ไลฟ์ สไตล์ ของ " สมิง วังม่วง " และพี่น้องคอปืน จังหวัด น่าน

[เอก@ดอยฯ]

   สวัสดีครับ  ปี้น้องจาวน่าน  ต๋อนนี้ เหลือก๊า จาวน่าน  ตี่เข้ามาผ่อ จาวจั่งหวัดอืื่นหายแซ่บ 

[หน่อไม้ส้ม-รักในหลวง]

 

[สมิง วังม่วง]

"อย่าตัดสินใครโดยไม่ได้ถามเขาสักคำ หรือ แค่ฟังคนอื่นเขามา ชีิวิตคนก็เหมือนสะพาน  มีขึ้นมีลง มีสูงมีต่ำ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า สุดท้ายก็ตายเหมือนกัน" สมิง วังม่วง




วันชโลมเลือด ตอนที่ 13 ผลงาน สยมภู ทศพล
“ไอ้พวกเหี้ยนี่มันได้ใจ เพราะทหารของเราไม่เคยออกปฏิบัติการในเวลากลางคืนอย่างเด็ดขาด ข้อนี้ข้าศึกรู้และรู้มานานแล้ว พวกมันก็เลยประมาท และถ้าผมเดาไม่ผิด ทหารชุดนี้จะต้องเป็นทหารลาวแดงทั้งชุด และถ้าลองเป็นทหารลาวแดงจริงๆ ประเดี๋ยวพวกมันก็จะตั้งวงดูดฝิ่นดูดกัญชากันให้มั่วไปหมด ต่อจากนั้นก็จะหลับเป็นตายจนกระทั่งรุ่งเช้า ถ้าทหารของเรากล้าซะอย่าง พยายามปฏิบัติการตอนกลางคืนมากๆซะหน่อย ป่านนี้พวกมันถูกจวกถอยกลับทุ่งไหหินไปหมดแล้ว”
“ลูกพี่ ความคิดของลูกพี่ก็ถูก ผมไม่เถียง แต่เหตุการณ์และสภาพแวดล้อมที่เป็นจริงมันไม่ใช่ภาพพจน์อย่างที่ลูกพี่คิด พวกเราเป็นทหารรับจ้างก็ต้องรบแบบทหารรับจ้าง ไม่สั่งก็ไม่ทำ ถึงสั่งบางครั้งก็แอบเลี่ยงๆ ไปอย่างข้างๆคูๆ ทหารรับจ้างเรารบเพื่อเงิน ทหารอาชีพที่มาอยู่ที่นี่ก็เพื่อเงิน บางครั้งเงินก็ทำให้พวกเราไม่กล้าเสี่ยงตายได้เหมือนกันนะครับ แต่ถ้าไปรบกันในพื้นที่ที่อยู่ในเขตของประเทศไทยแล้ว ถึงไม่มีเงินดอลล่าร์ จะมีแต่เงินเดือนและเบี้ยเลี้ยงที่แทบจะไม่พอยังชีพ แต่ทุกคนก็มีสิ่งที่เคารพเทิดทูนอยู่เหนือเกล้า ชาติ ศาสนาพระมหากษัตริย์ คือสรณะประจำใจที่ยึดมั่น อยู่ในดวงใจของทหารทุกคน แล้วทำไมพวกผมจะยอมตายไม่ได้ แบะหัวใจพูดกันเสียเลยลูกพี่ งานนครั้งนี้ ถ้าไม่มี “คำคม” เป็นผบ.พัน ป่านนี้ผมโยนไอ้สากกะเบือสองลูกนี้ทิ้งตั้งแต่ตีนเขาโน่นแล้ว พับผ่า”
ทหารรับจ้าง ของ ผบ.หมวด จากศูนย์สงครามพิเศษคนหนึ่งแบะหัวใจของชายชาติทหารกระซิบพูดออกมาอย่างน่าสนใจ
หมู่สมพรนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เขายิ้มเล็กน้อย กระซิบกระซาบออกมาอีกครั้ง
“ถูกต้อง น้องชาย บางครั้งผมอาจจะลืมตัวไป ผมคงจะมีวิญญาณนักรบจากศูนย์สงครามพิเศษมากเกินไป มากเกินไปจนลืมนึกถึงความจริงตามที่น้องชายพูด ความลืมตัวและความเคยชินทำให้ผมรบอย่างบ้าบิ่น จะตายโหงตายห่าก็หลายครั้ง ถ้าไม่ใช่”คำคม” ผมก็เห็นทีจะเปิดหมวกอำลาไอ้สงครามห่าเหวนี่เหมือนกัน แต่หยั่งว่านั่นแหละครับ พอฉุกละหุกเข้าจริงๆ ผมมักจะลืมตัวเข้าเชิดฉิ่งกับพวกมันชนิดเลือดท่วมปฐพี ไม่รู้ว่าเป็นอะไร”
ต่อจากนั้นพวกผมก็เงียบ และเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง อากาศเริ่มปิดอีกแล้ว สายหมอกครอบคลุมยอดเนิน สกายไลน์-วัน แล้วเริ่มลามเลียลงมายังภูมิประเทศทีผมซุกซ่อนอยู่จนโพลนไปหมด เมื่อผมหันหลังกลับไปมองดูยอดเนิน “เถิดเทิง”ก็ปรากฏว่ามืดมิดไปทั้งขุนเขา ผมค่อยๆเปลี่ยนอิริยาบถจากท่าหมอบขึ้นมานั่งเอนหลังพิงไปกับก้อนหินขนาดใหญ่ซึ่งระเกะระกะอยู่ทั่วๆไปในบริเวณป่ารวกนั้น และถ้าเกิดเหตุสุดวิสัย ข้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก้อนหินเหล่านนี้จะเป็นบังเกอร์ธรรมชาติให้กับพวกผมเป็นอย่างดี
เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังแรงขึ้นทุกที ภาษาลาวที่สัปดี้สัปดนด้วยเรื่องลามกจกเปรตดังติดต่อกันไม่ขาดระยะ บางเรื่องที่พวกมันผลัดกันเล่าสู่กันฟังนั้นก็ทำให้พวกผมต้องกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นเสียงหัวเราะที่จะเล็ดลอดออกมาด้วยความลำบากยากเย็น
กลิ่นกัญชา และกลิ่นแม่ทองดำ อบอวลอยู่เบื้องหน้า แสงไฟจากวงกัญชาถูกบดบังด้วยสาบหมอกที่หนาทึบจนมองไม่เห็นความผิดปกติใดทั้งสิ้น เสียงพูดคุยเงียบหายไปชั่วขณะ นิทานสัปดี้สัปดนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง และคราวนี้เรื่องราวพิลึกกึกกือจนผมต้องฟุบหน้าลงกับพื้นพร้อมกับหัวเราะอึกอักอยู่ในลำคอด้วยความขบขันแทบขาดใจ
ผมจะถ่ายทอดเป็นภาษาไทยเล่าให้ท่านผู้อ่านฟังสักเรื่องนึงก่อนนะครับ คิดเสียว่าเป็นอาหารก่อนจะถึงอาหารค่ำก็แล้วกัน
หลายร้อยปีล่วงมาแล้ว สมัยก่อนโน้นไม่ว่าคนหรือสัตว์จะพูดภาษากันรู้เรื่องทั้งนั้น ยังมีชายคนหนึ่งได้ลงทุนตั้งฟาร์มเลี้ยงสัตว์ขึ้นมาอย่างใหญ่โต มีทั้งหมู ไก่งวง นกยูง และไก่นานชนิด “ไอ้โต้ง” ซึ่งเป็นพระเอกในนิทานทะเล้นเรื่องนี้ รับหน้าที่ไก่พ่อพันธุ์
“ไอ้โต้ง” เป็นไก่รุ่นที่มีอารมณ์รักรุนแรงผิดปกติ ไก่ในเล้าทุกๆตัวเล้า ไอ้โต้งจับปี้จนหมดสิ้น ไอ้โต้งชักย่ามใจข้ามรุ่นไปข่มขืนไก่งวง นกยูง จนแทบหมดเล้า ครั้งสุดท้ายไอ้โต้งกระมิดกระเมี้ยนเข้าไปในคอกหมู หวังจะเคลมหมูสาวหน้าตาเข้าทีตัวหนึ่ง เจ้าของซึ่งคงจะสังเกตดูพฤติกรรมของไอ้โต้งอยู่นานแล้วก็เรียกไอ้โต้งไปพบและกล่าวปรามขึ้นอย่างหวังดีว่า
“ไอ้โต้งเอ๋ย เอ็งอย่าข้ามรุ่นให้มากนัก จงมีบันยะบันยังซะบ้าง รูปร่างของเอ็งชักผอมลงๆทุกวันแล้ว ถ้าเอ็งไม่เชื่อข้า วันหนึ่งเอ็งต้องหมดแรงตายแหงๆ” ไอ้โต้งยืดขอขันเสียงวิเวกเหมือนกับจะแสดงอาการลำพองใจพร้อมกับโอ่ขึ้นมาอย่างหยิ่งๆ
“ยาก...เจ้านาย แรงดีซะอย่าง ถ้าเป็นไปได้ โต้งอยากจะสูสีกับคนใช้สาวๆของนายดูบ้าง แต่กลัวโดนเตะ แฮะ แฮะ”
จากนั้นไอ้โต้งก็แสดง ”กามกิจ” กับสัตว์ทุกชนิดไม่เว้นแต่ละวัน
วันเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ วันหนึ่งเจ้าของสังเกตเห็นไอ้โต้ง นอนนิ่งอยู่กลางสนามหญ้าหน้าบ้าน บนท้องฟ้าเหนือร่างของไอ้โต้งมีอีแร้งบินวนเวียนอยู่หลายตัว เจ้าของใจหายวาบคิดในใจว่า ไอ้โต้งพ่อพันธุ์ตัวโปรดของแกตายเสียแล้ว ความเสียใจทำให้เจ้าของวิ่งเข้าไปนั่งรำพันอย่างเสียอกเสียใจแถมร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนา
“โธ่เอ๋ย...ไอ้โต้ง...เพราะเอ็งไม่เชื่อข้าแท้ๆ ออกแรงทำงานทุกวันอย่างเอ็ง มันก็ต้องตายแบบนี้ ไม่น่าเลย...ลูกกู”
ไอ้โต้งลืมตาแป๋ว ลุกขึ้นสะบัดปีก ส่งสายตามองดูอีแร้งบนท้องฟ้าซึ่งกำลังบินหนีผละไป แล้วตัดพ้อออกมาอย่างฉุนๆ”
“ไม่น่าเลย...เจ้านาย โต้งกำลังวางแผนทำเป็นนอนตายเพื่อจะหลอกให้อีแร้งสาวๆ ที่บินอยูโน่นลงมาซะหน่อย อยากลองอีแร้งดูสักทีว่ามันจะมีทีเด็ดอย่างพวกเราหรือเปล่า ไม่น่าเลย...มันหนีหมด”
เห็นไหมครับนิทานสัปดนของทหารลาวแดงเอร็ดอร่อยขนาดไหน นี่ขนาดผมแปลเป็นภาษาไทยแล้วนะครับ ถ้าท่านผู้อ่านฟังภาษาลาวขนานแท้ออกละก้อ เป็นได้ฮากันตึงเมื่อนั้น
“ผมอยากจะเลื้อยเข้าไปเชือดพวกมันจริงๆ ถ้าไม่ติดงานของคำคมป่านนี้ผมเจี๋ยนพวกมันหมดแล้ว”
หมู่สมพรพูดพลางหัวเราะ เสียงอึกอักอยู่ในลำคอด้วยความขบขัน
เสียงเล่านิทานสัปดี้สัปดนของทหารลาวแดงเงียบลงไปแล้ว เสียงไอถี่ๆของทหารที่เป็นหวัดลงคอก็ค่อยๆห่างลง แล้วก็เงียบเป็นปลิดทิ้งเมื่อเวลา 23.00 น.พอดิบพอดี
“หลับหมดแล้วครับ ลองล่อทั้งฝิ่นทั้งกัญชาแบบนี้ ต่อให้ช้างมาเหยียบพวกมันก็ไม่รู้สึก ถ้าไม่ห่วงงาน ผมจวกมันตายห่าหมดแล้ว ผมขอนอนซักงีบหนึ่งนะครับ ง่วงเหลือเกิน ตอนตีสองคุณบิ๊กแมนช่วยปลุกผมหน่อยก็แล้วกัน”
หมู่สมพรกระซิบกระซาบพร้อมกับขยับตัวลงนอนงอก่องอขิงระบายลมหายใจออกมาด้วยท่าทางแสดงออกถึงความง่วงจัด
หมู่สมพรหลับไปแล้ว รองผบ.หมวดทั้งสองคนที่นอนเรียงรายเป็นแถวหน้ากระดานอยู่ข้างๆก็เลยพลอยหลับตามลงไปด้วย
ผมนอนพังพาบคว่ำหน้าลงกับพื้น ใช้หลังมือทั้งสองประสานกันรองคางเอาไว้ ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลงจ้องเขม็งไปเบื้องหน้าอย่างระแวดระวัง
มีเสียงวิทยุติดต่อเป็นภาษาเวียดนามดังกังวานอยู่ในความมืดมิดข้างหน้า มันคงเป็นวิทยุจากหน่วยเหนือที่เรียกเข้ามายังจุดซุ่มโจมตีเพื่อสอบถามสถานการณ์ เสียงวิทยุเรียกถามสถานีอยู่ชั่วอึดใจ เมื่อไม่มีเสียงตอบจากชุดซุ่มโจมตี ภาษาดังกล่าวนั้นก็เปลี่ยนเป็นภาษาลาวด้วยน้ำเสียงที่เอ็ดตะโรดังสนั่นด้วยอาการฉุนเฉียวขึ้นมาทันที
“บักหมาสี่แม่มึง บักห่า...จอบนอนอีกแล้ว ระวังเด้อ ทหารไทยซิขึ้นมาตัดหำพวกมึงเด้อ”
มีเสียงอู้อี้ๆ เหมือนกับคนเพิ่งจะตื่นนอน ดังแทรกซ้อนวิทยุข้นมาอย่างถนัดหู
“บ่ได้นอน บักฮูขี่ มึงซิใส่ความข้อยหลาย พวกข้อยจอบไปดูพื้นที่ข้างหน้าโว้ย บ่มีหยังดอก ทหารไทยบ่มีน้ำยาดอก ขืนขึ้นมา ข้อยซิถีบให้หน้าทิ่มดินโลด อย่าวิทยุมาหลายเด้อ มีเหตุการณ์ร้ายแรงข้อยซิเรียกไปเอง”
พนักงานวิทยุลาวแดง ซึ่งเพิ่งจะตกใจตื่นขึ้นมารีบส่งวิทยุแหกตาพรรคพวกกลับไป พร้อมกับคุยโอ่ทับถมทหารไทยเสียอย่างไม่มีชิ้นดี
“ไอ้สัตว์...เอาซะดีมั้ง”
หมู่สมพรซึ่งผมคาดว่าหลับผุดลุกขึ้นอย่างลืมตัว คำคุยโอ่ของทหารลาวแดง คงทำให้ผู้หมู่เพชฌฆาตคนนี้เดือดดาลจนกระทั่งลืมตัวไปชั่วขณะ ผมใจหายวาบ พลิกตัววูบเข้าไปกอดคอหมู่สมพร ออกแรงดึงลงมานอนนิ่งอยู่กับพื้น กระซิบคำพูดเตือนสติกรอกเข้าไปในหูอย่างชนิดเร็วปรื๋อแทบจะไม่หายใจ
“ใจเย็นน่า สมพร ถ้าคุณโมโหลืมตัวแบบนี้ แผนของเราก็พังหมดเท่านั้น ปล่อยมัน ปล่อยให้มันโม้ของมันไปตามลมตามแล้ง อย่างช้าเย็นพรุ่งนี้มันก็ตายโหงหมดแล้ว”
หมู่สมพรเอื้อมมือมาบีบมือของผมแน่น ปากก็พึมพำออกมาเหมือนกับเพิ่งสำนึกได้ ถึงความเผลอเรอของตัวเอง
“ขอโทษ...ขอโทษครับบิ๊กแมน ผมบังเอิญตกใจตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงมันดูถูกทหารไทยเข้าพอดี โมโหจนลืมตัว เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ไม่นอนไม่เนินมันละ โอ้โฮ...เผลอแผล็บเดียวล่อเข้าไป ตั้งตีหนึ่งแล้วหรือครับนี่”
ตกลงพวกผมทั้งสี่คนเลยต้องตื่นขึ้นมารับน้ำค้างจากสายหมอกจนชุ่มไปหมดทั้งตัว
04.30 น สายหมอกที่ครอบคลุมเริ่มจางหายไปเหมือนกับปาฏิหาริย์ มันจางหายไปอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้า ผมก็สามารถมองเห็นแสงไฟจากบุหรี่วอมแวมอยู่ในความมืดเบื้องหน้าอย่างถนัดชัดเจน
ทหารลาวแดงเหล่านั้น ส่วนมากตื่นขึ้นมาล้อมวงสูบกัญชากันอย่างสุขารมณ์ ทั้งบุหรี่ ทั้งฝิ่นและกัญชาล่อกันให้เปรอะไปหมด
อนิจจา ทหารลาวแดงผู้น่าสมเพช ระเบียบวินัยไม่ต้องพูดถึงกันเลยละ มันแทบจะไม่มีเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
05.00 ทหารลาวแดงเริ่มถอนตัวกลับ พวกมันเริ่มส่งเสียงเอะอะเหมือนกับจีนตื่นไฟ มีการด่าทอกระเซ้าเย้าแหย่กันเหมือนกับอยู่ใน “ที่ตั้งปกติ”
พวกเราคืบคลานลงจากเนินเตี้ยๆ ที่ใช้ซุกซ่อนอยู่ทั้งคืนด้วยอาการเงียบเชียบ แล้วเริ่มแกะรอยตามขบวนทหารลาวแดงที่เดินเรียงเดี่ยวหายลับเข้าไปในแนวป่าเสือหมอบที่มองเห็นทึมๆอยู่เบื้องหน้า
โปรดติดตามตอนต่อไป ซึ่งเป็นเล่มสุดท้ายของทหารรับจ้างในเรื่อง  ถล่มเนินสกายไลน์-วัน

