ประมูล"ดาบน้ำพี้สล่าบุญตัน"ช่วยเหลือคุณพจน์โครงการ"เพื่อนช่วยเพื่อน"ครับ

[E_mail]

กระทู้ประมูลกระทู้นี้ได้ปักหมุดไว้โดยได้รับความเห็นชอบจากท่าน วมต. ผ่านที่ประชุมใหญ่ RO      และจะถอนหมุดออกเมื่อการประมูลเสร็จสิ้น 

จึงเรียนมาเพื่อทราบ

RO 02





เรียนท่านสมาชิก 

จากกระทู้ http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=70319.0 ที่บ้านพี่พจน์ถูกวางระเบิด

เมื่อไม่นานมานี้พี่พจน์ได้ช่วยอำนวยความสะดวกให้พวกเราในโครงการบริจาคซื้อของช่วยเหลือหน่วยทหาร ตำรวจและจนท.ที่บาดเจ็บตาม รพ. ภาคใต้   ตามลิงค์ http://www.gunsandgames.com/smf/index.php?topic=36252.0

ผมจึงใคร่ขออนุญาตเปิดประมูลดาบเหล็กน้ำพี้เพื่อให้การช่วยเหลือพี่พจน์แบบเพื่อนสู่เพื่อน และเป็นการตอบแทนกลับ จากสังคมคืนให้สู่คนที่เคยเสี่ยงเข้าไปช่วยพวกเราให้ได้ทำความดีโดยสะดวกดั้งนี้ครับ

*****************************************

ลักษณะโดยสังเขป...

ดาบเหล็กน้ำพี้ทรงใบข้าว ใบยาว23"(ถ้วน) ท้องใบกว้างสุด1 1/2" , เข้ากั่นลึก6" , สันจั่วตามสไตล์ของสล่าบุญตัน

หัวด้ามและท้ายด้ามหุ้มด้วยแผ่นเงินอย่างหนาปึ้ก

ด้ามพันหวายถัก3ปอบ"ลงรัก"เพื่อความทนทานต่อภูมิอากาศ ความยาวพอคลุมศอก...วิชาดาบบางสำนักใช้ด้ามแนบแขนท่อนล่างเพื่อรับอาวุธของฝ่ายตรงข้ามยามตะลุมบอนระยะประชิด

ปลอกรัดด้วยเงินแผ่น , สายถักสีแดงยาวเหลือเฟือสำหรับทั้งคล้องไหล่ หรือจะเลื่อนปรับสายมาสะพายบ่า(ตามรูปผมเลื่อนสายมาเป็นแบบสะพาย เป็นสายถักอย่างถูกต้องตามขนบเดิม) ไม่แน่ใจว่าเส้นนี้เป็นของเชียงตุงหรือเป็นฝีมือของคุณKung ต้องให้คนคุ้นเคยมาบอกอีกที


รูปแรกจะเห็นดาบและฝักครบทั้งเล่ม ..... เจตนาจะให้ใหญ่มากๆ เพื่อให้เพื่อนสมาชิกเซฟไปขยายดูรายละเอียดได้ชัดๆนะครับ






รูปเพิ่มเติม , คำวิจารณ์ส่วนตัว และการแจ้งตำหนิ ขอไปลงใน2rep.ถัดไปนะครับ....ต้องใช้เวลาพอสมควร

เปิดกระทู้นี้ผมขอแจ้งเฉพาะข้อมูลภาพรวมและที่มาของดาบให้ทราบก่อน

ดาบเล่มนี้สล่าตีขึ้นจาก"ขี้แร่"น้ำพี้ ที่ทางวัดปันให้มาเนื่องจากแกไปช่วยถลุง-แยกแร่เพื่อทำเหรียญบูชา จังหวะพอดีที่ผมโทรไปหา สล่าแกถามเล่นๆว่าอยากได้ไหม?.....แต่ผมทะลึ่งเอาจริงๆ แกก็ตามใจทำให้ฐานที่ตามตื๊ออยู่หลายปี

ผ่านไปหลายสัปดาห์สล่าบอกว่า.......เหล็กที่นวดออกมาได้มามีความแข็งเกินไป"มันแข็งอย่างกับทังสเตนเลยคุณ ผมต้องเอาเหล็กเหนียว(เยอรมัน)มาประกบแล้วตี"เชือบ"ให้นะ ต้องใช้แร่เงินเป็นฟลักซ์นะ แพงหน่อยนะ แต่ไม่งั้นมันจะไม่ติด".......

ใบดาบเสร็จแล้วผมทะลึ่งอยากให้หุ้มเงิน สล่าแกก็ใจอ่อนตามลูกอ้อนไปหาแผ่นเงินมาทำให้ ..... ส่วนที่หุ้มหัวและท้ายด้ามหนาปึ้กๆแข็งแรงมาก แต่ส่วนที่หุ้มฝักเป็นปล้องเล็กๆจะไม่ค่อยแข็งแรง แต่ผมไม่มีความคิดตำหนิ กลับดีใจว่าดาบเล่มนี้มีความปราณนาดีและหัวใจของช่างใส่มาให้ด้วย......

ดาบเล่มนี้จบมาที่13,000บาท ความเห็นส่วนตัวคือสล่าแกขาดทุนยับเยิน เพราะแกตีคาตานะขาย กับคนไทยราคากันเองสุดๆก็ยังได้เนื้อๆนิ้วละ1,000บาท เหล็กก็ไม่ต้องมานั่งนวดมานั่งเสียเวลาตีทบแบบนี้ .... ญี่ปุ่นมันส่งเหล็กมาให้

***********************************************************************

ขอเปิดประมูลที่3,000บาท

ปิดประมูลวันที่29 เมษายน 2552 เวลา 22.30น.

เพื่อความสะดวกในการนำเงินส่งให้พี่พจน์ ขอความกรุณาให้ท่านที่ประมูลได้ โอนเงินเข้าบัญชีพี่แพะ(Sig228-kolok )โดยตรง หากหาไม่เจอผมจะpm.แจ้งให้ทราบอีกครั้งครับ 

[ไม่ค่อยแม่น รักในหลวง]

เล่มนี้  คนตี  ใช้ใจตีครับ

คนตี เป็นช่างชั้นครู ซึ่งปกติ จะไม่ค่อยตีเอง

แม้แต่คาตานะ เล่มละห้าหมื่น  ยังไม่ตีเอง ให้ลูกน้องตี แล้วค่อยแต่ง และชุบเท่านั้น

แต่เล่มนี้  แกตีเองครับ  เอาของที่ไม่ใช่มีเงินอย่างเดียวจะซื้อได้  ออกมาประมูลช่วยเพื่อน นับถือน้ำใจพี่จ้าวครับ

[E_mail]

ขอบคุณหนุ่มก้อนครับ

คุณก้อนทราบดีที่สุด เพราะลงทุนไปเฝ้าถึงหน้าทั่งเลยครับ แต่สล่าแกไม่ใจอ่อน ผมก็ไม่ใจอ่อน หนุ่มก้อนเลยหิ้ววาคิซากิลงมาซะครึ่งโหล 

