สงสัยว่าถ้าภูมิใจคงสำคัญผิดมากกว่า ปืนมีทะเบียนพกแล้วยังไม้ไม่ได้เลยครับ หาเรื่องซวยเปล่าๆ
แม้กระทั่งปืนปลอม เมื่อต้นปี มีจี้แท็กซี่ใกล้ๆบ้านผมแล้วหนีเข้ามาซ่อนบริเวณบ้านพี่ผมเรียกให้ไปช่วยกันดู ก็พบว่าหนีไปซ่อนบนตึกมือนึงถือมีดมือนึงถือปืน คราวนี้ผมกับพี่ก็เล็งเลยให้วางอาวุธ หลานใช้Sure fire กดเข้าไปอีก มันยึกยักอยู่ร่วมสามสิบวิ ผมก็คิดในใจว่าถ้าเอ็งกระดกปืนขี้นมาเมื่อไหร่อั๊วยิง สุดท้ายก็ยอมวางครับ และก็ปืนปลอม ใส่หมวกแก๊บตำรวจมีช่อชัยพฤกษืเสียด้วย แจ๊กเก็ดดำ กุญแจมือครบชุด อีกคนมีช๊อตไฟฟ้าหนีไปจนมุมโรงเรียนหลังบ้าน
ครึ่งชั่วโมงตำรวจถึงจะมา โอ้ กลางกรุงเลยนะครับ บอกโจรว่าถ้าโดนยิงตายนี่ตายฟรีเลยนะ
ปืนเถื่อนผมว่าคนจำเป็นต้องมีก็ต้องมีหรอกครับ แต่อย่าเอามาอวดหรือภูมิใจเลย ตายฟรีไม่รู้ตัว ส่วนพวกมีไว้ประกอบการทำงาน ยังไงก็ต้องมีครับสุดแล้วแต่เหยื่อเขาจะเป็นเหยื่อ หรือกลับมาเป็นผู้ล่า แม้กระทั่งหลายปีก่อน เคยมีคนขับรถนายตำรวจใหญ่มาอวดศักดาเอาปืนนายมาอาละวาด ที่บ้านชักปืนมาขู่แม่ยายผม เกีอบยิงไปเหมือนกัน พี่เขาห้ามไว้ สุดท้ายไปแจ้งความโรงพัก ได้ความว่าแอบเอาปืนนายมา สุดท้ายนายขอจ่ายให้แม่ยายผมสองแสน ไม่ตายแต่เสียตังแทน เคลียร์ไม่ได้ก็เข้าคุก
สมาชิกใหม่ท่านนี้ ดุดันเอาเรื่องนะครับ
ส่วนตัวเองไม่ใช่คนดี ไม่ทำผิดกฏหมายเลย
พูดความจำเป็นที่จะต้องมีก็อาจจะเข้าใจ แต่ยังไงก็ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง เมื่อสามารถทำให้ถูกได้ต้องทำให้ถูก
แต่ถ้าเรื่องประหยัด ถึงเวลาต้องวัด สุดท้ายเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่เคลียร์ไม่ได้ แล้วคิดว่าคุ้มกันมั้ย
สมมติว่าตนเองเป็นช่างฝีมือ ทำปืนสุดเนี้ยบออกมาได้ ยังมีเหตุอันควรภูมิใจ
แต่ส่วนที่เจ้าของกระทู้ โยงประเด็นปืนเถื่อนกับความภูมิใจนี่ ถ้ามีจริง พวกนี้ถ้าไม่ใช่เด็ก ก็เป็นพวกวุฒิภาวะยังไม่เติบโตหรือไม่ก้อบ้า
น่าจะเป็นคนที่มีนิสัยที่เสี่ยงจะก่อให้เกิดความเสียหายกับตนเองและเพื่อนพ้อง เลี่ยงได้ให้เลี่ยง เลี่ยงไม่ได้ให้อยู่ห่างๆ
ชาวปืนรุ่นอาวุโส เขารู้ธรรมเนียมกันดี เรื่องไหนพูดได้แค่ไหน บางเรื่องพูดไม่ได้
แต่สื่อสมัยนี้มันสะดวก บางเรื่องที่เพี้ยนๆ มันขยายตัวไปได้ง่ายกว่าเดิม ง่ายเกินไป
รุ่นต่อๆไปก็ควรช่วยกันประนาม เพื่อรักษาแบบธรรมเนียมที่ปฏิบัติที่ถูกไว้
