ลุงใจได้เวลาเล่านิทานเรื่องผีตองเหลีองแล้วครับ
ลุงใจ..จะเล่าเรื่องเป็น นักรบเก่าหื้อฟังก่อน ส่วนผีต๋องเหลือง เปินห้ามเล่าตอนกลางคืน
...
ลุงใจ...จะเล่าฮื้อน้องๆ นักรบรุ่นเก่า และ เพื่อนๆ สมช.ฟังไว้ เป็นความรู้ สมัยลุงใจ..เป็นบ่าวแผ่ว
สมัยนั้นประมาณ ปี ๒๒-๒๓ ลุงใจ ปะทะกับ ผกค.ยิงกันสนั่นป่า ช่วงนั้นรบติดพัน ออกไล่ล่า
ขยายผล ขอ ปืนใหญ่ยิง สนับสนุน ขอ ฮ.กันชิป และเครืองบิน OV 10 ทำแอร์สไตร์ ปานสงคราม
ในเวียดนาม ลุงใจ กับลูกน้อง ๒คนไล่ล่ามา ๑คืนหลงกลับทีมใหญ่ ลูกน้องขวัญกระเจิง ซ้ำมาตกดอย
ขาแพลง เดินบ่ได้ พอดีหิวข้าว หิวน้ำตาลาย ข้าวก็หมด ก็เลยบอกให้ลูกน้องหลบอยู่ในป่า ลุงก็
ลงไปหาน้ำในหุบห้วย เดินมาคนเดียวกลางทางเปลี่ยว มาปะใส่ ผกค. ๕ คน กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
ใต้ต้นไม่ใหญ่ พอดูลูกปืนลุงใจ เหลืออยู่แค่ ๓ แก่น ตอนแรกก็ไม่กล้ายิง พอดูไปบนต้นไม้ใหญ่ มีกิ่งไม้แห้ง
ขนาดใหญ่หักอยู่ แต่ยังบ่หล่นเตื่อ... เพราะมีเครือเขาพันไว้ ลุงเลยตัดสิน ยกปืนขึ้นยิงเครือเขา
๑ นัด ขาดสะบั้น ตกลงมาใส่ ผกค.คาที่ตายไป ๓ ศพ
ทีเหลือวิ่งหนีไปคนหนึ่ง ลุงยกติดไป ๑ นัด เรียบร้อย
เหลือแหมคน ลุงใจยั๊บดิบได้ ๑ คน สรุป ผกค.งานนั้น ตาย ๔ ยั๊บดิบๆำได้ ๑ คน
ลูกปืนลงใจ.เหลือ ๑ นัด..
ก็เลยจับ มันขี่หลังขึ้นดอยมาตวยหาลูกน้อง และกำลังส่วนใหญ่...จากพฤติกรรมคราวนั้น เป็นที่พั่นพรึงของ ฝ่ายตรงข้าม
ลุงใจ..เกือบได้รับเหรียญกล้าหาญ ก็ได้แค่เหรียญพิทักษ์.....เหรียญชายแดน...จะขอชั้น๑ ก็บ่อได้...เรื่องมันเศร้า