[E_mail]

คำวิจารณ์ส่วนตัว


อันนี้เป็นภาพย่อของรูปแรกครับ เผื่อบางท่านที่เซฟลงเครื่องคอมพ์ที่ทำงานไม่ได้




ภาพแสดง
-สีของเนื้อเหล็ก ตัวจริงจะใกล้เคียงกับรูปนี้มากครับ
-ด้ามหวายรัดด้วยหวายถัก3ปอบโดยใช้หวายเส้นเล็กละเอียดตามขนบเดิม ลงทับด้วยรัก"ธรรมชาติ"เฉพาะรอรักแห้งก็เดือนกว่าๆ
-โคนดาบหุ้มด้วยแผ่นทองแดง(หรืออาจเป็นแผ่นนวโลหะที่สล่าเหลือมาจากปั๊มเหรียญให้วัดเมื่อปี2547?)อย่างหนาในทำนองฮาบากิ(habaki)
-โคนด้ามหุ้มด้วยเงินแผ่นอย่างหนาปึ้ก แข็งแรงมาก 




ภาพแสดงทรงของใบและปลายดาบ....




สันจั่ว


ภาพแสดงสันส่วนปลายใบ



ปลายด้ามหุ้มด้วยแผ่นเงินอย่างหนา ส่วนที่เห็นเป็นสีทองแดงหม่นๆเป็นโลหะชนิดเดียวกับที่หุ้มโคนดาบ....ไม่ซ้ำกับชาวบ้านเค้าเพราะผมขอสล่าว่าไม่เอาแบบที่ดูเหมือนเจตนาจะประดับประดานะคร๊าบบบบบ....สล่าแกก็ อือๆได้ๆๆ ตามใจ(ไอ้เด็กเรื่องมาก )ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้แกจะทำปลายด้ามแบบนี้ให้คนอื่นอีกบ้างยัง 



ด้ามยาว(เกือบ)คลุมศอก มีมือเก้งก้างกับแขนขี้ก้างเป็นภาพประกอบ 



ดาบเล่มนี้ปลายจะเรียวกว่าเล่มที่ผมชอบที่สุดอยู่นิดหน่อย เท่าที่เคยมีดาบของสล่าผ่านมือมาเกือบๆ30เล่มเล่มนี้นน."เบาที่สุด"......เบาของสล่าแต่เทียบกับดาบอื่นๆแล้วยังอึ้งๆอยู่นะครับ คล่องแคล่วเอาเรื่อง แต่ยังให้ความรู้สึกว่าหวดอะไรก็กระจุยเหมือนอีกเล่มหนึ่ง

สมดุลย์ในความเป็นอาวุธขอบอกว่าสุดยอด เอาดาบOTOPมาเทียบกันไม่ได้ครับ มันคนละเรื่องกัน เล่มนี้เป็นดาบที่ใช้ได้จริง มีความเป็นศาสตราชั้นยอดอยู่ในตัวชิ้นหนึ่ง ....



.....ใครที่บอกว่าดาบไทยปะทะกับคาตานะตรงๆไม่ไหวหรอก ให้มาลองควงดาบเล่มนี้ดูครับ แล้วจะทราบว่าเหลือๆ ความเร็วเหนือกว่ามากด้วย   

[ไม่ค่อยแม่น รักในหลวง]

ขออนุญาตเพิ่มอีกนิดครับ

ฝักดาบ  และด้ามดาบ  เป็นไม้สักครับ

และเท่าที่ดู  ไหมน่าจะเป็นของเชียงตุงครับ  

[E_mail]

ตำหนิ

ปีที่ผมย้ายบ้าน ไม่ได้ขนสมบัติมามากนัก ผ่านไปปีเศษเพิ่งได้ไปรับตัวมา ถอดฝักออกมาเจอดาบขึ้นสนิม3-4จุด...แทบจะร้องไห้ 

จุดแรกที่โคนใบฝั่งขวาตามภาพ ผมเอาสเปรย์ล้างลำกล้องทาแล้วเอาผ้าถูๆๆๆๆ แล้วทับด้วยarm3 ยังเหลือสนิมดำเป็นขุยอย่างที่เห็น ... แต่ไม่ลามเพิ่มอีกแล้ว สนมิกระหย่อมนี้อยู่อย่างนี้มาราว5เดือนแล้ว ผมไม่อยากขัดออกก่อนถ่ายภาพ เปิดประมูลด้วยใจที่คิดดี ไม่คิดจะย้อมแมว ไม่มีนิสัยโรยผักชี.......



ภาพเดิมแต่วงเน้นเส้นดำๆบนใบดาบไว้ให้ดู .... กลัวจะไม่เห็น

ขอแจ้งว่าไม่ใช่สนิมนะครับ เป็นรอยที่อาจเกิดจากการตีไม่ติดหรือเก็บผิวได้ไม่หมด ตลอดเล่มจะมีรอยแบบนี้อยู่5-6แห่ง ส่วนปลายใบในรูปแรกๆจะเป็นตำหนิที่น่าเกลียดสุด....เป็นธรรมชาติของการนวดรวมก้อนแร่มาทำดาบเหล็กน้ำพี้



ภาพนี้ขอให้สังเกตุที่วงด้วยดินสอเอาไว้ เป็นรอยแผลเป็นที่เกิดจากสนิมตามที่แจ้งไว้ข้างต้น สนิมเกิดที่ส่วนสันแล้วลามลงมาถึงด้านข้างนิดหน่อยตามที่เห็นในรูป ขัดออกง่ายๆและไม่มีแววว่าจะกลับมาอีก แต่ก็ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ครับ 





ขอขอบคุณคุณ"เบิ้ม"ที่ช่วยอนุเคราะห์ถ่ายภาพให้ หากคุณเบิ้มไม่ช่วยผมก็ไม่รู้จะเอาไงเหมือนกัน ฝีมือถ่ายรูปผมไม่ได้เรื่องเลย 


ขอบพระคุณพี่มะขิ่นสำหรับรูปแทน 
ผมpm.ไปให้ช่วยถ่ายเล่มของพี่มะขิ่นมาให้ทำรูปแทนให้หน่อยเพราะลักษณะใกล้เคียงกันมาก พี่มะขิ่นรีบไปถ่ายรูปส่งมาให้ภายในไม่ถึงชั่วโมง ..... แต่(ไอ้น้องเวร)ก็ไม่ได้ใช้ 

[ไม่ค่อยแม่น รักในหลวง]

สรรพคุณ บรรยายแล้ว  เท่าที่ทราบ  เพราะผมเคยขับรถ ขึ้นลำปางเดือนละสองครั้ง  เพื่อเฝ้าดาบ ชุดเดียวกับเล่มนี้  แต่ไม่ได้ใช้แร่ตัวนี้ตี

ส่วนเล่มนี้  เห็นตั้งแต่แร่น้ำพี้เป็นเม็ด ห่อวางอยู่ในพาน ตรงหิ้งพระของแก  จนขึ้นเป็นใบดาบ  แล้วรออีกเกือบปีกว่าเครื่องจะครบ....

