ผมไม่ใช่ทหารครับ
แต่มีเพื่อนๆครบทุกประเทศในอาเซียน เพราะบางทีประชุมกำหนดนโยบายการพัฒนาทรัพยากรทางทะเลของภูมิภาคด้วยกัน วันมะรืนก็จะเจอกันในที่ประชุมอีกแล้ว ลองมานึกดูแต่ละคนจากแต่ละชาติจะมีธรรมชาติไม่เหมือนกันครับ อ่านพอขำๆนะครับ
สิงคโปร์: ฉลาดเป็นกรด เวลาประชุมร่วมกันอ่านเกมเก่ง อะไรที่ไม่สนใจจะเงียบ แต่สิ่งที่ตนเองต้องการจะทำทุกวิธี ลอบบี้เก่ง แต่ก็ค่อนข้างแฟร์ (มักชอบยื่นหมูยื่นแมว กรณีเอาเอฟ 16 มาแลกสนามซ้อมบินที่อุดรนี่เห็นชัดเลย) ทำการบ้านก่อนการประชุมทั้งเนื้อหาการประชุม และสืบค้นประวัติผู้เข้าร่วมการประชุม ถือที่หนึ่งของนักเจรจาและนักประชุม
อินโดนีเซีย: ถือว่าเป็นพี่ใหญ่ (อาศัยว่าประชาชนเยอะ ทรัพยากรมาก) มักชอบเสนออะไรตามใจ ไม่ค่อยฟังคนอื่น แต่ขอโทษที ไม่ค่อยมีเงิน (ชาวบ้านเลยชอบแซวว่า ใหญ่ฟักใหญ่แฟง)
บรูไน: น้องเล็ก...แต่รวย เป็นประเภทเงียบๆไม่ค่อยค้านใคร ทุกคนเลยไม่มีใครค้านเช่นเดียวกัน เพราะบรูไนชอบพูดว่า...เรื่องงบประมาณ บรูไนม่ายมีปัญหา...
ฟิลิปปินส์: ประเทศที่มีทรัพยากรมากพอควร แต่ประเทศแสนจนไม่รู้ว่าจะล้มละลายเมื่อไหร่ (กลัวไทยจะเป็นอย่างนี้จังเลย) ...เป็นประเทศที่มีปัญหาภายในเยอะ ถึงแม้ว่าบุคคลากรฉลาด แต่ติดสนุกสนาน เลยมักไม่ค่อยประสบความสำเร็จเวลาประชุม
เวียดนาม: เห็นแก่ตัว ขี้โกง จะเอาอย่างเดียว ไม่ค่อยยอมจ่าย คล้ายกับสิงคโปร์ แต่ขาดศิลปการต่อรองอย่างแรง (ดีอย่างเดียวคือเวลาประชุม ตัวแทนเวียดนามที่เป็นสุภาพสตรีมักจะ...สวย)
เขมร และลาว: ประเทศกำลังพัฒนา มักจะแบมือขออย่างเดียว เพราะเงินสนับสนุนจากองค์กรต่างชาติมาก...จนจะเสียนิสัยอยู่แล้ว ตัวแทนประชุมมักไม่ใหญ่จริง วลีที่ใช้ประจำคือ ต้องนำกลับไปหารือกับผู้มีอำนาจตัดสินใจ
พม่า: ไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะประเทศยังทหารใหญ่คับเมือง จะลงโครงการพัฒนาต่างๆค่อนข้างลำบาก เพราะพวกฝรั่งยังแซงชั่นอยู่ แต่เวลาประชุมกันค่อนข้างแฟร์ ยอมจ่าย (งบประมาณมักไม่มีปัญหา...น่าแปลกที่ประเทศพอจะมีเงิน)
มาเลย์คนเก่งของเรา: เวลาเจรจากันค่อนข้างเอาเปรียบ น้ำใจดูเหมือนจะอยู่ในบ่อ (คือมีน้ำใจครับแต่มักไม่ค่อยใช้) งบประมาณมีแต่มักจะกั๊กไว้ก่อน เป็นนักเจรจาการประชุมที่เก่งพอสมควร
พี่ไทย: ในเวทีประชุมระดับภูมิภาคแล้ว...คล้ายๆอินโดนีเซีย ปน ฟิลิปปินส์ ผลประโยชน์เข้าประเทศเลยมักจะไม่ค่อยเต็มมือ
