ที่ขำๆอีกอย่างหนึ่ง คือการรายงานหรือบอกกล่าวเรื่องราวที่มีความสำคัญ...
คนไทยหลายคนติดนิสัยบอกกล่าว รายงานเรื่องราวในรูปแบบของละคร คืออารัมภบทเสียยืดยาว เล่าความเป็นฉากๆ แล้วเก็บผลสรุปไว้ให้ลุ้นตอนท้าย
เช่น ... "นายครับ งานสำคัญที่ท่านสั่งให้ผมทำชิ้นนั้น ผมได้ดำเนินการโดยไปผลกับนายA พูดคุยให้เขาฟัง บราๆๆๆ ... ตอนแรกเขาไม่ค่อยยอมรับ บราๆๆๆ... แต่สุดท้ายเขาก็เข้าใจ และยอมทำตาม บราๆๆๆ... แต่เขาก็เจอปัญหา บราๆๆ... เราเลยต้องไปขอความช่วยเหลือจากนายB โดยการ บราๆๆๆ... แล้วเราก็ทำ บราๆๆๆ... ก็เจอปัญหา บราๆๆ... แต่เราก็ บราๆๆ... บราๆๆ... บราๆๆๆๆๆ..... ...... ...... สุดท้ายก็ บราๆๆ ๆๆๆ..... สรุปคือ
งานยังไม่เสร็จครับ เดี๋ยวผมจะ follow up ต่อ....."
ผมเคยนั่งขำในห้องประชุม ที่เห็น MD ฝรั่งนั่งเอานิ้วเคาะโต๊ะด้วยความอึดอัด รอฟังผลสรุปตอนท้ายอย่างอดทน
ครั้งหลังๆแกไม่รอให้พูดจบครับ แกเบรคและยิงคำถามหาผลสรุปทันที
แกมาพูดภายหลังว่าแกอึดอัดมาก ยังมีคนไทยจำนวนไม่น้อยที่ชอบผูกเรื่องลักษณะนี้ ในการประชุมหรือรายงานที่ต้องการความกระชับในลักษณะ Executive Summary คือ รายงานผลก่อน / แล้วบอกปัญหาที่ทำให้ไม่เข้าเป้า / แล้วจึงบอกแนวทางดำเนินงานหรือแก้ไขต่อไป
ในขณะที่คนไทยติดนิสัยบอกเล่าที่มาที่ไปยืดยาว เพื่อเป็นข้อสนับสนุน ขอความเห็นใจ...
ผมว่านายฝรั่งต้องหัดดูละครไทยมากๆ จะได้อิน และลุ้นไปกับตอนอวสานอย่างสนุกสนาน...
ตรงนี้เป็นเรื่องของระดับสมองครับ... เป็นเหมือนกันหมดทั้งไทยทั้งฝรั่งหรือชาติไหนๆ...
ความสามารถในการสรุปภาพรวมให้ออก และผูกเรื่องร้อยเรียงให้ต่อเนื่องเป็นเหตุเป็นผลกัน และเรียงลำดับความสำคัญที่มีต่อผู้ฟัง... ทั้งหมดนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายครับ...
ลองถามพนักงานระดับล่างบางคนให้อธิบายว่าผูกเชือกรองเท้าอย่างไร... จะอธิบายไม่ได้ทั้งๆที่ผูกอยู่ทุกครั้งตั้งแต่เด็ก...
แต่ถ้าถามผู้บริหาร... จะจัดหมวดหมู่กิจกรรมที่เกี่ยวเนื่องออกมาเป็นสองหมวดคือร้อยเชือกและผูกให้แน่น... ร้อยเชือกคือร้อยรูคู่ล่างสุดวัดให้ตรงกึ่งกลางความยาวเชือก แล้วนำปลายเชือกสอดรูบนของฝั่งตรงข้ามไขว้กัน ด้านนอกทับด้านในจนถึงรูคู่บนสุด... ส่วนผูกให้แน่นคือนำมาผูกเป็นเงื่อนตายสองทบ ปล่อยชายให้เหลือสำหรับดึงให้หลุดเมื่อจะถอดรองเท้า...
คำถามลักษณะนี้... นายสมชายเอาไว้ถามประเมินคนที่รู้จักใหม่เสมอ เพื่อให้ทราบว่าคนนั้น... "ระดับไหน"...