[สมิง วังม่วง]

   
อัพเดทราคาปืนใหม่และกระสุนปืน เดือนตุลา-พฤศจิ 58 - ฝนไม่ยอมตกเลย
http://2013.gun.in.th/index.php?topic=60569.0  (ถ้ายังไม่สมัครสมาชิก สมัครด้วย)

[สมิง วังม่วง]

"อย่าตัดสินใครโดยไม่ได้ถามเขาสักคำ หรือ แค่ฟังคนอื่นเขามา ชีิวิตคนก็เหมือนสะพาน  มีขึ้นมีลง มีสูงมีต่ำ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า สุดท้ายก็ตายเหมือนกัน" สมิง วังม่วง



ถล่มเนินสกายไลน์-วัน ตอนที่1 ผลงานของ สยมภู ทศพล
พวกผมคืบคลานลงจากเนินเตี้ยๆที่ใช้ซุกซ่อนอยู่ทั้งคืนด้วยอาการเงียบเชียบแล้วแกะรอยตามขบวนทหารลาวแดงที่เดินเรียงเดี่ยวหายลับเข้าไปในแนวป่าเสือหมอบที่มองเห็นทมๆอยู่เบื้องหน้า
หมู่สมพรขึ้นไปนำอยู่หน้าแถว ความสามารถในการกู้ระเบิดของเขา สร้างความอบอุ่นใจให้กับผมพอสมควร
หลายต่อหลายครั้งที่ทหารลาวแดงเบนออกจากเส้นทางแล้วลัดเลาะเข้ไปในเส้นทางเล็กๆที่ขนานกับเส้นทางดังกล่าว จากสภาพดังกล่าวนี้ ทำให้ผมรู้ว่า “กับระเบิด”ของข้าศึกได้ถูกวางเอาไว้อย่างถี่ยิบบนเส้นทางแห่งนี้
หมู่สมพรพยายามสังเกตุจุดที่ทหารลาวแดงเลี้ยวหลบ “กับระเบิด” ลงไปข้างๆทางอย่างละเอียดถี่ถ้วนอยู่ชั่วครู่ ก็ชี้มือให้ผมมองดูเศษผ้าร่มสีขาวที่ขาดห้อยรุ่งริ่งอยู่เหนือกิ่งไม้ พร้อมกับพยักพะเยิดให้ผมเคลื่อนที่หลบลงไปยังเบื้องล่าง
เศษผ้าร่มสีขาวเหล่านั้นคือจุดสังเกตุที่แสดงถึงพื้นที่ของ “กับระเบิด” ทั้งหมดของเส้นทางดังกล่าว
ถ้ามองดูอย่างผิวเผิน พวกเราอาจจะนึกว่าเป็นเศษผ้าร่มที่ “แอร์อเมริกัน” ได้ “ดร็อป” ของลงมาแล้วบังเอิญกระแสลมพัดออกมานอกเส้นทาง แต่ที่ไหนได้ พวกมันดัดแปลงใช้เศษผ้าร่มเหล่านี้บอกทิศทางของ “กับระเบิด” ได้อย่างแนบเนียนจนพวกผมคาดไม่ถึง
ตลอดเส้นทางพวกเราพบเศษผ้าร่มไม่น้อยกว่า 10 ชิ้น และแต่ละชิ้นของมันก็ต้องทำให้พวกผมตาลีตาเหลือกลงไปเดินอยู่ข้างๆทางด้วยความเย็นยะเยือกไปทั่วไขสันหลัง
“โฮจีมินส์”
เสียงห้าวลึกตะโกนก้องออกมาจากความมัวซัวเบื้องหน้า พร้อมกับมีเสียงกระชากลูกเลื่อนปืนดังเกรียวกราว
พวกผมทั้ง 4 คนฟุบลงนอนกับพื้นเหมือนกับนัดเอาไว้ ประสาทเขม็งเกลียว ปืน M-16 ถูกยกขึ้นมากระชับอยู่ในอ้อมแขน ใจเต้นตึ๊กๆๆ
ความรู้สึกที่บอกกับตัวเองเหมือนกับกำลังจะพบหัตถ์ของพญามัจจุราชที่เอื้อมเข้ามาฉุดกระชากพวกผมลงไปยังขุมนรกอเวจี
“โง เหวียน เกี๊ยบ”
คนหนึ่งจากทหารลาวแดงขานรหัสผ่านออกไปด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและมั่นใจ
มีเสียงทักทายกันเป็นภาษาเวียตมินส์ดังขึ้นไม่ได้ศัพท์ เสียงสัพยอก และข้อความที่พูดกันพาดพิงมาถึงทหารรับจ้างชาวไทย กองพัน 617 ในทำนองที่ไม่กล้าปีนขึ้นมาบนแนวของพวกมัน ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะที่บาดใจของพวกผมดังขึ้นเกรียวกราว
“ฉิบหายแล้ว บิ๊กแมน เราหลวมตัวตามมันเข้ามาถึงฐานอาวุธหนักของมันแล้ว ขืนเดินต่อไปเป็นเสร็จแน่ ถอยหลังกลับออกไปก่อนครับ”
หมู่สมพรกระซิบกระซาบพร้อมกับหันหลังกลับ คลานสี่ตีนตามผมออกมาจากเส้นทางดังกล่าวด้วยความรีบร้อนแทบจะไม่หายใจ
หลังจากห่างฐานอาวุธหนักของมันพอสมควรแล้ว พวกผมก็ฉากแวบเข้าไปในป่าเสือหมอบที่อยู่ข้างๆปรึกษาหารือกันถึงแผนการที่จะดำเนินต่อไปอย่างเคร่งเครียด หมดหนทางที่จะฝ่าแนวของพวกมันเข้าไปเสียแล้ว
ถึงแม้ พวกผมจะรู้รหัสผ่านของพวกมันเข้าอย่างบังเอิญก็ตามที แต่อีขากลับนี่สิครับ พวกผมจอดแน่ๆ
สำหรับเส้นทางอื่นๆ มันก็เสี่ยงเกินไป สำหรับการปฏิบัติงานในเวลาเช้ามืดเช่นนี้
“ผมคิดว่าที่นอร์แมนออกคำสั่งให้วาง เรด้าห์พ้อคเก็ต ให้อยู่ห่างจากแนวข้าศึกประมาน 1 กม.นั้น มันคงจะมีความเข้าใจผิดอะไรกันอยู่บ้าง พวกเราไม่ได้รายงานถึงอาวุธหนักของมันซึ่งเคลื่อนที่ลงมาจากฐานเกือบ 3 ก.ม. ให้นอร์แมนและบาวเดอร์ คอนโทรล ทราบจากสภาพที่เป็นจริงถ้าเรานับฐานที่ตั้งอาวุธอาวุธหนักของข้าศึกที่เห็นอยู่ในขณะนี้ พวกเราเดินทางเข้ามาใกล้เกินไปเสียแล้ว จุดที่เราควรจะวาง เรด้า ก็คือจุดที่เราพักแรมเมื่อคืนนี้ นั่นเอง”
ถูกต้องครับ บิ๊กแมน ถ้าเริมวาง เรด้า ตั้งแต่จุดซุ่มโจมตีของมัน อำนาจระเบิดจาก B-52 ก็อาจจะทำลาย กับระเบิด และฐานอาวุธหนักของมันพังพินาศไปด้วย ว้า หลงโง่อยู่ตั้งนาน ถอยกลับเถอะครับ”
ด้วยความเข้าใจผิดของคำสั่ง ทำให้พวกผมเสียเวลาไปโดยไม่ใช่เหตุ เกือบ 6 ชั่วโมงเต็มๆ
อย่างไรก็ดี จากการแกะรอยทหารลาวแดงเข้าไป ทำให้พวกผมล่วงรู้ เส้นทางที่ปลอดจากกับระเบิดเข้าอย่างบังเอิญ และจากการบังเอิญนี้ มันจะมีคุณประโยชน์ต่อกองพันของผมอย่างมหาศาล
พวกผมถอยกลับมา ณ จุดซุ่มโจมตีอีกครั้ง แล้วเริ่มติดตั้ง เรด้าห์-พ็อคเก็ต อย่างเร่งด่วน
แสงอาทิตย์เริ่มฉายรัศมีขึ้นมาบ้างแล้ว พวกผมต้องทำงานแข่งกับเวลาอยู่ตลอดเวลา ยิ่งสายเท่าไหร่ อันตรายจากการค้นพบของพวกมันก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว
การติดตั้ง เรด้า-พ็อคเก็ต ก็ไม่มีพิธีรีตองอะไรมากนัก เพียงแต่เอาปลายที่แหลมเปี๊ยบของมันทิ่มลงไปในดิน แล้วออกแรงกดลงไปจนกระทั่งถึงสวิทช์สีแดง ต่อจากนั้นก็กดสวิทช์จากตำแหน่ง “ออฟ” ไปที่ “ออน” ก็เป็นอันเรียบร้อยแล้ว
เรด้า-พ็อคเก็ต 8 อัน ถูกวางเป็นแนวยาวพาดไหล่เขาอันกว้างใหญ่ไพศาลของเนินสกายไลน์-วันด้วยระยะต่อที่ห่างกัน 50 เมตร
พวกผมใช้เวลาติดตั้งสกายไลน์ถึง 2 ชั่วโมงเต็มๆ หลังจากพราง เรด้า-พ็อคเก็ต ให้พ้นจากการตรวจการณ์ของชุดลาดตระเวณของข้าศึกเรียบร้อยแล้ว พวกผมก็เคลื่อนที่ลงจากเนินสกายไลน์สกายไลน์ด้วยความสะดวกสะบายยิ่งกว่าทุกครั้ง
3 ชั่วโมงต่อมาผมก็เดินทางขึ้นมาถึงยอดเนินเถิดเทิงได้อย่างปลอดภัย
ทหารกองร้อยที่ 1 ทำหน้าที่คุ้มกัน บก.พัน กำลังจัดรูปขบวน เพื่อจะลงไปกวาดล้างทหารเวียดนามเหนือซึ่งอาจจะตกค้างอยู่บนหมู่บ้าน 50 หลังแห่งนั้น
“พวกเราจะต้อนให้มันกระเจิงขึ้นไปบนเนินสกายไลน์-วันให้หมด ก่อนเวลา 17.00 น. จะถล่มมันทั้งทีก็ขอล้างมันให้เกลี้ยงทั้งกองพันเลยทีเดียว บิ๊กแมนทานอาหารกลางวันแล้วนอนพักผ่อนเสียก่อนครับ เฮ้ย สมพร พักผ่อนเสียก่อน ไอ้น้อง ปล่อยให้ทหารร้อย 1 เขาแสดงไปพลางๆก่อน พรุ่งนี้เช้าเอ็งได้เป็นพระเอกแน่ๆ”
ประโยคสุดท้าย คำคมหันไปสัพยอกลูกน้องคนโปรด พร้อมกับชี้มือไปที่กล่องเบียร์ตราสิงห์ กล่าวขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี
“นอร์แมนส่งมาให้พวกลื้อทั้ง 4 คน มีอยู่ 1 โหลพอดี คนละ 2 ขวด เหลือติดกล่องเอาไว้ 4 ขวดนะโว้ย อย่าเสือกล่อหมดเสียล่ะ”
หลังจากอาหารกลางวันผ่านพ้นไปแล้ว ผมก็หลับเหมือนตาย หลับทั้งๆที่เสียงอาวุธยิงตูมตามดังสนั่นหวั่นไหวอยู่เช่นนั้น ความเหน็ดเหนื่อยบวกกับความอดหลับอดนอน ทำให้ผมสลบไสลจนกระทั่งถึงเวลา 16.30 น.
อา..เวลามรณะได้คลืบคลานเข้ามาทุกขณะแล้ว ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตามแผน 17.58 น. คือเวลาแห่งกาลมรณะที่จะบันดาลให้เนินสกายไลน์-วันย่อยยับเป็นผุยผง อีกไม่นานเกินรอเราคงจะได้เห็นกัน
พอผมลืมตาขึ้นมา ผบ.ร้อย 1 ก็นำทหารรับจ้างที่ลงไปกวาดล้างหมู่บ้าน 50 หลังขึ้นมาพอดี จากผลของการกวาดล้าง ทหารเวียตนามเหนือวิ่งกระเจิงเผ่นกลับเนินสกายไลน์-วันโดยทิ้งศพเอาไว้ 3 ศพ และผู้บาดเจ็บสาหัสอีก 1 คน ทหารรับจ้างอุตส่าห์หามเชลยศึกกลับมาฐานปฏิบัติการบนยอดเถิดเทิงเพื่อหวังผลในด้านข่าวกรอง
ทหารเวียตนามเหนือทนบาดเจ็บจากกระสุน M-79 ที่ทะลวงเข้าไปบริเวณสะโพกได้เพียง 45 นาทีก็สิ้นใจระหว่างทางนั่นเอง
ทหารกองร้อย 1 ปลอดภัย ไม่มีบาดเจ็บแม้กระทั่งรอยแมวข่วน
หลังจากทหารรับจ้างทุกคนเข้าประจำแนวเรียบร้อยแล้ว คำคมก็ได้รับคำสั่งเป็นรหัสสั้นๆจากนอร์แมน
“วัน-เวลาเดิม”
17.00 น. ด้วยการออกคำสั่งของพลนำสารทหารรับจ้างทุกคนก็ออกมาจากบังเกอร์ที่มีหลังคาแล้วซุกตัวหมอบอยู่ในร่องสนามเพลาะที่ขุดวกวนอยู่บนไหล่เขาเถิดเทิงด้วยอาการสงบเงียบ ทหารรับจ้างชั้นลูกแถวยังไม่มีใครทราบว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่เมื่อได้รับคำสั่งจาก ผบ.พันทุกคนก็ปกิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด
17.00 น. เหลืออีก 8 นาทีจะถึงหมายกำหนดการ ผมนั่งตัวเย็นเฉียบอยู่ใกล้ๆคำคม หมู่สมพรกับรอง ผบ.หมวดทั้งสองเดินพล่านไปมาเหมือนกับหนูติดจั่น ความตรึงเครียดและความตื่นเต้นแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน จนกระทั่งคำคมต้องปรามออกมาเบาๆ
“ใจเย็นๆน่า ประเดี๋ยวเอ็งจะได้เห็นเป็นขวัญตา อย่าไซ้รท์ให้มันมากนัก ไอ้ห่า อั๊วไม่เคยเห็นลื้อไซ้รท์แบบนี้มาก่อนนี่หว่า”
“โธ่ ผู้พันครับ ในชีวิตผมเคยเห็นกับตาเสียเมื่อไหร่ละครับ วันนี้มันเสือกมาคลอดใกล้ๆแทบจะเอื้อมมือถึงแบบนี้ แล้วจะไม่ให้ผมตื่นเต้นยังไงไหว เอ...ถ้าหูของผมไม่ฝาด รู้สึกว่าผมจะได้ยินเสียงของมันมาแล้วนะครับ ผู้พัน”
พอพูดจบหมู่สมพรก็แหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า กวาดสายตาเหมือนหนึ่งจะสังเกตสิ่งหนึ่งสิ่งใดด้วยความพินิจพิจารณา
ประสาทหูของทหารหน่วยลาดตระเวนระยะไกลย่อมจะมีประสิทธิภาพเหนือกว่าคนธรรมดามากมายหลายเท่านัก ผมได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบินชนิดหนึ่งจริงๆเสียงของมันดังใกล้เข้ามาทุกขณะ เมื่อผมยกนาฬิกาข้นมาดุก็ปรากฏว่าเป็นเวลา 17.57 น. พอดิบพอดี
ดวงตะวันลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว บรรยากาศเริ่มสลัวลงอย่างรวดเร็ว ผม, คำคม ใช้กล้องสนามแรงสูงส่องกราดขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยฉับพลัน รัศมีลำสุดท้ายของดวงอาทิตย์ทำให้ผมตรวจการณ์มันได้ชัดพอสมควร ลำตัวอันยาวเหยียด สีขาววับ ปีกลู่มาทางด้านหลังเกือบ 70 องศา บินอยู่สูงลิบลิ่วจนมองด้วยตาเปล่าแทบไม่เห็น จุดเล็กๆสองจุดที่เคลื่อนที่ติดตามอยู่ใกล้ๆ ถ้าผมเดาไม่ผิดมันก็คือเครื่องบินไอพ่น F-105 ที่ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยง หรือช่วยบินคุ้มกันเครื่องบิน B-52 ลำนี้นั่นเอง ห่างออกไปด้วยระยะต่อพอสมควร B-52 ลำที่สองก็บินเกาะกลุ่มติดตามมาด้วยระดับความเร็วที่สม่ำเสมอกัน รัศมีลำสุดท้ายของแสงอาทิตย์ลับหายไปแล้ว ท้องฟ้ามืดสลัว ภาพของเครื่องบิน B-52 หายลับจากโฟกัสของกล้องสนามแรงสูงไปชั่วขณะ

