...เช้าหลังฝน ลมแผ่วๆเย็นๆมากระทบลำแขน สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ทำให้หวนคิดถึงลมหนาว ผมนั่งริมระเบียงชั้น2 มองกลุ่มพิราบเดินไปมาอยู่สนามหญ้าหน้าคอนโด..ดั่งแมวป่าจับจ้องเหยื่อ
ซึ่งจะยิงเมื่อไหร่ก็ได้ พวกมันอาจจะตายหมดกลุ่มโดยที่ผบ.ไม่ทันตืนขึ้นมาบ่น ลุงพ่อบ้านไม่ทันเอะใจ ....... อย่ารอช้าเลยผมรีบยกกล่องปืนมาวางเปิดกล่องขึ้น..แต่เอ๊ะช้าก่อนๆๆ นั่งคิดถึงว่ามันเป็นประเด็นอะไรกับเราบ้างน๊า เป็นประเด็นสักนิดนึงก็ยังดีน่า (เอาง่ายๆผมจะหาเรื่องมัน ) คิดในใจอีก ..เฮ้ยมองหน้ากรูเหรอ.. ก็เปล่าพวกมันก้มหน้าก้มตาจิกกินอาหารเช้ากลางสนามหญ้าอยู่ ถ้ามันสร้างความเดือดร้อนรำคาญให้เรา หรือคนรู้จักเราแม้เพียงเสี้ยว หรือใครแปลกหน้าเอาตังค์เหรียญมาวางให้สักสองสามเหรียญให้กำจัดมันจะไม่ลังเลเลยสักนิด .. .นั่งจดจ่อ.หาเรื่องๆๆๆ ...เฮ้อเหนื่อย(บ่นในใจ).. ..
เงยหน้ามองไปทางริมน้ำ ที่ค่อยๆไหลเอื่อยๆ เฮ้อสดชื่นจริงๆ นกกระยาง บินขึ้นมาจากริมน้ำขึ้นมาเกาะต้นไม้แห้งไม่มีใบ ทุกๆวันก็มักจะมีนกน้ำหลายชนิดใช้ต้นไม้แห้งไม่มีใบนี้ใช้เป็นที่พักระหว่างหาอาหารริมคลอง นกเขาใหญ่ก็ใช้หาคู่ นกเอี้ยง นกปรอด นกนางแอน แวะเวียนกันมาใช้บริการต้นไม้แห้งไม่มีใบกันอย่างไม่ขาดสาย สี่สิบห้าเมตรพอดิบพอดี เป็นระยะห่างระหว่างระเบียง ไปถึงยอดต้นไม้แห้งนั้น
ที่รู้ก็เพราะนั่งยิงกิ่งไม้เล่นซ้อมมือบ่อยๆตื่นเต้นดี ทำอะไรแผลงๆไม่มีใครรู้ .. นั่งทอดอารมณ์ปล่อยใจมองสายน้ำ มองนกหลายๆชนิดที่ต้นไม้แห้งจนลืม คู่กรณีเจ้าพิราบกลุ่มนั้นไปเลย(ยังหาเรื่องเค้าไม่ได้ ดันให้เค้าเป็นคู่กรณีอีก ฮ่าๆๆ ) พวกมันก็ยังคงก้มหน้าก้มตาจิกกินอาหารเช้ากลางสนามหญ้าอย่างไม่สะทกสะท้านว่าเพรชฆาตกำลังจับจ้องอยู่(จ้องหาเรื่อง)แล้วผมก็ไม่ได้ยิงมันเฮ้อ ว่าแล้วเก็บปืน สวมรองเท้าผ้าใบออกไปวิ่งดีกว่า พรางคิดว่าสายๆไปบ่อกามิกาเซ่ดีกว่า อิอิอิอิ
