มีเงินแต่ซื้อไม่ได้ครับ เซ็งครับ

[ธำรง]

ไม่ทราบว่าให้เหตุผลอะไรในการขอ .45 ครับ ผมระบุไปเพื่อการกีฬาครับ  มีหนังสือรับรองจากสนาม ร.1 รอ. และสำเนาบัตรสมาชิกสนาม และกรอกแบบเพิ่มอีกนิดหน่อยนอกเหนือจาก ป.1  รอประมาณ 35 วัน  ไปรษณีย์บัตรมาให้ไปรับ ป.3 ครับ  ผมคงโชคดีที่อยู่กรุงเทพ ฯ ครับ  เลยไม่ต้องไปวุ่นวายกับท่านปลัด และท่านนายอำเภอให้ปวดหัว  และเซ็งในอารมณ์เหมือน จขกท.

การขอเพื่อการกีฬาช่วยให้นายทะเบียนฯสะดวกใจที่จะอนุญาต
แต่ถ้าโดนตั้งป้อมว่าจะไม่อนุญาต การโต้แย้งแสดงข้อเท็จจริงอาจลำบากถ้าไม่ได้เป็นนักกีฬาล่าถ้วยด้วย.45

เล่าประสบการณ์ว่า.......ผมขอ.45ที่วังไชยา แบบซ้ำขนาดในวัตถุประสงค์เพื่อป้องกันฯ
เหตุผลเพราะไม่ชอบโกหก กับถ้าโดนตั้งป้อมไม่อนุญาตจะได้โต้แย้ง อุทธรณ์ ฟ้อง โดยไม่ต้องโกหกซ้ำซากบิดข้อเท็จจริง
จนท.ที่รับเรื่อง ขอให้ผมทำหนังสือชี้แจงเสียทีเดียว ผมก็ชี้แจงด้วยความจริง..... ตรงไปตรงมา
ตั้งใจว่าถ้าถูกปฏิเสธ ก็จะถือเป็นโอกาส ดันให้สุดทางเป็นบรรทัดฐานเรื่อง.45 หากไปได้ถึงศาลปกครองสูงสุด

ก็ได้รับใบอนุญาตเรียบร้อยด้วยดีครับ   

ตอนนี้เงินพอมี ป.3ก็น่าจะขอได้ แต่ซื้อปืนไม่ได้ครับ .... ราคาเกินทำใจ 

[นายรัก-รักในหลวง-]

เอาใจช่วยท่าน จขกท ครับ ขอให้ได้ในสิ่งที่ปรารถนาครับ ส่วนข้อแนะนำต่างๆ ท่าน จขกท คงได้คำชี้แนะมากมายแล้ว ขอบคุณครับ

[prasit homecar a1]

เข้ามาเชียร์ จขกท. อีกรอบครับ  ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั้นครับ  เข้าไปหา นอภ. บ่อย ๆ  ครับ  .....   

[rute - รักในหลวง]

ต่างคน ต่างสถานที่ครับ พูดยาก ดุลพินิจนายทะเบียน   

อันที่จริงนี่แหละครับที่ผมพยายามจะบอก...

อย่าทำให้มันพูดยากสิครับ...

ทำให้มันเหมือนกันทุกคนทุกสถานที่...

อย่าปล่อยให้มันขึ้นอยู่กับดุลยพินิจฝ่ายเดียวสิครับ...

ท่าน Chaimuy สังเกตุโลโก้ที่ลายเซ็นของผมไหมครับ...

   V
   V
   V

[เขาใหญ่]

นั่นนะสิครับ...

ทำไมท้องที่ที่ท่าน จขกท.อยู่ถึงไม่ยอมออกใบอนุญาตป.3 ล่ะครับ...

น่าจะลองถามนายทะเบียนดูนะครับ...

ไหนๆท่านก็มี motto ว่า "No Pain NO Gain" อยู่แล้ว...

แสดงว่าท่านต้องกล้าที่จะเจ็บเพื่อที่จะได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ...

แค่กล้าถาม กล้าลุกขึ้นสู้เพื่อสิทธิของตนเอง...

ปืนกระบอกนั้นของท่านจะมีค่ามากกว่ากระบอกอื่นๆ ทุกครั้งที่ท่านหยิบขึ้นมาดูครับ...

