วันนีลองนั่งยิงแบบพี่สำราญดูครับ
ผมยิงเป้าขวาดับเข้าเป้าซ้าย ลองอีกทียิงเป้าล่างเข้าเป้าบนอีก
ยากจริงๆครับ
สำหรับผมการประทับยิงแบบไม่พาด ถ้าอยู่นิ่ง ๆ กากะบาทจะไหวกระเพื่อมทำให้ตัดสินใจเหนี่ยวไกยาก
บางครั้งผมใช้เทคนิควาดกากะบาทลงมาตามแนวดิ่ง พอกากะบาทจะผ่านจุดเล็งก็หยุดแล้วเหนี่ยวไกในจังหวะเดียวกัน
ในกรณีนี้เป้าอยู่นิ่งยังยิงง่ายถ้าเป้าตัวโตเท่ากระรอกนะครับ แต่เป้าของพรานทศหินสุด ๆ เหมือนฝึกยิงทำหมันกระรอก
ยากขึ้นมา คือการยิงกระรอกที่กำลังไต่สายไฟ แน่นอนแนววิ่งของกระรอกก็คือแนวสายไฟ แต่กระรอกมันวิ่ง ๆ หยุด ๆ
เราต้องหยุดตามมันหรือวาดปืนตามมัน และแนววาดปืนของเราคือแนวนอน ไม่ใช่แนวดิ่ง ปืนจึงสั่นได้ง่ายกว่า
น้อยครั้งมากที่ผมจะยิงโดนกระรอกตอนวิ่ง นอกจากวาดปืนตามไปแล้วรอมันหยุดจึงรีบจับกากะบาทยิงทันที
อันยิงไม่โดนเป็นครึ่งหนึ่งเลย เพราะการวาดปืนแนวนอนมันไม่เหมือนวาดปืนแนวดิ่ง
ยากขึ้นมา คือการยิงกระรอกบนต้นไม้ใหญ่ ด้วยกิ่งไม้แตกกิ่งมากมายและถ้ากระรอกไม่อยู่เฉย มันก็จะกระโดดไปทางโน้นทางนี้
จับทิศไม่ถูก ทำให้กระรอกหลุดจากเลนส์กล้องบ่อยมาก ต้องลดปืนมองด้วยตาเปล่าแล้วยกเล็งอีกครั้ง
การยิงแบบนี้ ส่วนใหญ่ยิงไม่โดนเลย ถ้าโดนก็คิดว่าฟลุ๊ก ถ้ากระรอกเคลื่อนไหวขนาดพาดปืนยังยิงไม่โดนเลยครับ
ท่านั่งยิงของผมเป็นท่านั่งยอง ๆ ก้นไม่ติดพื้น ผมยิงแบบพี่สำราญไม่ได้ ด้วยเหตุผลเดียวกับหลายท่านคือติดพุง
อึดอัด หายใจไม่ออก เมื่อย ล้า คอตึงยืดคอเล็งไม่ถึง เส้นจะพลิกจับผลัดจับพลูอาจพิการได้ จึงเลือกใช้น่านั่งยอง ๆ
เพราะท่านี้เป็นท่ามาตราฐานในการทำกิจกรรมบางอย่างของคนเรา