ทั้งรอหวาย  รอไม้  รอไหม........

ดาบเล่มนี้เป็นที่สุดเล่มนึงสำหรับความรู้สึกผมครับ

[ไม่ค่อยแม่น รักในหลวง]

ว่าแล้ว  ผมขอคูณสองราคาเปิดก่อนเลย

 6,000 ครับ

[RUGER]

ผมขออนุญาตยกบทความของคุณ kod_o  จากเวป  http://www.bladereview.com  มาให้อ่านกันครับ 

สล่าบุญตัน  สิทธิไพศาล(โกเนี้ยว)



...โกเนี้ยว เล่าให้ฟังว่า...
             
     เริ่มต้นมาครั้งแรกๆเลย(เมื่อ 40 ปีที่แล้ว) หลังจากออกโรงเรียนจีนมา  เราเรียนค้าขายมา แล้วเราก็เป็นลูกค้า ลูกขาย  แต่เงินทองก็ไม่พอที่จะเปิดร้าน จะไปกู้หนี้ยืมสินที่ไหน  เราก็ไม่มีหลักฐาน จะเอาหลักทรัพย์ของเตี่ยกับแม่ไปยืม เราก็กลัวมีปัญหาหลายอย่าง พี่น้องตั้ง 8 คน ผิดพลาดมาเราคนเดียวที่ทำล่มจม มันคิดอยู่รอบตัวหมดก่อนที่จะทำอะไรลงไป เราก็เลยเอาตัวเรามาแลกเอาดาบหน้าว่า  มาทำโรงสีกับเตี่ย
 
     ที่ดินที่เราจะเช่าเพื่อตั้งโรงสี  เป็นที่ดินของพ่อมา(ครูบุญมา  แก้วคำอ้าย)บังเอิญว่าเขาเป็นสุดยอดในหมู่บ้านนี้ การชุบเหล็กแข็งกับทำดาบโบราณ  เป็นมือหนึ่งเลย ไม่มีใครเท่าซักคนอ่ะ  แล้วเรามันเป็นคนที่เสือก  คนเราถ้าอยากจะเก่งอะไรซักอย่าง  ต้องเป็นคนที่เสือก  เสือกเข้าไปเลย  ถึงไหนถึงกัน เขาก็จำเป็นต้องสอนอ่ะ “โอ๊ะ! ไม่ได้ๆ ทำอย่างนี้ไม่ดีนะ” เขาก็สอนไปในตัวเลย  “ต้องทำอย่างนี้ถึงจะดี เหล็กแข็งต้องชุบขนาดนี้ คงความเหนียวไว้ขนาดนี้ มันถึงจะพอดีๆ” ก็เลยเก่งไปเลย  อย่างการทำฝักดาบไทย คมอย่าไปแตะต้องมัน ปาดหน้าคมมันให้ได้  ถ้ามันเข้ายังไม่ได้  เขาให้เอาสันออกเรื่อย  คมไว้ที่เดิม  ถ้าไปยุ่งกับคมแล้วหมายความว่า  เดี๋ยวแกว่งละ มันจะหลวม ใช้ไม่ได้แล้ว  เพราะเวลาเข้าแพะเข้าป่าต้องไม่ให้เสียงดัง  ดาบไทยต้องให้เงียบทำฝักให้พอดี มันก็ได้จังหวะเขาก็เลยสอนไปในตัว
 
     หลังจากนั้นมาเราก็อยากขยับขยาย  แต่เราต้องไปขอกู้เขา(กรมอุตสาหกรรม)  เขาบอกว่าให้ตั้งกลุ่มมา  เราก็กลับมาตั้งกลุ่ม  ตั้งไป 12 คน ไปกู้ พอไปถึงปุ๊บ เขาก้อบอกว่าต้องมีหลักฐาน ต้องมีหลักทรัพย์เพื่อค้ำประกัน ตายละทีนี้ เราเป็นหัวหน้ากลุ่มแต่เราไม่มีหลักทรัพย์  ทีนี้ลูกกลุ่มทุกคนเขาก็บอกว่า “โอ้ เอาหลักทรัพย์ ไม่เอาล่ะ  ถ้าจะให้ใช้หลักทรัพย์ไปขอกู้  อย่างนั้นเราไปกู้ธนาคารไหนก็ได้  ตัวใครตัวมันดีกว่า” ก็เลยแตกกันไป
 
     พอผ่านอีกซักระยะนึง  เขาก็เรียกเราไปคุย  ถามมาว่า “ครั้งที่แล้วไปที่ฝากเรื่องไว้ ไปไหนล่ะ หายไปเลย รอแต่หลักทรัพย์อย่างเดียว” เราไปตั้งครึ่งวัน ปรากฏว่าเราก็แจ้งรายงานไปตามนั้น บอกเขาไปว่า ชาวบ้านเขาไม่พร้อมเกี่ยวกับหลักทรัพย์  ถ้าเขามีหลักทรัพย์แล้ว  เขาก็ไปกู้ตัวใครตัวมัน  เพราะยังไงมันก็ต้องเสียดอกเบี้ยเหมือนกัน  เขาก็ไปกู้ธนาคาร  ทำของใครของมันไปเลยครับ กลุ่มก็เลยแตกแยกไป
 
     เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้  เขาก็เลยบอกว่า “เอาอย่างนี้ดีกว่า  คุณบุญตันไปอบรม  มีค่ารถ ค่าใช้จ่ายอะไร เขาออกให้หมด” พอไปถึงที่นั้น ที่กรมอุตสาหกรรมโลหะการ ไปดูการทดสอบเหล็กจากฝรั่ง ได้เห็นตารางธาตุ รู้อะไรดีๆหลายอย่างจากที่นั่น
 
     เหล็กที่เราตียุคนั้นจะมีประเภท เหล็กแหนบ   เหล็กรางรถไฟ  เหล็กหมุดยึดราง  เหล็กเพลารถ  เหล็กมู่เล่เครื่องจักร  เหล็กเสื้อลูกปืน เหล็กโครงสร้าง แล้วก็จะมีเหล็กโครงสร้างเมื่อยุคจ้างฝรั่งทำถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ เป็นเหล็กอย่างดีเลย เพราะเวลาที่จะขยายถนนที่ไหนก็ช่าง  มันจะทุบทิ้งหมดเลย  เหล็กไม่มีสนิมแม้แต่นิดเดียว ที่เอามาทำบล็อก สำหรับทางน้ำ ที่เอามาทำสะพาน  เวลาเขาจะทุบทิ้ง  เราก็จะสั่งคนที่เก็บเหล็ก บอกว่าผมรับซื้อหมด

