คุณแม่เป็นคนพังงาครับ...ส่วนลูก...เกิด+โตที่ กทม....ครับ
ถ้างั้นก็แสดงว่ากลับพังงาบ่อย
อยู่ไกลท้ายเหมือง ตะกั่วทุ่ง ตะกั่วป่า หรือเปล่าครับ ผมเคยไปนานมาแล้ว
ตอนนั้นไปทานกุ้ง ปลาหมึก ปลา ยกเว้นปูมันกินยาก ทั้งวงมีคน 7 คน
ไม่มีข้าว มีแต่อาหารทะเล กินจนอิ่มกินไม่ค่อยจะลง ค่าอาหารทั้งหมด 270 บาท
ถูกมาก ๆ
เท่าที่สังเกตดูเขาลอยเรือจับเอาตรงริม ๆ ทะเลไม่ไกลจากที่ผมทานครับ
ผมเคยไปพังงา 2 ครั้ง ครั้งแรกไปเอง ครั้งที่สองไปกับเพื่อน
เรื่องของเรื่องตอนนั้นผมอยู่เชียงใหม่ครับ วันนั้นตื่นทานอาหารเช้าเสร็จ
ก็นั่งเล่นมองดูรถราวิ่งไปมา จู่ ๆ ก็นึกอยากมื้อเที่ยง อยากไปกินก๋วยเตี๋ยวที่
กำแพงเพชร ก็เลยขับรถเดินทางไปกำแพงเพชรทันที ไปถึงกำแพงเพชร
ก็เกือบเที่ยง สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ รุ่นที่ถือเหมือนกระเป๋าเจมส์บอนด์
กำลังจะเข้ามา ราคาเครื่องละแสนกว่าบาท ผมอาศัยโทรศัพท์สาธารณะ
ถามเพื่อนแล้ววนหาบ้านเพื่อนจนเจอ
พอเจอก็ชวนกันไปทานก๋วยเตี๋ยว ระหว่างทานก็คุยกันไปคุยกันมาก็คิดถึงเพือน
ที่อยู่นนท์ ทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จส่งเพื่อนกลับไปบ้านเก็บเสื้อผ้าแล้วก็ออกเดินทางไปนนท์
ไปถึงนนท์ตอนเย็น ๆ ค่ำ ๆ แล้ว 3 คนเราทานข้าวเย็นเสร็จก็คิดถึงเพื่อนที่อยู่จัน
ก็เลยออกเดินทางไปจัน ไปถึงจันสามทุ่มกว่า ก็ทานข้าวรอบดึกคุยกันไปเดินเด็ดเงาะทานไป
จนดึกก็เข้านอน พอเช้าก็เที่ยวไปเรื่อยเปื่อยแถวเมืองจัน เที่ยวได้หลายวันเพื่อน ๆ
บอกว่าอยากกลับบ้านก็ส่งเพื่อนกลับตามลำดับ หลังจากส่งเพื่อนคนสุดท้ายที่กำแพงเพชร
แทนที่ผมจะเข้าเชียงใหม่ ดันคิดถึงเพื่อนที่อยู่ใต้ ชวนใครใครก็ไม่ไป เลยลุยเดี่ยว
ลงใต้ไปอยู่ใต้เกือบสามเดือน จนพายุเกย์เข้า อยู่ไม่ไหวหนีกลับเหนือดีกว่า
ก็เดินทางเลาะชายทะเลมาเรื่อย แวะเทียวตามจังหวัดต่าง ๆ จนกลับมาถึง
ทางแยกตัววาย ทางหนึ่งกลับบ้านไปเชียงใหม่ กับอีกทางหนึ่งมุ่งสู่เชียงราย
ใจมันบอกว่าอยากไปเชียงรายก็เลยไปที่เชียงราย ไปนอนเกือบเดือน ว่าจะกลับบ้านแล้ว
ก็พอดีได้เพื่อนคนหนึ่งมาเรียนที่เชียงใหม่วันหยุดจึงกลับบ้าน ผมก็เลยได้เพื่อนพาเที่ยว
อยู่เชียงรายอีก 1 อาทิตย์ จึงพากันกลับเชียงใหม่ กลับมาผมก็ไม่เข้าบ้าน
