...ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...‏

สวยเลือกได้

ใคร ๆ ก็ว่าฉันนั้นสวยเลือกได้ ... เบื๊อกหนุ่ม ๆ นับร้อยพันที่มาจีบตัวเองได้ และเลือกหนุ่ม ๆ ที่ตัวเองไม่ชอบทิ้งได้ เหมือนเด็ดใบกระเพราอย่างไรอย่างนั้น เพราะฉันนั้นสวยเลือกได้อย่างไรล่ะ...

ตอนฉันอายุยี่สิบสองปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 1 : นายสาธิต อาชีพข้าราชการ
วิธีการเข้ามาจีบ : ขอเบอร์โทรศัพท์ โทรมาชวนไปเที่ยวโน่นนี่
ผลลัพธ์ : ฉันไม่สนใจที่จะไปด้วย ปฏิเสธไปแล้ว
สาเหตุ : นายสาธิตไม่รวย
.... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุยี่สิบสามปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 2 : นายสมเจตน์ อาชีพพ่อค้า
วิธีการเข้ามาจีบ : เสนอตัวพาครอบครัวฉันไปเที่ยวทะเล
ผลลัพธ์ : ฉันคิดอยู่หนึ่งชั่วโมง และปฏิเสธไป
สาเหตุ : นายสมเจตน์รวย แต่ไม่หล่อ อ้วน หัวล้าน
... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุยี่สิบสี่ปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 3 : นายวินัย อาชีพอาจารย์มหาวิทยาลัย
วิธีการเข้ามาจีบ : เอาตำราวิชาการที่เขาเขียนเองมาฝาก แต่ฉันอ่านไม่รู้เรื่อง
ผลลัพธ์ : ฉันเอาหนังสือไปชั่งกิโลขาย เอาเงินมาซื้ออาหารให้แมวกิน
สาเหตุ : นายวินัยรวย หล่อ แต่ดูเหมือนคนขี้โรค สติเฟื่องเกินไป
... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....

ตอนฉันอายุยี่สิบห้าปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 4 : นายวัฒนา อาชีพนักกีฬาทีมชาติ
วิธีการเข้ามาจีบ : เสนอตัวพาครอบครัวฉันไปดูเขาแข่งโอลิมปิกที่จีน
ผลลัพธ์ : ฉันคิดอยู่สองคืนและปฏิเสธ
สาเหตุ : นายวัฒนารวย หล่อ แข็งแรง แต่ดูไม่อบอุ่นเลย
... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุยี่สิบหกปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 5 : นายชูชาติ อาชีพนักดนตรี
วิธีการเข้ามาจีบ : แต่งเพลงรักให้ฉันและร้องให้ฉันฟังในคืนพระจันทร์เต็ มด วง
ผลลัพธ์ : ฉันฟังเพลงจบแล้วหัวเราะน้ำตาร่วง โบกมือไล่เขากลับไป
สาเหตุ : นายชูชาติรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น แต่ไม่เร้าใจ
... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....