     ทีนี้เราก็เอาตัวเนี่ยมา  เอามาแล้ว เราก็มาดูเกรดเหล็ก เราไปอบรมมาแล้วนี่ ดูว่าเหล็กเกรดนี้อยู่บริษัทนี้ มีความแข็งเท่าไร ต้องใช้อุณหภูมิในการอบชุบเท่าไร ต้องมีห้องมืดในการชุบแข็ง

     มาพักหลังเราขายสินค้าตามหลังคนอื่น แต่เราตามไม่ไหว ของเขาขาย 5 บาท ของเราก็ต้องขายราคา 5 บาท แต่ฝีมือและผลงานของเราไม่ใช่ราคา 5 บาท เราก็ต้องดิ้นรนไปหาตลาดอื่น จะให้เราทำชุ่ยๆเหมือนของคนอื่น เราก็ไม่กล้าทำ เพราะมันเป็นการฆ่าตัวเอง บ้านขามแดงหมดหมู่บ้านนี่ฆ่าตัวเองหมดเลย ปัจจุบันเหลือช่างมีดอยู่ 6 เจ้าเท่านั้น เหลือผู้ช่วยเตี่ยม ผู้ช่วยเพชร แก่น้อย นายเจษ นายป๋อง และโกเนี๊ยว เมื่อก่อนนี้ทุกหลังคาบ้านเป็นโรงตีมีด เพราะว่าเหล็กเส้น เหล็กแป๊บ เหล็กฉาก เหล็กลูกกรงหน้าต่างมันเอามาทำมีดหมด เพราะมันตีง่าย ตีออกมาใส่ด้ามใส่ฝัก ไปวางขายเต็มทุ่งเกวียน(ตลาดของป่าอยู่ระหว่างทาง ลำปาง-ลำพูน)เลย มันเป็นการฆ่าตัวเอง นอกจากจะเอาเหล็กไม่ดีมาทำแล้ว มันยังดันเอาชื่อมันไปใส่อีก เข้าตัวหมด ตายกันหมด

     แต่โกเนี้ยวไปฝืน เขาก็ไม่เล่นกับเรา พอเราเอาเหล็กอย่างดีไปตี เขาก็ว่าเหล็กตียาก เพราะเหล็กดีๆมันต้องตีตั้ง 4 ฆ้อน เขาก็ไม่เอาด้วย เรายืนพื้นกับเหล็กแหนบ เหล็กรางรถไฟหัวกลม สมัย ร.5 ที่เยอรมันมาทำให้ เป็นเหล็กชั้นหนึ่งเลย  เมื่อทำการเปลี่ยนรางเขาจะเอามาเก็บไว้ แล้วจะมีพ่อค้าไปขอประมูลมา ได้มาก็เอามาซอย แล้วเอาไปเข้าโรงรีด รีดเป็นแผ่นเหมือนเหล็กแหนบ จะเอาหนา 8 มิล 10 มิล มีหมด แต่ปัจจุบันมันหมดละหาไม่ได้แล้ว เหล็กตัวนี้สนิมไม่ค่อยกิน ดาบสมัยก่อนเมื่อประมาณร้อยกว่าปีที่ผ่านมา ที่ใช้เหล็กตัวนี้ทำ สภาพยังดีเยี่ยมอยู่เลย สามารถชุบฮาม่อนได้ด้วย โกเนี้ยวเคยลองแล้ว เพราะว่าคาร์บอนมันสะอาด แต่เหล็กปัจจุบัน อย่างเหล็กแหนบ ลองทิ้งไว้แป๊บเดียวสนิมขึ้นเต็มเลย

     เราทู่ซี้มาเรื่อย ตีตลาดมีราคาถูกก็ไม่ได้ มีดที่เคยส่งไปขายที่ประเทศลาว เขาก็ไม่รับแล้ว เพราะว่าคนบางคนมันเล่นสกปรก เอาไม้เสียบด้ามกับฝักไปส่งเค้า ข้างใน ไม่มีมีด  ทางลาวเองก็บอกเรามาว่า เขาจะรับของๆเราเที่ยวสุดท้ายแล้วนะ ไม่เอาแล้ว ทั้งๆที่เราไม่เคยทำเสียชื่อ เรากลับมาก็ไม่รู้จะทำอย่างไร  มีดก็ขายไม่ค่อยดี เพราะฝีมือเราสูงกว่าเขา ยิ่งทำก็ยิ่งพัฒนา ยิ่งทำได้สวย จะให้ราไปขายถูกๆแบบเขาได้อย่างไร  คิดไปคิดมาเงินก็เหลือนิดหน่อย ลูกก็ยังเรียนหนังสืออยู่ ก็เลยตัดสินใจไปทำงานที่ซาอุ แล้วส่งเงินมาให้ทางบ้านจนลูกเรียนจบหมด ปวช. ปวส. ทั้ง 3 คน ที่เหลือก็เอามาซื้อที่ซื้อทางเก็บไว้(รวมถึงบ้านที่โกเนี้ยวอาศัยอยู่ปัจจุบันด้วย)

[RUGER]

     ที่ซาอุโกเนี้ยวไปทำงานอยู่ในสนามบิน ไปได้แกนโรเตอร์ที่เขาไม่ใช้แล้ว เอาแก๊สเผา แล้วเอาไปตี ตีเป็นมีดโบวี่ ออกมาจะเอาไว้ใช้ส่วนตัว ส่วนด้ามเราก็ไปขโมยตัดงาช้าง ที่นายฝรั่งที่เก็บเอาไว้ใต้บันไดมาท่อนนึง ได้มีดโบวี่ด้ามงาช้างมาหนึ่งเล่ม

     มีอยู่วันหนึ่งเราเอาย่ามส่วนตัววางไว้บนเก้าอี้ แล้วลงมานั่งกินข้าวข้างล่าง บังเอิญหัวหน้ามาตรวจงาน แล้วไปเห็นมีดในย่ามเข้า เขาก็ดึงมีดออกมาดู  บนถุงย่ามก็มีชื่อของเราอยู่ “ มีดบุญตันมันสวยนี่หว่า ” เขาก็ลงมาตามหาเราข้างล่าง ถามว่า “ ใครชื่อบุญตัน ” เราก็ยกมือ เขาก็เรียกเราขึ้นไปคุยบนออฟฟิต ถามว่า “ มีดเล่มนี้ใครเป็นคนทำ ทำมาจากไหน ” เราก็บอกว่า “ ผมทำเองครับ ”… “ แล้วงาช้างเนี่ยไปเอามาจากไหน ”… “ ผมขโมยตัดมาจากใต้บันไดมาท่อนนึงครับ ”… “ แล้วเอาเหล็กที่ไหนมา ”… “ เอาเหล็กโรเตอร์ ” หัวหน้าได้ยินก็ทำตาโตใส่เราเลย แล้วถามว่า “ ตีได้หรือ ”… “ ตีได้ ” เขาก็บอกเราว่า “ เนี่ยเหล็กสตาร์แวค ทนแรงบิด เหนี่ยว ไม่มีโก่ง งอ เป็นเหล็กชั้นเยี่ยม ” แล้วบอกว่า “ คุณบุญตัน คุณตีใหม่อีกเล่มละกัน เล่มนี้ผมขอ ส่วนงาช้างเดี๋ยวผมขึ้นไปแบกมาให้ ” หัวหน้าเขาก็ไปแบกมาเองเลยนะ แบกมาทั้งท่อนเลย

