายต้องการบอกว่า..
ตัวเองสำนึกผิดถึงสิ่งที่กระทำลงไปแล้ว..
น่าจะให้อภัยพี่..เสียที..
เพราะ..กริยาแบบนี้..นอกจากฝ่ายชายจะทรมารใจแล้ว..
ตัวฝ่ายหญิงเอง..ก็หาได้ไม่ทรมารใจไม่..!
เจ้าอย่าย้ายคิ้วให้ เรียมเหงา
หมายถึง..
อย่าได้ทำอาการ..ปั้นปึง..กับพี่เลย..
(เพราะมันมีผลกับสภาพจิตใจของฝ่ายชาย..ซึ่งเริ่มมีอาการสำนึกผิดถึงสิ่งที่ได้กระทำลงไป)
ดูดุจนายพรานเขา ล่อเนื้อ
โดยการ..
ทำทีเป็นไม่สนใจใยดี..
(เหมือนนายพรานวางกับดับล่าสัตว์..จะไม่ต้องรบกวนสัตว์ที่หมายปองไว้..)
จะยิงก็ยิงเอา อกพี่ ราแม่
ตัดพ้อถึง..ความรักที่มีให้..
ประมาณว่า..ถ้าจะทรมารกันแบบนี้..เอาปืนมายิงที่หัวใจพี่ให้ตาย..เลยดีกว่า..
เจ็บไป่ปานเจ้าเงื้อ เงือดแล้วราถอย
ให้ดุด่าว่ากล่าวทุบตีเลยดีกว่า..ยังมีโอกาสได้กลับมาคืนดีกัน..
ดีกว่า..มาทำปั้นปึงหรือหมางเมิน..ไม่ยินดียินร้าย..ในตัวฝ่ายชาย..
ถูกผิดอันนี้..ไม่ทราบได้ครับ..
บรรยายไปตามความรู้สึก..ของตัวอักษรครับ..
รบกวนผู้รู้..ช่วยเสนอแนะอีกที..นะครับ..
ชอบการตีความของคุณ todsagun นะครับ
ถึงเลือดถึงเนื้อ...ถึงใจดี...ตีความแบบรับรสรวมๆของถ้อยคำที่มาประกอบกัน
ผมก็รู้สึกคล้ายๆกันว่าผู้ชายเจ็บปวดกับกริยาย้ายคิ้วของฝ่ายหญิง...เจ็บปวดกับอาการบึ้งตึงเย็นชาที่ฝ่ายหญิงตั้งใจทำ...เหมือนเป็นคนรักกันแต่มีงอน
ผู้หญิงก็เจ็บ...แต่จะแกล้งให้ชายเจ็บกว่า...เพราะรู้ว่าชายก็รักตัวเองมาก
ยิ่งเอาคำแรกของแต่ละบรรทัดมาเรียง เจ้า-ดู-จะ-เจ็บ...ยิ่งดูเป็นการถอดรหัสลับศรีปราชญ์ดีครับ
แต่อ่านเนื้อเพลง พรานล่อเนื้อ
สงสัยคนแต่งเพลงและท่านอื่นๆคงคิดต่างออกไป
ไม่เป็นไรครับ
อ่านบทกวีมันสนุกตรงตีความตามประสบการณ์ของผู้อ่านเองนี่แหละ
ชอบรสนี้ เราก็ตีความตามรสที่เราชอบ