ถ้าโกเพ้งถามวรรณว่าอยากไปไหม...มาก...ถึง...มากที่ซู้ด
...ขอบอก ยังติดตาตรึงใจกับสนามเมื่อปีที่แล้วไม่หายเลย
ตั้งแต่ยิงลูกซองมาจะสิบปีแล้วนี่ แมทซ์พัทลุงปีที่แล้วเป็นแมทซ์ที่เหนื่อยที่สุดเท่าที่เคยยิงมา เพราะไม่เคยยิงรณยุทธสากลวันเสาร์เลย ปีที่แล้วจำได้กว่าจะทำงานเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนวันศุกร์
เกือบตีสี่เช้าวันเสาร์ต้องตื่นขึ้นเครื่องไปสนามบินให้ทันไฟล์ทแรก ลงเครื่องนั่งรถต่ออีกชั่วโมงกว่าถึงจะถึงสนาม ยิงกลางแดดเปรี้ยงทั้งวันเลย ยังไม่หกโมงดีก็ต้องรีบขนของขึ้นรถไปสนามบินอีก
คนขับรถก็ขับได้ใจวรรณจริง ๆ วันอาทิตย์กว่าจะฟื้นเล่นเอาเที่ยง
ขอบอกว่าวรรณประทับใจสนามมากจริง ๆ ไม่เคยยิงลูกซองแบบเป้ากับประกันประกบกันตัวต่อตัวเลย
ยิงยังไงก็สอยประกันเพราะเบียดกันจริง ๆ (ยังแอบค้อนในใจเลย ว่าสงสัยคนออกแบบสนามไม่เคยยิงลูกซอง ยิงแต่ละนัดบานเท่ากระด้ง ตั้งประกันเบียด ๆ ยิงตั้งไกล ปืนวรรณรุ่นเก่าไม่มีโช๊คปรับม่านกระสุนก็โดนเต็ม ๆ...ตั้งเป้าอย่างสนามนี้ ยิงปืนสั้นรณยุทธ...แจ่มแน่), นั่งบนเรือที่ลอยอยู่ในน้ำยิงมั่งล่ะ
, นอนบนที่นอนแล้วลุกมานั่งยิงบนเตียงอีก
, ผูกมือไว้ข้างกับขาโต๊ะต้องโหลดลูกก่อนยิงด้วย...ยังเงี้ย
, และที่สำคัญสนามเป้าบินได้ใจสุด ๆ
เป็นแมทซ์ที่มันส์มากแมทซ์หนึ่งในใจวรรณเลยล่ะ
แหม...แต่ถ้าเป็นไปได้โอกาสหน้าแข่งวันอาทิตย์ได้จะเยี่ยมมากเลย หนนี้เสียดาย ถ้าแข่งวันอาทิตย์นะ...ไปสนามตั้งแต่สาย ๆ วันเสาร์ เช่ารถไปขับเที่ยวค้างสักคืนสบาย ๆ แข่งเสร็จวันอาทิตย์นอนต่ออีกสักคืน บ่าย ๆ วันจันทร์ค่อยกลับ...สุดยอดเลยล่ะ แต่หนนี้จัดช่วงนี้น่าจะติดงานจริง ๆ ...ไว้ใกล้ ๆ ว่ากันอีกทีเนอะ เผื่อเคลียร์ได้
