เยียมมากครับ....คุณวรรณ..........
แต่ที่มีท่านสมาชิกงง..และสอบถามมาเป็นรายการแข่งขันปืนสั้นชาวบ้านและปืนยาว .22 Speed Rifle
ที่ใช้ปืนและกติกาเหมือนๆกันหมดทุกประการ ไม่ว่าจะเป็น มือใหม่ มือทั่วไป มือโปร หรือแม้แต่ เลดี้..........
จบข่าว.........
เรื่องปืนสั้นชาวบ้านวรรณคงให้ความเห็นไม่ได้ เพราะไม่ได้สอบถามและได้ยินกับหูตัวเอง วรรณถึงได้ขอยกตัวอย่างในกรณีลูกซอง และมินิรณยุทธปืนสั้นเท่านั้น ที่ว่าปืนสั้นชาวบ้านใช้ปืนและกติกาเหมือน ๆ กันหมดทุกประการแล้วยิงได้รางวัลทั้งสองมือ จะเป็นอย่างกรณีที่วรรณว่ามารึเปล่าว่าอาจจะร้างลาสนามไปนาน กลับมาอีกทีก็อาจจะอยากมาเริ่มที่มือใหม่, มือทั่วไป และมือโปรตามลำดับ (วรรณไม่รู้จักนักกีฬาปืนสั้นที่แข่งขัน เลยต้องมองกลาง ๆ ไว้ก่อน)
แต่ถ้าเป็นลักษณะจงใจอยู่มือสูงกว่า แล้วลงมายิงมือต่ำกว่าเพื่อเอาถ้วย วรรณก็เชื่อว่ามีนักกีฬาลักษณะนี้อยู่น้อยมากจริง ๆ ถ้ากรรมการรู้จักนักกีฬาทุกคนก็คงพอบอกกล่าวกันได้ วรรณก็ขอยกตัวอย่างลูกซองอีก ว่าเรารู้จักกันแทบทุกคน รู้มือกันอยู่ ขนาดไม่เคยยิงแข่งมายิงมือใหม่ แต่เวลาดีเหลือเกิน ยังคุยกับนักกีฬาให้ปรับไปอยู่มือทั่วไปด้วยซ้ำ อย่างกรณีปืนสั้นชาวบ้านนี่ ถ้าคนจัดหรือกรรมการเคยเป็นนักกีฬาประเภทที่แข่งขันนั้นมาก่อน รู้จักนักกีฬาที่แข่งก็คงลดปัญหาลงได้ระดับหนึ่ง แต่ถ้าเป็นกรรมการที่ไม่เคยเป็นนักกีฬามาก่อน ไม่รู้จักนักกีฬาที่แข่ง จะไปแบ่งประเภทมือให้ก็น่าลำบากใจนะคะ
ถ้าจะมองกันจริง ๆ ในส่วนของวรรณ ก็จะมองในฐานะที่เป็นนักกีฬาเอง และมองในมุมส่วนของผู้จัดการแข่งขัน ส่วนของกรรมการด้วย ถ้าเราเลือกมองน้ำหนักด้านเดียวมากหน่อย อย่างในมุมมองส่วนที่เป็นนักกีฬา เราก็จะรู้สึกว่าถูกเอาเปรียบในการแข่งขัน เกิดความไม่ยุติธรรมในเกม ซึ่งความรู้สึกนี้วรรณเคยเป็นตอนที่ยิงลูกซองสปีดช่วง 2-3 ปีแรก ขนาดอยู่รอจนฟ้ามืด นั่งกินโต๊ะจีน ฟังเสียงอยู่ ยังไงก็ไม่เร็วเท่าเราแน่ แต่ปรากฎว่าร่วง วรรณถามเลยนะคะ กรรมการบอกวรรณว่าชุดยิงของนักกีฬาที่ซื้อไว้ยังไม่หมด ถึงเปิดไฟยิงก็ต้องให้ยิงจนจบ