     หลังจากนั้นเรากับหัวหน้าก็สนิทกัน ทำให้เราเดินเข้าออกโรงซ่อมได้ตามใจ ก็ไปได้วิธีการหล่ออัลลอยจากที่นี่แหล่ะ เป็นอัลลอยที่ใช้ทำล้อเครื่องบิน ไม่มีการผุกร่อน ช่างในโรงซ่อมบำรุงเค้าบอกเราหมดไม่มีหวงวิชา เขาถามเราว่าจะเอาไปทำอะไร เราก็บอกว่าจะเอาไปทำเซฟการ์ดมีด

     เราก็เทียวไปเทียวมาระหว่าง ซาอุ-ไทย ก็ถือโอกาสขนเหล็กเข้ามาด้วย 10-20 ท่อน ก็เอามาจากโรงซ่อมนี่แหละ เขาให้เรากลับมาบ้าน ปีนึงก็ครั้งนึงบ้าง สองครั้งบ้าง มาส่งคนป่วย ส่งคนตาย โกเนี้ยวก็จะได้รับเลือกตลอด เพราะว่าเป็นคนตรงเวลา ทุกครั้งที่กลับมาไทยจะติดเหล็กกลับมาด้วยตลอด

     จากคนงานระดับล่าง ทำจนขึ้นมาเป็นระดับหัวหน้า นั่งอยู่บนออฟฟิตคอยสั่งงาน เราทำงานแบบว่าไม่เคนลืมตีน รับผิดชอบต่อหน้าที่ของเราให้ดี อย่าให้ขาดตกบกพร่อง เจ้านายเขาถึงชอบ ระหว่างนี้เราก็ได้มีโอกาสทำมีดให้นายฝรั่งอีกหลายเล่ม มีตั้งแต่เล่มเล็กๆ จนถึงเล่มใหญ่ เขาเป็นคนวาดแบบให้ว่าเอาแบบนี้ ด้ามแบบนี้ ตรงนี้อย่างนี้ เราเองก็ได้วิชาเพิ่มมาอีกเยอะ ได้แบบมีดมา ได้วิธีการใหม่ๆ แบบมีดทุกชนิดอยู่ในสมองหมด ซึ่งเราเองก็ไม่ได้บันทึกเอาไว้

     มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนเรากลับมาพักที่เมืองไทย มีคนจีนไต้หวันเอาแบบมาให้เราดู แล้วถามว่าทำแบบนี้ได้ไหม เป็นกระถางทองเหลืองแล้วมีมังกรเลื้อยเป็นหูจับขึ้นไปสองข้าง เราก็เอามาถอดแบบด้วยดินเหนียว พอกๆลงไป พอทำพิมพ์เสร็จ เอาไปย่างไฟให้แห้ง แล้วก็เอาปูนเคี้ยวหมากซ่อมรอยลาน เสร็จแล้วก็เอาไปอบ แล้วก็เอาทองเหลืองมาหล่อ 50 ตัว โกเนี้ยวได้เงินมาก้อนหนึ่ง คิดเอาว่าขายตัวนึงไม่น่าเกิน 300 บาท เพราะตอนนั้นทองเหลืองกิโลละ 20 บาทเอง ทั้งหมด 50 ตัว ก็น่าจะได้ราวๆหมื่นกว่าบาท แต่เราไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขาจะให้เงินเรามา 80,000 บาท ซึ่งเค้าเองก็ไม่ถามเราเลยว่าจะขายราคาเท่าไร พอมาถึงเห็นของที่เราวางเรียงกัน บางส่วนเราก็กำลังเอาแปรงทองเหลืองกับน้ำมะขามเปียกขัดอยู่ เขาเข้าบ้านมาเห็นแบบนั้น ตอนแรกก็ทำท่าจะนับเงิน แต่ไปๆมาๆเขาเอาให้เราทั้งมัดเลย เราเองได้เงินมาเราก็ไม่ได้นับเหมือนกันรับมาก็กำเอาไว้เลย นี่ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว

     พอได้เงินก้อนนั้นมา เราก็ลงกรุงเทพฯเลย ไปซื้อเหล็ก ซื้ออุปกรณ์ เอามีดไปขาย วิ่งไปจัตุจักร ไปสนามหลวง ไปหาอาจารย์ที่เราเคยไปอบรม ไปหลายที่มาก ไปหาเพื่อนฝูง คนบ้านเราที่ไปขับรถอยู่กรุงเทพฯ เราก็ไปหาเขา “ เฮ้ย! ฝรั่งอยู่ไหนบ้าง ” ก็ให้เขาพาไป ไปแถวโน้น ระยง ระยอง ไปมาหมด มีดที่เอาไปได้ขายหมด ไม่มีเหลือกซักเล่ม ไปแต่ละเที่ยวไม่เหลือมีดกลับมาเลย โอนเงินเข้าธนาคารหมด ทั้งฝรั่ง ทั้งไทย ก็ขายให้เราคาเท่ากัน คือนิ้วละร้อยนี่แหละ เก้านิ้วก็ขายเก้าร้อย ห่อกระดาษอย่างเดียว ไม่มีฝัก

     พอติดตลาด เราก็ทำอยู่กับบ้านอย่างเดียว ไม่ได้ลงไปละ อาศัยโทรเลขมาติดต่อเรื่องมีด โอนเงินใส่บัญชีให้ เราก็ต้องนั่งรถสองแถว เข้าไปในเมืองเพื่อไปตรวจสอบยอดเงิน ไปเช็ดดูว่าโอนจริงรึเปล่า ทีละ 5,000 บ้าง 8,000 บ้าง

     ที่ผ่านมาเราเป็นคนเดินตามทางที่พ่อครู(ครูบุญมา)สอนได้อย่างถูกต้อง ไม่เคยทำให้เขาเสียหาย ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ตั้งแต่เราอยู่กับพ่อครูมา 30 กว่าปี พ่อครูเรียกว่าเราว่าโกเนี้ยวตลอด ไม่เคยว่าเราเสียๆหายๆ ไม่เคยแม้แต่คำเดียว ผิดก็เรา ถูกก็เรา ก่อนที่เราจะไปเมืองนอก เราก็ขึ้นแบบไว้ให้พ่อครูก่อน เขาก็ได้ขายจนมีเงินมีทองมา ซื้อที่ซื้อทาง ที่ไร่ที่นา เขาซื้อเก็บเอาไว้หมด แต่ปัจจุบันโดนลูกหลานผลาญหมดแล้ว ที่ทางที่เคยมีมากมาย ลูกหลานก็บอกให้แบ่งขาย มีพี่น้องกี่คนเขาก็บอกให้แบ่งเลย “ เอ้า! แบ่งก็แบ่ง วัวไม่ทันตาย นายชิ้นเนื้อ ดูซิ ถ้ามันจะเหลือกระดูกก็ให้มันเหลือ เน่าตรงไหนก็ปล่อยมันไป ” พ่อครูก็จัดการเลย หมดเลย ขายเอาเงินมาแบ่งกันหมด

