โถ.โถ... คุณsitta ทำไมมา ถามแบบนี้
คำเมือง กับผมนี่ มีความหลัง ที่ฝังใจ
เคยเล่า ให้ฟังแล้ว โดนท่านแซว จำได้ไหม
คำเมือง ที่ปวดใจ ใช่..ครับใช่..."ลุกไหนมา"....
หากลืม จำไม่ได้ หรือจะให้ ทวนใหม่หนา
ติดอยู่ ที่เวลา เพื่อนจะด่า ว่ารำคาญ
เรื่องยาว ครับ"ยาวง่าว" หากผมเล่า อาจจะนาน
เอ้า!!ลอง ดูซักวัน ว่าผมมัน แต่งทันไหม
เรื่องมัน มีอยู่ว่า เมื่อก่อนนะ ประถมวัย
ผมย้าย บ้านเรื่อยไป ทำไงได้ ตามบิดา
พ่อย้าย ลูกก็ย้าย เรียนที่ไหน ค่อยไปหา
ไม่ยาก หรอกลูกยา บอกเขาว่า ตามพ่อไง
จนย้าย มาพะเยา เราหนอเรา นักเรียนใหม่
เด็กเก่า ก็สนใจ เอ็งเป็นใคร ไปไงมา
วันนี้ ผมมาเช้า เข้าห้องน้อย ไม่คอยท่า
ไม่รู้จัก ใครนี่หว่า จะเดินซ่า ไปทำไม
เลือกได้ โต๊ะท้ายห้อง มีคนจอง ก็หาไม่
นั่งเล่น มันเรื่อยไป รอจะได้ เคารพธง
มีเพื่อน เจ้าของถิ่น คงได้กลิ่น ไอ้เด็กหลง
มาทัก อย่างเจาะจง "เฮ้ย!เด็กดง "ลุกไหนมา""
ผมนั่ง ทำหน้าเหรอ อ้าปากเหวอ ตายละข้า
นั่งที่มัน หรือเปล่าหว่า?? เอาเถอะน่า ใจเย็นเย็น
ผมตอบ อย่างมั่นใจ "ลุกจากไหน... ก็เห็นเห็น"
รีบตอบ ตรงประเด็น อย่างใจเย็น เน้นไมตรี
"ไม่ได้ลุก จากไหนท่าน เพราะผมมัน นั่งตรงนี้
ตั้งแต่เช้า แล้วครับพี่" ไม่มีที ท่ายียวน
รุ่งขึ้น วันวินาศ ทั้งอากาศ ก็ผันผวน
มันยกพวก มาเป็นขบวน บอก"ไอ้อ้วน มึงกวนตีน"
กูถาม "ลุกไหนมา" หมายถึงว่า ถามถึงถิ่น
ที่พ่อมึง เคยทำกิน ก่อนย้ายถิ่น มาที่นี่
เสือกตอบ กูมาได้ ผมนั่งไว้ แต่เช้าพี่
ไม่ได้ ลุกสักที ตอบแบบนี้ "มันกวนตีน"...
ผมเอง ก็คล้ายคุณ เจ้าถิ่นฉุน ไอ้หน้าจีน
มันว่า ผมกวนตีน ผมก็กวน มันทุกวัน
กวนกัน จนได้เรื่อง ผมมีเรื่อง แทบทุกวัน
ครูส่าย หน้าทุกชั้น เพราะผมนั้น มันเหลือทน
ยอมคน ผมไม่ยอม คงตรอมใจ ถ้ายอมคน
ผมสู้ ทุกทุกคน ผมไม่สน ว่าเป็นใคร
สู้ไป จนได้เรื่อง ผอ ออ เฟื่อง เข้าห้ามไว้
ผอ ออ ถามลูกใคร ตอบพ่อใหญ่ จึงลากัน
มันจับ ผมขึงพืด รุมกระทืบ มือเมามัน
กระดูกมือ ผมหักพลัน ณ ตอนนั้น เจ็บแค้นใจ
กลับไป คว้าสามแปด แล้วจึงแรด ตามมันไป
กดให้ ที่ขาใหญ่ ยกมือไหว้ ผมเอาจริง
สุดท้าย ผมขาใหญ่ ไม่มีใคร กล้าท้วงติง
ตัวผม ไม่เหย่อหยิ่ง ไม่หาสิ่ง รังแกใคร
เป็นคน รักสงบ ไม่ชอบคบ กับใครใคร
วันหยุด หายไปไหน ผมชอบไป แอบยิงปืน
ยิงจน ข่าวกระฉ่อน รู้ทั้งบ่อน และโรงปืน
ผู้ใหญ่ จึงให้ขึ้น ทำเนียบปืน ผู้ลองยิง
ยิงไป จนมือด้าน ถูกช่วยวาน เอาปืนยิง
ทำไป เป็นระวิง เอางานจริง จนมือชา
เรียนต่อ ช่างยนต์รุ่น พี่ไม่สน ใจเราหนา
ด้วยเพราะ เรามือชา มือเราหนา เพราะจับปืน
รับน้อง ผมไม่ไป เพราะผมใหญ่ ผมมีปืน
รุ่นพี่ จึงไม่ฝืน เราพกปืน ดีจริงจริง
ใครพูด ไม่ถูกหู ถ้าผมรู้ ผมท้ายิง
เกเร มันทุกสิ่ง เพราะโตมา ตัวคนเดียว
ตอนหลัง ได้เพื่อนดี และมีศรี มาช่วยเสียว
ก็เลย หักหัวเลี้ยว ไปชอบเสียว ดีกว่าปืน
รอยแผล ติดข้อขา เพื่อนว่าบ้า กว่าคนอื่น
ผมโดน กระสุนปืน ถ้าให้ยืน ไม่เท่ากัน
รักษา จนขาหาย มันก็กลาย เป็นเท่ากัน
พาผม วิ่งเร็วพลัน ผมดีใจ กว่าได้ทอง
บางสิ่ง ที่ผมเห็น บางสิ่งเป็น เรื่องสยอง
โชคดี พระคุ้มครอง ทำให้ผม อายุยืน
หลายเพื่อน อายุสั้น เพราะมันนั้น ไม่อดฝืน
ไม่ทน เก็บกล้ำกลืน เมื่อมีเขา มารังแก
หลายครั้ง ผมต้องทน บนคำสอน ของซินแส
ถ้าถูก เขารังแก ให้เก็บงำ และฝืนทน
ทำได้ ระยะยาว จะเป็นศรี แก่ตัวตน
ผมลอง แล้วได้ผล จนเป็นคน มาทุกวัน...