สวัสดีครับ คุณหมอผมมีพลังอีกครั้งครับ ผมดำเนินการอยู่ครับ.357 ทวงถามไปแล้วสำเร็จเมื่อไหร่ผมภูมิใจดังที่คุณหมอกล่าวไว้แน่ๆ ครับ

             ผมเป็นแค่ลูกจ้างระดับล่างบริษัทเอกชนเล็กๆ  คุยกะเสมียนๆโยนปลัดๆปฎิเสธ ..... ผมเดินทะลุหน้าห้อง นอภ.

             เคาะ ๒ โป๊ก เดินเข้าลากเก้าอี้ใส่ฉอดๆๆ  บรรดาลิ่วล้อหน้าตาเลิ่กลั่ก ..... สุดท้ายก็ได้ คือสั่งอนุมัติโดยวาจา

             หลังจากนั้นก็ดำเนินการตามขั้นตอน ป.๓ ขนาด .๔๕ ค่าธรรมเนียม ๖ บาท ....... จขกท.ลองทำดูครับถ้าใจได้

สวัสดีครับ พี่
ถ้าไม่กล้า ไม่มีวันได้ ผมเข้าใจถูกใช่ไหมครับ

[Chaimuy]

ต่างคน ต่างสถานที่ครับ พูดยาก ดุลพินิจนายทะเบียน   

อันที่จริงนี่แหละครับที่ผมพยายามจะบอก...

อย่าทำให้มันพูดยากสิครับ...

ทำให้มันเหมือนกันทุกคนทุกสถานที่...

อย่าปล่อยให้มันขึ้นอยู่กับดุลยพินิจฝ่ายเดียวสิครับ...

ท่าน Chaimuy สังเกตุโลโก้ที่ลายเซ็นของผมไหมครับ...

   V
   V
   V

ผมเข้าใจในสิ่งที่ผลักดันครับ

[M1*VEE*]

       ทุกคนในสัวคมนี้ก็อยู่ภายใต้กฏหมายเดียวกัน ระเบียบข้อกฏหมาย เขาก็ระบุให้เห็นถึงความยุติธรรม ความเสมอภาคของประชาชนทุกคน แต่ในทางปฏิบัติ มันก็ขึ้นอยู่กับ "ดุลยพินิจ" ของผู้มีอำนาจในเรื่องนั้นๆ มันก็เหมือนกับที่ท่านทำผิดกฏจราจร หากท่านได้รับการพิจารณาจากพนักงานจราจร โดยได้รับโทษแค่การ "ตักเตือน" ท่านก็คงจะพอใจและชื่นชมเจ้าหน้าที่คนนั้นว่า เป็นคนดี มีน้ำใจ แต่ในทางตรงข้ามหากท่านได้รับการพิจารณารับโทษให้รับใบสั่งไปเสียค่าปรับ ท่านก็คงไม่พอใจและคงต้องแอบบ่นว่า มันไม่ยุติธรรม ทั้งๆ ที่น่าจะตักเตือนได้ นี่คือดุลยพินิจ ของพนักงานจราจร ที่พิจารณาจากความผิด ว่ามากน้อยอย่างไร
       กลับมาเรื่องการ "อนุญาต" หรือ "ไม่อนุญาต" ในการขอมี .45 ของบุคคลทั่วไป และแน่นอนว่าแม้ตัวบทกฏหมายจะระบุถึงความเสมอภาคของบุคคลตั้งแต่ชาวนายันรัฐมนตรี ว่ายอมมีสิทธิเสมอกัน แต่ช่องว่างของระเบียบกฏหมายอาจจะยังเปิดช่องให้ผู้มีอำนาจให้อนุญาตต้องใช้ดุลยพินิจ ว่า สมควรเหมาะสมอย่างไร ซึ่งผมก็ไม่เถียงว่าแม้กฏหมายหรือระเบียบต่างๆ นั้นมันมีอยู่จริง โดยนิตินัย หากแต่โดยพฤตินัย มันตรงกันข้ามกันก็ได้ครับ

[boon(เสือไบ)]