     ลองคิดดู ดาบสมัยเมื่อก่อนเล่มละ 25 บาท ต้นทุนประมาณ 7 บาท แค่นั้นแหละ แล้วเวลาพ่อครูทำดาบเนี่ย ทำหามรุ่งหามค่ำ หมดบ้านขามแดงไม่มีใครเท่า เรื่องเงินไม่มีใครเท่า เขาขายดาบ 100 เล่มได้กำไร เท่าไหร่ แล้วเขาไม่ได้ขายทีละเล่มสองเล่ม เขาขายทีละร้อยๆเล่ม  เสี่ยชุ้ย ทีวี8 นี่แหล่ะเมื่อก่อนเล่นเป็นตัวตลก เป็นคนมารับมีดของพ่อมาประจำ ทีละร้อยสองร้อยเล่ม ขี่รถเวสป้ามาเอา  เอาไปขายในเมืองบ้าง ไปขายที่กรุงเทพฯบ้าง เขาไม่ให้พ่อมาไปขายให้ใครละ มีเท่าไหร่รับซื้อหมด  มีดที่โกเนี้ยวออกแบบเอาไว้ให้พ่อมาก่อนไปซาอุ เป็นมีดพกสั้น ขายดีมากๆเลย ทั้งพ่อค้าลำปางหลวง พ่อค้ากลาง เอาเงินมามัดจำไว้ทีละหมื่น สองหมื่น ห้าหมื่น คิวต่อคิว คิวต่อคิว เป็นเดือนๆเลย ไม่ได้ไปไหนกันเลย นี่เฉพาะตอนที่เราไปอยู่เมืองนอกนะ พอถึงเวลาเราจะกลับมาพักผ่อน นึกว่าจะได้พัก  ที่ไหนได้  เขาก็เอามีดมาให้เราช่วยทำ  ให้เราทำด้ามให้ด้ามละ 5 บาท เราก็ไปขนไม้เก่าที่เราเคยเก็บไว้ที่บ้านเช่า มาเหลาทำด้ามให้พ่อครู กลับมา 2 เดือนกว่าได้เงินมาสี่ซ้าห้าหมื่น ถึงเวลาก็กลับไปทำงานต่อที่ซาอุ

     เราคิดไว้ว่าจะอยู่ที่ซาอุซัก 4-5 ปี แต่นายฝรั่งประมูลงานต่อไม่ได้ เหลืออีกแค่สามเดือน เขาเองก็เสียใจ พอดีตอนนั้นเตี่ยก็สีย ทางบ้านก็ส่งข่าวไปบอก พอเรารู้ข่าวเราก็อยากจะมาเดี๋ยวนั้นเลย ไปขอร้องเขาว่าจะกลับเมืองไทย เขาก็เปรียบเทียบว่า “ คุณต้องใจเย็นๆ พ่อของคุณก็มีพ่ออยู่ พ่อคุณก็ได้เกิดแล้ว คุณจะเสียใจไปทำไม ” เอ! เราก็ฟังสิ สาเหตุเกิด “ เกิดมาก็คุณนี่แหละ ตัวแทนของพ่อคุณ พ่อคุณไม่ได้ไปตกทุกข์ได้ยากที่ไหน ทิ้งสังขารแล้วก็คุณนี่แหล่ะตัวแทนของพ่อ  คุณต้องมีอำนาจต่อไป คุณต้องดำเนินชีวิตต่อไป อีกหน่อยเวลาคุณตายไป คุณก็ได้เกิดแล้ว ก็คือลูกของคุณนั่นแหล่ะ ตัวแทนของคุณสืบทอดเจตนา ” เขาก็ว่าแบบนี้ “ คุณทำออฟฟิตนี่ให้เสร็จก่อน ดูแลงานที่นี่ให้เสร็จก่อน แล้วคุณค่อยกลับไป ” เราก็รออยู่จน 18 วัน เร่งงานเต็มที่ ทำงานจนถึงสี่ห้าทุ่มทุกวัน คนงานเก่ามีอยู่ 25 คน ก็เอามาเพิ่มอีก 20 คน เพราะศพคนจีนต้องเสียภายใน 7 วัน ถ้าไม่อย่างนั้นจะต้องหาวันเสียใหม่ ไม่รู้ว่าจะได้วันไหนเมื่อไหร่ หรืออาจจะเป็นหลายๆปีเลยก็ได้ พอเราเสร็จงานก็รีบกลับบ้าน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปไหนอีกเลย





...มีดที่ตีมาจาก เหล็กสตาร์แวค(เหล็กแกนโรเตอร์ใบพัดเครื่องบิน) ใบมีดยาว 15" และ 9" ด้ามเขากวาง เซพการ์ดอัลลอย สองเล่มนี้อายุประมาณ 14 ปี...

[RUGER]

โรงตีมีด ตั้งเสาขึ้นมาเพียงสี่ต้น ขนาดกว้าง 4 เมตร ยาว 4 เมตร






เครื่องขัด หินกากเพชร ลูกผ้าและดินขัดเงา




เตาเผาดินโบราณ ทำด้วยอิฐก่อ มีรูอยู่ตรงกลางด้านล่าง เพื่อให้ท่อจากสูบลมโผล่ออกมา และใช้ดินเหนียว(ดินเหนียวทนความร้อน)พอกปิดท่อให้มีช่องลมทางเดียว เป็นภูมิปัญญาโบราณเพื่อบังคับทิศทางลมให้ออกตรงเป้าหมาย

สูบลมโบราณ(สูบเซา) ในอดีตทำด้วยไม้ท่อน แต่ปัจจุบันเป็นท่อเหล็ก ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 10 นิ้ว มีฝาปิดหัวท้าย ใช้ผ้าใบทำเป็นหนังสืบติดก้านสูบและมีมือจับ
 
ไม้กวาดน้ำและตะขอเกลี่ยถ่าน

อ่างน้ำ ในอดีตจะใช้ไม้ขุดเป็นอ่างรูปทรงเป็นร่องรางยาว ประมาณ 1-1.5 เมตร ลึกประมาณ 20 เซนติเมตร บรรจุน้ำเย็น ปัจจุบันพัฒนามาใช้อ่างคอนกรีต รูปทรงเดิม



ทั่ง ทำจากแท่งเหล็กเพลาหรือท่อนเหล็กเหลี่ยม เส้นผ่านศุนย์กลางประมาณ 4 นิ้ว ยาว 60-80 เซนติเมตร ฝังเข้ากับท่อนไม้เนื้อแข็งขนาดใหญ่ เป็นแท่นฝังไว้ในพื้นดินเพื่อความแข็งแรง ไม่โยกหรือล้มแตกได้