ในมุมของนักกีฬา : วรรณว่าไม่เป็นธรรมเท่าไหร่ เพราะวรรณมายิงตั้งแต่ 10 โมง บ่าย ๆ ไม่มีคนยิง วรรณอยู่จนเลิก ทำไมอยู่ ๆ ก็มายิงเอาตอนจบเพื่อให้วรรณหวดไม่ได้ วรรณเคยคิดอยู่แค่นี้ แล้วก็โทษคนจัดว่าจะเอาแต่ขายชุดยิง ไม่ดูว่าจะยิงหมดหรือเปล่า โทษกรรมการว่าปล่อยให้ยิงยืดเยื้อจนทุ่ม-สองทุ่มก็ไม่เลิกสักที เจอหลายแมทซ์ แต่พอมีโอกาสได้มาอยู่เบื้องหลัง ถึงเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง มองกว้างขึ้น
ในมุมของกรรมการ : เมื่อนักกีฬาซื้อชุดยิงถูกต้องและยังเหลือชุดยิงอยู่ เสียเงินซื้อเท่ากับคนอื่น จะมายิงตอนไหนก็เถอะ (ที่เคยเจอก็มีให้เพื่อนซื้อชุดยิงไว้ก่อน ตัวเองติดธุระมายิงได้ก็เย็นแล้วจริง ๆ) ก็ต้องให้นักกีฬาทุกคนที่มีชุดยิงยิงให้จบให้ได้ จนกว่ากรรมการ
(ไม่ใช่เด็กสนาม-ทั้งคนตั้งเป้าหรือคนจดสกอร์) จะประกาศยุติการแข่งขัน จะมาบอกว่าสิ้นเสียงปืน 6 โมงนะ แล้วยังมีนักกีฬาที่มีชุดยิงรอต่อคิวอยู่ แล้วจะไม่ให้ยิงได้ยังไง เพราะบางคนซื้อที 40 ชุด ยิงรวดเดียว ก็ปาเข้าไปเกือบชั่วโมงแล้ว คนที่ซื้อ 10 ชุด 20 ชุด รอต่อคิวกันตั้งกี่คน จะไม่ให้ยิงก็ไม่ได้ ถ้ายังงั้นก็ต้องกลับไปโทษคนขายตั๋วว่าขายมาได้ยังไง ในส่วนนี้วรรณว่าเราให้เกียรติการตัดสินใจของกรรมการในแต่ละสนามดีกว่า บางครั้งคำตัดสินมันอาจจะไม่โดนใจเรา แต่ก็ต้องให้เกียรติว่าคำตัดสินของกรรมการถือเป็นที่สิ้นสุด
ในมุมของผู้จัด : นักกีฬาที่มาซื้อชุดยิง จะมาซื้อแต่เช้ามืด หรือก่อนปิดการขายแค่นาที-สองนาทีก็ต้องขาย เพราะจัดการแข่งขันก็ต้องการหารายได้ให้มากที่สุด เพื่อรวบรวมไปทำตามวัตถุประสงค์ที่กำหนด บางทีมาช่วยจัดก็เหนื่อยฟรีแถมควักเนื้อตัวเองก็บ่อยไป พอมีปัญหาแล้วเคลียร์ไม่จบเล่นเอาท้อพาลเลิกจัดไปก็หลายราย ปกติโดยส่วนมากแล้วคนจัดไม่ได้อะไรหรอกค่ะ การกุศลกันแทบทั้งนั้น แถมยังต้องแบกภาระเรื่องยอดรายได้ คอยตามแก้ปัญหาในเกม คนจัดก็พยายามทำให้มันจบแมทซ์ได้อย่างราบรื่น หลีกเลี่ยงการประท้วงของนักกีฬาให้น้อยที่สุด พยายามไกล่เกลี่ยให้พอใจกันทุกฝ่ายเท่าที่จะทำได้
ในความเห็นวรรณถ้าลองแบ่งใจ คิดในมุมต่าง ๆ เท่า ๆ กัน วรรณว่าก็จะมีจุดที่อลุ่มอล่วยกันได้ เพราะปัจจัยหลาย ๆ อย่างเราควบคุมไม่ได้ เราไปห้ามคนอื่นไม่ให้มายิงตอนใกล้จะเลิกได้ยังไง, หรือทำไมมายิงซะตั้งแต่วันเสาร์ มันมีเหตุผลเฉพาะตัวของแต่ละคนร้อยแปด ที่วรรณเคยโดนมากับตัวนี่...โดนว่าให้เลยว่าถ้าเก่งจริงก็ตั้งสกอร์ไว้ให้หวดไม่ลงสิ ...