      ทุกคนในสัวคมนี้ก็อยู่ภายใต้กฏหมายเดียวกัน ระเบียบข้อกฏหมาย เขาก็ระบุให้เห็นถึงความยุติธรรม ความเสมอภาคของประชาชนทุกคน แต่ในทางปฏิบัติ มันก็ขึ้นอยู่กับ "ดุลยพินิจ" ของผู้มีอำนาจในเรื่องนั้นๆ มันก็เหมือนกับที่ท่านทำผิดกฏจราจร หากท่านได้รับการพิจารณาจากพนักงานจราจร โดยได้รับโทษแค่การ "ตักเตือน" ท่านก็คงจะพอใจและชื่นชมเจ้าหน้าที่คนนั้นว่า เป็นคนดี มีน้ำใจ แต่ในทางตรงข้ามหากท่านได้รับการพิจารณารับโทษให้รับใบสั่งไปเสียค่าปรับ ท่านก็คงไม่พอใจและคงต้องแอบบ่นว่า มันไม่ยุติธรรม ทั้งๆ ที่น่าจะตักเตือนได้ นี่คือดุลยพินิจ ของพนักงานจราจร ที่พิจารณาจากความผิด ว่ามากน้อยอย่างไร
       กลับมาเรื่องการ "อนุญาต" หรือ "ไม่อนุญาต" ในการขอมี .45 ของบุคคลทั่วไป และแน่นอนว่าแม้ตัวบทกฏหมายจะระบุถึงความเสมอภาคของบุคคลตั้งแต่ชาวนายันรัฐมนตรี ว่ายอมมีสิทธิเสมอกัน แต่ช่องว่างของระเบียบกฏหมายอาจจะยังเปิดช่องให้ผู้มีอำนาจให้อนุญาตต้องใช้ดุลยพินิจ ว่า สมควรเหมาะสมอย่างไร ซึ่งผมก็ไม่เถียงว่าแม้กฏหมายหรือระเบียบต่างๆ นั้นมันมีอยู่จริง โดยนิตินัย หากแต่โดยพฤตินัย มันตรงกันข้ามกันก็ได้ครับ

สมาชิกหลายๆท่านก็ต่อสู้ เพื่อให้เป็นบรรทัดฐาน ว่าข้าราชการผู้มีอำนาจใช้ดุลยพินิจไม่ถูกต้อง
เพื่อเป็นประโยชน์กับท่านอื่นๆต่อไป ถ้าพวกเรารุกขึ้นมาสู้เพื่อตัวเอง เพื่อความถูกต้อง เจ้าหน้าที่ท่านก็คงจะต้องเปลี่ยนบ้างละครับ

[bird06]

น่าเบื่อมากครับ ข้าราชการไทย เพื่อนผมเป็นครู ตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนประจำอำเภอ ตอนนั้นยังเป็น ระบบซีอยู่ ก็ ซี8 ไปยื่นเรื่องขอขนาด .45 ปลัดไม่ยอมรับเรื่อง ถามว่าเป็นครูจะเอาไปทำไม ยักท่าอยู่นั้นแหละ จนเพื่อนผมโมโห บอกไปว่า ผมซี เท่านายคุณ ให้ผมไปคุยกับนายคุณดีกว่า คุณเองก็ไม่มีอำนาจที่จะอนุญาติ คุณอย่ายุ่ง แล้วก็เดินเข้าห้องนายอำเภอ นายอำเภอไม่ถามซักคำ เรียกปลัดมาสั่งการให้รับเรื่อง และอนุญาติให้ บางที่นายอำเภอไม่รู้หรอกครับ ตัวปลัดนั้นแหล่ะทำรู้มาก

[Choro - รักในหลวง]

ถ้าไม่ได้จริงๆ หรือไม่อยากสู้ คงต้องรอนายอำเภอคนใหม่ครับ 

 

[dmesg]

น่าเบื่อมากครับ ข้าราชการไทย เพื่อนผมเป็นครู ตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนประจำอำเภอ ตอนนั้นยังเป็น ระบบซีอยู่ ก็ ซี8 ไปยื่นเรื่องขอขนาด .45 ปลัดไม่ยอมรับเรื่อง ถามว่าเป็นครูจะเอาไปทำไม ยักท่าอยู่นั้นแหละ จนเพื่อนผมโมโห บอกไปว่า ผมซี เท่านายคุณ ให้ผมไปคุยกับนายคุณดีกว่า คุณเองก็ไม่มีอำนาจที่จะอนุญาติ คุณอย่ายุ่ง แล้วก็เดินเข้าห้องนายอำเภอ นายอำเภอไม่ถามซักคำ เรียกปลัดมาสั่งการให้รับเรื่อง และอนุญาติให้ บางที่นายอำเภอไม่รู้หรอกครับ ตัวปลัดนั้นแหล่ะทำรู้มาก

