สุดๆ..หลานผม...หลานผม^^
วันนี้เริ่มช่วงบ่ายที่ปันน่าสงสารครับ
ชวนผมไปสวนสาธารณะของอบต.ตำบลวิชิตตั้งแต่กลางสัปดาห์ อยากไปเล่นสนามเด็กเล่นที่นั่น.......ออกจากบ้านบ่าย2 ตอนวาดรูปเจ้าปันปั่นงานจี๋แบบเผางานสุดๆ จะรีบทำเวลาไปสวนฯ
ไปถึงสวนจอดรถปุ๊บ ปันเปิดประตูโดดลงตุ้บ วิ่งจี๋ไปหาวงเด็ก.....แป๊กสนิท เด็กๆวงกร่อย ไม่มีใครยอมเล่นด้วย ทำเฉยเมยชั้นไม่สนแกซะงั้น
เจ้าปันยังไม่ถอดใจ หน้ายิ้มแป้นสว่างโร่ไปแต่ไกล เดินเลียบๆเคียงๆไปอีกวงนึง คราวนี้บอก"ขอเค้าเล่นด้วยนะ"ก่อนเลย กลัวจะตกใจเหมือนวงเมื่อกี้ ...... แต่ก็แป๊กอีก เค้าเล่นด้วย แต่ออกแนวกร่อยๆแกร็งๆ แป๊บเดียวก็ทำเฉย้ายไปเล่นอย่างอื่นกัน
เป็นแบบนี้อยู่4วง เจ้าปันจ๋อยสนิท ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงไม่เล่นด้วย..........
ผมดูไปก็โทรเล่าให้พี่เอ้ฟังไป พอมันเดินหน้าเจื่อนกลับมาบอกว่า"ไม่มีใครเล่นกับหนูเลย"ก็ได้แต่ปลอบมันไป ว่าลูกไม่ค่อยได้มา เค้าเลยไม่รู้จักมั๊งจ๊ะ เด็กๆที่นี่เค้าอยู่แถวนี้เค้าเลยรู้จักกันหมด ลูกมาบ่อยๆพอเค้ารู้จักเดี๋ยวก็มีคนเล่นด้วยแหละ
2ชั่วโมงที่เหลือเลยได้แต่เล่นกันเอง2คนพ่อลูก ตอนเล่นกันมันก็กิ๊วก๊าวสนุกดีแต่พอจะกลับมันมองวงเด็กๆ(ที่ไม่ยอมเล่นด้วย)ตาละห้อย ตอนขับรถกลับเจ้าปันนั่งนิ่งมาก เงียบกริบไม่พูดไม่จา
ผมขับไปต้องปลอบลูกไป ว่าเดี๋ยวพอรู้จักเค้าก็เล่นด้วยแหละ ลูกใจดีจะตาย พรุ่งนี้มาใหม่นะ ถ้าพรุ่งนี้ไม่เล่นอีก อาทิตย์หน้าก็มาใหม่ตอนเค้าไปเล่นที่โรงเรียนลูกลูกยังเล่นด้วยเลยนี่ ฯลฯ
จอดรถหน้าบ้านปุ๊บ เจ้าปันพูดคำแรก......พรุ่งนี้หนูไม่ไปขอเล่นด้วยแล้ว หนูไปขี่ม้าดีกว่า พ่อพาไปนะ
ตอนจบกลายเป็นพ่อมันที่น่าสงสาร