ซึ่งมาย้อนคิดอีกทีก็จริงอย่างเขาว่า หลัง ๆ ถ้าจะยิงสปีด วรรณจะมีสกอร์ในใจเลยว่าต้องยิงให้ได้เท่านี้ ถ้ามีแรงก็จะยิงจนกว่าจะได้ตามสกอร์ที่ตั้งไว้ ถ้าไม่ไหวก็ถือว่าเรามาสนุก ๆ กัน ใครจะหวดกันดึกดื่นเทียงคืนยังไง วรรณไม่สนใจแล้ว ถ้วยถ้าได้ก็เอากลับ ไม่ได้ก็ถือว่าเหมือนมานั่งกินโต๊ะแชร์กัน
ในวงการปืนที่แข่ง ๆ กันก็มีกันอยู่แค่ไม่กี่คน เห็นหน้า คุ้น ๆ หน้ากันอยู่ ทุกวันนี้วรรณเชื่อว่าคงไม่ใช่วรรณคนเดียวที่มาแข่งยิงปืนเพื่อจะหวังถ้วยเป็นที่ตั้ง เรามายิงปืนกันเพื่อได้พบปะเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ มาสนุกกัน ใครได้ถ้วยก็เฮไปกับเขาด้วย ใครเละเทะก็ถับทมกันสนุกสนาน
ยิงปืนเอาเพื่อน...เอาฝูง...กันมากกว่าค่ะ
ในแมทซ์การแข่งขัน มีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วเราไม่สบอารมณ์หลายอย่าง ถ้าเราเก็บมาเป็นประเด็นไม่ยอมจบกันสักที นอกจากไม่ได้ประโยชน์แล้ว ยังสร้างความคลางแคลงใจกันเปล่า ๆ อะไรที่มันจบไปแล้ว ตัวคนยิงเองก็ O.K. (ถึงจะไม่ 100% ก็เถอะ) วรรณว่าให้จบไปดีกว่าค่ะ ไม่ได้มีแมทซ์นี้แมทซ์เดียว เพิ่งจะต้นปี เรามีแมทซ์ที่จะต้องไปลุยกันอีกเป็นสิบแมทซ์กว่าจะจบปี ยังต้องเห็นหน้ากันในอีกหลายแมทซ์
ในส่วนตัววรรณในแมทซ์ที่ผ่าน ๆ มาถ้าวรรณผูกใจเจ็บโดยคิดแต่เฉพาะในส่วนมุมมองของนักกีฬา คงไม่ได้มีโอกาสสัมผัสความรู้สึกมักคุ้นในสนามยิงปืนอย่างทุกวันนี้หรอกค่ะ ...ที่ทั้งพี่ ๆ ให้ความเอ็นดู ให้คำแนะนำ มีอะไรแบ่งปันให้หมด เพื่อน ๆ ก็เฮ ใครได้รางวัลก็ดีใจด้วย ใครไม่ได้ก็เอาใหม่ น้อง ๆ ก็ให้ความนับถือ อยากให้ช่วยแนะนำ (ไปสังเกตดูลูกซองเลดี้ได้ค่ะ เฮฮากันจะตาย) ถ้าเป็นแบบนี้เราจะมีความสุขเวลามาสนามยิงปืน
สิ่งใดที่นักกีฬาเองนำเสนอและตั้งข้อสังเกตให้ทั้งผู้จัดและคณะกรรมการช่วยพิจารณา ไม่ว่าแมทซ์ไหนวรรณว่าไม่ได้รับการเพิกเฉยหรอกค่ะ เพียงแต่แมทซ์จบไปแล้ว คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ได้แต่เอามาเป็นบทเรียนเพื่อจัดแมทซ์ต่อไปให้ผิดพลาดน้อยที่สุด
เราอยู่วงการเดียวกัน ก็พี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ กันทั้งนั้น หมางใจกันไปก็เท่านั้น ไปลุยกันต่อแมทซ์หน้าดีกว่าค่ะ...สนุกกว่ากันเยอะ 