คีม มี 3-4 ขนาด คีมแต่ละตัวมีลักษณะปากคีมแบนบางและความยาวของคีมต่างกัน เพื่อใช้คีบเหล็กและสกัดตัดเหล็ก

ฆ้อนตีเหล็ก ทำด้วยเหล็กเพลาอย่างดี มี 3-4 ขนาด คือ ใหญ่ กลาง เล็ก และฆ้อนมือ การตีจะมีฆ้อนนำ ฆ้อนตาม ฆ้อนเก็บรอย จะสลับจังหวะกัน ฆ้อนมือจะอยู่กับช่างผู้ทำหน้าที่คีบเหล็ก การให้สัญญาณว่าจะให้เริ่มตรงไหน หรือตีซ้ำตรงไหน ช่างคีบเหล็กจะเป็นผู้ให้สัญญาณ

สกัด ทำด้วยเหล็กกล้าชั้นดี ใช้ในการตัดเหล็ก ทั้งเหล็กเย็นและเหล็กร้อน




หินลับมีด



เครื่องขัดสายพานกระดาษทราย



เหล็กมัดอังกฤษ




ท่อนไม้บางส่วน และ ด้าม-ฝัก มีด





โต๊ะทำงานของสล่า



ดาบครูของสล่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดจากพ่อครูบุญมา เป็นดาบเก่าแก่อายุร้อยกว่าปี


     เครื่องมือที่เห็นก็เป็นของดั่งเดิมหมด เว้นก็แต่เครื่องขัดสายพานกระดาษทราย เมื่อก่อนคนที่จะเป็นเจ้าของเตาได้แสดงว่าจะต้องมีเงิน เราเองก็ใช่ว่าจะมีเงินแต่ในเมื่อเราจะเกิดแล้ว เราก็ต้องทำทุกวิถีทางให้เราได้เกิด เราจะไปตามอย่างเขาไม่ได้ เพราะคนมีเงินทั้งนั้นที่เขามีเตา ต้องมีเตาใหญ่ ทั่งใหญ่ ฆ้อนต้องพร้อม 5 ลูก ต้องมีเครื่องมือพร้อม แต่โกเนี้ยวทำเองหมด ไม่ว่าเป็นฆ้อน เป็นคีม ต่างๆนานา ทำเองทุกชิ้น แล้วก็หาต้นประดู่ที่มันโค่นเอง พวกที่ถูกกินกระพี้ไปหมดแล้วเหลือแต่เนื้อๆ ก็ไปจ้างชาวบ้านไปตัด หน้ากว้าง 70 ซม. เราก็เอามาทำฐานวางทั่ง หมดไปหลายลูกแล้ว เพราะว่าเมื่อก่อนเราอาศัยที่ของคนอื่นทำโรงมีด ไม่มีที่ของตัวเอง ทุกครั้งที่ย้ายโรงมีดก็ต้องตั้งทั่งใหม่ ทำเครื่องมือใหม่ เพราะพวกเครื่องมือเก่าเรายกให้เจ้าของที่ไปเพื่อเป็นสินน้ำใจ

[RUGER]

     ทุกวันนี้พวกเราพี่น้องก็มาช่วยกันทำมีด พี่น้องเราเก่งทุกคน นึกถึงเมื่อก่อนที่เราทำปืนเถื่อนขาย ทำส่งช่างแสง เดือนๆหนึ่งไม่ต่ำกว่า 200 กระบอก จนเขาสั่งห้ามก็เลยเลิก เรามันเป็นคนจน ความจนมันเยอะเกินไป  บีบให้เราต้องทำอะไรหลายๆอย่าง สมองเรามี  ฝีมือเราดีจริง  แต่เราไม่มีกำลังทรัพย์ และไม่มีผู้สนับสนุน เพิ่งจะมามีผู้สนับสนุนตอนเราอายุมากแล้ว






     ปัจจุบันนี้นอกจากต้องพัฒนาเรื่องเหล็กแล้ว จะต้องฝึกคนขึ้นมาอีก เดี๋ยวเราก็จะเริ่มขยับขยายสถานที่ จะทำมีดใส่ตู้ไว้ สำหรับใครที่มาแล้วซื้อได้เลย ให้คนมีโอกาสได้เลือก ทุกวันนี้เรายังอยู่ในระหว่างทำส่งคิวอยู่ ปี2550 นี้ เผลอๆจะทำยังไม่หมดเลย คิวยาว หากเราสามารถทำได้ เราก็จะเริ่มมีดาบซามูไร เป็นเซต ยกเซตขาย หรือจะขายปลีก เราจะทำเซตไว้ต่างหาก ทำปลีกไว้ต่างหาก
 
     ส่วนเรื่องดาบญี่ปุ่นที่โกเนี้ยวได้มาทำ นี่ก็คือ มีชาวญี่ปุ่นชื่อ Mr.HATAYAทายาททหารชาวญี่ปุ่นเป็นเฒ่าแก่ใหญ่ มาเที่ยวตามหาช่างมีดที่ตีดาบไทยโบราณ ใช้เวลาตามหาอยู่หลายปีเหมือนกัน จนมาพบกับเรา เราทำดาบอยู่แล้ว เค้าเห็นว่าเราทำดาบได้และมีความสามารถทำได้ละเอียดสวยงามเหมือนมีดดาบของญี่ปุ่นมาก  ต่างกันแค่เพียงเนื้อเหล็กกับลายฮาม่อนเท่านั้นเอง  เค้ามาพักอยู่กับเราหนึ่งสัปดาห์เพื่อศึกษาการตีมีดดาบและวิถีชีวิตของเรา

     หลังจากนั้นเขาก็กลับประเทศญี่ปุ่น ถัดมาอีกสองอาทิตย์  Mr.HATAYA ก็กลับมาพร้อมกับ Mr.AUNO ซึ่งเป็นช่างทำดาบญี่ปุ่น ที่มีความเชี่ยวชาญตามแบบฉบับของตำราโบราณเลย  มากันสองคน เค้าเอาอุปกรณ์เครื่องมือในการตกแต่งมีดดาบมาด้วย มีหลายชนิดคล้ายคลึงกับของไทยเรา เอาเหล็กอย่างดีที่ใช้ทำดาบมาสิบท่อน ที่ทีนี้เค้าก็สอนคนกันละอย่าง คนนึงทำอย่างนึงแบ่งหน้าที่กันไป ตีดาบ ปั้นดอก อย่างที่ญี่ปุ่นเนี่ย ดาบหนึ่งเล่มทำกันไม่รู้กี่คน ส่งไปทำหลายๆที่ แต่โกเนี้ยวทำเองหมด ขึ้นรูป ขัดใบ ชุบแข็ง ลับคม ทำด้าม ทำฝัก คนๆเดียวเลย ทำได้หมด  ในเชิงธุรกิจแล้วทางญี่ปุ่นเค้าเก่งกว่าเรา ถึงแม้นว่าเขาจะสอนเราทำดาบ แต่ถ้าหากลองเปรียบเทียบดูแล้ว ค่าแรงของเราถูกกว่ามากๆ  Mr.AUNO เคยเล่าให้ฟังว่า ตัวเขาเองไม่ชำนาญเรื่องการชุบแข็งเพราะมีโอกาสผิดพลาดถึง 10 เปอร์เซ็นต์ และช่างญี่ปุ่นที่เชี่ยวชาญการชุบแข็งก็อยู่ห่างจากโรงงานของเขาสองร้อยกว่ากิโลเมตร ค่าใช้จ่ายในการชุบต่อเล่มก็แพงมากๆ แต่โกเนี้ยวสามารถชุบแข็งได้โดยไม่ปรากฏการผิดพลาดเลย หรือถ้ามีก็ไม่ถึง 5 เปอร์เซนต์

