รายงานผลประกอบการของคนป่าได้ปืน....
เหล็ก 3 ตีได้บ้างไม่ได้บ้าง....ถ้าได้...อยู่ที่180หลา
เหล็ก4 ตีได้ตรงและแม่นอยู่ที่170หลา
เหล็ก5 ตีดีเข้ามือของนักรัก...ตีได้160หลา...แต่ตกไม่หยุด..วิ่งไปได้200หลา...(แนะนำให้ใช้)
เหล็ก6 ไม่ยอมตี..บอกว่ากลัว..
เหล็ก7 ไม่รู้ผีเข้าหรือเปล่าอยู่ที่150-155หลาทุกช๊อต..
เหล็ก8 ระยะได้140-145หลาแต่ไม่ตรงเป๋ไปเป๋มา...
เหล็ก9 อยู่ที่110เป๊ะๆ..
PW แม่นเหมือนจับวาง 100 หลาตกกระดอนกลับไปมานิดหน่อย..
Sand ไม่ยอมซ้อมคุยว่าข้าเก่งแล้ว..
มาถึงช๊อตระทึกใจไม้1...ไนกี้หัวโตเกือบเท่าชามก๊วยเตี๋ยว...
ต่อๆคอยดูนะผมตีได้แล้ว....เอ้าโอเค...วืด...ปัง...หัวไม้กระทบลูกเสียงแหลมเปี๊ยว....ลูกพุ่งดั่งธนู...ตกที่225หลาและหายลับไปหลังเนิน..
อะไรกัน...ผีเข้าเอ้มันหรือเปล่าเนี่ย....เฮ้ยลองใหม่ซิ...ขอดูอีกที...เสียงบ่นกลับมาทันควัน...อะไรวะเมื่อกี้ไม่เห็นเหรอ...อ่ะๆได้ๆ..
วืด...ปัง....เสียงไม้กระทบลูกดังเหมือนเดิม....ลูกวิ่งแหวกอากาศด้วยความเร็วสูง....ตกใกล้ๆที่เดิม225หลาเป๊ะแล้ววิ่งหายลับตาไป...
คาดว่าถ้าไม่ชนอะไรก่อนอาจไปหยุดที่250หลา...ไม่น่าเชื่อชายไทยนักรักวัยผ่านครึ่งคนจะไดร์ฟได้ไกลขนาดนี้...ดูจากสังขารที่ตรากตรำใช้ร่างกายในเรื่องรักๆมามาก..
ไม่น่าจะเป็นไปได้...แต่เขาก็ทำได้...เหมือนสุภาษิตที่ว่าไว้...ความพยายามอยู่ตรงนั้น...ความสำเร็จอยู่ตรงไหน...
ผมดีใจกับเพื่อนผมจริงๆ....
โปรแมวปรับแต้มด้วยครับ...
