ยังคาใจไอ้หมูหมาเมินพี่นะอยู่เลย ทำไมมันเหนียวได้ขนาดนั้น
ผมว่ามันเหนียวกว่ายางหนังสติ๊คง่ามที่ผมยิงอีกนะ
หลังจากคนเคี้ยวกันไม่ไหวแล้ว กินหมูเหมือนกินหมากฝรั่ง อมๆ เคี้ยวๆ แล้วก็คายทิ้ง
ผมก็หยิบไปโยนให้หมาล็อตไวเล่อร์ลองชิม ไหนๆ คนก็ไม่กินแล้วเล่นชิ้นใหญ่ประมาณครึ่งฝ่ามือเลย
ลองจินตนาการว่าหมาตัวใหญ่ขนาดนั้น ยังต้องเอียงคอเคี้ยวหมู ถ้าเป็นคนคงทำหน้าตาเหมือนไอ้หมอนี่
ขยับกรามปากเบี้ยวไปมา พยายามบดหมูให้ได้ มันยืนเอียงคอโม่อยู่เป็นนาทีกว่าจะกลืนลงไปได้
ชิ้นแรกผมไม่ได้ตั้งใจให้ล็อตไวเล่อร์กินหรอก จะให้ไอ้ตัวเล็กกว่ามันกินสงสารมัน แต่ไอ้ล็อตมันรีบวิ่งมาตัดหน้าแย่งไป
ชิ้นที่สองโยนไป ไอ้ล็อตมันยืนนิ่งเลย มีไอ้ตัวเล็กวิ่งมาคาบไปกินแล้วก็หายไปเลยไม่โผล่ออกมาอีก ปรกติหมาเวลาได้กินอะไรแล้วมันชอบ มันจะมายืนรอขอเพิ่มอีก แต่นี่หายต๋อม
ไม่รู้ติดคอตายหรือเปล่า ฝากพี่นะไปดูด้วย ถ้ามันตายไปพี่ก็บาปล่ะในฐานะเจ้าของหมู
นี่แหละที่มาของหมูหมาเมิน