[สมิง วังม่วง]

"อย่าตัดสินใครโดยไม่ได้ถามเขาสักคำ หรือ แค่ฟังคนอื่นเขามา ชีิวิตคนก็เหมือนสะพาน  มีขึ้นมีลง มีสูงมีต่ำ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า สุดท้ายก็ตายเหมือนกัน" สมิง วังม่วง



 ถล่มเนินสกายไลน์-วัน ตอนที่ 2 ผลงาน ของสยมภู ทศพล
เครื่องบิน B-52 บินผ่านศรีษะของผมมุ่งหน้าไปยังเนินสกายไลน์วัน ชั่วอึดใจ ภาพที่ทำให้ผมบังเกิดอาการตื่นตาตื่นใจที่สุดในชีวิตก็ได้บังเกิดขึ้น ถึงแม้จะเคยเห็นมาหลายครั้งหลายครา แต่ผมก็ยอมรับกับตัวเองว่า การทิ้งระเบิดของ B-52 ครั้งนี้ “มันส์”ที่สุดในชีวิต
ประกายไฟสีเขียวปนส้มสว่างแวบขึ้นมาบนไหล่เขาของเนินสกายไลน์วัน ประกายดังกล่าววิ่งปร๊าดเข้ามารวมกลุ่มกันเหมือนกับระเบิด “นาปลาม”
ตั้งแต่ตีนเขาขึ้นไปจนถึงยอดสูงสุดของเนินสกายไลน์-วันสุกปลั่งเหมือนกับทองคำ บัดดลนั้น เสียงกระหึ่มที่ดังเหมือนโลกถล่มก็ได้บังเกิดขึ้น ความดังและความรุนแรงของมันเหมือนกับอสุนีบาตที่ฟาดลงมาพร้อมๆกันนับพันนับหมื่นครั้ง
ความกดของอากาศบังเกิดขึ้นโดยฉับพลัน ยอดภูเขาเถิดเทิง ซึ่งอยู่ห่างจากจุดระเบิดเพียง 2.5 ก.ม.บังเกิดอาการเหมือนกับแ(นดินไหว หลังคาบังเกอร์ถล่มทลายวายวอดไม่มีชิ้นดี ผ้าเต๊นท์สนามที่คลุมอยู่บนร่องสนามเพลาะ ปลิวหายไปกับกระแสลมเหมือนกับปุยนุ่น
เสาอากาศ “PRC-77” แบบ ทรี ทร็อพ ถอนรากถอนโคนปลิวหมุนขึ้นไปลอยค้วางอยู่กลางอากาศ
ทหารรับจ้างที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมาก่อนโวยวายออกมาอย่างคนขวัญเสีย
เสียงระเบิดคำรามติดต่อกันไปอย่างไม่มีหยุดยั้ง ไฟลุกท่วมเนินสกายไลน์-วัน แดงฉานไปหมดท้องฟ้า ความสว่างไสวของมันทำให้ยอดเถิดเทิงสว่างโพลนไปหมดทั้งขุนเขา
เกือบ 15 นาทีเต็มๆที่เนินสกายไลน์-วัน ต้องตกอยู่ท่ามกลางไฟบรรลัยกัลป์ แรงระเบิดของมันทำให้ประสาทของพวกผมขาดการบังคับไปชั่วขณะ
ยังไม่ทันจะตั้งตัวติด B-52 อีกเครื่องนึงที่บินคุมเชิงอยู่ตลอดเวลาก็เทกระจาดลูกระเบิดขนาด 500 ปอนด์ลงมาอีกครั้ง ลูกระเบิดที่ทิ้งด้วยระบบอิเล็คโทรนิค ชั้นซุปเปอร์สตาร์ดิ่งลงไปบนเป้าหมายอย่างไม่มีวันผิดพลาด
เสียงระเบิดและความสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงได้จู่โจมเข้ามาหาผมอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนจะรุนแรงยิ่งกว่าครั้งแรกหลายเท่านัก
แรงสั่นสะเทือนทำให้อาวุธหนักทุกชนิดที่ตั้งฐานยิงอยู่บนยอดเนินเถิดเทิง เอียงกระเท่เร่พังคลืนลงมากับพื้น และยอดเนินซ้ายมือสุดที่เคยโดนถล่มด้วย ปรส.ของข้าศึกมาก่อนแล้ว เมื่อมาโดนแรงสั่นสะเทือนซ้ำเข้าไปอีกก็เลยถล่มทลายลงทั้งกะบิ
นับว่าเป็นความโชคดีที่ทหารหมวดอาวุธหนักได้หลบลงมาอยู่ในร่องสนามเพลาะเสียก่อน มิฉะนั้นแล้วยอดสูญเสียของกองพันผมจะต้องบังเกิดขึ้นอย่างน้อยๆ ก็ต้องมีจำนวนไม่ต่ำกว่า 5 คนขึ้นไปเลยทีเดียว
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เสียงระเบิดที่ดังสะท้อนไปสะท้อนมาได้เงียบสงบลงแล้ว แต่ความตื่นเต้นยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจของทหารรับจ้างตลอดไป ระเบียบวินัยที่เคร่งครัดและเข้มงวดกวดขันหายไปชั่วขณะ ทหารรับจ้างทุกคนลืมตัวส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าววิพากษ์วิจารณ์กันแซ่ดไปหมดทั้งแนว
ยังคงมีเสียงระเบิด ซึ่งผมคาดว่า คงจะเป็น กับระเบิด ที่ตกค้างอยู่บนไหล่ครับเขาสกายไลน์-วันระเบิดตูมตามขึ้นมาไม่ขาดระยะ อำนาจของลูกระเบิดจาก B-52 ทำให้บังเกิดไฟไหม้ป่าลุกลามเลียออกไปอย่างกว้างขวาง
ข่ายวิทยุซึ่งเคยสงบเงียบ เริ่มเซ็งแซ่ขึ้นอีกครั้ง พนักงานวิทยุ BC.604 ซึ่งอยู่ทางหัวเนินชาร์ลี-ชาร์ลี ปากคอสั่นรายงานสถานการณ์เข้า บก.ล่องแจ้งแทบไม่เป็นภาษาคน
ฟังยอดจำหน่ายกำลังพลตามคำรายงานของพนักงานวิทยุ 604 แล้วผมอดขำไม่ได้
ปืน ค.4.2 หกคะเมนลงไปนอกฐานบังเกอร์ชนิดพิเศษที่ “วิเศษ” ผบ.ร้อย 3 BC.604 เคยคุยนักคุยหนาว่าสามารถทนต่ออาวุธหนักทุกชนิดของข้าศึกได้ บัดนี้ถล่มทลายไม่มีชิ้นดี
ทหารประสาทหูพิการ 5 คน สติสัมปชัญญะมีเค้าว่าจะต้องกลายเป็นคนไม่เต็มเต็งเกือบ 10 คน และประการสุดท้าย ทหารกองพัน 604 กองร้อย 3 พูดจากันไม่รู้เรื่อง เนื่องจากประสาทหูอื้อไปชั่วขณะจนฟังอะไรแทบไม่ได้ยิน
นี่คือฤทธิ์เดชของ B-52 ที่ทิ้งห่างจากฐานปฏิบัติการของฝ่ายเราในระยะห่าง 1.5 กม.
คำคมสั่งซ่อมแซมฐานบนยอดเนินเดเทิงโดยด่วนที่สุด
ทหารหมวดอาวุธหนักประจำ ค. 4.2 โชคร้ายกว่าเพื่อน โดนกระบอกคออันหนักอึ้ง กลิ้งลงมาทับกระดูกแตก นอนร้องครวญครางจนต้องฉีดมอร์ฟีนให้หนึ่งเข็ม อาการเจ็บปวดดังกล่าวจึงค่อยทุเลา
หลังคาซึ่งทำด้วยผ้ากันฝน ปลิวข้ามไปตกที่ไร่ฝิ่นด้านหลังเขา
สองชั่วโมงผ่านไปทุกสิ่งทุกอย่างจึงกลับเข้าสู่สภาพเดิม
ก่อน 24.00 น. เล็กน้อย นอร์แมนส่งรหัสมาให้กองพันผมสั้นๆว่า
“ดอกไม้บานยามรุ่งอรุณ”
อา...กำหนดวัน ว. หรือวันดีเดย์ ได้ถูกประกาศิตขึ้นแล้ว
เพื่อความเรียบร้อย คำคมสั่งทหารเตรียมการเคลื่อนที่ทันที อุปกร์ที่ม่ำเป็นทุกชิ้นถูกทิ้งเอาไว้บนฐานปฏิบัตการจนหมดสิ้น ผ้าห่ม หม้อสนาม ถังน้ำขนาดใหญ่ และอุปกรณ์การหุงต้มถูกแพ้ครวมเอาไว้แล้วขนขึ้นไปวางกองอยู่บนยอดเถิดเทิงเพื่อรอการขนย้ายทางชอปเปอร์ต่อไป อาวุธหนักถูกถอดออกเอา เหมือนกับเมื่อคราวเคลื่อนย้ายเข้าตี บ้านเถิดเทิง
พอเวลา 02.30 น. คำคมก็ตัดสินใจเคลื่อนย้ายกำลังพลทั้งหมดลงจากยอดเนินเถิดเทิงอย่างเงียบเชียบ และในขณะเดียวกันก็ทำแผนลวงด้วยการสั่งให้ทหารจุดไฟทิ้งเอาใว้บนฐานเกือบตลอดแนว
แสงไฟที่วอมแวมอยู่บนยอดเถิดเทิง จากสภาพดังกล่าวคล้ายๆกับพวกเราจะจุดไฟขึ้นมาเพื่อตรวจตราความเสียหายของฐานปฏิบัติการอันเนื่องมาจากการสั่นสะเทือนของลูกระเบิด B-52 นั่นเอง
ทหารรับจ้างเกือบทั้งหมด เคลื่อนที่ลงจากยอดเถิดเทิงอย่างช้าๆเงียบเชียบ และระมัดระวัง เส้นทางซึ่งถูกเคลียร์มาก่อนแล้วจากฝีมือของหมู่สมพร ทำให้ส่วนหน้าสุดเคลื่อนที่ไปได้อย่างสะดวกสบายยิ่งกว่าทุกครั้งของการเข้าตีที่ผ่านมา
3 ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ก่อน 05.30 น. กองร้อย 2 ซึ่งเป็นส่วนหน้าสุดก็ยึดหมู่บ้าน 50 หลัง เอาไว้ได้ด้วยความปลอดภัย
คำคมสั่งให้ทหารรับจ้างพาเหรดขึ้นหมู่บ้าน 50 หลังทันที และใช้พื้นที่ดังกล่าวตั้งฐานปฏิบัติการชั่วคราวในการเข้าตีครั้งนี้ อาวุธหนักทุกชนิดถูกติดตั้งอย่างรีบเร่ง แผนการเข้าตีซึ่งได้ถูกวางเอาไว้อย่างแนบเนียน ถูกกองร้อยต่างๆปฏิบัติการอย่างเร่งด่วน
กองร้อยที่ 1 ขึ้นโอบปีกซ้าย
กองร้อยที่ 2 ขึ้นโอบทางปีกขวา
ส่วนกองร้อย 3 บุกตลุยขึ้นไปตรงช่องกลางอันเป็นเส้นทางที่ผมกับหมู่สมพรได้เคลียร์เอาไว้เรียบร้อยแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อยก่อน 05.45 น
เหลืออีก 13 นาทีจะถึงหมายกำหนดการเข้าตี
จากการดักฟังข่าววิทยุจาก BC.603 ซึ่งจะตีโอบทางเนินชาร์ลี-ชาร์ลี ซึ่งเป็นยอดที่สูงที่สุดของเนินสกายไลน์-วันก็ปรากฏว่า ชุดซุ่มโจมตีกลางคืนของ BC.603 ดังกล่าวตรวจการณ์พบแสงไฟบนยอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี เข้าให้แล้ว
“ฉิบหายแล้ว บิ๊กแมน พวกมันส่วนมากยังมีชีวิตอยู่ ต่อให้ B-52 ถล่มมันขนาดไหนก็ตามที พวกมันก็ยังเหลือรอดชีวิตอยู่จนได้ ผมคิดว่าพวกมันจะต้องขุดอุโมงค์ขนาดยักษ์เจาะพื้นยอดเขาเข้าไปตั้งกองบัญชาการอยู่แน่ๆ รุ่งอรุณของเช้าวันนี้ ชักจะไม่โสภาเสียแล้ว สกายไลน์-วันคงจะเป็นเนินมรณะสำหรับพวกเราหรือพวกมัน อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ก็คงจะได้รู้กัน”
คำคมกระซิบกระซาบกับผมแล้วหันไปออกคำสั่งกำชับหมวดอาวุธหนักอีกครั้ง
“อาวุธหนัก ยิงให้คลุมพื้นที่ตั้งแต่เนินอานม้าขึ้นไปจนกระทั่งเนิน ชาร์ลี-กอล์ฟ อย่าให้เลยไปถึงเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี เป็นอันขาดนะโว้ย ประเดี๋ยวพลาดจากยอดเนินลงไป โดน BC.603 ก็แหลกเท่านั้น อีก2 นาที ระดมยิงทันที”
05.58 น. พลุสีเขียวสดใส 3 ช่อถูกยิงมาจากที่ใดที่หนึ่งสว่างโร่ อยู่เหนือเนินสกายไลน์-วัน
บัดดลนั้นเอง อาวุธหนักทุกชนิดก็คำรามขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหว ที่หมายคือไหล่เขาสกายไลน์-วัน ที่กำลังเด่นชัดขึ้นมาทุกขณะด้วยรัศมีอันเรืองรองของดวงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ
“พรึ้ง...วี้ด...บึ้ม”
“พรึ้ง...วี้ด...บึ้ม”
เสียงกระสุนปืนใหญ่ 155 มม.จากฐานแคนเดิ้ลและเฮอคิวลิสต์ ที่ตั้งฐานบังคับการยิงอยู่บนเนินเขาเยื้อง บก.สิงหะ (บก.ล่องแจ้ง) เริ่มถล่มกระสุนสังหารเข้าใส่เนินสกายไลน์-วัน ด้วยการยิงชนิดต่อเนื่องกันอย่างไม่หยุดยั้ง
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ฐานปืน “แคนเดิ้ล” และ “เฮอร์คิวลิส” ต้องกลายเป็น “ฐานบอด” ชั่วคราว เนื่องจากยิงเนินสกายไลน์-วันมิได้ผล
ซึ่งเหตุการณ์เหล่านี้ ถ้าจะพูดกันด้วยเหตุผลที่เป็นจริงแล้ว มันก็น่าเห็นใจฐานปืนใหญ่ทั้งสองแห่งนี้เหมือนกัน ผลการยิงแต่ละนัด แต่ละชุด เท่าที่ผมตรวจการณ์ด้วยกล้องสนาม มันถล่มลงบนยอดเนินสกายไลน์-วันเหมือนกับจับวาง
แต่พอการระดมยิงเสร็จสิ้นลง ทหารปิศาจเหล่านั้นก้ออกจากรูขึ้นมาเดินเพ่นพ่านกันให้มั่วไปหมด
และเหตุการณ์ดังกล่าวนี้ จะบังเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อการยิงปืนใหญ่เสร็จสิ้นลง อำนาจปืนใหญ่ทั้งสองฐาน ทำอะไรฐานปฏิบัติการของมันไม่ได้เสียแล้ว ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา แคนเดิ้ลกับเฮอคิวลิสก็เลยงดการระดมยิงยอดเนินดังกล่าวอย่างเด็ดขาด
ด้วยแผนการเข้าตีของ ซีไอเอ ก็เลยทำให้แคนเดิ้ลกับเฮอคิวลิสต้องเปิดฉากระดมยิงยอดเนินดังกล่าวต่อไป