ตอนฉันอายุยี่สิบเจ็ดปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 6 : นายอารยะ อาชีพนักแข่งรถมอเตอร์ไซด์
วิธีการเข้ามาจีบ : พาฉันซ้อนมอเตอร์ไซด์ซิ่งไปบนถนนร่วมกับฝูงเด็กแว้น
ผลลัพธ์ : ฉัน...ก็สนุกดีนะ แต่ไม่เอาดีกว่า
สาเหตุ : นายอารยะรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ แต่ดูไม่เป็นผู้ใหญ่
... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุยี่สิบแปดปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 7 : นายอุดม อาชีพทหาร
วิธีการเข้ามาจีบ : สอนฉันขี่ม้าและขับรถจิ๊ปในค่ายทหาร
ผลลัพธ์ : มันไม่ใช่นะกิ๊บ...
สาเหตุ : นายอุดมรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ แต่น่ากลัวเกินไป
... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุยี่สิบเก้าปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 8 : นายศักดิ์ชาย อาชีพดารานักแสดง
วิธีการเข้ามาจีบ : พาฉันไปนั่งดูเขาแสดงละครในกองถ่ายฯ และพาฉันไปยืนให้ปาปารัชซี่ถ่ายภาพ เป็นเวลาสิบนาที เพื่อให้ข่าวของเรากระฉ่อนไปทั้งเมือง
ผลลัพธ์ : ฉันตบหน้าเขาและวิ่งหนีจากมาเมื่อรู้ความจริง
สาเหตุ : นายศักดิ์ชายรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว แต่เป็นเกย์...ต้องการควงฉันเพียงเพื่อกลบข่าว
... ไม่เป็นไร ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุสามสิบปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 9 : นายสถิตย์ อาชีพหมอดูชื่อดัง
วิธีการเข้ามาจีบ : ดึงมือฉันไปดูและทำนายทายทักโชคชะตาเนื้อคู่ว่าน่าจะทำอาชีพหมอดูแน่ ๆ (เชยมาก ๆ)
ผลลัพธ์ : ฉันให้แห้วกระป๋องเขาไป
สาเหตุ : ก็ดีหรอก...นายสถิตย์รวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์ แต่ดูเจ้าชู้
... ไม่เป็นไร ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุสามสิบเอ็ดปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 10 : นายวิชชุ อาชีพพนักงานบริษัทเอกชน
วิธีการเข้ามาจีบ : ซื้อดอกไม้มาฝาก เข้าหาทางพ่อแม่ฉัน ส่งการ์ดข้อความหวาน ๆ มาให้ ชวนฉันไปทานข้าวเย็นในโรงแรมสุดหรู ฯลฯ
ผลลัพธ์ : ฉันคิดหนัก แล้วปฏิเสธไป
สาเหตุ : นายวิชชุรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์ ไม่เจ้าชู้ แต่ไม่มีอารมณ์ขัน
... ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุสามสิบสองปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 11 : นายอนันต์ อาชีพนักบิน
วิธีการเข้ามาจีบ : พาฉันนั่งเครื่องบินฟรีไปบาหลี พร้อมเลี้ยงอาหารทะเลใต้แสงเทียน สุดโรแมนติก ริมชายหาดแปซิฟิกตอนใต้
ผลลัพธ์ : ฉันนอนก่ายหน้าฝาก คิดหลายคืนแล้วปฏิเสธ (อีกแล้ว)
สาเหตุ : นายอนันต์หล่อ รวย แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์ ไม่เจ้าชู้ มีอารมณ์ขัน แต่ฉันอยากได้ทั้งห มด ที่ว่ามามากกว่านี้ โดยเฉพาะความรวย
... เอ่อ ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่ ...

ตอนฉันอายุสามสิบสามปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 12 : นายนพพล อาชีพนักการเมือง
วิธีการเข้ามาจีบ : ชวนฉันไปดูแหวน ทำทีจะให้คนอื่น แต่เมื่อฉันเลือกแหวนวงที่สวยที่สุด (และราคาแพงที่สุดหลักหลายแสนบาท) ขึ้นมา เขาก็มอบให้ฉันและ คุกเข่าขอแต่งงานพร้อมสินสอดยี่สิบล้านบาท (ไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะนะก่อนเล่นการเมืองจนจะตาย)
ผลลัพธ์ : ฉันเขินมาก ปฏิเสธเขาแล้ววิ่งหนีมา เหมือนนิยายรักน้ำเน่า
สาเหตุ : นายนพพลหล่อมาก รวย แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจมาก เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์ ไม่เจ้าชู้ มีอารมณ์ขัน แต่ฉันอยากได้ทั้งห มด ที่ว่ามามากกว่านี้อีก โดยเฉพาะความรวย
... เอ่อ ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่เนอะ ...

