ผมเป็นเหมือนหลายๆคนในเวบนี้ที่"เสพย์ติดการสื่อสาร"ไปไหนมาไหนต้องพกมือถือ นั่งลงก็เปิดคอมพ์ ออกนอกสถานที่ก็ออนไลน์ทางโทรศัพท์
เมื่อต้นเดือนมือถือผมเปิดไม่ติด พยายามยังไงก็เปิดไม่ติด เครื่องสำรองก็หาไม่เจอ ลูกเอาไปเล่น..........
ถึงกับร้องจ๊ากกกก เพราะช่วงนี้งานยังเยอะ ธุระยังแยะ , ต้นเดือนเป็นช่วงที่ต้องเดินสายวางบิล+เก็บเช็คด้วย , ไหนจะรายได้เสริมที่เพิ่งเซ็นต์รับออร์เดอร์กันมาอีก ...... ชิหัยแน่ๆ แล้วจะติดต่องานกันยังไง
ร้อนใจมากๆ จะเข้าเมืองไปซื้อใหม่ ช่วงเย็นดันงานเข้าจนหัวปั่น กว่าจะเสร็จห้างก็ปิดเสียแล้ว....
เข้านอนด้วยความกระวนกระวาย ตื่นมาต้องจู๊ดดดเข้าไปซื้อใหม่มาอย่างด่วน ถ้าไม่มีเวลาจริงๆจะเดินไปซื้อถูกๆที่โลตัสหลังบ้านมาใช้พลางๆ
แต่พอตื่นขึ้นมา กลับรู้สึกดีกับการไม่มีมือถือใช้อย่างบอกไม่ถูก สบายใจ ปลอดโปร่ง.....จนเจตนาจะอู้ เอื่อยเฉื่อยหาข้ออ้างให้ตัวเองจนไม่ได้ซื้ออีก1วัน
ตื่นมาวันที่3 .......... ไม่อยากใช้มือถือซะแล้ว เมียถามก็ทำหน้ามึน ทำเฉย ใครอยากติดต่ออะไรก็โทรเข้าเบอร์บ้านมาละกัน
ผ่านมา10กว่าวัน ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปคืออารมณ์สบายๆขึ้น , เพราะไม่มีมือถือ เวลาจะไปไหนก็ต้องตั้งหลักคิดก่อนออกจากบ้านมากขึ้น รอบคอบขึ้น โทรฯคุยธุระแต่ละครั้งก็จะคิดมากขึ้นคุยให้ครั้งเดียวจบ ใครจะคุยกับผมก็ต้องคิดมาให้ครั้งเดียวจบไม่มีขยัก2ขยัก3.....อะไรที่พลาดการติดต่อในวันนั้น ก็แค่เลื่อนไปทำในวันรุ่งขึ้น
จะกินจะนอนก็สบาย ไม่ต้องมีใครโทรมากวน , จะลุกจะนั่งก็ไม่ต้องคอยเป็นทาสมือถือ ฯลฯ
ผลข้างเคียงก็พอมี คือโดนลูกค้าต่อว่าแบบกลายๆเยอะ แต่ผ่านมาร่วมครึ่งเดือนก็ไม่เห็นมีงานอะไรเสียหายเลยนี่หว่า......
สารภาพว่าเมี่อวานโดนลากไปซื้อใหม่มาเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมเปิดเครื่อง....จะเปิดเฉพาะเวลาต้องการโทรออก
เล่าสู่กันฟังครับ