[สมิง วังม่วง]

อัพเดต ตลาดอุปกรณ์ ส่วนควบ อาวุธ ปืน  วันนี้ http://2013.gun.in.th/index.php?board=21.0  (ถ้ายังไม่ได้สมัครสมาชิกให้สมัครด้วย)

[สมิง วังม่วง]

ตลาดปืนมือ สอง วันนี้มีร้านปืนชื่อดัง ลงมาขาย ปืน มือ2 สวยๆ ราคาสวยๆ http://2013.gun.in.th/index.php?board=6.0  ถ้ายังไม่สมัครสมาชิก ให้สมัครด้วย)

[สมิง วังม่วง]

"อย่าตัดสินใครโดยไม่ได้ถามเขาสักคำ หรือ แค่ฟังคนอื่นเขามา ชีิวิตคนก็เหมือนสะพาน  มีขึ้นมีลง มีสูงมีต่ำ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า สุดท้ายก็ตายเหมือนกัน" สมิง วังม่วง






 ถล่มเนินสกายไลน์-วัน ตอนที่ 3 ผลงานของสยมภู ทศพล
BC. 603 ซึ่งใช้รหัส “เห่าดง” หมุน “ฟรีเควนซี่” (ความถี่วิทยุ) เข้ามาร่วมกับข่ายวิทยุกองพันผมแล้ว
จากเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้กองพันแต่ละกองพันที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ในการ “เข้าตี” สามารถรู้ถึงสถานะการณ์ในปัจจุบันซึ่งกันและกันได้อย่างสบาย
อาวุธหนักกองพันของผมซึ่งตั้งฐานอยู่ ณ. บริเวณหมู่บ้าน 50 หลัง เริ่มสลุตกระสุนไล่เดี๊ยตั้งแต่ตีนเขาสกายไลน์ขึ้นไป จนกระทั่งถึงฐานที่ตั้งอาวุธหนักของทหารเวียตนามเหนือ ด้วยการยิงสลับขึ้นสลับลงอยู่ตลอดเวลา
ทหารกองร้อย 3 เริ่มเคลื่อนที่ออกจากหมู่บ้าน 50 หลัง ด้วยรูปขบวนแถวตอนเรียงเดี่ยว เคลื่อนที่ขึ้นไปในขณะที่ลุกกระสุนปืน ค.และ ปรส. วิ่งผ่านศรีษะเสียงดังหวีดหวิว ทหารรับจ้างบางคนแหงนหน้าขึ้นมองดูวิถีกระสุนด้วยท่าทางกริ่งเกรงอย่างเห็นได้ชัด
อย่าว่าแต่ทหารเหล่านั้นเลยครับ ตัวของผมเองก็เถอะน่า อุจจาระแทบจะพาเหรดขึ้นมาอยู่บนหัวสมองอยู่แล้ว
เล่นกับอะไรไม่เล่น พิเรนไปเล่นกับลูกปืนครก เจอะเฉียดๆมันก็เกมกันเท่านั้น
ท่านผู้อ่านลองคุยๆกับทหารราบดูเถอะครับ แล้วเขาจะบอกคุณเองว่า ในขณะเคลื่อนที่แล้วมีกระสุนปืนครกยิงข้ามหัวอยู่นั้น มันเสี่ยงตายพอๆกับวิ่งเข้าหากระสุนปืนเลยทีเดียว
จับพลัดจับผลู เชื้อประทุของลูก ค. เกิดเสื่อมขึ้นมา แล้ว ชอร์ท โครมลงบนกลุ่มของพวกผมเข้า ก้เห็นจะร้องเพลง “ยมบาลเจ้าขา” ของคุณบุปผา สายชล ไปเท่านั้น
...และก็ขอโทษที อุบัติเหตุแบบนี้ก็มักจะมีอยู่เสมอๆ เสียด้วยซีครับ
อย่าว่าแต่ปืนครกเลยครับ แม้กระทั่งปืนใหญ่ที่ว่ายิงนิ๊งๆเหมือนกับจับวางนี่แหละ พี่แกก็ยังทำให้ผมวิ่งขี้หดตดหายมาแล้ว
นึกถึงวันนั้นแล้วผมใจยังฝ่อไม่หาย
เย็นวันหนึ่งของเดือนธันวาคม ที่ค่อนข้างจะเยือกเย็น ผมนั่งล้อมวงกินข้าวกับทหารรับจ้าง 6-7 คนบนยอดเนิน “ชารลี-แทงโก้” ซึ่งเป็นยอดที่สูงที่สุดบนเนินสกายไลน์-ทู ขณะที่กำลังเอร็ดอร่อยกับลาบเนื้อวัวที่เพิ่งจะแบ่งออกมาจากทหารลาวอยู่นั้น กระสุนปืนใหญ่จากการร้องขอ “เดฟคอล” ของกองพันที่อยู่เบื้องหน้าผมก็เกิด “ชอร์ท” หล่นตูมลงมากลางวงพอดิบพอดี
เหมือนกับปาฏิหารย์ ลุกกระสุนปืนใหญ่นัดนั้นบังเอิญด้าน แต่ขนาดด้านๆนี่แหละครับ ทหารรับจ้างบางคนยังขี้แตกออกมาเต็มกางเกงเลยครับ
ส่วนผม ขอยืมฝีเท้าอาณัติ รัตนพล วิ่งโกยแน่บ เข้าไปซุกอยู่ข้างๆรั้วลวดหนาม เกือบจะโดนกับระเบิดตายซะแล้ว
เมื่อมาเดินลอดวิถีกระสุนของปืนครกแบบนี้เข้า ผมก็เลยเสียวสันหลังวูบวาบ เดินล่อกแล่กๆ จนหมู่สมพรที่เดินขนาบข้างผมถึงกับหยุดดูด้วยความแปลกใจที่มองเห็นผมปอดลอยถึงขนาดนั้น
กองร้อยของผมเคลื่อนที่ขึ้นมาถึงแนวทิ้งระเบิดของ B-52 แล้ว หลุมระเบิดขนาดยักษ์ เรียงรายยาวสุดสายตาปรากฏอยู่เบื้องหน้า กลิ่นกำมะถัน,ฟอสฟอรัส คละคลุ้งอบอวลทั่วบริเวณ
ป่าเสือหมอบและพืชล้มลุกถูกอำนาจระเบิดพลิกขึ้นมากระจุยกระจาย และส่วนที่เหลือก็โดนไฟบรรลัยกัลป์เผาผลาญไม่มีชิ้นดี
ต้นไม้ขนาดสองคนโอบ ยอดขาดกระเด็นเหมือนกับโดนขวานจาม บางต้นที่โดนลูกระเบิดเข้าอย่างจังๆ ก็ถึงกับล้มโค่นลงมากองระเกะระกะอยู่ทั่วบริเวณ ควันไฟและรอยไหม้เกรียมยังครุกกรุ่นอยู่ตลอดทาง
ทหารรับจ้างบางคนชะโงกหน้าลงไปมองดูหลุมระเบิดของ B-52 แล้วทำสีหน้าเหมือนกับจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง มันก็ไม่น่าเชื่อจริงๆนี่ครับ ทั้งลึกทั้งกว้าง เท่าที่สายตาของผมกะๆดูแล้ว มันลึกไม่น้อยกว่า 20 เมตรเลยจริงๆ หลุมระเบิดห่าเหวอะไรไม่รู้...ลึกระยำ
คำคมสั่งแปรขบวนออกเป็นรูปแถวหน้ากระดานเรียงเดี่ยว ด้วยช่วงระยะต่อคน คนละสองเมตร ทหารรับจ้างกระชับปืนประจำกาย เคลื่อนที่ขึ้นไปบนไหล่เขาอย่างระมัดระวัง พื้นที่...ที่ต้องสงสัยถูกยิงเคลียร์ด้วยระบบออโตซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระสุนปืนดังเกรียวกราวไม่ขาดระยะ เสียงวิทยุสนามสั่งการโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์
ผมเคลื่อนที่ผ่านบริเวณที่ติดตั้งเครื่อง “เรด้าห์-พ็อคเก็ต” ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทำให้ผมเตร่เข้าไปยังพื้นที่-ที่ได้ทำเครื่องหมายเอาไว้
ปรากฏว่า “เรด้าห์-พ็อคเก็ต” ถูกอำนาจระเบิดถล่มทลายทับถมไม่มีชิ้นดี บางพื้นที่ก็โดนไฟบรรลัยกัลป์เผาผลาญมอดไหม้เป็นธุลีดินจนหมดสิ้น
เนื่องจากเวลาของผมมีไม่มากนัก ผมก็เลยไม่สามารถที่จะตรวจค้น “เรด้า-พ็อคเก็ต” อันอื่นๆต่อไปอีกได้
หลุมเพลาะของจุดซุ่มโจมตี ทหารลาวแดงที่ผมนั่งเฝ้าดูพฤติการณ์ของมันทั้งวันทั้งคืน กลายเป็นบ่อเลี้ยงปลาขนาดใหญ่ไปเสียแล้ว
“อินทรีจากเห่าดง ขณะนี้ เห่าดงกำลังได้รับการยิงปะทะอย่างรุนแรงจากข้าศึกบนเนิน “ชาร์ลี-ชาร์ลี” โปรดระวัง ข้าศึกมี 12.7 วิถีราบ หลายกระบอกอยู่บนนั้น...เปลี่ยน”
เสียงพนักงานวิทยุของกองพัน 603 ส่งข่าวมาให้กองพันผมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเอาการ และในเวลาเดียวกันนั้น ผมก็ได้ยินเสียงกระสุนกระทบแตกชนิดที่ใช้ต่อสู้อากาศยาน แต่พวกมันมาดัดแปลงเป็นปืนวิถีราบดังเกรียวกราวเป็นข้าวตอกแตกอยู่บนยอดเนิน ตรงข้ามกับทิศทางที่พวกผมกำลังเคลื่อนที่เข้าไป
ทหารรับจ้างบางคนชะงักงัน และทำท่าหันรีหันขวางอย่างไรพิกล คำคมมองเห็นเข้าก็เลยตะโกนกรอกลงไปในวิทยุสุดเสียง
“เฮ้ย....ไอ้น้อง เคลื่อนที่ขึ้นไปเป็นรูปหน้ากระดาน อย่าให้แถวขาดตอนลงแบบนั้น ประเดี๋ยวเวลาเคลียร์พื้นที่ หรือเกิดปะทะกับข้าศึกได้ยิงกันเองตายห่า ...เร็วๆเข้าโว้ย ขนาดอั๊วแก่ๆยังสบายนี่หว่า ยึดยอดเนินชาร์ลี-กอล์ฟได้ อั๊วให้ลาคนละ 10 วัน”
คำพูดของคำคมออกอากาศไปทั่วแนว
คำว่า “ถ้ายึดยอดเนินชาร์ลี-กอล์ฟได้ จะให้ลาคนละ 10 วัน” คือกำลังใจและจิตวิทยาที่ยอดเยี่ยมที่สุดในภาวการณ์เช่นนี้
เสียงไชโยโห่ร้องดังแซดขึ้นมาอีกครั้ง ทหารรับจ้างทุกคนสีหน้าชุ่มชื่น และบังเกิดกำลังใจขึ้นมาอย่างท่วมท้น เร่งฝีเท้าเดินตามพรรคพวก แล้วกราดกระสุนเข้าเคลียร์พื้นที่เบื้องหน้าอย่างฮึกเหิม
แนวกระสอบทรายของฐานปฏิบัติการบนยอดเนิน ชาร์ลี-กอล์ฟ ปรากฏลิบๆอยู่เบื้องหน้า
“ปึง...ปึง...ปึง...ปึง…ปึง”
ปืนต่อสู้อากาศยาน 12.7 ที่ดัดแปลงเป็นปืนกระสุนวิถีราบ เปิดฉากโจมตีพวกเราเข้าให้แล้ว แนวกนระสุนกระทบแตกของมันฉีกพื้นดินเป็นแนวยาว แล้วระเบิดส่งสะเก็ดออกไปรอบทิศทาง ทหารรับจ้าง 2-3 คนที่เดินอยู่ข้างๆผม ล้มผลอยเหมือนกับใบไม้ร่วง
ผมกับคำคมเผ่นพรวดเดียวตกลงไปในหลุมระเบิดแห่งหนึ่ง มูลดินซึ่งเกิดจากแรงระเบิดถูกกระสุนกระทบแตก 12.7 มม. พังทลาย ไม่มีชิ้นดี
อึดใจต่อมา พนักงานวิทยุกองร้อย 3 ที่ผมจำชื่อได้ว่า “ส.อ. ทศพร” ก็กระเด็นลงมาในหลุมเดียวกับผม
เมื่อคำคมเหลียวมองไปเห็นเข้าก็ร้องอุทานออกมาสุดเสียง
“เฮ้ย...ไอ้น้อง ทำไมลื้อโชคร้ายแบบนี้วะ”
ผมหันขวับกลับไปมองดูพนักงานวิทยุคนนั้น อนิจจา...ร่างกายของหมู่ทศพรเหลือเพียงครึ่งตัวเท่านั้น เมื่อผมกวาดสายตาขึ้นไปมองที่ปากหลุมก็เห็นร่างกายส่วนล่าง ตั้งแต่บั้นเอวลงไปค้างเติ่งพาดอยู่บริเวณปากหลุมนั่นเอง
“เร็ว บิ๊กแมน ขึ้นจากปากหลุมจวกกับมัน”
คำคมพูดพลางดึงแขนผมลุกขึ้น ผมลาก PRC-77 ที่กลิ้งอยู่ข้างๆขึ้นมาสะพายเอาไว้เบื้องหลัง แล้วคอน M-16 ปีนหลุมระเบิดข้นมานอนหมอบอยู่ข้างขอนไม้ขนาดใหญ่ที่โค่นล้มกลิ้งอยู่ข้างๆ
เสียงปืนเอ็ดอึงเหมือนกับฟ้าพิโรธ แนวยิงของพวกเราถูกอาวุธหนักกดหัวจนกระทั่งไม่สามารถรุกคืบหน้าได้แม้แต่ก้าวเดียว
“M-72 ที่หมายปืน 12.7 บนเนินชาร์ลี-กอล์ฟ ชุดแรก 5 นัด ยิง”
เสียง ผบ.ร้อย 3ดังกังวานอยู่ข้างๆ คำคมผละจากผม คลานสี่ตีนมุ่งหน้าเข้าไปหาลุกน้องอย่างรวดเร็ว ผมขยับตัวตามไปติดๆ พระเจ้าช่วย พอผมเคลื่อนที่พ้นขอนไม้ดังกล่าวไปได้เพียง 20 เมตร จรวด RPG ลูกหนึ่งของมันก็วิ่งปร๊าดถล่มเข้ามาพอดิบพอดี
เศษหิน เศษกิ่งไม้ กระเด็นใส่วิทยุที่อยู่บนหลังผมดังเกรียวกราว เมื่อผมเอี้ยวคอกลับไปมองดูก็เย็นเยียบเข้าไปถึงไขสันหลัง
ขอนไม้แหว่งออกไปครึ่งหนึ่ง และส่วนที่เหลือก็บงเกิดไฟลุกโขมง ทหารรับจ้างอีกคนที่หมอบอยู่ข้างๆคำคม ร่างกายแหลกเหลวเหมือนกับหมูบะช่อ ความกลัวตายทำให้ผมคลานเสียเร็วจี๋ แพล็บเดียว ผมก็แซงคำคมขึ้นไปนั่งหอบ เป็นหมาบ้าแดดอยู่เบื้องหลังก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง ร.ท. ชัยสิทธิ์ นายทหารจากกองพันทหารสื่อสาร สะพานแดง หันมายกนิ้วโป้งให้ผมพร้อมทักทายอย่างคุ้นเคย
“ยอด...ยอด...บิ๊กแมน คลานเร็วจี๋หยั่งกับมือมีตีนทีเดียวครับ ช้านิดเดียวคุณจอดแน่ๆ”
“บึ้ม...บึ้ม...บึ้ม” M-72 อันทรงอานุภาพของเราเริ่มคายพิษสงเข้าใส่ข้าศึกเข้าให้แล้ว
M.60 เพิ่งจะเริ่มโปรยม่านกระสุนเข้าหาฐานปฏิบัติของข้าศึก เสียงระรัวที่เป็นจังหวะจะโคนของมัน ทำให้ผมต้องเหลียวไปมองดูด้วยความทึ่งใจ ไม่ใช่ใครหรอกครับ “หมู่สมพร อ่ำนาดิน” เพชฌฆาตมือดีของกองพัน 617 นั่นเอง เขานอนหมอบอยู่ทางด้านซ้ายมือห่างจากผมออกไปประมาน 15 เมตร และข้างๆตัวปืน M.60 ร่างของพลยิงตัวจริงนอนคว่ำหน้า เลือดทะลักออกมาจากต้นคอเป็นสาย
“ไอ้หอก จะตายก็ไม่ตะโกนบอกกูด้วย กูก็สงสัยว่าทำไมมึงจึงไม่ซัดกับมันด้วยปืนกล...หนอย ...เสือกนอนหลับซะนี่ หลับให้สบาย เพื่อนกู...กูจะล้างโคตรมันให้สิ้น...
หมู่สมพร พูดไป..ยิงไป..หัวเราะไปอย่างบ้าคลั่ง

