ทุกคนในสัวคมนี้ก็อยู่ภายใต้กฏหมายเดียวกัน ระเบียบข้อกฏหมาย เขาก็ระบุให้เห็นถึงความยุติธรรม ความเสมอภาคของประชาชนทุกคน แต่ในทางปฏิบัติ มันก็ขึ้นอยู่กับ "ดุลยพินิจ" ของผู้มีอำนาจในเรื่องนั้นๆ มันก็เหมือนกับที่ท่านทำผิดกฏจราจร หากท่านได้รับการพิจารณาจากพนักงานจราจร โดยได้รับโทษแค่การ "ตักเตือน" ท่านก็คงจะพอใจและชื่นชมเจ้าหน้าที่คนนั้นว่า เป็นคนดี มีน้ำใจ แต่ในทางตรงข้ามหากท่านได้รับการพิจารณารับโทษให้รับใบสั่งไปเสียค่าปรับ ท่านก็คงไม่พอใจและคงต้องแอบบ่นว่า มันไม่ยุติธรรม ทั้งๆ ที่น่าจะตักเตือนได้ นี่คือดุลยพินิจ ของพนักงานจราจร ที่พิจารณาจากความผิด ว่ามากน้อยอย่างไร
กลับมาเรื่องการ "อนุญาต" หรือ "ไม่อนุญาต" ในการขอมี .45 ของบุคคลทั่วไป และแน่นอนว่าแม้ตัวบทกฏหมายจะระบุถึงความเสมอภาคของบุคคลตั้งแต่ชาวนายันรัฐมนตรี ว่ายอมมีสิทธิเสมอกัน แต่ช่องว่างของระเบียบกฏหมายอาจจะยังเปิดช่องให้ผู้มีอำนาจให้อนุญาตต้องใช้ดุลยพินิจ ว่า สมควรเหมาะสมอย่างไร ซึ่งผมก็ไม่เถียงว่าแม้กฏหมายหรือระเบียบต่างๆ นั้นมันมีอยู่จริง โดยนิตินัย หากแต่โดยพฤตินัย มันตรงกันข้ามกันก็ได้ครับ
ขออภัยนะครับ ผมคิดว่าตัวอย่างที่ท่าน Vichash ยกมามันเทียบกันไม่ได้ครับ...
กรณีทำผิดกฎหมายเป็นการกระทำความผิด บทลงโทษก็ว่ากันไป...
แต่การขอใบอนุญาตมิใช่การทำผิดครับ...
หากจะเทียบ ผมอยากให้เทียบกับการขออนุญาตอย่างอื่นจะดีกว่าครับ...
ผมขอยกตัวอย่างกับการขอใบอนุญาตขับขี่รถยนตร์นะครับ...
สมัยก่อน(ยี่สิบสามสิบปีก่อน)ใบขับขี่ออกค่อนข้างยาก...
ไปสอบเองก็ต้องมีตกมีสอบซ้ำกันกว่าจะผ่าน...
แต่หากมีเส้นสายหรือให้สินบนล่ะออกง่ายเร็วปรื้อ...
แล้วลองดูทุกวันนี้สิครับ...
ใบอนุญาตขับขี่ออกง่ายและสะดวกกว่าเดิมมาก...
ท่าน Vichash ไม่อยากให้ใบอนุญาตซื้ออาวุธปืนออกได้ตามความเหมาะสมเหมือนใบขับขี่หรือครับ...
มีคุณสมบัติครบไม่มีข้อห้ามตามกฎหมาย ก็ควรออกให้ไป...
มิใช่พยายามทำให้มันยากซับซ้อน จนพาให้ประชาชนทั่วไปมองว่าเป็นช่องทางเพื่อหาผลประโยชน์...
สวัสดีครับ
ต่างมีเหตุผล และมุมมองครับ
ผมให้ถูกทั้งสองท่าน ครับ
