ผมกับพ่อตา
ก็เป็นประเภท เขยตัวแสบ
จนบางครั้ง เมียต้องคอยเบรค
เช่น ตอนสร้าง"เรือนเวียงวิมาน"
พวกเศษ ไม้เชอร่า แกหยิบ พลิกไปพลิกมา ๆ
ด้วยความเสียดาย สุดท้ายโพล่งขึ้น "ตำไร๊ด้ายม่างนิ"
ไอ้เขยตัวแสบตอบ "หม๊กถ๊าน พ่อ"
ได้ยินคำตอบแกคงอยากถีบเต็มทน
หรือเวลาปรึกษาพูดคุย
"สูว่าเอาพั่นนี่ ดี๋หมาย..." พูดยังไม่ทันจบ
ไอ้เขยตัวแสบรีบสวน "ดี๋..ครับ"
แต่แกก็ไม่หลาบ
"เฮ่...สูเชื่อมาย..." พูดยังไม่ทันจบ
ไอ้เขยตัวแสบรีบสวน "เชื่อ...ครับ"
อีกครั้ง แม่ยาย
บ่นเรื่องมะพร้าวข้างบ้าน
"พร่าว สู๊ง จัง อิล่มใส๊เริน ทำพรือ ดี"
ก็จะทำไงได้ละก็โค่นซิ ผมเลยโพล่งขึ้น
"บัน สักท่อน และแหม่ ค่อยห้ายมันแตกยอด"
วันนั้นแม่ยายสวนกลับ
"บ้านแม่มันแหละซะ ทำพันนั่น"