[สมิง วังม่วง]

อัพเดตราคา ปืนและกระสุนเดือน ตุลาคม-พศจิกายน  2558  http://2013.gun.in.th/index.php?topic=60569.0  ถ้ายังไม่ได้สมัครสมาชิกให้สมัครด้วยครับ

[สมิง วังม่วง]

ถล่มเนินสกายไลน์-วัน ตอนที่ 4 ผลงาน สยมภู ทศพล
หมู่สมพร พูดไป..ยิงไป..หัวเราะไปอย่างบ้าคลั่ง ผมใจหายวาบ จากลักษณะดังกล่าว หมู่สมพรกำลังเข่ขั้นจะวิกลจริตอยู่แล้ว ผมหันกลับมาก็มองเห็นคำคมคลานเข้ามาพอดี
“ผู้พัน...หมู่สมพร เป็นอะไรไปก็ไม่รู้ ผมรู้สึกว่า....”
ผมพูดยังไม่ทันจบ คำคมก็เผ่นพรวดเดียวเข้าไปประชิดตัวหมู่สมพรเสียแล้ว สันมือขวาที่หนักอึ้งฟาดฉับลงไปบนต้นคอที่กระชับแน่นอยู่กับพานท้าย M.60 นั่นเอง
หมู่สมพรฟุบหน้าลงกับพื้น นิ่งสนิท! คำคมปราดเข้าลากร่างของหมู่สมพรขึ้นไปพิงกับหลังก้อนหินพร้อมสะบัดหลังมือตบหน้าลูกน้องคู่ใจ 2 ทีซ้อนๆ
“เร็ว! บิ๊กแมน ช่วยยิง M.60 ปะทะเอาไว้ก่อน”
เสียงของคำคมที่ร้องตะโกนอยู่ใกล้ๆ เรียกให้ประสาทของผมที่กำลังจะเขม็งเกลียวกลับคืนมาในบัดดล ผมถลาเข้าไปในประทับ M.60 เหนี่ยวไกสาดกระสุนไปเบื้องหน้าอย่างเมามัน ยิง ยิง ยิงจนลำกล้องร้อนแดงแทบจะลุกเป็นไฟ
“แคร๊ง”
เสียงลูกเลื่อนกระทบรังเพลิงดังสนั่น ความรู้สกบอกกับตัวเองว่า กระสุนมันขัดลำเสียแล้ว และผมก็ไม่มีความสามารถที่จะแก้ปัญหาดังกล่าวนี้เสียด้วย ปัญหาเฉพาะหน้าทำให้ผมร้องตะโกนบอกคำคมเสียงหลง
“ผู้พัน...กระสุนขัดลำ”
“สมพร...สมพร”
คำคมไม่สนใจผม เขาตะโกนกรอกหูลูกน้องคู่ใจ พร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งดึงเขย่าศีรษะอยู่ไปมา
สมพรลืมตาโพลง ผมเห็นเขาสะบัดหน้าอยู่สองสามครั้ง เสียงกระสุนปืนที่ดังเซ็งแซ่อยู่รอบทิศ คงจะเรียกความรู้สึกที่แท้จริงของเขากลับมาเป็นของตัวเองได้อีกครั้ง
คำคมตะโกนสั่งทางวิทยุให้ทหารทุกคนประสานการยิงอย่าให้ขาดระยะ
หมู่สมพรปราดเข้ามาแก้ไข ปืน M.60 อยู่ชั่วครู่ก็เสร็จเรียบร้อย ชั่วอึดใจเขาก็เริ่มส่ายปากกระบอกปืน เหนี่ยวไก ยิงกราดเข้าใส่ฐานปฏิบัติการของข้าศึกเป็นห่าฝน
“ผู้พัน แบบนี้เราขึ้นไปไม่ถึงยอดชาร์ลี-กอล์ฟแน่ครับ BC-603 ก็เริ่มถอนตัวลงมาแล้ว...ผมจะลองขอ T-28 จากนอร์แมนดูนะครับ”
“เอาเลย น้องชาย สงสัยว่าใต้ยอดเนินจะต้องมีอุโมงค์ใต้ดินอยู่แน่ๆ ขนาด B-52 ยังเอามันไม่อยู่ แสดงว่าอุโมงค์มันจะต้องอยู่ลึก และแข็งแรงมากทีเดียว”
ผมรีบติดต่อเข้า เบาว์เดอร์-คอนโทรลเพื่อขอการสนับสนุนพร้อมกับแจ้งรายละเอียดการปะทะให้หน่วยเหนือทราบ
หลังจากรับข่าวขอความช่วยเหลือจากผมแลบ้ว ทางเบาว์เดอร์ ก็เงียบหายไปชั่วขณะ
เกือบ 5 นาทีที่เบาว์เดอร์เงียบหายไปเฉยๆ
มันเป็น 5 นาทีที่ทรมานใจผมอย่างแสนสาหัส เบาว์เดอร์จะสนับสนุนหรือว่าปฏิเสธก็น่าจะตอบให้ผมทราบ ไม่น่าที่จะทรมานด้วยการปล่อยให้รอคอยกันแบบนี้
“บิ๊กแมน จากนอร์แมน…T-28 3 เครื่อง ออน เดอะ เวย์”
คำพูดประโยคสั้นๆ ของเจ้านายที่ยังคงไม่ทอดทิ้งผม ดังแว่วๆอยู่ในหูฟังของ PRC-77
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก นอนหงายลงไปกับพื้น แสงอาทิตย์ที่ส่องกระทบกับใบหน้าช่างสดชื่นและสว่างไสวยิ่งกว่าทุกครั้ง
“เป็นอะไรไป...บิ๊กแมน”
หมู่สมพรซึ่งคงจะหันมาพบผมนอนนิ่งเข้าโดนบังเอิญ ร้องตะโกนถามมาอย่างร้อนรน ผมพลิกตัวกลับคลานจี๋เข้าไปที่วิทยุ HT-2 อันเป็นวิทยุประจำตัวของคำคมซึ่งวางอยู่ใกล้ๆยกขึ้นมาตะโกนกรอกลงไปที่ปากพูดเต็มเสียง
“อินทรีทั้งหลายจากบิ๊กแมน จวกมันเข้าไปครับ T-28 กำลังบินมาช่วยเราแล้ว”
เสียงไชโยโห่ร้องแซ่ดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ห่ากระสุนที่เว้นระยะลงไปก็ประสานเซ็งแซ่ถี่ยิบขึ้นมาอีกครั้ง
“T-28 มาแล้ว”
เสียงหึ่งๆของมันดังแว่วมาก่อน ชั่วอึดใจลำตัวอันขาววับของมันก็บินเกาะหมู่ข้ามเนินสกายไลน์ไปอย่างรวดเร็ว
“บิ๊กแมน บรูสเตอร์ จาก T-28 กรุณาโชว์สโม๊คแสดงที่ตั้งของคุณด้วย เปลี่ยน”
“T-28 จากบีกแมน ขอบคุณมากครับ คุณมาทันเวลาพอดี”
ในขณะที่พูดวิทยุ ผมก็หยิบควันสัญญาณสีแดงออกมาจากสายรัดทึบ ดึงสลักนิรภัยข้วางมันลงไปที่พื้นทันที
“เพลี๊ย”
ควันสัญญาณสีแดงพวยพุ่งออกมาแล้วรวมตัวลอยขึ้นเบื้องบนเป็นสาย
“บิ๊กแมน สีแดงของคุณใช่ไหม”
นักบินย้อนถามลงมาอีก
“โรเจอร์”
ผมตอบเป็นรหัสขึ้นไปว่า ถูกต้อง
ยังไม่ทันขาดคำพูดทางวิทยุของผม T-28 เครื่องหนึ่งก็ดิ่งลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
ปืน 12.7 ของทหารเวียตนามเหนือเงียบเสียงลงเป็นปลิดทิ้ง และยิ่งไปกว่านั้นเสียงปืนชนิดอื่นๆก็พลอยหยุดยิงตามลงไปด้วย
เหตุการณ์ที่บังเกิดขึ้นทำให้คำคมถึงกับต้องหันมาสบตากับผมด้วยความแปลกใจ
ลูกระเบิดขนาด 250 ปอนด์ลอยละลิ่วลงมาจากใต้ปีกของ T-28 มองเห็นถนัดตา ทุกลูก...หล่นโครมลงบนเป้าหมายเหมือนกับผีจับยัด T-28 เครื่องที่ 2 และเครื่องที่ 3 ต่างก็ทะยอยบินเข้าโจมตี ระลอกแล้วระลอกเล่า ไม่มีเสียงปืนยิงตอบโต้จากข้าศึกแม้แต่นัดเดียวเหมือนเช่นเคย
“บิ๊กแมน ไอ้แกวมันหายจากสนามเพลาะไปใหนหมดก็ไม่รู้ ปืน 12.7 ที่เคยระดมยิงพวกผมก้ไม่รู้ว่า พวกมันเอาไปซ่อนไว้ที่ใหนกันแน่...ผมตรวจการณ์ไม่เห็นมันเลย จะให้ผมทำงานอีกไหมครับ”
นักบินส่งวิทยุลงมาถามผมอย่างคลางแคลงใจ ที่เขาตรวจการณ์ไม่พบทหารเวียดนามเหนือแม้แต่คนเดียว
คำคมกัดกรามแน่น เขาทำอากัปกริยาเหมือนอย่างจะคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้เอ่ยคำพุดขึ้นมาอย่างชนืดที่ผมเย็นวาบเข้าไปถึงหัวใจ
“ติดดาบ...บิ๊กแมน ติดดาบปลายปืน เคลื่อนที่เข้าหาฐานปฏิบัติการของมันในขณะท่พวกมันกำลังหลบเครื่องบินอยู่ในอุโมงค์ คุณพยายามหาทางถ่วงเวลาให้เครื่องบินทิ้งระเบิดใส่พวกมันนานๆจนกว่าเราจะเคลื่อนถึงฐานมัน จากระยะนี้ ผมคิดว่าไม่ถึง20 นาทีก็จะถึงแนวลวดหนามของมันแล้ว”
ผมไม่มีทางเลือก! กองร้อย 1 กองร้อย 2 ซึ่งโอบอยู่ทางปีกทั้งสองข้าง ต้องตกอยู่ในสถานะการณ์เดียวกับกองร้อยของผมทุกประการ ผมอธิบายเหตุการณืให้นักบิน T-28 ทราบ นักบินกำชับให้พวกผมระวังสะเก็ดระเบิด แล้วเริ่มเปิดฉากโจมตีถ่วงเวลาทันที
ด้วยรหัสวิทยุอย่างสั้นๆ ทหารรับจ้างทุกคนติดดาบปลายปืนแล้วลุกขึ้นยืน กระชับปืนอยู่ในท่าเตรียมแทง เคลื่อนที่เข้าหาแนวกระสอบทรายซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึง 200 เมตร สายตาจ้องเขม็งไปเบื้องหน้า เหงื่อกาฬผุดขึ้นมาเต็มดวงหน้าที่หยาบกร้านและเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าไฟ ควสมรู้สึกของผมในขณะที่เคลื่อนที่เข้าหาแนวของข้าศึก ก็คือความตื่นเต้นอย่างสุดขีด ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ ต่างๆเหล่านี้ผมจะเคยเห็นและเคยผ่านมาก่อน ก็ตามที ครั้งนั้น ผมถูกความจำเป็นบังคับให้สู้...ถ้าไม่สู้ก็ตาย! ผมก็เลยสวมวิญญาณหมาบ้าไล่จวกพวกมันเสียกระเจิงไป
แต่ครั้งนี้ ทั้งๆที่กองพันของผมมีทางเลือก ! มีทางเลือกที่เสี่ยงน้อยกว่านี้มากนัก! แต่ทว่าความเป็นผู้บังคับบัญชาที่กล้าได้กล้าเสีย อ่านแผนของข้าศึกทะลุปรุโปร่งเหมือนกับเล่นไพ่เผ ทำให้คำคมต้องเลือกวิธีที่แปลกและแหวกแนวกว่าวิธีใดๆของผบ.พันที่ผมเคยพบเห็นมาในสมรภูมิลาว มันเป็นวิธีที่ผมเองต้องขนหัวลุกมาจนกระทั่งแทบทุกวันนี้ บอกกับท่านผู้อ่านอย่างไม่อายเลยครับ หัวใจของผมก็แทบจะหลุดลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่มอยู่รอมร่อแล้ว
ความคิดบ้าๆทีพุ่งขึ้นมาก็คืออยากจะทำปืนลั่นใส่ตัวเอง แล้วนอนรอพรรคพวกให้ “เข้าตี” ฐานข้าศึกจนเสร็จแล้วจึงค่อยปีนเขาขึ้นไปสมทบทีหลัง แต่เมื่อมองเห็นทหารรับจ้างที่เดินอกตั้งอยู่ข้างๆ ผมก็บังเกิดความละอายแก่ใจขึ้นมาทันที ความอาย! ทำให้ผมบังคับจิตใจได้อย่างแปลกประหลาดที่สุด และแล้วความคิดบ้าๆอีกชนิดหนึ่งก็บังเกิดขึ้นมาแทกซ้อน
ผมอยากจะเป็นพระเอกหนังไทยหรือว่าพระเอกในนวนิยายโชกเลือดทั้งหลาย ที่มีความสามารถเข้าห้ำหั่นกับข้าศึกด้วยตัวเพียงคนเดียว ยิงปืนก็แม่น ปืนหมดกระสุนก็ยังใช้มีดพกขว้างเสียบลุกกระเดือกได้อย่างแม่นยำ แถมยังตะลุมบอนด้วยหมัดลุ่นๆเสียจนผู้ร้ายนอนระเนระนาดเกลื่อนสมรภูมิ
ผมอยากจะให้พ่อพระเอกทั้งหลายแหล่เหล่านี้ ลองหลุดเข้ามาเจอะสถานะการณ์อย่างเดียวกับผมดูบ้างเป็นไร เชื่อผมเถอะ พี่แกอาจจะต้องลืมบทบาทที่เคยแสดงอยู่ในจอเงินอย่างแน่นอน บางทีอาจจะเปลี่ยนอาชีพเป็นนักวิ่งทีมชาติ ชวน “อาณัติ รัตนพล” วัดฝีเท้ากันไปเท่านั้น

