ตอนลูกยังเล็ก ภรรยาผมกังวล ไม่ยอมให้บรรจุกระสุนไว้ในปืนที่บ้าน
วันร้ายคืนเลว..มีแขกไม่ได้รับเชิญพยายามแงะประตูห้องนอน ... ผมรู้ตัวก็คว้าปืนลูกโม่ควานหาซองเก็บกระสุนมาบรรจุ
ภรรยาก็ช่วยลุ้น เพราะห่วงลูกที่นอนอยู่อีกห้อง ...
เธอบ่นว่าทำไมใส่ลูกช้าจัง .... จริงๆใช้เวลาเท่าไรไม่รู้ แต่ผมรู้สึกเหมือนกันว่าอะไรๆมันช่างช้าเหลือเกิน
จากวันนั้นมา...ปืนผมบรรจุกระสุนเสมอ มีสปีดโหลดอีกอันทิ้งๆกลิ้งๆแค่เผื่อไว้....โดยไม่ได้คิดฝึกบรรจุอีกเลย ...
เพราะเปลี่ยนแนวคิดไปใช้ปืน(อย่างต่ำ)สองกระบอก.....ลูกโม่เป็นปืนหลักเพราะทุกคนในบ้านใช้เป็น ...แล้วเอาปืนเซมิออโตมาไว้คู่กัน
ส่วนนอกบ้าน....ผมเป็นนักกีฬาวิ่งระยะสั้นมาก่อน พอเป็นนักกีฬายิงปืนก็ได้รู้ว่าปืนนั้นยิงให้โดนไม่ง่าย จะหลบกระสุนยังไง