เครื่องเสียงเป็นศาสตร์อิเล็กทรอนิคส์...ซึ่งมันควรจะเป็นเรื่องของเหตุและผล
แต่ถ้าเคยติดตามหนังสือเครื่องเสียงมาบ้างจะรู้สึกเหมือนกำลังเล่นอยูกับไสยศาสตร์....ผมเอียนกับสำนวนวิจารณ์เครื่องเสียงแบบแนวๆนี้
เสียงทุ้มหนักแน่นลอยมาเป็นลูกๆไม่กระพือ
เสียงกลางโดดเด่นลอยอยู่ตรงกลางเวทีจินตนาการได้ว่านักร้องยืนอยู่ข้างขวาไกล้กับมือกีต้าร์ตำแหน่งห่างจาหมือกลองมาหน้าเวทีราว 2 เมตร......แค่เสียงมันเห็นได้ขนาดนี้
เสียงแหลมกรุ๊งกริ๊งแพรวพราวระยิบระยับ...เสียงเคาะเครื่องดนตรีทองเหลืองชัดเจน...เสียงฉาบเสียงแฉใสสะอาด
แหวะ/กระแดะ/อ๊วก/เอียน....มันออกห่างวิทยาศาสตร์ออกไปทุกที...ผมเคยซื้อมาบ้างครับแต่เดี๋ยวนี้..มันมีเหตุผลมากขึ้นกว่าเดิม..เอาแค่พอดีๆ
ขอโทษครับถ้าหากท่านที่เล่นอยู่แล้วหมั่นใส้ผมขึ้นมา...เอาเป็นว่ามันเป็นแค่ผมไม่มีเจตนาเสียดสีต่อท่านแต่อยากเสียดสีนักวิจารณ์เครื่องเสียง
ด้วยความเคารพครับ
นักวิจารณ์บางท่านอาจจะเวอร์ไป แต่เชื่อเถอะครับถ้าคุณพี่ Gunchon ได้มีโอกาศไปสัมผัสกับระบบที่ลงตัว ซึ่งไม่จำเป็นต้องแพงหูฉีก
แล้วท่านพี่จะเห็นอย่างที่เป็นดังที่คุณพี่ บ้านชายหาด พูดไ้ว้ว่า "กำแพงด้านหลังหายไป"
หลายหลายครั้ง ที่นักวิจารณ์พยายามสื่อสิ่งที่เขารับรู้ แต่ไม่สามารถถ่ายทอด ออกมาได้อย่างมีเหตุมีผลนัก
คงเปรียบเปรยได้กลับ ให้พี่ช่วยบอกความรสชาติเค็มของเกลือให้ผมหน่อย
ผมไม่ได้ตั้งใจจะลบล้างหรือเสียสีคุณพี่น่ะครับ เพียงแต่อยากจะบอกว่ามันมีแบบนั้นจริง ๆ แบบที่เราไม่สามารถอธิบายรสชาติของเกลือออกมาเป็นคำพูดได้ครับ