[สมิง วังม่วง]

"อย่าตัดสินใครโดยไม่ได้ถามเขาสักคำ หรือ แค่ฟังคนอื่นเขามา ชีิวิตคนก็เหมือนสะพาน  มีขึ้นมีลง มีสูงมีต่ำ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า สุดท้ายก็ตายเหมือนกัน" สมิง วังม่วง



 ถล่มเนินสกายไลน์-วัน ตอนที่ 5 ผลงานของสยูมภู ทศพล
เสียงระเบิด ตึงตังโครมครามดังใกล้เข้ามาทุกที เอ๊ะนี่ผมคิดอะไรต่ออะไรไปเรื่อยเปื่อยจนใกล้ฐานปฏิบัติการของข้าศึกแล้วหรือนี่?
ความคิดบ้าๆบวมๆของผมสะดุดลงเมื่อประสาทหูได้ยินเสียงแว้ดยาวๆดังแหวกอากาศออกมาจากฐานเบื้องหน้า มันเป็นเสียงจรวด RPG ของข้าศึก และก็ทิศทางของมันก็คือถล่มทหารที่เดินเรียงแถวเป็นหน้ากระดานอยู่นั้น
ผมโดนเตะข้อเท้าทางด้านหลังล้มค่ำหน้าลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สึกตัว ผงกหน้าขึ้นไปดู ก็มองเห็นหมู่สมพรเจาะลวดหนามที่ถล่มทลายอยู่ก่อนแล้ว ด้วย M-72 อันทรงอานุภาพเข้าพอดี
ทหารเวียตนามเหนือเพิ่งจะอ่านแผนการของพวกเราออก และพวกมันก็ไม่รั้งรอ ที่จะเปิดฉากดวลกับกระสุนกับเราอย่างชนิดยอมตายคารังปืน
กองร้อย 1,2 ตะลุยรั้วลวดหนามเข้าไปถึงฐานปฏิบัติการของทหารเวียตนามเหนือเข้าให้แล้ว เนื่องจากฐานปฏิบัติการบนยอดเนิน ชาร์ลี-กอล์ฟมีพื้นที่ไม่ค่อยจะกว้างเท่าใดนัก ดังนั้น เมื่อทหารรับจ้างจากกองร้อย 1 และกองร้อย 2 เคลื่อนที่จากไหล่เขาขึ้นมาถึงพื้นที่หน้าตัดบนยอดเนินก็เลยมองเห็นซึ่งกันและกันด้วยสายตาเต็มพรืดไปหมด
T-28 ทั้ง 3 คันหมดภารกิจบินกลับไปแล้ว ทหารเวียตนามเหนือพรั่งพรูออกมาจากแห่งใดแห่งหนึ่งที่ผมยังตรวจการณ์ไม่เห็น...
...พวกมันติดดาบปลายปืน วิ่งเข้ามาสกัดพวกเราอย่างบ้าคลั่ง
และก็มีอีกจำนวนหนึ่ง หามปืน 12.7 วิ่งปร๊าดเข้ามาทางด้านบริเวณที่พวกผมกำลังวิ่งควบเข้าไปพอดี หมู่สมพรวิ่งแซงผมออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่มีโอกาสรู้ มองเห็นอีกที หมู่สมพรก็กำลังเสือกดาบปลายปืนเข้าไปยังช่องท้องของพลปืน 12.7 คนหนึ่งอย่างเมามัน
ผมอยู่ห่างจากหมู่สมพร 20 กว่าเมตร
คนที่โดนหมู่สมพรแทงผงะล้มนอนหงายลงไปกับพื้น พรรคพวกของมันที่ติดอยู่กับตัวปืนอีกคนชักมีดขาววับออกมา
พระเจ้าช่วย! แทนที่มันจะช่วยเพื่อนของมันที่นอนตาเบิกโพลงอยู่นั้น มันกลับใช้มีดอันนั้นฟาดฉับลงไปบนข้อมือซ้ายของมันเองเต็มแรง
มือขาดกระเด็น! เลือดพุ่งกระฉูดออกมาเหมือนกับน้ำพุ มันเบิ่งตามองดูมือที่ขาดอยู่ชั่วอึดใจก็วิ่งควบถอยหลังไปรวมกลุ่มกับพรรคพวกของมันที่กำลังชุลมุนอยู่ ณ บริเวณกึ่งกลางฐาน พอดิบพอดี
ผมไม่เข้าใจ... ทำไมมันถึงตัดข้อมือตัวเอง
หมู่สมพรใช้เท้าเหยียบลงไปบนหน้าอกของทหารเวียตนามเหนือผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น แล้วออกแรงกระชากดาบปลายปืนเต็มแรง
ไม่มีรอยเปรอะเปื้อนบนดาบปลายปืนที่ขาววับนั้นแม้แต่นิดเดียว
ผมวิ่งปร๊าดเข้าไปที่ตัวปืน 12.7 หวังจะยึดและอาศัยอำนาจของปืนกระบอกนั้นยิงถล่มพวกมันให้ราบเป็นหน้ากลอง
พระเจ้าช่วย! สายตาของผมไม่ฝาดอย่างแน่ๆ ผมมองเห็นข้อมือมนุษย์ที่เพิ่งจะถูกตัดขาดอย่างสดๆร้อนๆ ห้อยติดอยู่กับตัวปืน โดยมีโซ่เส้นเล็กๆห้ามเอาไว้อย่างแข็งแรง
และทหารเวียดนามเหนือที่ตายจากน้ำมือของหมู่สมพรก็มีโซ่ล่ามติดข้อมือเอาไว้เช่นกัน จากข้อสงสัยที่พวกมันฟันข้อมือตัวเองขาด ปลิวหายออกไปจากความคิดของผมในบัดดล
ฟันข้อมือตัวเองเพียงเพื่อจะให้หลุดจากเครื่องพันธนาการ ยอมเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ยอมพิการไปจนชั่วชีวิต เพื่อช่วยให้พ้นจากความตายเท่านั้น
อา! ชีวิตของใคร-ใครก็รัก ทหารเวียดนามเหนือมิใช่คนกล้าตายเสทอไปหยั่งที่เขาร่ำลือกันเสียแล้ว
ฉากการประจัญบานกันอย่างท่วมเลือดปรากฏอยู่แค่เอื้อม ทหารเวียดนามเหนือถูกไล่ต้อนเข้าไปจนมุมรวมกันเป็นกระจุกอยู่กลางฐานปฏิบัติการ
ทั้งขวาและซ้าย และด้านหน้าซึ่งตีโอบขึ้นไปพร้อมๆกัน ทำให้ทหารเวียตนามเหนือส่วนหนึ่ง (ซึ่งตามสายตามีจำนวนน้อยจนผิดสังเกตุ) ถอยร่นเข้าไปจนมุมอยู่ในบังเกอร์แห่งหนึ่ง
และบังเกอร์แห่งนั้นก็มีความใหญ่โตมโหฬารยิ่งกว่าบังเกอร์บนฐานปฏิบัติการใดๆที่ผมเคยเห็นมา จากการสังเกตุคร่าวๆ สภาพของยอดเนินชาร์ลี-กอล์ฟ กลายเป็นบ่อเลี้ยงปลาไปเสียแล้ว ร่องสนามเพลาะบังเกอร์และแนวกระสอบทรายกระจุยกระจายเหมือนกับโดนไต้ฝุ่น
ทำไมบังเกอร์มโหฬารอันนั้นถึงรอดพ้นจากอำนาจระเบิดของ B-52 ไปได้
กระสุนปืน M-16 ที่เหลือค้างแม็กกาซีน ถูกทหารรับจ้างระดมยิงการดเข้าไปยังหน้าบังเกอร์แห่งนั้นเป็นจักรผัน
ร่างของทหารเวียดนามเหนือที่เต้นผงะอยู่เบื้องหน้า ทำให้ประสาทผมชาดิกเหมือนกับโดนไฟช็อท
ประตูบังเกอร์เปิดผางออกมา ทหารเวียตนามเหนือที่ถอยร่นเข้าไปจุกอยู่หน้าประตูผลุบหายลงไปเหมือนกับปิศาจ
พวกที่ลงไปไม่ทัน ก็โดนยิงตายเกลื่อนอยู่หน้าประตูนั่นเอง ชั่วพริบตาพวกมันก็หายลงไปในช่องประตูลึกลับแห่งนั้นจนหมดสิ้น
หมู่สมพรกับทหารรับจ้างอีก 6-7 คน เป็นชุดแรกที่เคลื่อนที่ถึงช่องประตูที่เปิดท้าทายเอาไว้นั้น เขาพาตัวเองหายเข้าไปเป็นคนแรก ทหารรับจ้าง 6-7 คนที่ติดตามทำอาการรีรออยู่ชั่วครู่ก็เผ่นตามเข้าไปด้วยความผลีผลาม
ผมใจหายวาบ ขยับจะร้องห้ามออกไป ก็ไม่ทันการเสียแล้ว
“เฮ้ย! ออกมาสมพร! อย่าเข้าไป ระวังกับระเบิด”
คำคมร้องเสียงหลงออกมาจากกลุ่มทหาร ชั่วอึดใจผู้พันใจถึงก็วิ่งควบแซงผมขึ้นไปเบื้องหน้า
“บึ้ม...บึ้ม...บึ้ม...บึ้ม...ๆๆๆๆ”
เสียงระเบิดที่ดังประหนึ่งขุนเขาทลายได้กระหึ่มขึ้นอีกครั้ง แรงระเบิดของมันทำให้แผ่นดินที่พวกผมยืนอยู่โยกไปโยกมาเหมือนกับแผ่นดินไหว ทหารรับจ้างบางคนที่อยู่ใกล้ๆกับบังเกอร์ดังกล่าวกระเด็นลอยขึ้นจากพื้นดินเหมือนกับโดนพายุหมุน
ทุกคนฟุบตัวลงตามสัญชาติญาณอันเคยชิน และก็มีจำนวนไม่น้อยที่ตาลีตาเหลือกกระโดดเผ่นลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในหลุมระเบิด B-52 ที่ระเกะระกะอยู่นั้น
บังเกอร์มหึมายุบตัวเองลงกองกับพื้น ช่องประตูที่เปิดท้าทายอยู่นั้น หายไปจากสายตาโดยสิ้นเชิง
ก่อนที่ทุกคนจะตั้งสติเป็นของตัวเองก็ได้บังเกิดเสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้เสียงระเบิดดังสะท้อนเป็นลูกโซ่อยู่ไต้พื้นดินเป็นระยะเวลานานกว่า 5 นาที เสียงระเบิดเริ่มขึ้น ณ จุดบังเกอร์ที่พังพินาศแล้วดังสะท้อนห่างออกไปบนเส้นทางที่มุ่งขึ้นหายอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียง 400 เมตรเท่านั้น
สิ้นเสียงระเบิดที่รุนแรงนั้น กระสุนทุกชนิดบนยอดเนินชาร์ลี-กอล์ฟก็เงียบสนิทลงเป็นปลิดทิ้ง
คำคมยืนตะลึงอยู่กับที่เหมือนโดนสาป
ผมเข่าอ่อนยวบล้มลงก้นกระแทกพื้น การสูญเสียชีวิตของหมู่สมพรและทหารรับจ้างอีก 6-7 คนที่บังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา ทำให้ผมบังเกิดอาการ “แหยง”ขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน
ทหารรับจ้างบางคนที่มีสติตี ต่างก็ปลดเป้ออกจากหลังแล้วกระชากพลั่วสนามวิ่งปราดเข้าไปขุดคุ้ยซากหินเหล่านั้นเป็นพัลวัน ความหวังเพียงเพื่อต้องการขุดคุ้ยเอาร่างของหมู่สมพรและพรรคพวกออกจากอุโมงค์เท่านั้น
ออกมาทั้งๆที่สภาพกาลก็มองเห็นอยู่แล้วว่า โอกาสที่บุคคลเหล่านั้นจะรอดชีวิตไม่มีเหลืออยู่เลยแม้แต่เปอร์เซ็นต์เดียว ถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีหวัง ทหารรับจ้างเหล่านั้นก็เฮโลกันเข้าไปขุดคุ้ยด้วยท่าทางเหมือนกับคนวิกลจริต บางคนร่ำไห้น้ำตาไหลพราก บางคนก็ร้องโฮออกมาสุดเสียง
น้ำตาของลูกผู้ชาย น้ำตาของนักรบซึ่งยากนักที่จะไหลออกมาให้ใครเห็นง่ายๆ
“หมู่สมพร อ่ำนาดิน” ได้พิสูจน์แล้วว่า ตัวของเขาเป็นหัวใจของกองพันทหารรับจ้างกองพัน 617 อย่างแท้จริง
คำคม ผบ. พันใจเพชร กัดกรามน้ำตาไหลซึมออกมาเป็นทาง
ผมหันหน้าหนี จากภาพสะเทือนใจดังกล่าว ลุกข้นเดินโผเผไปยังวิทยุ PRC-77 ซึ่งหลุดจากหลังของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สึกตัว
“บิ๊กแมนจากนอร์แมน...บิ๊กแมนจากนอร์แมน...บิ๊กแมนจากนอร์แมน คุณเป็นอะไรไป ได้ยินเสียงของผมหรือเปล่า บิ๊กแมนจากนอร์แมน”
เสียงกระหืดกระหอบของเจ้านายผมดังแว่วๆอยู่ในปากพูดหูฟังซึ่งกลิ้งอยู่ที่พื้น

