รูปเล็กไป... เอานี่... รูปใหญ่กว่า...
ตีความกันออกทะเล
ไอ้คนยกมาก็ไม่เอาข้อความมาด้วย
นี่คือภาพถ่ายประมาณ ๙ ปีที่แล้ว สมัยเข็ญครกขึ้นภูเขา
ทุกอย่างเริ่มต้นจาก ศูนย์ เครื่องดนตรีไปค้นมาจากที่เขาทิ้งซากไว้
แสตนด์ตั้งโน้ต ทำเองจากไม้ แฟ้มโน้ตไปเอาแฟ้มกระดาษเก่า ๆ ที่เขาทิ้งแล้ว
เก้าอี้นั่งขาด ๆ ไปเก็บเอาที่เขาทิ้งแล้ว เด็กรุ่นนี้ทุกคนสร้างชื่อเสียงไว้พอสมควร
ทุกคนเมื่อกลับบ้านจะแวะมาเยี่ยมเยือนครูของเขา คนที่เลือกศึกษาต่อด้านดนตรี
ล้วนได้รับคำชื่นชมจาก อ.ภาควิชาดนตรี ผมเดินเข้าภาควิชาฯได้อย่างภาคภูมืใจ
เด็กคนนี้(และเพื่อน ๆ) ตอนนี้ได้เล่นอยู่ในวงออร์เคสตร้ัา(ครูมัน เป็นนักดนตรีวงหมอลำ)
ซึ่งถือว่าสูงสุดของดนตรีสากล ล่าสุดประมาณ ภาคเรียนที่แล้ว อ.ที่มหาลัยโทรมาคุยกับผม
บอกว่า "พี่ ผมจะให้นายแชมป์เปลี่ยนเครื่องจากคลาริเน็ตเป็นบาสซูน" ผมบอกเอาเถอะตามสบาย
อะไรที่มันจะทำให้เด็กมีอนาคตที่ดีในด้านดนตรี ลูกศิษย์ผมแทบจะทุกคนเป็นเด็กที่มีปัญหาครอบครัว
ช่วงหนึ่งของชีวิต แชมป์เคยติดเกมส์ ชนิดกู่ไม่กลับ เด็กรุ่นนี้ทุกคนเารพรัก-ผูกพันกับครูเขามาก ครับ
