ไอ้ตัวนี้ส่องไปเห็นตามันแล้วสงสาร ลั่นไกสังหารมันไม่ลง
เด็กๆ เคยเลี้ยงอยู่ตัวหลายตัว
มีตัวโปรดอยู่หนึ่งตัว ยังจำชื่อมันได้อยู่เลย ไอ้ปุ๊กลุ๊ก มันเชื่องมากชอบวิ่งเข้าหาคน โชคร้ายโดนคนที่บ้านปิดประตูทับตาย ร้องไห้อยู่เป็นวัน
แต่ไอ้ฝูงนี้ละก็ มีเท่าไหร่ก็ไม่พอ
ล่ามาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
ตอนเด็กๆไอ้ฝูงแบบนี้มาลงในนาข้าวแถวบ้าน สมัยนั้นยังยิงหนังสติ๊กอยู่ ระยะค่อนข้างไกล ยิงได้ครั้งเดียว พลาดแล้วรออีกนานเลยกว่ามันจะลงอีกรอบ
ตามล่ามันอยู่หลายวันก็ไม่สำเร็จ เลยคิดแผนการร้ายไปหาถั่วเขียวกับข้าวเปลือกมาแช่เหล้าขาวที่เพื่อนมันแอบขโมยของพ่อมันมา
ทิ้งไว้คืนหนึ่งแล้วเอาใส่กะลามะพร้าวไปวางไว้ หว่านข้าวเปลือกล่อให้มาลงตรงนั้น แล้วไปแอบอยู่ในพุ่มมะขามเทศ แหวกช่องข้างๆ รอไว้เป็นช่องยิง
ต้องนั่งนิ่งๆ ด้วย อย่าให้นกมันรู้ว่าเราอยู่ตรงนั้น ก้มหัวไว้ด้วยไม่งั้นหนามทิ่มหัว
ไม่รู้ทำไปได้ยังไง ตอนนี้จ้างให้ไปทำอีกก็ไม่เอา
ปรากฏว่าได้ผล มีบางตัวหลงไปกินด้วย รอซักพักให้แอลกอฮอลออกฤทธิ์ แล้วก็ช่วยกันเล็งไอ้ตัวที่ทำท่างงๆ แถวกะลาที่วางไว้ ปฎิกริยาตอบสนองมันจะช้ากว่าตอนปรกติ ช่วยกันรุมยิงสามสี่คน
ได้มาสองตัว ดีใจมาก เพื่อนเอาไปผัดกระเพรามาให้กิน อร่อยมาก
ตั้งแต่มีโรคไข้หวัดนกมาระบาดคนก็เลยเลิกกินพิราบกันไปเลย ทั้งที่จริงแล้วมันเป็นอาหารที่รสชาดดีทีเดียว
