นายสมชายเคยใช้ชี๊ฟหลังหงอน 2 นิ้ว พบว่าหงอนนกเกะกะเอาเรื่องครับ ตอนนั้นอยากได้ชี๊ฟหลังค่อม หรือหลังแอ่นมาก... แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้วมองย้อนกลับ ประกอบกับตามท้องเรื่องในกระทู้ใช้กันหลายคน บางคนเป็นผู้หญิงด้วย นายสมชายเลือกหลัหงอน 2 นิ้วชนิดลำกล้องบางครับ... ไม่เอารุ่นลำกล้องหนาที่เป็น .357 Magnum...
คือปืนแบบนี้เน้นเบาและทนทาน... ที่ว่าเบา เพราะต้องใส่กระเป๋ากางเกงเดินไปเดินมาโดยไม่ถ่วงแกว่งเกินเหตุ, ที่ว่าทน ไม่ใช่ยิงแยะ แต่ทนเพราะอาจโดนนั่งทับเพราะใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์อาจเดินชนขอบโต๊ะ โดนนั่งทับนอนทับ หรือกระแทกโน่นนี่หกล้มลุกคลุกคลาน หรือกลับบ้านตอนเย็นล้วงเอาปืนโยนวางบนโต๊ะ บนเตียงได้ไม่ต้องค่อยๆเอาปืนวาง... ทั้งหมดนี่กระแทก หรือนั่งทับสะสมแรมปีได้โดยไม่ต้องห่วงเฟรมหรือแกนโม่บิดจนบานพับอ้าครับ...
นายสมชายเลยเลือกเฟรมสเตนเลสเพราะแข็งแรง เลือกมีหงอนนกสับ... แล้วหากหงอนนกเกะกะ ก็สามารถตัดหงอนในภายหลังได้ แต่หากเลือกหลังค่อม หรือหลังแอ่นจะมีปัญหากับคนที่ไม่คุ้นเคยครับ...
ปืนลำกล้องสั้น ใช้กระสุน .38 เหลือเฟือป้องกันตัวแล้วครับ... หากใช้กระสุน .357 ดีดแรงเกินไป แถมความเร็วลดลงมากเหลือแค่ปริ่ม 1100 ฟุต/วิ เท่านั้นเองครับ...
กระสุน .38 spl ยิงให้แม่นสำคัญกว่ายิงแรง... หากโดนหน้าอกจังๆ+ถีบซ้ำแล้ววิ่งหนี นายสมชายเชื่อว่าต่อให้ถือมีดอยู่ในมือ กว่าจะหายเซเพราะถูกถีบแล้ววิ่งตาม คงวิ่งตามได้ไม่เกิน 100 เมตรหรอกครับ ช่วงนั้นเราก็หันกลับมายิงซ้ำได้ตามโอกาสอำนวย...
ต่อให้แรมโบ้ตัวจริงออกมาจากในหนังมาด้วยเอง... หากโดนก่อนหนึ่งนัดที่หน้าอกเสียก่อน ยังไงก็ไม่รอดหรอกครับ...
