ถึงน้าจักร
ชายคนนี้คือ คนที่ผมเรียกว่า " พ่อ" ท่านเสียชีวิต เพราะโรค ไตวาย เส้นเลือดหัวใจตีบ 2 เส้น
ผมเคยถามหมอครับว่า "เส้นเลือดหัวใจตีบ นี้รักษาได้มั้ย ครับหมอ" หมอตอบว่า " ได้ ค่า บายพาสหัวใจ เส้นละ 2 ล้าน"
คำถามก็คือ ผมจะไปหาเงินที่ไหน 4 ล้านบาท พ่อผมเสีย ตอนที่ ผม ยังไม่มี ครอบครัว ไม่มีหลักประกัน ใดๆทั้งสิ้น คำถามที่ถามตัวเองมาตลอดก็คือ
ทำไม พ่อต้องกินเหล้า ด้วย
ทำไม พ่อถึงไม่อยู่กับพวกเรา นานๆ เหมือนคนอื่น
ทำไม เราถึงไม่ห้ามพ่อไม่ให้กินเหล้า
ทำไมเราถึงจน ไม่มีเงิน ล้านไปรักษาพ่อ ทั้งๆที่พ่อให้ชีวิตเรามา
ผมเป็นลูกอกตัญญูหรือไม่ที่ไม่มีเงินรักษาพ่อ
ถ้าช่วงเวลานั้น มีคน มาขอซื้อช่วงชีวิต ที่เหลือของผม ด้วยเงิน 4 ล้านบาท ผมขาย แต่ มีใครจะซื้อ
พ่อไม่ห่วงผม เหรอ ในช่วงชีวิตที่ผมต้องอยู่คนเดียว
ตอนนี้พ่อผม อยู่ที่ไหน
พ่อจะรู้มั้ยว่า "ผมคิดถึงพ่อ "
คำถามเหล่านี้ มันเป็นคำถามที่ ถูกตั้งขึ้นมาต่อเมื่อ " มันสายไปแล้ว "
ผมไม่สามารถ ไปพึ่งพาแม่ของผม ในขณะที่ ท่านเองก็มีครอบครัวใหม่ได้ หลังจาก นั้น ผมต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว มาตลอด ผ่านอะไรต่อมิอะไร ด้วยตัวผมเอง
โดยไม่สามารถปรึกษาใครๆ ได้ จากวันนั้น จนถึงวันนี้ ผมต่อสู้โดย ไม่มีใครอยู่ข้างมาตลอด ผมไม่สามารถไว้ใจใครได้ 100% นอกจาก "พ่อ " แม้แต่ เมีย
ผมมัก หลอกตัวเอง ในทุกครั้งว่า " พ่ออยู่ไกล้ๆผม" แต่จะจริงเท็จแค่ไหนผมเองก็ไม่รู้ แต่สิ่งที่ผมเป็นในวันนี้ คือ สิ่งที่พ่อผม ได้สอนมาในทุกกระบวนการด้านความคิด ต่างๆ
จน มีหลายๆคนที่ลงมัตติว่า " ศักดา เหมือน โกเล็ก ไม่มีผิด"
แต่นั้นไม่ใช่ความภาคภูมิใจอะไรมากมาย สิ่งที่ผมต้องการ แท้จริงก็คือ " อยากให้พ่อ อยู่กับผมไปตราบนานเท่านาน" อยากให้ท่าน เห็นความสำเร็จ ในชีวิต ของผม
อยากให้ เจ้าซูเรียก ว่า "ปู่" อยากเห็น เจ้าซู นั่งบนตักปู่มันแล้ว อ้อนวอนขอในสิ่งที่ผมไม่ให้ เช่นของเล่น อยากเห็น เจ้าซู มันกอดคอปู่ วันนี้ เจ้าซู ได้เพียงรู้จักป่ของมัน ผ่านรูปถ่ายเท่านั้น
ผมอยากให้ท่าน ด่าผมทุกวัน เพราะผมจะได้มั่นใจว่า "นั้นเสียงของพ่อผม พ่อยังมีแรงที่ด่าผม " อยากให้ท่าน ด่าผม จนผมตาย ดีกว่า ไม่มีคำด่า เพราะไม่มีท่าน
สิ่งที่พิมพ์มา ทั้งหมดนี้ เป็นความรู้สึก จาก ชายคนนึง ที่ชื่อ " ศักดาวุฒิ แซ่ตั้ง"