[สมิง วังม่วง]

อัพเดตตลาดปืนมือ 2 วันนี้ http://2013.gun.in.th/index.php?board=6.0 ถ้าไม่ได้สมัครสมาชิกให้สมัครด้วย

[สมิง วังม่วง]

"อย่าตัดสินใครโดยไม่ได้ถามเขาสักคำ หรือ แค่ฟังคนอื่นเขามา ชีิวิตคนก็เหมือนสะพาน  มีขึ้นมีลง มีสูงมีต่ำ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า สุดท้ายก็ตายเหมือนกัน" สมิง วังม่วง


 ถล่มเนินสกายไลน์-วัน ตอนที่ 6
ผมหยิบปากพูดหูฟังขึ้นนมาอย่างเนือยๆ รอจังหวะให้นอร์แมนพูดจบลงแล้วก็กรอกคำพูดตอบกลับไปอย่างยืดยาว
“นอร์แมน จาก บิ๊กแมน ขณะนี้เนินชาร์ลี-กอล์ฟ ที่พวกคุณ ให้สมญานามว่า “เนินมรณะ” ได้ถูกยึดโดยทหารกองพัน 617 เรียบร้อยแล้ว มันเป็นการรบที่โหดเหี้ยมและทารุณยิ่งกว่าการรบใดๆที่ผมได้เคยเห็นมาในสมรภูมิลาว ผมอยากจะบอกกับคุณซักอย่างหนึ่ง แต่บางทีคุณอาจจะไม่เชื่อ ทำไม B-52 ที่ทรงอานุภาพของรัฐบาลคุณจึงหยุดยั้งพวกมันไม่ได้ โปรดฟัง...นอร์แมน ใต้พื้นของยอดเนิน “สกายไลน์-วัน” ทั้งหมดมีอุโมงค์ใต้ดิน...ทหารเวียตนามเหนือได้ขุดอุโมงค์ติดต่อกันตลอด จากเสียงระเบิดใต้พื้นดินเมื่อกี๊ยืนยันให้ผมทราบว่า จากเนิน ชาร์ลี-กอล์ฟ ถึงเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี มีอุโมงค์เชื่อมติดต่อกันโดยตลอด ทหารเวียดนามเหนือเท่าที่ผมกะคร่าวๆด้วยสายตา เสียชีวิตบนเนินชาร์ลี-กอล์ฟไม่น้อยกว่า 90 คน ซึ่งตามความจริงแล้วยอดสูญเสียมันควรจะมากกว่านี้ แต่ทว่าพวกมันหลบเครื่องบินอยู่ในอุโมงค์เสียก่อน อุโมงค์บนชาร์ลี-กอล์ฟ ผมคาดว่ามันคงทำลายทิ้งแล้ว แต่อุโมงค์ที่ชาร์ลี-ชาร์ลี จะต้องเป็นปัญหาที่คุณจะต้องขบคิดไปอีกนานเลยทีเดียว...ที่ยอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี สถานะการณ์เป็นอย่างไรบ้างครับ?”
ประโยคสุดท้าย ผมย้อนถามผลการปฏิบัติงานของ BC.603 ที่ขึ้นตีเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี ออกไปด้วยความสนใจ
“มายก็อด...มันเป็นไปได้เชียวหรือนี่ ระยะเวลาที่ทหารเวียดนามเหนือยึดครองยอดเนินสกายไลน์-วัน มันก็ไม่น่าที่จะเนรมิตอุโมงค์ได้รวดเร็วถึงขนาดนี้ ถ้าไม่ไช่คุณรายงายผมจะไม่เชื่อเป็นอันขาด ยอดเนินชาร์ลี่-ชาร์ลี กำลังซีเรียส สูญเสียทหารไปไม่ใช่น้อยแล้ว ผมกำลังส่ง T-28 ไปสนับสนุนอีก 6 เครื่อง F.A.G. 603 ได้รับบาดเจ็บ...ขณะนี้ผมสั่งสมอลแมนขึ้นไปแทนแล้ว จะให้ผมสนับสนุนอะไรก็บอกมา แล้วก้ฝากบอกคำคมด้วยว่า ผมขอฝากความระลึกถึงมาด้วยความจริงใจ...โชคดี บิ๊กแมน”
บูสเตอร์ F.A.G. ประจำ BC.603 ได้รับบาดเจ็บ ทหารรับจ้างสูยเสียชีวิตเป็นจำนวนไม่ใช่น้อย จนกระทั่งนอร์แมนต้องส่ง T-28 มาสนับสนุนถึง 6 เครื่อง
บา...สงครามชิงภูเขานี่ มันออกรสชาดสะเด็ดสะเด่าหยั่งนี้เองหนอ
คำคมสั่งยุติการขุดอุโมงค์ เพราะจากสภาพอุโมงค์ที่ขุดลงไปก็ปรากฏว่ามีแต่ก้อนหินมหึมาถล่มทลายทับทางเข้าออกจนไม่สามารถที่จะขุดคุ้ยทะลุเข้าไปได้
อนิจจา! ที่ฝังศพของวีระบุรุษนิรนามจากศูนย์สงครามพิเศษอยู่ในอุโมงค์ใต้ดินบนยอดเนินสกายไลน์-วันนี่เอง
คำคมสั่งทหารประจำแนวอย่างเร่งด่วน ทหารกองร้อยต่างๆถูกแบ่งยอดกำลังออกซ่อมแซมฐานปฏิบัติการอย่างรีบเร่ง
ศพทหารเวียดนามเหนือถูกลากมารวมกันกองเป็นพะเนินเทินทึกอยู่ ณ. บริเวณหน้าหลุมระเบิดของ B-52 นั่นเอง
จากนั้นก็ถึงเวลาเช็คยอดสูญเสียของแต่ละกองร้อย
ร.ท.ชัยสิทธิ์(แดง) นายร้อยพิเศษจากกรมการทหารสื่อสาร เสียชีวิตจากการประจัญบานอันเลือดท่วมครั้งนี้ อย่างสมศักดิ์ศรีของชายชาติทหาร
“ชัยสิทธิ์” ผบ.ร้อย 3 โดนรุมแทงจากข้าศึกอย่างชนิด 5 ต่อ 1
ซากศพทหารเวียดนามเหนือที่นอนสุมกันอยู่รอบๆตัว แสดงให้เห็นถึงการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่าน
แน่นอนเหลือเกิน ก่อนเสียชีวิต ผู้กองชัยสิทธิ์ได้แลกชีวิตของเขากับทหารเวียดนามเหนือได้อย่างคุ้มค่าแล้ว
เท่าที่ผมทราบ “ชัยสิทธิ์” สำเร็จการศึกษาจากวิยาลัยพลศึกษา เคยเป็นนักฟุตบอลและนักรักบี้ฝีมือดีของทางวิทยาลัยมาก่อน
อุปนิสัย รักการต่อสู้และผจญภัย ทำให้ “ชัยสิทธิ์” เปลี่ยนอาชีพจากครูพละเบนเข็มมาเข้านายร้อยพิเศษรุ่นเดียวกับ “ร.ท. อาณัติ รัตนพล”
จบการศึกษาจาก จปร. หลักสูตรเร่งรัดก็ถุกบรรจุเข้ารับราชการที่กรมทหารสื่อสารทันที
ด้วยความอยากผจญภัย และหาความก้าวหน้าในชีวิตราชการ ทำให้ “ชัยสิทธิ์” สมัครเข้ามาร่วมรบในสมรภูมิลาว สมัครมาท่ามกลางการทัดทานของญาติพี่น้อง
ด้วยการรบที่ห้าวหาญ “แดง” หรือ “ชัยสิทธิ์” ก็ต้องสละชีวิตเพื่อสังเวยความบ้าคลั่งของสงครามที่ปราศจากกติกาใดๆทั้งสิ้น เขาจากไปท่ามกลางความอาลัยรักของผู้ใต้บังคับบัญชา และญาติพี่น้องที่อยู่ทางเบื้องหลัง
จะไม่มีความเสียใจหรือความโศกกสลดใดๆบนสนามรบ!
นิยามข้อนี้ ดูเหมือนจะเป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่พ้นจริงๆ
ภาระกิจที่หนักอึ้งและเหตุการณ์ที่ตรึงเครียดทำให้ทหารรับจ้างทุกคนลืมผู้เสียชีวิตจากการรบไปในวันเวลาอันรวดเร็ว
ศพของทหารรับจ้างถูกหามมาวางบนเสื้อฝน “ปันโจ” แล้วจัดแจงห่อหุ้มอย่างมิดชิด พร้อมกับทำป้ายชื่อ, ยศ และกองพันต้นสังกัดผูกติดเอาใว้อย่างเรียบร้อย
ทหารที่ได้รับบาดเจ็บได้รับการเยียวยาอย่างรีบเร่ง
15.30 น. ชอปเปอร์ 3 ตัวก็บินข้ามเนินเถิดเทิงตรงมายังฐานปฏิบัติการของผมเพื่อทำการขนย้ายทหารผู้ได้รับบาดเจ็บกลับไปยังสนามบินล่องแจ้งต่อไป...
ทหารรับจ้างจำนวนหนึ่งของแต่ละกองร้อยถูกเคลื่อนย้ายลงไปขนทหารรับจ้างที่เสียชีวิตบนไหล่เขาในขณะเข้าตีเนินสกายไลน์-วัน
ชอปเปอร์จากล่องแจ้งทะยอยบินมาส่งสัมภาระและอาวุธยุทโธปกรณืไม่ขาดระยะ
ทหารหมวดอาวุธหนักและอาวุธทุกชนิดที่ตั้งฐานการยิงอยู่ที่หมู่บ้าน 50 หลัง ได้รับการขนย้ายทางอากาศในครึ่งชั่วโมงต่อมา
ทหารเวียตนามเหนือสูยเสียชีวิตทั้งหมด 89 คน บาดเจ็บสาหัส 8 คน ถูกจับเป็นเชลยศึก 15 คน
อาวุธที่ยึดได้ นอกจากจะมีอาวุธประจำกายจำพวกปืนกลอาก้า,ระเบิดสากกะเบือ,ปืนพก,จรวด RPG แล้ว ก็ยังมีปืนต่อสู้อากาศยาน 12.7 ซึ่งพลยิงได้ตัดข้อมือของตัวเองแล้วทิ้งปืนเอาไว้ หนีเตลิดลงไปในอุโมงค์ได้อย่างหวุดหวิดเต็มที
นอร์แมนส่งวิทยุเข้ามาเพื่อขอรับปืน 12.7 ดังกล่าวไปเก็บเอาไว้ที่ “เบาวเดอร์คอนโทรล”
แต่คำคมปฏิเสธโดยอ้างเหตุผลว่าต้องการปืนชนิดนี้เอาไว้ป้องกันฐานปฏิบัติการ แถมตบท้ายด้วยการขอร้องให้นอร์แมนจัดหากระสุนของปืน 12.7 มาให้โดยด่วน...
ซี.ไอ.เอ. ซะอย่าง ไม่มีอะไรใต้ดวงอาทิตย์ที่ซี.ไอ.เอ.จะทำไม่ได้ ไม่ถึง 2 ชั่วโมง กระสุน 12.7 จำนวน 20 หีบจาก “วังเวียง” ก็บินตรงมาทิ้งร่มให้อย่างเรียบร้อย
ทหารรับจ้างชาวไทยเสียชีวิตบนไหล่เขาในขณะเข้าตี 8 คน บาดเจ็บสาหัส 6 คน
เสียชีวิตจากการประจัญบานด้วยดาบปลายปืน 4 คน...โดนกับระเบิดตายในอุโมงค์ 8 คน บาดเจ็บ 3 คน
รวมยอดสูยเสียทั้งหมด ตาย 20 คน บาดเจ็บ 9 คน พอดิบพอดี
เป็นที่น่าสังเกตุว่า ทหารรับจ้างที่เสียชีวิตในขณะเข้าตีทั้ง 8 คนนั้น เป็นทหารจากกองร้อย 3 ซึ่งกระทำหน้าที่เป็นหน่วยเข้าตีหน้าสุด เสีย 6 คน...และทุกคนโดนกระสุน 12.7 แขนขาขาดกระเด็นไปคนละทิศละทาง จนเหลือความสามารถที่จะค้นหามาได้
ลวดหนามที่เพิ่งจะถูก “ฮ้อย” มาอย่างสดๆร้อนๆจากเครื่อง “สกายเครน” ซึ่งเป็นเฮลิคอปเตอร์ (ชอปเปอร์) ที่ใหญ่ที่สุดในโลก ถูกทหารรับจ้างวางขึงเป็นแนวยาวอ้อมฐานปฏิบัติการเอาไว้ทุกด้าน
แฟลร์สะดุด...เคลย์โมว์-ไมน์(กับระเบิด) ถูกติดตั้งเอาใว้พร้อมเสร็จ
ก่อนดวงอาทิตย์ตกดิน ทุกสิ่งทุกอย่างก้เรียบร้อย และทหารรับจ้างก็เพิ่งจะเสร็จจากอาหารเย็นซึ่งเอร้ดร่อยที่สุดในชีวิต
“คืนนี้ ไม่จำเป็นต้องจัดชุดซุ่มโจมตีกลางคืนออกไปนอกฐาน พื้นที่ติดต่อจากเนินชาร์ลี-กอล์ฟออกไป เรายังไม่ได้เคลียร์ และพวกมันก็คงยังไม่กล้าบุกเข้ามาหาพวกเราแน่ๆ เพราะภาระกิจที่พวกมันกำลังหาทางยับยั้งทหารกองพัน 603 อยู่ในขณะนี้ก็หนักอึ้งอยู่แล้ว ถ้าผมเดาไม่ผิด คืนนี้ทั้งคืน พวกมันจะต้องถ่างตาคอยพวกเราอยู่ในบริเวณปากทางเข้าเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี โน่นแล้ว พวกมันจะต้องนึกว่าพวกเราจะต้องเข้าตีพวกมันในเวลากลางคืนแน่ๆ”
คำคมพูดพลางส่งถ้วยกาแฟกลิ่นหอมฉุยที่เหลืออยู่ค่อน “รองใน” กระติกน้ำมาให้ผม พร้อมกับกล่าวต่อไปอีกด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเบื่อหน่ายต่อสภาพการในปัจจุบัน
“ลูกน้องของผมตายเยอะเหลือเกิน การรบครั้งนี้ ทำให้เซ็งและเบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก คุณรู้ไหม บิ๊กแมน อีกไม่กี่วันผมก็จะบินไปเรียนโรงเรียน ผบ.พันที่สหรัฐอยู่แล้ว ผมได้รับการขอร้องให้มาที่นี่... ทั้งๆที่ผมสมควรจะปฏิเสธ... แต่ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนไหนมันดลใจให้พลั้งปากรับงานห่าเหวนี่ออกไปจนได้... ผมสงสารสมพรมัน... มันตายต่อหน้าต่อตาผม เพราะความเผลอเรอของมันแท้ๆ ผมก็เกือบไป บิ๊กแมน เจอะพานท้ายอาก้าเข้าโครมเบ้อเร่อที่ต้นคอ หน้ามืดไปวูบหนึ่ง... ถ้าไม่ได้ทหารเข้ากันไว้... ป่านนี้ผมเห็นทีจะข้ามไปเรียนโรงเรียนผบ.พัน ที่เมืองนรกโน่นแล้ว”
พอพูดจบ คำคมก็หัวเราะหึหึ เหมือนจะประชดประชันชีวิตตัวเอง

[สมิง วังม่วง]