ตอนฉันอายุสามสิบสี่ปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 13 : นายสิน อาชีพนักธุรกิจ
วิธีการเข้ามาจีบ : เขาทำทุกอย่างเท่าที่ผู้ชายที่เคยมาจีบฉันทั้งสิงสองคนก่อนหน้าจะทำให้ได้รับปากว่าจะยกธุรกิจโรงงานหมูยอร้อยล้านให้เป็นเจ้าของ เงินทองข้าวของ
อะไรอยากได้จะทุ่มให้ไม่อั้น
ผลลัพธ์ : ฉันปฏิเสธเขาอย่างสุภาพ แม้ว่าเขาจะอ้อนวอนแทบเป็นแทบตายก็ตาม
สาเหตุ : นายสินหล่อมาก ๆ รวยมาก ๆ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจมาก เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์เลย ไม่เจ้าชู้แน่นอน มีอารมณ์ขัน แต่ฉันอยากได้ทั้งห มด ที่ว่ามามากกว่านี้อีกโดยเฉพาะความรวย
... เอ่อ ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่ใช่มั๊ย ...

ตอนฉันอายุสามสิบห้าปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 14 : ... ไม่มี ...
ผลลัพธ์ : ฉันเริ่มหันซ้ายหันขวาหาคนที่จะเข้ามาหา (หายไปไหนห มด เนี่ย) พยายามสืบค้นดูว่าเจ้าสิบสามคนที่เคยมาจีบฉันนั้นไปไหนห มด และพบว่าทุกคนแต่งงานกันกันไปห มด แล้ว จำได้ว่าเคยได้ยินใครในสิบสามคนนี้ แหละบอกฉันว่า "ผมจะรอคอยคุณตลอดไป" เชอะ คนผีทะเลไม่รักษาคำพูด...
สาเหตุ : เพื่อนชายคนหนึ่งของฉัน (ที่แต่งงานแล้ว) บอกฉันว่า "ก็แบบนี้แหละผู้หญิงเลือกมากจนไม่มีให้เลือก ส่วนผู้ชายน่ะ ไม่เลือกอะไรเล้ยนอกจากหน้าตาแล้วก็มาเสียใจทีหลังทั้งคู่ ฮ่าๆๆๆ"
"พูดอะไรของเธอ ฉันสวยเลือกได้นะ" ฉันโมโห "แล้วก็ตอนนี้มีให้เลือกมั๊ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ ... ฉันนิ่งอึ้ง อาจจะจริงของเขา...

ตอนฉันอายุสามสิบหกปี
ผู้เคราะห์ร้ายที่ 14 : .... ก็ยังไม่มี ...
โลกบัดสี อเวจีบัดซบ ... สวยเลือกได้อย่างฉันทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ...

