คนอายุ 75 พกปืนติดตัว ก็เป็นอันตรายต่อตนเอง ถ้าชักทัน ยิงทัน ถูกหรือไม่โจรมันก็พากันหนี
หลังจากนั้นคนยิงและครอบครัวก็ต้องอยู่ด้วยความหวาดผวา
ทีนี้โจรมันรู้แล้วว่าเรามีปืน มันก็ต้องหาโอกาสเมื่อเราเผลอ
บุกถึงบ้าน
ไหนๆก็ผ่านไปแล้ว ป้องกันเหตุไม่ให้เกิดขึ้นอีก ครั้งหน้าก็ขับรถดูสวนดีกว่า ถ้าเจออีกชนเลยครับ
คดีขับรถชนกับป้องกันเกินกว่าเหตุ ขับรถชนคุยกับ จนท ง่ายกว่านะครับ แบบว่าอุบัติเหตุนะครับแถมประกันจ่ายอีกต่างหาก
มีสองเรื่องครับ...
1) อายุ 75 แล้วพกปืน จะชักทัน หรือยิงทันหรือไม่...
เรื่องชักไว ยิงไวนี่นายสมชายว่าเป็นอีกเรื่องครับ... คนอายุ 75 แล้วผ่านโลกผ่านเหตุการณ์มาแยะแล้ว และคงดูหนังบู๊ ดูข่าวอาชญากรรมมาไม่น้อยตามอายุ น่าจะพอทราบว่าหากชักยิงทันทีคงไม่ทันแน่ครับ... นายสมชายว่าประเด็นควรเป็นเรื่องประเมินสถานการณ์แล้วเอาปืนมาถือในมือแล้วรอยก+เล็งยิงเร็วๆ น่าจะทันครับ... นายสมชายสอนเมีย และพ่อนายสมชายสอนนายสมชายเสมอ ให้ประเมินสถานการณ์ตลอดเวลาครับ พ่อนายสมชายอายุ 75 เท่ากับตามกระทู้แหละครับ แกเพิ่งเลิกใช้ .357 ลำกล้องสองนิ้วครึ่งไม่นานนี้เอง เพราะใหญ่ไป+ดีดแรงไป หันมาใช้ชี๊ฟสองนิ้วแทนครับ...
2) เรื่องยิงใส่โจรแล้วต้องกลัวมันกลับมาเอาคืน หรือกลับมาเอาปืนหรือไม่...
เรื่องนี้ไม่น่าต้องกลัวครับ โจรเล็กโจรน้อย เด็กแว๊น เด็กสก๊อย ไม่เคยมีสมองวางแผนโน่นนี่ครับ... ที่น่ากลัวคือพวกโจรระดับวางแผนเป็น ซึ่งมักเป็นลูกน้องเจ้าพ่อ และมันก็ไม่มาหากินตีชิงวิ่งราวให้เสื่อมบารมีเจ้าพ่อ แต่จะกลายเป็นลูกน้องเจ้าพ่อคุมบ่อน คุมคาราวานขนยาบ้า คตามทวงหนึ้นอกระบบ ฯลฯ ซึ่งหากเราไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวด้วย ก็มันไม่มีอะไรมาเกี่ยวข้องกับเราครับ(ยกเว้นไปเจอมันตอนเมาในผับ เช่นเหยียบเท้าหน้าห้องน้ำฯ)...
โจรกระจอกมีชีวิตอยู่ไปวันๆ กับการหาเรื่องสนุกใส่ตัวด้วยวิธีง่ายๆ ตามที่สมองมันนึกได้... มันไปก่อคดี ก็เพราะต้องการเงินมาใช้จ่างตามประสาคนสมองน้อย เมื่อมีเงินแล้วก็ใช้จ่ายเที่ยวเตร่จนเงินหมดก็ออกล่าเหยื่อก่อคดีใหม่... มันไม่เคยเสียเวลานั่งซุ่มดูรถยนต์คัดเดิม เจ้าทรัพย์คนเดิม แล้วขี่มอร์ไซค์ตามดูบ้าน เรื่องจำเลขทะเบียนแล้วตามเช็คที่อยู่เจ้าของรถ กับเครื่องคอมพิวเตอร์บนโรงพักยิ่งไม่มีทางใหญ่...
ที่เราต้องกังวลเป็นเรื่องคดีความมากว่าครับ... หากมันโดนอยู่กับที่แล้วหนีไปไหนไม่ได้ จะเข้าไปซ้ำให้ตายเพราะกระดูกพูดไม่ได้หรือไม่ นั่นก็ต้องแล้วแต่ความซวยของเจ้าทรัพย์+กรรมของโจร ประกอบกันแหละครับ... เพราะหากมีคนเจ็บคาที่ตรงนั้น มีคนตายคาที่ตรงนั้น... เรื่องถึงตำรวจแน่ๆครับ...
ถ้านายสมชายถึงคราวซวยต้องป้องกันตัวจากโจรกระจอก จะขอเดินเข้าไปซ้ำที่ฝ่ามือขวา ฝ่ามือซ้าย หรือสะบ้าหัวเข่า... แล้วปล่อยให้มันหนีไปครับ จะจำหน้ามันไว้ด้วย หากมีโอกาสจะเอากล้องที่เอวมาถ่ายรูปมันไว้เสียอีก...
นายสมชายยังไม่เคยได้ยินข่าวโจรฯ เดินขึ้นโรงพักแจ้งความว่าเจ้าทรัพย์ทำเกินกว่าเหตุครับ... แฮ่ๆ..
โจรคนไหนเจออย่างท่าน นายสมชาย(ฮา) เข้าไปนี่น่ากลัวนะครับ ยิงหักแขน หักขา หักเอว นี่คิดดูเอาแล้วกันว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของมันเนี่ยเลิกคิดเถอะว่าจะกลับมาแก้แค้นยังไง
คิดให้ตกดีกว่าว่าจะหาใครมาป้อนข้าวป้อนน้ำจนกว่าจะตายไป...บางทีหลังจากนั้นมันอาจจะเรียกร้องหาความตายเอง..เพราะมันคงดีกว่าอยู่
.....ผมได้รับรู้เรื่องจริงแบบนี้มาแล้วสมัยเด็กมีคนเกเรแถวบ้านมาขโมยนกเขาที่แสนรักแสนรู้ของผมไปผมโกรธ เสียดาย เสียใจ แม่ปลอบใจว่าปล่อยเขาไปตามกรรมอย่าไปคิดทำอะไรเลย
ผมก็กลับไปเรียนหนังสือดำเนินชีวิตตามปกติ....นานเป็นสิบๆปีผมกลับบ้านในคราวหนึ่ง พ่อเล่าให้ฟังว่าคนๆนี้ไปโดนยิงที่อีกหมู่บ้านหนึ่งกระสุนตัดช่วงกระดูกสันหลัง
กลายเป็นคนพิการไม่ใช่เจ้าชายนิทรารู้สึกตัวแต่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้..เมียที่เคยมีก็ทิ้งไปต้องให้พ่อแม่ที่แก่มาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ..ถ้าพ่อแม่ตายไป....
มันคงไม่ใช่กรรมที่ขโมยนกหรอกมันกรรมเบาเกินไปแต่คงเป็นกรรมอื่นที่ชอบก่อต่างกรรมต่างวาระกัน
ผมก็ขอเดินตามแนวทาง ท่าน นายสมชาย(ฮา) นี่แหละสำหรับโจรานุโจรทั้งหลาย