     เราเคยบากบั่นมา มันเกิดความชำนาญอยู่ในตัวเรา แล้วเราพัฒนาขึ้นมาเรื่อย มันจะไม่มีคำว่า ท้อตรงจุดไหนเลย มีดเล่มนึงเราต้องทำให้ชำนาญทุกขึ้นตอน แต่ก็มีขั้นตอนที่หนักใจที่สุด คือว่าเวลานี้กำลังเราไม่มีแล้ว ก็คือขั้นตอนตีมีด เดี๋ยวนี้เราไม่มีแรง คนที่ตีเหล็กได้นี่หมายความว่าอยู่ในระหว่าง 60 ปีลงมา ถ้าอายุ 60 ละ ไม่มีแรงขึ้นไปสู้เขาแล้ว ฉะนั้นเราก็ต้องฝึกเด็กวัยรุ่นขึ้นมาเรื่อยๆ แต่พอเขาเก่งเขาก็ออกไปทำเอง เป็นลักษณะแบบที่ว่า   ลูก....เลี้ยงไว้ตอนเล็ก พอโตมามันก็ไปหากินเอง เป็นลักษณะเดียวกัน เราจะฝึกลูกน้องขึ้นมาเก่งๆ แล้วจะเอาเค้ามาทำอยู่กับเราตลอดนี่ มันเป็นไปไม่ได้
 
     เดี๋ยวนี้ก็เลยทำแบบใหม่ วิวัฒนาการใหม่ ทำร่วมกันไปเลย ไม่ถือว่าใครเป็นพ่อเลี้ยงเป็นลูกน้อง  เราเป็นคนลงทุน มีดเล่มนึงมันหมดไปเท่านี้ กำไรมันเหลือเท่านี้ แบ่งส่วนกันเลย งานหนักงานเบา เฉลี่ยแบ่งกัน ทำมากได้มาก ทำน้อยก็ได้น้อย ยกตัวอย่างดาบญี่ปุ่น โกเนี๊ยวจะชุบแข็ง ทำฝัก พันด้ามเอง เพราะค่าไหมมันแพงตก 4,000 บาทต่อด้าม ถ้าพันเสียขาดทุนเลย ฉะนั้นเราต้องทำคนเดียว  ช้าไม่กลัว กลัวเสีย









ดาบคาตาน่า เล่มแรกที่สล่าทำ ไม่ได้ขัดผิว ลับคม เป็นความตั้งใจของสล่าที่จะเก็บเอาไว้ในสภาพนี้

[RUGER]

  เดี๋ยวจะเสียเนื้อที่การประมูลเยอะไป   ....... ไปอ่านเอาต่อได้ที่นี่ครับ

http://www.bladereview.com/forums/index.php?topic=535.0#quickreply


งานระดับช่างชั้นครู ครับ .................

[rute - รักในหลวง]

เพื่อก้อน...

7,007 บาท ครับ...

[boon(เสือไบ)]

เรียนท่านสมาชิก 
]



รูปเพิ่มเติม , คำวิจารณ์ส่วนตัว และการแจ้งตำหนิ ขอไปลงใน2rep.ถัดไปนะครับ....ต้องใช้เวลาพอสมควร

เปิดกระทู้นี้ผมขอแจ้งเฉพาะข้อมูลภาพรวมและที่มาของดาบให้ทราบก่อน

ดาบเล่มนี้สล่าตีขึ้นจาก"ขี้แร่"น้ำพี้ ที่ทางวัดปันให้มาเนื่องจากแกไปช่วยถลุง-แยกแร่เพื่อทำเหรียญบูชา จังหวะพอดีที่ผมโทรไปหา สล่าแกถามเล่นๆว่าอยากได้ไหม?.....แต่ผมทะลึ่งเอาจริงๆ แกก็ตามใจทำให้ฐานที่ตามตื๊ออยู่หลายปี

ผ่านไปหลายสัปดาห์สล่าบอกว่า.......เหล็กที่นวดออกมาได้มามีความแข็งเกินไป"มันแข็งอย่างกับทังสเตนเลยคุณ ผมต้องเอาเหล็กเหนียว(เยอรมัน)มาประกบแล้วตี"เชือบ"ให้นะ ต้องใช้แร่เงินเป็นฟลักซ์นะ แพงหน่อยนะ แต่ไม่งั้นมันจะไม่ติด".......

ใบดาบเสร็จแล้วผมทะลึ่งอยากให้หุ้มเงิน สล่าแกก็ใจอ่อนตามลูกอ้อนไปหาแผ่นเงินมาทำให้ ..... ส่วนที่หุ้มหัวและท้ายด้ามหนาปึ้กๆแข็งแรงมาก แต่ส่วนที่หุ้มฝักเป็นปล้องเล็กๆจะไม่ค่อยแข็งแรง แต่ผมไม่มีความคิดตำหนิ กลับดีใจว่าดาบเล่มนี้มีความปราณนาดีและหัวใจของช่างใส่มาให้ด้วย......

ดาบเล่มนี้จบมาที่13,000บาท ความเห็นส่วนตัวคือสล่าแกขาดทุนยับเยิน เพราะแกตีคาตานะขาย กับคนไทยราคากันเองสุดๆก็ยังได้เนื้อๆนิ้วละ1,000บาท เหล็กก็ไม่ต้องมานั่งนวดมานั่งเสียเวลาตีทบแบบนี้ .... ญี่ปุ่นมันส่งเหล็กมาให้

***********************************************************************

ขอเปิดประมูลที่3,000บาท

ปิดประมูลวันที่29 เมษายน 2552 เวลา 22.30น.

เพื่อความสะดวกในการนำเงินส่งให้พี่พจน์ ขอความกรุณาให้ท่านที่ประมูลได้ โอนเงินเข้าบัญชีพี่แพะ(Sig228-kolok )โดยตรง หากหาไม่เจอผมจะpm.แจ้งให้ทราบอีกครั้งครับ 

ผมเคยให้เพื่อนทางเหนือโทรติดต่อกับสล่า สอบถามราคาดาบคาตานะ ทราบราคาแล้ว สู้ไม่ไหว แพงมากจริงๆครับ
ดาบเล่มนี้ได้มาราคาถูกมากครับ