วัน หนึ่งฉันไปยืนต่อแถวซื้อขนมเค้กเจ้าที่ดังที่สุดในเมืองไทยมากิน ระหว่างยืนรอคิวซื้ออยู่หน้าร้าน ฉันก็มองใบหน้าของตัวเองในผนังกระจก ภาพ ที่เห็นคือหญิงสาวในวัยใกล้กลางคนผิวพรรณเริ่มร่วงโรยกำลังยืนถือร่มกับข้าว ของพะรุงพะรังอยู่ ฉันเห็นสภาพตัวเองในกระจกแล้วยังเผลอวิจารณ์เงานั้นอย่างปากจัดโดยไม่เกรงใจ ว่าจะเป็นเงาตัวเองสักนิด
ป้า เพิ้งที่ไหนหนอ...ใช่ป้าเพิ้งคนที่เคยสวยงามเปล่งปลั่ง ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผิวนวลสวย หุ่นดีอย่างเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วหรือเปล่าหนอ วันเวลาของคนเรามันผ่านไปไวจริง ๆ...
ฉันซื้อขนมเค้กกลับมาบ้าน ราคาแพงโหดร้ายทารุณมาก แต่หน้าเค้ก็สวยน่ากินมาก ๆ เช่นกัน ตั้งใจว่าจะกินหลังอาหารเย็นวันนั้นเลย แต่ก็ยั้งใจไว้ เค้กสวย ๆ แบบนี้ไว้กินวันพรุ่งนี้ดีกว่า
จนถึงวันรุ่งถึงฉันก็ยังเสียดายที่จะกินเค้กชิ้นนั้น มันสวยเสียจนฉันไม่กล้ากินเลย ดูเล่นให้ชื่นใจอีกสักวันเถอะน่า
แล้ววันที่สามเมื่อฉันอยากจะกินเต็มที่ มองไปที่เค้กแสนสวยอีกทีก็ต้องตกใจ โกรธและเศร้าใจ เพราะเค้กแสนสวยก้อนนั้นขึ้นราเสียแล้ว ...
ฉันนั่งมองเค้กก้อนนั้นแล้วถอนหายใจ นิ่งคิดไปครู่หนึ่งแล้วก็รู้สึกว่าชีวิตที่ผ่านมาของตัวเองก็คงเหมือนกับ เค้กก้อนนี้ มัวแต่กังวลในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยมาจนไม่อาจทำอะไรได้อีก จะเคยสวยเคยสง่าแค่ไหน เมื่อเวลามาถึงช่วงหนึ่ง มันก็ไม่มีความหมายเสียแล้ว
น่าแปลก บางทีมนุษย์ผู้มีมันสมองเป็นเลิศก็ยังต้องใช้ขนมเค้กที่ไร้ชีวิตมาสอนใจ... แต่ก็ดี เพราะฉันตัดสินใจได้แล้ว

ตอนฉันอายุสามสิบแปดปี
ผู้โชคดีรายที่ 1 : นายสมหวัง อาชีพครูโรงเรียนประถม
วิธีการเข้ามาย : ง่ายจนคาดไม่ถึง เขาเดินเข้ามาบอกว่ารักฉัน แต่ต้องเจียมตัวเพราะไม่มีอะไรเลย ขอแค่ได้บอกรักฉันสักครั้งก็ดีใจแล้ว
จากสายตาของฉัน : นายสมหวังไม่หล่อ ไม่รวย ไม่แข็งแรง ดูไม่อบอุ่นเร้าใจ เป็นผู้ใหญ่พอประมาณ น่ากลัวบางครั้ง แต่ก็ไม่เป็นเกย์ ไม่เจ้าชู้ มีอารมณ์ขันนิดหน่อย หนี้สินอีกพอควร
หากเทียบกับชายหนุ่มสิบสามคน ที่ผ่านมาแล้วคงเรียกได้ว่านายสมหวังนั้นสู้ไม่ได้เลยสักนิด แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันประทับใจในตัวเขาก็คือเขารักฉันจริง ๆ เขาดูแลฉันได้ เป็นที่พึ่งฝากผีฝากไข้ได้
ผลลัพธ์ : ฉันแต่งงานกับนายสมหวังและมีลูกสองคน เราอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีความสุขใน บ้านพักครูหลังโรงเรียน ตอนนี้เราสองคนเก็บเงินไปซื้อบ้านหลังใหม่ถาวรชานเมืองกันอยู่ อาจจะต้องกู้เงินธนาคารและผ่อนหลายสิบปีเพราะเราไม่มีเงินสดมากมายนัก แต่เราก็ดีใจที่จะได้มีบ้านเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้ฉันมองนายสมหวังด้วยความภูมิใจที่เขาขยันขันแข็งและดีต่อฉัน ไม่ต้องหล่อ ต้องรวย หรือมีบุคคลิกน่าตื่นเต้นหลงใหลอะไรหรอก แค่รักฉันอย่างจริงใจก็พอแล้ว...พอแล้วจริง ๆ เพราะที่สุดแล้ว...ลูกผู้หญิงอย่างฉันก็ต้องการแค่นี้แหละ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ...ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...‏ (อ่าน 4786 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 24 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้