ไปนอนอาพาร์เมนต์ของเพื่อนคนนี้อีกเป็นปี ช่วงนั้นเวลาเขาไปเรียนผมก็ไปยิงปืนบ้าง
หรือเดินทางไปอยู่แถวชายแดนบ้าง อยู่ไม่ค่อยเป็นที่เป็นทาง เรียกว่าเที่ยวจนเบื่อ
ไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็กลับไปเรียนต่อ
เที่ยวมาทั้งหมด ถ้าบอกว่าชอบที่ไหนที่สุด หากไม่รู้จักพายุเกย์ กับ สึนามิ
ก็จะตอบว่าชอบพังงาที่สุด ตรงที่ผมไปอยู่มันเป็นชายทะเล เงียบสงบดีมาก
หิวก็หาจับปลากิน อิ่มก็ทำงานสร้างอุปกรณ์จับปลา ตอนนั้นผมโทรทางไกล
มาเชียงใหม่บอกทีบ้านว่าอยากหุ้นกับเพื่อนซื้อเรือจับปลาสักลำ ว่าจะลอง
มาทำมาหากินทางใต้นี้ ที่บ้านบอกว่าไม่ให้ทำมันไกล และมันบาป
ถ้าจะทำเองให้หาเงินซื้อเรือเองก็แล้วกัน โธ่แล้วผมจะเอาเงินที่ไหน
เรื่อลำนึงกับอุปกรณ์อิเลกสำหรับหาปลามันซื้อเบนซ์ได้เป็นคัน
โครงการก็เลยล่มไป เพื่อนผมก็เลยลงทุนคนเดียว อยู่ได้ไม่นาน
ก็มีพายุเกย์เข้า ทำเอาหลายคนหมดเนื้อหมดตัวที่เดียว
ตอนหลังก็มีรถขนเชื้อประทุระเบิดกลางถนนที่พังงา
ไม่รู้ว่าคุณยังอยู่พังงาหรือเปล่าครับ
มีเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับแรงระเบิด
ผมดูข่าวก็ได้ความว่าแรงระเบิดตอนนั้น ทำให้เส้นลวดนำกระแสไฟฟ้าของเชื้อประทุ
วิ่งไปด้วยความเร็วสูง ทะลุอิฐบล๊อกบ้านเข้าไปฝังในเนื้อคนที่กำลังอยู่ในบ้าน
โดยที่คนคนนั้นไม่รู้สึกตัว มารู้ตอนหลังอีกเป็นปี มันมีอาการอักเสบเจ็บ ๆ มีหนอง
ก็เลยไปให้หมอตรวจ ผ่าดูคีบออกมาเป็นลวดนำกระแสของเชื้อประทุ
มีเรื่องที่น่าตลกคือ ตอนรถขนเชื้อประทุคว่ำ ลังเชื้อประทุก็เทกระจาด
ก็คงมีไทยมุงที่แอบขนลังไปโดยไม่ได้รับอนุญาติ ใครเป็นใครก็ไม่รู้หละตอนนั้น
ข่าวบอกว่าเห็นลังเชื่อประทุลังนี้วางอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ห่างหลายร้อยเมตรจากจุด
ที่รถคว่ำและเกิดการระเบิดในภายหลัง ผมนึกภาพตามมันคงจะแบกกันมาดี
แล้วจู่ก็มีแรงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว คนแบกลังคงจะรู้ว่าตนกำลังหอบระเบิดมา
ก็เลยปอดบรรจงวางลงอย่างดีแล้วก็เผ่นหนีไป
มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ ว่าทำไมเชื้อประทุจึงระเบิดขึ้นมาได้ เชื้อประทุนี้ต้องการ
กระแสไฟฟ้าเป็นตัวจุด หรือว่ามีการระเบิดชนิดอื่นปะปนมาด้วย