อันนี้จริงเลยครับ เพราะผมก็สงสัยหลายทีแล้วว่าทำไมไม่ยอมให้ผมพบนอภ. ตัวปลัดก็ลีลาอยู่นั่นล่ะ

[carbide]

ถ้าไม่ได้จริงๆ หรือไม่อยากสู้ คงต้องรอนายอำเภอคนใหม่ครับ 

 

  แล้วถ้าเจอแบบเดิมล่ะ จะทำอย่างไร

[JOKER48111 **รักเมืองไทย_รักในหลวง**]

สู้ครับเอาใจช้วยครับเจ้าของทู้ครับ

[khwanphet_NAVY 39]

..........................ย้ายไปขอที่ใหม่เลยครับ...................

[rute - รักในหลวง]

      ทุกคนในสัวคมนี้ก็อยู่ภายใต้กฏหมายเดียวกัน ระเบียบข้อกฏหมาย เขาก็ระบุให้เห็นถึงความยุติธรรม ความเสมอภาคของประชาชนทุกคน แต่ในทางปฏิบัติ มันก็ขึ้นอยู่กับ "ดุลยพินิจ" ของผู้มีอำนาจในเรื่องนั้นๆ มันก็เหมือนกับที่ท่านทำผิดกฏจราจร หากท่านได้รับการพิจารณาจากพนักงานจราจร โดยได้รับโทษแค่การ "ตักเตือน" ท่านก็คงจะพอใจและชื่นชมเจ้าหน้าที่คนนั้นว่า เป็นคนดี มีน้ำใจ แต่ในทางตรงข้ามหากท่านได้รับการพิจารณารับโทษให้รับใบสั่งไปเสียค่าปรับ ท่านก็คงไม่พอใจและคงต้องแอบบ่นว่า มันไม่ยุติธรรม ทั้งๆ ที่น่าจะตักเตือนได้ นี่คือดุลยพินิจ ของพนักงานจราจร ที่พิจารณาจากความผิด ว่ามากน้อยอย่างไร
       กลับมาเรื่องการ "อนุญาต" หรือ "ไม่อนุญาต" ในการขอมี .45 ของบุคคลทั่วไป และแน่นอนว่าแม้ตัวบทกฏหมายจะระบุถึงความเสมอภาคของบุคคลตั้งแต่ชาวนายันรัฐมนตรี ว่ายอมมีสิทธิเสมอกัน แต่ช่องว่างของระเบียบกฏหมายอาจจะยังเปิดช่องให้ผู้มีอำนาจให้อนุญาตต้องใช้ดุลยพินิจ ว่า สมควรเหมาะสมอย่างไร ซึ่งผมก็ไม่เถียงว่าแม้กฏหมายหรือระเบียบต่างๆ นั้นมันมีอยู่จริง โดยนิตินัย หากแต่โดยพฤตินัย มันตรงกันข้ามกันก็ได้ครับ

ขออภัยนะครับ ผมคิดว่าตัวอย่างที่ท่าน Vichash ยกมามันเทียบกันไม่ได้ครับ...

กรณีทำผิดกฎหมายเป็นการกระทำความผิด บทลงโทษก็ว่ากันไป...

แต่การขอใบอนุญาตมิใช่การทำผิดครับ...

หากจะเทียบ ผมอยากให้เทียบกับการขออนุญาตอย่างอื่นจะดีกว่าครับ...

ผมขอยกตัวอย่างกับการขอใบอนุญาตขับขี่รถยนตร์นะครับ...

สมัยก่อน(ยี่สิบสามสิบปีก่อน)ใบขับขี่ออกค่อนข้างยาก...

ไปสอบเองก็ต้องมีตกมีสอบซ้ำกันกว่าจะผ่าน...

แต่หากมีเส้นสายหรือให้สินบนล่ะออกง่ายเร็วปรื้อ...

แล้วลองดูทุกวันนี้สิครับ...

ใบอนุญาตขับขี่ออกง่ายและสะดวกกว่าเดิมมาก...

ท่าน Vichash ไม่อยากให้ใบอนุญาตซื้ออาวุธปืนออกได้ตามความเหมาะสมเหมือนใบขับขี่หรือครับ...

มีคุณสมบัติครบไม่มีข้อห้ามตามกฎหมาย ก็ควรออกให้ไป...

มิใช่พยายามทำให้มันยากซับซ้อน จนพาให้ประชาชนทั่วไปมองว่าเป็นช่องทางเพื่อหาผลประโยชน์...