ถล่มเนินสกายไลน์-วัน ตอนที่ 7 (ตอนจบ)
ผมครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่กับเป้สนามที่วางอยู่ข้างแนวกระสอบทราย สายตาเหม่อมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับเหลี่ยมเขาด้วยอาการเลื่อนลอย ความคิดที่สับสนอยู่ในสมองที่วุ่นวายและอลเวงจนผมลืมไปอย่างสนิทใจว่า ผมได้ตอบคำพูดของคำคมออกไปหรือยัง ความมัวซัวของบรรยากาศ ทำให้ผมเผลอหลับลงไปจนได้
21.30 น. ผมตกใจตื่นขึ้นมาก็มองเห็นคำคมกำลังนั่งรับฟังข่าว จาก บก.ล่องแจ้งอยู่พอดี
“ผมเห็นคุณนอนหลับ ไม่อยากกวน พอดีทาง เบาว์เดอร์-คอนโทรล มีข่าวด่วนถึงคุณ ผมก็เลยรับเอาไว้ให้ รีบถอดรหัสด้วยครับ ผมขอตัวออกไปตรวจแนวก่อน”
นอร์แมนส่งข่าวลับสุดยอดมาให้ผม โดยอ้างว่า หน่วยอินเตอร์เซฟ ของ ซี.ไอ.เอ เพิ่งจะดักข่าวได้ตอน 21.00 น. ข้อความของข่าวบอกเอาไว้ว่า ข้าศึกได้รับการขนย้ายขึ้นมาตั้งอาวุธหนักอยู่บนเนิน “ทันเดอร์” เรียบร้อยแล้ว และพร้อมที่จะยิงสนับสนุนพวกมันในตอน 23.30 น. เป้าหมายก็คือฐานปฏิบัติการของผม และฐานขั่วคราวของกองพัน 603 ซึ่งตั้งอยู่ตีนเขาสกายไลน์-วัน มันเป็นข่าวกรองที่แน่นอน และมีประสิทธิภาพอย่างยอดเยี่ยมของซี.ไอ.เอ. และเวลาที่จะพิสูจน์ก็เหลืออยู่เพียงสองสามชั่วโมงเท่านั้น
ผมให้ทหารไปตามคำคมอย่างเร่งด่วน พอทราบข่าวจากผม คำคมไม่ปริปากพูดซักคำ เขานั่งลงกับพื้น งัดแผนที่ออกมาวางกับลังกระสุน คำนวณระยะอยู่ชั่วครู่ก็เงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมอย่างเครียดขรึม
“ระยะจาก เนินทันเดอร์ มายังยอดเนินของเราห่างกัน 4.5 กม.(ทางตรง) ผมจะเสี่ยงเอาปืน ค. 4.2 ยิงถล่มพวกมันดู..เมื่อรู้ว่ามันจะจวกพวกเราในตอน 23.30 น. ผมก็จะเล่นงานมันก่อนในเวลา 23.00 น. ตรง เล่นงานมันด้วยอาวุธหนักทุกชนิดเท่าที่มีอยู่บนฐานของเขา พลนำสารคำสั่งของอั๊วไปให้ ผบ.ร้อยทุกคน กำชับอย่าให้ใช้วิทยุอย่างเด็ดขาด”
ประโยคสุดท้าย คำคมหันไปออกคำสั่งกับพลนำสารพร้อมกำชับให้ ผบ.ร้อยต่างๆเข้มงวดในการใช้วิทยุสนาม สองชั่วโมง ก่อนถึงหมายกำหนดการยิงของข้าศึก ทหารรับจ้างทุกคนรีบขุดหลุม “ชนิดพิเศษ” ขึ้นมาอย่างเร่งด่วน
“หลุมพิเศษ” จากการออกแบบของคำคมก็คือใช้พลั่วสนามแซะเข้าไปจากบริเวณก้นหลุมเพลาะให้เป็นโพรงให้กว้างพอที่จะซุกตัวเข้าไปหลบซ่อนในขณะข้าศึกระดมยิงอาวุธหนักเข้ามา
จากลักษณะดังกล่าว ทหารทุกคนก็จะ “ปลอด” จากอำนาจสะเก็ดระเบิดไปอย่างสิ้นเชิง
แม้กระทั่งผมก็ต้องช่วยตัวเอง ด้วยการเร่งขุดหลุมเสียจนมือไม้พองไปหมด เล่นเอา “เอียน” สนามเพลาะไปนานแสนนานเลยทีเดียว
23.00 น. แฟลร์จาก ค. 4.2 ก็ถูกยิงโด่งขึ้นไปสว่างโร่อยู่เหนือเนิน “ทันเดอร์”
บัดดลนั้นเอง กระสุนจากอาวุธหนักทุกชนิด ที่อยู่บนฐานของผมก็ถล่มเข้าใส่เนิน “ทันเดอร์” ซึ่งมองเห็นเด่นชัดท่ามกลางแสงแฟลร์ที่สว่างไสวนั้น... ด้วยการยิงอย่างต่อเนื่องกันอย่างไม่หยุดยั้ง
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไม่มีการยิงตอบโต้จากอาวุธหนักของข้าศึกที่อยู่บนเนินทันเดอร์แม้แต่นัดเดียว หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คำคมก็เลยออกคำสั่งให้หมวดอาวุธหนักยุติการยิงเนิน “ทันเดอร์” อย่างสิ้นเชิง
24.00 น. มันเลยหมายกำหนดการของข้าศึกมาแล้วครึ่งชั่วโมงเต็มๆ ซี.ไอ.เอ. โดนต้มเป็นครั้งแรก หน่วยงานที่มีประสิทธิภาพสูงถูกต้มจากทหารเวียดนามเหนืออย่างเจ็บแสบเข้าไปถึงหัวใจ
“ผมบอกคุณแล้วบิ๊กแมน บางทีข่าวกรองของ ซี.ไอ.เอ. ก็มักจะเชื่อไม่ได้เหมือนกัน... ซี.ไอ.เอ.อาจจะโดนซ้อนแผนจากไอ้แกวก็ได้ เชื่อผมเถอะ คืนนี้ทั้งคืน บางทีอาจจะมีอะไรต่ออะไรที่เราคาดไม่ถึงบังเกิดขึ้นมาอีกก็ได้”
ผมซึ่งเป็นคนรับข่าวจากนอร์แมน พูดอะไรไม่ออกหรอกครับ ทั้งๆที่ความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจยังเชื่อมั่นประสิทธิภาพอันยอดเยี่ยมทางด้านข่าวกรองของ ซี.ไอ.เอ. ว่า แน่นอน ถูกต้อง ไม่มีวันผิดพลาด แต่สำหรับครั้งนี้ ซี.ไอ.เอ.ชักจะทำให้ผมเสื่อมศรัทธาลงไปแยะเลยทีเดียว ผมขยับตัวจากท่านั่งขัดสมาธิ เอนหลังลงไปพิงเป้สนาม ใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างประสานกันรองศีรษะ นอนหลับตานิ่งด้วยความขุ่นเคืองใจ
24.55 น. ข่าววิทยุจาก F.A.G. ซึ่งเคยเซ็งแซ่อยู่ตลอดเวลานั้น บัดนี้เงียบสนิท มันเงียบเสียจน บางครั้งผมนึกว่า ความถี่ดังกล่าวจะถูกยกเลิกการใช้ติดต่อไปเสียแล้วละกระมัง ในขณะที่ผมกำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น ประสาทหูของผมก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อผมดังแว่วๆออกมาจากลำโพงชนิดพิเศษที่ผมเสียบติดเอาไว้ข้างๆตัววิทยุนั้น
“บิ๊กแมนจากไฮโล...โปรดไปที่ความถี่ที่ผมเคยติดต่อกับคุณมาแล้ว โปรดไปเดี๋ยวนี้...ผมมีเวลาจำกัด”
ประสาทผมกระตุกพรวดขึ้นมาเหมือนกับโดนไฟช็อต ความทรงจำในอดีตแล่นปร๊าดขึ้นสมองในฉับพลัน
อา...ผมจำได้แล้ว “ไฮโล” มิตรยามยากซึ่งเคยติดต่อกับผมบนเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี ก่อนที่ฐานปฏิบัติการของผมจะพังพินาศนั่นเอง
และก็ “ไฮโล” คนนี้มิใช่หรอกหรือที่แอบส่งข่าวการเคลื่อนไหวของข้าศึกมาให้ผมทราบล่วงหน้าอยู่เสมอๆ...จนทำให้พวกผมมีโอกาสเตรียมตัวและรอดพ้นจากการสูญเสียย่อยยับมาได้อย่างหวุดหวิดมาแล้ว
“ความถี่ที่ผมเคยติดต่อกับคุณมาแล้ว” จริงสินะ ถ้าผมจำไม่ผิด เจ้าความถี่ดังกล่าวนั้นก็คือ 60.45 นั่นเอง
ผมหมุนความถี่ไปยังหมายเลข 60.45 อย่างรวดเร็ว คำคมคลานเข้ามานอนตาแป๋วอยู่ข้างๆ
“บิ๊กแมนจากไฮโล...ขณะนี้ผมเคลื่อนที่ลงจากยอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี เรียบร้อยแล้ว เคลื่อนที่ลงมาทางอุโมงค์ใต้ดินที่ขุดทะลุออกมาทางเบื้องหลังของเนินอานม้า เคลื่อนที่ผ่านทหารของคุณที่โอบล้อมอยู่ตามบริเวณตีนเขาไปได้อย่างปลอดภัย...ทหารเวียตนามเหนือต้องสูญเสียชีวิตจาก B-52 ไปเกือบครึ่ง และที่เหลือก็ตายจากการปะทะก็โดน M-72 จากทหารของคุณที่ติดตามเข้ามาในอุโมงค์จนกระทั่งอุโมงค์ถล่มทลายไม่มีชิ้นดี ผมก็เป็นคนหนึ่งซึ่งรอดชีวิตจากเนินชาร์ลี-กอล์ฟอย่างหวุดหวิด ผมขอบอกกับคุณอีกครั้ง ขณะนี้ทหารเวียตนามเหนือจำนวนสุดท้าย 30 คนได้ถอนตัวออกจากยอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี หมดแล้ว ขอให้ทหารของคุณขึ้นไปยึดก่อนเช้ามืด และรีบทำลายปากทางเข้าอุโมงค์โดยเร็วที่สุด ปากทางเข้าอุโมงค์อยู่บริเวณใกล้ๆกับหลุมระเบิด B-52 สองหลุมที่ปรากฏอยู่กึ่งกลางฐานพอดี... สำหรับทางออกอยู่หลังบริเวณเนินอานม้า ข้อควรระวังเมื่อจะทำลายอุโมงค์ ควรจะให้ทหารออกเคลียร์พื้นที่หาทางออกของอุโมงค์โดยด่วน
ประการสุดท้าย เป็นข่าวส่วนตัวที่ผมจะขอบอกกับคุณบิ๊กแมนโดยเฉพาะ พลยิงทั้งสองคนที่ถูกร้อยโซ่ติดตัวกับปืน 12.7 แล้วโดนพวกคุณฆ่าตายนั้น เป็นทหารไทยเช่นเดียวกับคุณ! และเช่นเดียวกับผม! พวกเราโดนจับเป็นเชลยศึก แล้วโดนบังคับให้กระทำหน้าที่ดังกล่าวอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงใดๆทั้งสิ้น คนที่ฟันข้อมือตัวเองขาดเป็นทหารราบลพบุรียศสิบเอก...เขาปรารภกับผมว่า ถ้าไม่ฟันข้อมือก็ต้องโดนทหารไทยด้วยกันฆ่าตาย เขาเสียใจที่จะต้องตายด้วยน้ำมือของพวกเดียวกันก็เลยตัดสินใจฟันข้อมือตัวเอง ขณะนี้เขาปลอดภัย และเดินอยู่ข้างหน้าผมนี่เอง...ลาก่อนบิ๊กแมนและเพื่อนๆทหารไทยทุกคน ขอให้โชคดี...และถ้าไม่โชคร้ายจนเกินไปนัก ไฮโลจะคอยส่งข่าวให้พวกคุณทราบอยู่เสมอๆ”
จบคำพูดอันยืดยาวของไฮโล ผมตัวชาดิกไปทั้งร่าง คำคมซึ่งเคยได้ทราบเรื่องราวของตัวไฮโลจากกองสิงห์มาแล้ว ถึงกับอุทานออกมา...
“ผมบอกแล้ว...ว่า แผนซ้อนแผน ทหารเวียดนามเหนือปล่อยข่าวการเคลื่อนย้ายอาวุธหนักเพื่อที่จะให้กองพัน 603 พะวักพะวงไม่กล้าเข้าจู่โจมขึ้นไปยอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี และในเวลาเดียวกันพวกมันก็ถอนตัวออกจากฐานอย่างเงียบเชียบ ถ้าคำพูดของไฮโลเชื่อถือได้ ประเดี๋ยวพวกเราก็คงจะได้เห็นกัน”
“ผมเชื่อข่าวของไฮโลยิ่งกว่าข่าวกรองของซี.ไอ.เอ.เสียอีกครับ ผู้พัน เมื่อครั้ง BC 616 ถอนตัวลงมาจากสกายไลน์ ถ้าไม่ได้ไฮโลส่งข่าวล่วงหน้ามาก่อน ป่านนี้ “กองสิงห์” เพื่อนของผู้พันคงจะพบกับการสูญเสียอย่างย่อยยับยิ่งกว่านั้นมากมายนัก”
คำคมติดต่อวิทยุเป็นการส่วนตัวกับ ผบ.พัน 603 ด้วยความถี่พิเศษอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง
ต่อจากนั้นกองพันของผมก็ได้รับการร้องขอให้ยิงแฟลร์ขึ้นไปยอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี เป็นระยะ อย่างชนิดต่อเนื่องกัน
กองพัน 603 พาเหรดขึ้นยอดเนิน ชาร์ลี-ชาร์ลี แบบสายฟ้าแลบ! บุกตะลุยขึ้นไปโดยมิได้เสียเลือดเนื้อแม้แต่คนเดียว
เสียงกระสุนนานาชนิด ที่ยิงเคลียร์ออกไปรอบๆฐานปฏิบัติการในขณะที่ส่งกำลังเข้ายึด สร้างความตื่นเต้นให้กับ บก.ล่องแจ้งจนต้องสอบถามกันให้วุ่นวายทางวิทยุสนาม
อา...เนินสกายไลน์-วัน ขุนเขามรณะ ที่กลืนชีวิตทหารรับจ้างและทหารเวียตนามเหนือมาแล้วอย่างเหลือคณานับ บัดนี้ตกอยู่ในความยึดครองของทหารรับจ้างอย่างสิ้นเชิงแล้ว
ทหารเวียดนามเหนือถอนตัวลงไปจากเนินสกายไลน์จนหมดสิ้น บางส่วนที่เหลือรอดชีวิตจากการโจมตีของ B-52 ก็ต่างพากันไปตั้งฐานอยู่บนเนินทันเดอร์ แล้วคอยใช้อาวุธหนักคอยยิงพวกเราไม่เว้นแต่ละวัน และแล้วแผนการอันใหญ่หลวงที่จะรวบรวมกำลังพลทหารลาว, และทหารรับจ้างทั้งหมดพาเหรดเข้ายึดเนินทันเดอร์...สนามบินซำทอง, และกวาดล้างดะขึ้นไป จนกระทั่งถึงบริเวณทุ่งไหหินก็ได้เริ่มต้นขึ้น



ท่านผู้อ่านที่เคารพครับ “พ็อคเก็ตบุ๊ค” ที่ผมนำเสนอผลงานออกมาตามลำดับนั้น บัดนี้ได้จบพฤติการณ์ตอนหนึ่งของทหารรับจ้างลงแล้ว ถ้าผลงานของผมยังคงเป็นที่ต้องการของท่านผู้อ่าน ผมจะกลับมาพบท่านอีกครั้ง ขอได้รับความปรารถนาดีอย่างจริงใจ จากผม ... สยุมภู ทศพล